Morgunblaðið - 20.04.1961, Blaðsíða 11

Fimmtudagur 20. april 1961
MORGUN BLAÐIÐ
11

íinnum á síðasta ári og getið
sér gott orð.
Þeir félagar sveifluðu nú
rauðfjólubláum kápunum í
kringum sig og lokkuðu nautið
til og frá um völlinn. Síðast
gekk Pedres fram og tók nú
til að leika að nautinu af list.
Nefnist það ,,veronica“ er
nautið þýtur fram hjá mata-
dornum og er listin í því fólg-
in að standa sem næst horn-
um þess er það þýtur hjá.
Ekki virtist okkur Pedrés
sérlega hugdjarfur enda tudd
inn fjörugur og sprækur.
Allir tuddarnir, er leikið var
að þennan dag, eru af svo-
nefndum Salamanca stofni og
þykja hættulegir og erfiðir
viðureignar.
Eftir drykklanga stund birt
4st hinn ríðandi picador á
sviðinu með lensu sína í
íhendi, sem nefnist ,,vara.“ Á
enda hennar er sver oddur,
líklega um tveir þumlungar
á lengd og ofan við hann
málmplata til þess að varna
því að oddurinn gangi of
djúpt. Með þessu tæki er
picadornum ætlað að særa
nautið og æra sem mest, jafn
framt verður afleiðingin sú
*ð það missir mikið blóð og
mæðist.
Pcdrés leikur veronica-sveiflu við nautið. Hann virðist rólegur og haggast ekki þótt tuddi
ráðist að honum af miklum kraftL
eyrun að launum ef hann sýn-
ir alveg sérstaka dirfsku og
leiknL
Dauðastungan
Síðasta atriði viðureignar-
innar er að hefjast. Nauta-
baninn stendur keikur með
brugðið sverðið og heldur
skarlatklæðinu niður við
jörðu. Tuddinn rennur á
klæðið og matadorinn hallar
sér fram yfir horn hans, rek-
ur sverðið gegnum háls hans
upp við bóga svo það stendur
í hjartanu. Hinn harðsvíraði
andstæðingur er yfirunninn.
Með ofurlítilli. sverðstungu
eða hnífsbragði er mænan
skellt í sundur, hræhestarnir
koma með miklum bjöllu-
gangi, kaðli er brugðið á horn-
in og tuddinn er dreginn út
af leikvangnum.
Endurtekið 6 sinnum.
Eftir drykklanga stund
geysist næsti tarfur inn á
leikvanginn. Það er búið að
hreinsa burtu allt kusk og
blóð af vellinum og gulur
sandurinn glampar í sólinni.
Þannig er þessi harmleikur
endurtekinn 6 sinnum. Litlu
munaði að illa færi fyrir
Áður
létu hestarnir lífið
Atgangur picadorsins er oft
harður og veltur þá á ýmsu.
Fyrr á árum vorú hestarnir
lítið eða ekkert varðir fyrir
hornum nautsins. Var það því
Öafnan hlutskipti þeirra að
láta lífið um leið og pica-
dorinn rak lensuna í herða-
kamb tuddans. Nú hefir þessi
þáttur atsins verið mildaður
og kemur nú sjaldan fyrir að
hestur sé særður til ólífis.
Okkur virtist þó einn hest-
®nna þarna vera hart leikinn
er nautið þjarmaði honum
upp að timburveggnum. Hest
arnir eru Iklæddir þykkum
íilthlífum, sem þekkja síður
þeirra, bóga, læri og kvið.
Tuddarnir láta þó hornin
ganga óspart á hestinum,
sem ekki hefir hugmynd um
hvaðan á sig stendur veðrið,
því þykkur klútur er bund-
inn fyrir augu hans.
Það má í rauninni segja að
nautið sé leitt fyrir picador-
inn. Banderillerarnir hlaúpa
fram á völlinn og sveifla káp-
um sínum, egna nautið sitt
á hvað og það veit eiginlega
ekki á hvern það á að ráðast
og ráfar því á milli þeirra
þar til það hefir verið lokk-
að rétt fram fyrir picadorinn
þar sem hann situr á hestin-
um. Því verður þá fyrst fyrir
að ráðast á hestinn af mikilli
grimmd, en um leið hlýtur það
stunguna í herðakambinn.
Þegar þessu atriði er lokið
aeðir nautið út á völlinn og
leitar að einhverjum til þess
áð ráðast á. Það er nú ært
orðið af sársauka og hefndar-
þorsta og matadorinn tekur
nokkrar veronicasveiflur með
það Brátt kemur banderillero
með örvar sínar og stingur
þeim í herðakamb nautsins.
Það var einn af matadorun-
um, sem mesta leikni sýndi
með banderillana, Girón að
nafni. Hann stakk banderill-
unum sjálfur í naut þau, sem
hann felldi og sýndi við það
mikla leikni, en hinir mata-
dorarnir höfðu áðra menn til
þessa verks og þótti þeim
takast misjafnlega.
Leikurinn
með örfarnar
Við skulum nú fylgja Girón
þegar hann rekur banderill-
ana í nautið. Aðstoðarmenn
hans hafa þvælt það út undir
miðju vallarins, sem er skipt
í þrjá hringreiti með lituðum
strikum í sandinn. Innst heit-
ir „medios", næst „tercios“
en þar fer þetta atriði leiks-
ins fram, en næst „barrera"
heitir ,,tablas“. Tuddinn stend
ur nú og virðir fyrir sér hvern
heppilegast sé að ráðast á.
Girón kemur gangandi með
tvo skreytta banderilla, sem
eru rúm tvö fet á lengd með
eggskörpum oddi og á honum
er agnúi líkt og á skutli svo
að banderillarnir ekki lösni
eftir að búið er að reka þá í
herðakamb nautsins. Giron
hottar nokkrum sinnum ’"á
nautið og það tekur á rás í
áttina til hans. Hann er alls
óvarinn enda hendur hans
uppteknar við banderillana.
Þegar nautið nálgast hann
tekur hann nokkur hröð hlið
arskref fram hjá höfði þess,
réttir sig upp og rekur bander
illana eldsnökkt og samtímis
niður í herðakambinn, ré'tt
hjá þeim stað er piradorinn
hefir sært nautið. Þennan leik
endurtekur hann þrisvar sinn
um og sýnir bæði mikla leikni
og dirfsku. Listin er í því
fólgn að leikmaðurinn haldi
höndunum nógu hátt áður en
hann leggur banderillunum
í nautið og að hann haldi boln
um nógu beinum. Afleiðing-
in verður sú að hornin á naut
inu koma mjög nærri mann
inum og það er einmitt gald-
urinn að leika sér nógu nærri
hættunni.
Lok'.atriðin
Nú fer að síga á seinni
hluta leiksins við þetta naut.
Matadorinn gengur fram og
heldur á hjartalaga skarlats-
rauðu klæði, sem er þanið
með meterslöngu skafti. Nefn
ist það „muleta". Nú er kom-
ið að því atriði er matadorinn
akal sýna mesta lei'kni, en
það er að láta tudda þjóta
fram hjá sér og helzt svo
nærri að við liggi að hornin
strjúkist við hann. Þá verð-
ur hrifningin mest er nauta
baninn leggur sig í hvað
mesta hættu. Á þessum leik-
um sýndi Girón mesta
snilli. Hann lét nautið hvað
eftir annað fara svo nærri
sér að sjálfur straukst hann
við bóga þess og var ataður
blóði, sem rann úr herða-
kambi dýrsins. Hvað eftir
annað lét hann tarfinn svo
til strjúkast við sig og horfði
ekki einu sinni á hann heldur
leit upp í áhorfendastúkurn--
ar á meðan tuddi geystist
framsjá. Þetta vakti að sjálf-
sögðu mikil fagnaðarlæti
áhorfenda, enda fékk Giron
að launum eyra nautsins,
sem er mikið heiðurstákn.
Til er að nautabani hljóti bæði
Pedrés, er hann var að vinna
sitt síðara naut. Það kom
hornunum undir síðu hans og
hann flaug í loftköstum all-
langan spöl. Aðstoðarmenn
hans þustu inn á völlinn til
þess að lokka tarfinn á brott,
en Pedrés var skjótur á fæt-
ur haltraði út að tréveggn-
um og fékk nýtt klæði og
sverð. Haltrandi lagði hann
til atlögu við tudda á ný og
leikurinn endaði með sigri
mannsns að þessu sinni. Þó
fer ekki alltaf svo giftusam-
lega fyrir matadornum. Þess
eru mýmörg dæmi að hinir
færustu þeirra gerast of nær-
göngulir við hornin á bola og
kostar það þá ýmist ævarandi
örkuml eða lífið.
Spaugilegir atburðir geta
líka hent á leikvangnum. Það
kom t. d. fyrir einn bander-
illerann að hann kom ekki
örvunum í herðakamb tudda
en lagði á flótta og hljóp hart
út að tréveggnum og yfir
hann. Litlu munaði að tuddi
næði í afturendann á hon-
um en áhorfendur gerðu
óspart grín að öllu saman.
Margur mun segja að hér sé
leikinn ljótur leikur. Ekki
skal honum hælt fyrir fegurð,
þó að búningar séu skrautleg
ir og hugdirfska og leikni
veki ávalt hrifningu. H'vað
sem mönnum kann um þetta
að finnast er hitt víst að mér
fannst leikurinn æsispenn-
andi. — vig.
Hræhestarnir draga hinn fallna tudda út af leikvanginum
!
1