Morgunblaðið - 30.05.1961, Blaðsíða 14

14
MORCUNBLJÐIÐ
Þriðjudagur 30. maí 1961
BÍLASALAIM
Volkswagen ’61 nýr.
Volkswagen ’56 til ’60
Opel Caravan ’60
Opel Iíekord ’58
Fiat 1100 ’60
Fiat Multipla ’59, engin útb.
Willis Station ’53
Willis jeppi ’46
óvenju góður.
Vörubílar af öllum árgerð-
um.
21 SALAN
Skipholti 21. — Sími 12915.
Til sýnis í porti
biiamarkaðsins
Volkswagen sendiferðabíll í
góðu standi með hliðar-
gluggum.
Volkswagen sendiferðabílar.
Volkswagen 1955 góður bíll.
rllLA^ALAN j
15-014
TJ
Willys jeppi 1955 mjög góður.
Consul 1955.
Opel Caravan 1957.
Vauxhall 1946 góð kjör.
Ingólfsstræti 11.
Símar 1-50-14 og 2-31-36.
Aðalstræti 16. — Sími 1-91-81.
21 SALAN
Trjáplöntur
Blómplöntur
Gróðrarsfdðin við IVfiklatorg
Símar: 22-8-22 og 19775
Ifolz — Her
framdrif (matavar) á tré-
smíðavélar 8 hrað. 220 og
280 volt.
IMaglbífurían
Betex —
verkfærið, sem sparar
tíma og fyrirhöfn við út-
drá,tt nagla úr mótatimbri.
Naglhreinsun mótatimb-
urs er nú leikur einn með
notkun BETEX naglbíts.
Itolz — Her
Handvélasagir frá ha.
1,1—3,5. Ennfremur oftast
nær til léttir handfræsarar
og handheflar.
Skúlason & Jónssan s.f.
Síðumúla 23 — Sími 36500.
Magnús Magnússon
Minningctrorð
Fæddur 12. sept. 1869
Dáinn 18. maí 1961
MAGNÚB Magnússon var fædd-
ur í Oddakoti í Austur-Landeyj-
um 12. sept. 1869. Hann andaðist
í Sjúkradeild Elliheimilis Grund
ar 18. þ. m. eftir nokkurra mán-
aða legu. í dag verður hann jarð
sunginn að Voðmúlastöðum.
Magnús ólsit upp hjá foreldrum
sínum í stórum systkinahópi,
fyrst í Oddakoti í sárri fátækt
og síðan á Kirkjulandi og batn-
aði þá hagur þeirra. Um tvítugs-
aldur fór hann að stunda sjó-
róðra í Vestmannaeyjum og hélt
því áfram um 50 ára skeið. Utan
vertíðar hélt hann þó stöðugu
sambandi við Dandeyjarnar og
dvaldi þar á ýmsum bæjum enda
var hann vel liðtækur til allra
bústarfa. Sjómaður þótti hann
góður og glöggur bæði á veður
og sjó. Áttræður flutti hann svo
alfarið frá Vestmannaeyjum í
Dandeyjarnar og dvaldi þar,
lengst í Norðurhjáleigu og hjá
Valdimar bónda á Álfhólum, unz
hann fór á Elliheimiiið í Hvera-
gerði.
Magnús Magnússon var í
mörgu sérstæður persónuleiki.
Trúmennsku hans og glaðlyndi
var viðbrugðið og aldrei heyrð-
ist hann hallmæla nokkrum
manni. Hann eignaðist því marga
trygga vini á langri ævi.
Magnús var víðlesinn og stál-
minnugur á menn og málefni og
gat glögglega skýrt frá löngu
A T H U G I Ð
að borið saman '5 útbreiðslu
er langtum ódýrara að auglýsa
í Morgunblaðinu, en öðrum
blöðum. —
liðnum athurðum. Minni sínu
hélt hann óskertu til hins síð-
asta. Hann var maður trúhneigð-
ur, enda mikið lesinn í þeim
efnum.
Öllum, sem kynntuat honum,
er hann minnisstæður vegna
mannkosta hans og trygglyndis.
Allir vinir hans kveðja hann
því með söknuði og í þakklátri
endurminningu og óska honum
eilífrar blesaunar Guðs.
S+I.
t
ÞEGAR aldraðir menn falla í
valinn, er eigi á'stæða til harms,
heldur ber að gleðjast, er þeim
hlotnast kærkomin hvíld eftir
langan ævidag. En margs er að
minhast, langri lífsbrauit er lok-
ið og góðra manna og gegnra er
ætíð ljúft að minnast.
Eg get ekki látið hjá líða að
skrifa nokkur kveðjuorð til vin-
ar míns, Magnúsar Magnússonar,
en hann haifði ég þekkt í um
það bil hálfa öld er hann lézt,
og fannst mér ég vera af því
ríkari að hafa kynnzt honum og
mega telja hann í hópi vina
minna, svo miklum mannkostum
sem hann var búinn.
Magnús var fæddur að Odda-
koti í Austur-Landeyjum 12.
sept. 1869, og var því nær 92 ára,
er hann iézit. Hann ólst upp í stór
um systkinahóp við kröpp kjör,
eins og margir á þeim tímum.
Er hann var um tvítugsaldur
tók hann að stunda sjóróðra I
Vestmannaeyjum á vetrum og
hélt því áfram, þar til hann var
um sjötugt, eða alls um það bil
50 vertíðir. Kunni hann frá
mörgu að segja frá þeim tíma,
er hann stundaði sjósókn. Marg-
ar eru hættumar á hafinu og
oft skarnmt milli lífs og dauða,
en í frásögnum Magnúsar kom
glöggt fram hve sterka trú hann
hafði á forsjón guðs, að hjarta
hans var alltaf óttalaust ,þótt
hættur virtust steðja að.
Á sumrum vann Magnús við
landbúnað á ýmsum bæjum i
Landeyjum og átti jafnan sjálf-
ur nokkurn bústoifn. Fór alla
staðar af honum hið bezta orð
sökum trúmennsku hans og
dugnaðar og var bann bvarvetna
efitirsóttur til verka. Magnús
varð vel efnaður maður á þeirra
tíma mælikvarða. Efna sinna afl
aði hann með því að vinna hörð-
um höndum og lifa nægjiusömu
lífi. Þar var ekkert af öðrum
haft.
Magnús eignaðist fjölda vina
á sinni löngu ævi og hélt við þá
tryggð til dauðadags. Síðast fór
hann níræður flugleiðis til Vest-
mannaeyja til að heimisækja vinl
sína þar, og hafði hann af þeirrii
för mikla ánægju, hitti marga að
máli og rifjaði upp gömul kynni,
Síðustu ár ævinnar, er Magn-
ús var orðinn fiarinn að líkam-
legum kröftum o.g heijsan tekiix
að bila, dvaldist hann að EXli-
heimilinu í Hveragerði og nú síð
ast á sjúkradeild Elliheimilisins
Gr-undar í Reykjavík og þar and
aðist hann.
Magnús var m-aður vel greind.
ur og fróður og a-far minnugur
og hélt hann til síðustu stund-
ar fullum andl-egum kröftum.
Var alltaf ánægjujegt að hitta
han-n að máli, því h-ann var allt-
af glaður og ræðinn og fylgdist
vel með öllu.
í dag verður Magnús til graf-
ar borinn að Voðm-úlasitöðum i
Aust-ur-Landeyjum, þar sem
hann sjálfiur hafði kosið sér leg-
stað. —
Vertu sæll, kæri vin-ur. Blessuð
sé minning þín.
G. I,
Framh. af bls. 13
en lukkazt hefði með eigin orð-
um. Þetta tek ég sem merki þess,
að ég, Júlíus Koppur, sé ekki
jafn bölvaður og Thor skáld
staðhæfir.
f fyrri kaflanum segir frá
’íu-ndinum' í Kaupmannahöfn fyr
ir átta árum, þar sem rætt var
um íslenzku handritin. Ekki
mun höfundur sjálfur hafa tek-
ið til máls, aftur á móti lýsir
hann mímikk ræðu-manna afar
nák-væmlega ,eins og aithuguilum
h'lustanda sæmir að gera. Meðal
ræðumanna var Hj-elmslev pró-
fessor, „sem .... talaði .... yifir
samkomunni í einn og hálfan
klukkutíma um hin norrærru
handrit" (leturbr. Th. V.) Einn-
ig talaði Bröndum Nielsen pró-
fess-or „og sagði að það væri
misskilningur að fslendingar
gætu lesið handritin". Loks
stendur upp próf. Jón Helgason
og heldur ræðu. En nú nær há-
marki hin sefjandi hrifning höf-
undarins yfir eigin frásagnar-
snilld, og gleymist honum með
öllu að lá-ta þ-ess getið, hvað
prófessorinn sagði, eyðir hins
vegar nák-væmlega 32 línum í
að útlista það, hvernig hann
sagði þetta, sem engin-n hér upp
á íslandi veit, hvað var. Ég hef
tekið á allri minni litlu s-karp-
skyggni til að leita í grein herra
Vil-hjálmssonar að þvi, sem ræða
próf. Jó-ns Helgasonar fjallaði
um nákvæmlega, en tel mig ekki
hafa komizt niður á hreint með
það. Á hinn bóginn segir höf-
undur, að Alsi-ng Andersen, fyrr
verandi ráðherra og fulltrúi
Dana hjá Sameinuðu þjóðunum,
hafi t-alað á eftir Jóni og sagt
um handritin ,að „sér virtist
hinsvegar að þ-etta væru íslenzk-
ar bækur um íslenzkar persónur,
skrifaðar á ísl-andi a-f íslending-
um fyrir íslenzka lesen-dur“. Ég
ætla þess vegna, þar til annað
reynist sannara, að ganga að því
sem gefnu, að þ-essi orð hafi ver-
ið undirtekt undir ræðu 'Jóns og
það h-a-fi verið þetta, sem hann
sannaði hinum dönsku mótherj-
um ,,með gjöreyðandi háði og
skotheldum rökum“ (þó að
þeirri skekkju frádreginni, að á
handritunum segi eingöngu frá
íslenzkum persónum). Nú er
mér það íullkomlega hulin ráð-
gáta, hvernig Thor hyggst með
þessu sanna eitthvað, sem ég
ekki vissi, því eins o-g h-ann
vafalaust man frá lestri ,,níð-
vísna“ minna í Alþýðubl-aðinu,
þá er þeitta allt og mun meira
sagt í þeim, og með orðum Jóns
-Hlelgasonar sjálfs; íslenzku
’handri-tin eru néfnilega ekki að-
eins, að dómi hans, allt þetta,
sem Andersen segir á fundinum,
heldur og sjálf uppspretta ís-
lenzkrar tu-ngu og hin sístreym-
andi vötn henn-ar. Herra skáld-
jöfurinn er því hvorki að veita
mér né nokkrum öðrum fslend-
ingi upplýsingar um afstöðu
Jóns Helgasonar tiil „þjóðernis“
handritanna með þessu yfir-
borðslega og smeðjulega stagli
sínu úm hann, Það er einmitit
vegna þess að prófessorinn hef«
ur lýst því yfir, að handri-tin
séu „uppsprettulindir og niðandi
vötn“ íslenzkrar tungu, að nei-
kvæð þögn hans á lokastigi
hándritamálsins er -mér, og ýms-
um fleirum, lítt skiljanleg. Hvers
vegna beitir ekki prófessorinn nú
öllu sínu átoriteti og öllum sín.
um röksemdum í þágu barátt-
unnar fyrir þvi, að handritin
verði geymd hér á landi, en ekki
í hinu gamla vistabúri Kristj-
án-s 4. ?
Thor Vilhjálmsson og aðrir
slíkir pótintátar telja það eitt-
hv-ert guðlast ,að ég skuli láta I
ljós furðu mína á afstöðu Jóns
Helgasonar í handritamálinu um
þessar m-undir með hjálp „stuðl-
-a-nna þriskipitu greinar". Hefur
próf. Jón Helgason verið sérlega
spar á kaldar kveðjur af slíku
tæi? Og mu-n hann ekki standa
jafn réttur éftir sem áður, engu
síður en þeir menn, sem hann
um langt skeið hef-ur verið að
ljóða í áttina til?
Annars hygg ég, að það kæml
sér vel fyrir herra Vilhj-álmsson
að temj-a sér að hu-gsa þó ekkl
væri nema ofurlítið skýrar, áður
en hann broitnar aftur yfir sig á
götu af einskærri sjálfsdásöm.
un. Fyrr mun -erfitt að eiga viS
hann umræður í blöðum.
Hannes Pétursson.