Morgunblaðið - 22.07.1961, Side 3

Laugardagur 22. júlí 1961
MORGUNBLAÐIÐ
3
*
-xttgiW^iSJW'liWIWý l"'1 ^J1 rnT ’"V

AKRANESI, 17. júlí: —
„SI. laugardag sýndu tveir
feðgar, Sigurður Þorvalds-
son og Andri sonur hans,
Heiðarbraut 5 hér í bæ,
frábært snarræði, er þeir
björguðu 18 ára gömlum
pilti frá drukknun á Syðra
sundi .......“
— Ég var ekki kominn að
drukknun, sagði Vésteinn,
þegar blaðamaður Mbl. hitti
hann að máli heima hjá for-
eldrum hans á Laugarbraut
16, Akranesi.
— Maður veit aldrei hvað
getur gerzt, sagði faðir hans.
—• Varstu ekki hræddur?
—• Nei.
— Hvers vegna ekki?
— Ég veit það ekki.
— En var þér ekki kalt?
— Nei, ekki heldur.
— Ertu vanur að synda í
sjó?
— Nei.
— En hann er góður sund-
maður, sagði faðir hans.
..... Úti fyrir miðju
sundinu eru boðar og sker
og leggur öldur frá boðun-
um, jafnvel í blíöskapar
veðri ...“
— Það var sólskin og bezta
veður, þegar ég lagði af stað
Bræðurnir Vésteinn og Viðar Vésteinssynir með kajaksárina. Syðrasund, þar sem
hrvolfdi með Véstein, er að baki þeirra. (Ljósm. Mbl.
kajaknum
Markús)
„Aöalbjörg er gott nafn“
á kajaknum úr höfninni, sagði
Vésteinn.
— Hafðir þú farið inn á
sundið áður?
— Já, daginn áður.
— Hvað varstu að gera
þarna?
— Ég ætlaði að taka land
fyrir neðan Sementsverk-
smiðjuna, svo Viðar bróður
minn gæti leikið sér á kajakn
um þar. Hann vildi fara
þetta sjálfur, en ég þorði
það ekki. '
—• Hvað er þetta löng leið?
— Svona ein og hálfur kíló
metri.
— Óx þér þetta ekki í aug
um?
— Nei, mér datt ekki í
hug, að hann myndi velta.
Ég kom allt I einu upp á
öldutopp og kajakinn stakkst
niðiu: og hvolfdi.
..... Greip Vésteinn peg-
ar sundtökin, er honum
haföi tékizt að losa sig frá
kajaknum, en skreið síðan
upp á hann aftur og reyndi
að róa honum, en varð að
gefast upp við pað, og greip
pá sundtökin aftur .....“
— Sleppturðu aldrei ár-
inni?
—. Jú, en ég náði henni
strax aftur og reyndi að róa,
en hann var svo þungur, því
hann var fullur af vatni, að
ég tommaði honum varla. Þá
ákvað ég að synda að sker-
inu og komast upp á það.
— Hvað var langt þangað?
— Á að gizka hundrað og
fimmtíu metrar.
„Víkur pá sögunni til Við-
ars. Hann haföi horft á eft-
ir brðður sinum frá hafnar-
garðinum, en var nú kominn
pangað, sem Vésteinn œtl-
aði .....
— Ég sá hann allt í einu
hverfa ofan í öldudal, sagði
Viðar.
— Varstu þá hræddur?
— Nei.
— Ertu viss um það?
— Jú, kannski svolítið.
— Hefirðu kannski viljað
vera í hans sporum?
— Nei.
— Hann er ekki eins vel
syndur, sagði faðir þeirra.
— Hvað gerðirðu þá?
— Ég beið svolitla stund.
„Hljóp hann til Andra,
sem var að mála bát sinn
skammt frá, og sagði hon-
um, að hann sc& hvergi til
bróður síns. Siguröur, faðir
Andra, var parna skammt
frá .....“
— Þeir trúðu mér ekki
fyrst og sögðu mér að fara
upp á þakið á hjallinum og
vita, hvort ég sæi hann þá
ekki.
■— Þeir hafa ekki áttað sig
á þessu strax, sagði faðir
þeirra.
— Þá sá ég kajakinn, en
ekki Véstein.
•— Klifraðirðu þá niður?
■— Nei, ég hrópaði til þeirra
af þakinu.
— Hvað hrópaðir þú?
■— Ég man það ekki.
„Andri setti vélina á bátn
um óðara í gang og Sigurð-
ur, faðir hans, stökk út í
bátinn til sonar síns. Síðan
brunuðu peir feðgar í áttina
að Syðrasundi......"
— Ég komst aldrei alveg
að skerinu, sagði Vésteinn,
það var svo mikið frákast.
Þá ákvað ég að synda í land.
— Hvað er það langt?
— Aðrir hundrað og fimm-
tíu metrar býst ég við.
— Hvernig syntirðu?
— Bringusund og hvíldi
mig á bakinu.
— Varstu í öllum fötun-
um?
— Ég var í skyrtu og galla
buxum. Skórnir voru í kaj-
aknum. Það var ekki hægt
að vera í skónum í honum.
Seinna klæddi ég mig úr
skyrtunni, því hún vildi fara
upp fyrir höfuðið á mér þeg-
ar ég synti á bakinu.
— Var þetta ekki anzi ein-
manalegt?
— Nei, ég hafði ágætis út-
sýni.
— Nú?
— Já, ég var með gleraug-
un á nefinu allan tímann.
— Þú hefur þá séð til feðg
anna?
— Já, ég sá þá koma þeg-
ar ég var lagður af stað í
land, en þeir sáu mig ekki.
Þeir stefndu á kajakinn sem
var miklu utar.
.....En nökkru nœr landi
sáu peir til Vésteins á sundi,
og veifaði hann til peirra .../
— Ég kallaði til þeirra áð-
ur, sagði Vésteinn, en þeir
heyrðu víst aldrei til mín.
Andri stóð á hvalbaknum og
sá mig, áður en þeir komu
að kajaknum.
— Varstu ekki feginn?
— Jú, en ég hafði ekki
gert ráð fyrir neinni hjálp.
— Hvernig gekk að inn-
byrða þig?
— Þeir urðu að fara var-
lega á btánum vegna skers-
ins. Báturinn var á fullri
ferð, en síðan setti Sigurð-
ur á fullt aftur á bak til að
lenda ekki á skerinu. Andri
var með kaðalspotta og ég
varð að hanga í honum góða
stund á meðan þeir voru að
ná bátnum frá skerinu.
— Varstu ekki orðinn
þreyttur?
— Að hanga?
— Nei, eftir hálftíma sund?
— Nei, ég fann ekki mikið
til þess.
..... Síðan innbyrtu feðg
arnir Véstein.....“
— Hvað sögðu þeir við
þig?
— Ég fór strax fram í lúk-
ar og Andri lánaði mér þurr
föt af sér, því mér varð kalt
þegar ég kom upp úr, en
ekki fyrr.
— Sögðu þeir ekkert?
— Jú, Sigurður tautaði eitt
hvað um einhverja bjána,
sem væru að stofna sér í
lífshættu.
— Það var rétt hjá hon-
um ,sagði faðir þeirra.
„....Viðar litli, sem haföi
átt pátt í björguninni varð
ósköp feginn að heimta
pannig bróður sin úr hélju..“
— Ég er ekki tíu ára eins
og stóð í Morgunblaðinu,
sagði Viðar, ég er tólf ára.
— Varstu samt ekki ósköp
feginn, þegar þú sást bróður
þinn aftur?
— Það veit ég ekki.
— Hann lætur svona strák
urinn, sagði faðir þeirra..
— Hvað sagðirðu þegar þú
sást hann?
— Ég bara glotti.
— En hvað sagði Vésteinn
við þig á hafnargarðinum?
— Ekkert.
— Horfði hann ekki á þig?
— Jú.
— Hvernig varð móður ykk
ar við?
— Henni kom þetta lítið á
óvart, sagði Vésteinn.
. — Nú?
— Hana hafði dreymt fyr-
ir þessu.
— Mamma, kallaði Viðar
fram í eldhús, segðu honum
frá þvi.
— Það er ekki víst að hún
kæri sig um það, sagði faðir
þeirra.
— Jú, ég get vel sagt það,
sagði móðir þeirra.
— Hvernig var draumur-
inn?
.... Mig dreymdi nóttina
áður en petta geröist prjár
svartklœddar konur sem
komu inn í eldhús til mín.
Tvœr pær fyrstu pékkti ég
ékki. En pá síðustu pekkti
ég. Hún er mágkona mín
og heitir Aðalbjörg. Mér
fannst í draumnum aö eitt-
hvað hefði hent Viðar, en
vissi að állt myndi fara vél...
— En það var ekki ég,
sagði Viðar.
— Nei, það var Vésteinn.
Framh. á bls. 19
STAKSTEINAR
„Verðbólga a ný?“ í\
f forystugrein síðasta heftis
tímaritsins Frjáilsrar verzlunar
segir svo:
„Verðbólga er einn Iævísasti
óvinur, sem steðjað getur að efna
hagslífi þjóðanna. Þetta stafar
af því, að allt getur virzt slétt
og fellt á yfirborðinu á sama
tíma, sem meinsemdin grefur
um sig óg eyðileggur skilyrðin til
raunverulegrar framfara. ís-
lenzka þjóðin hefur reynt áhrif
verðbólgiunnar á framfaravið-
leitnina, og í árslok 1958 var
jafnvel óðaverðbólga og hrun
framundan. En fyrir nágranna-
þjóðirnar, sem betur hafa kunn-
að fótum sínum forráð, hefur
síðasti áratugur verið mesta
framfaraskeið í sögu þeirra.
Hvernig gat staðið á slíkum
mismun? — hér var þó meira
en næg atvinna og aldrei meira
byggt kann einhver að segja.
En það er ekki fjárfestingin í
heild, sem ræður hagsældinni,
heldiur fyrst og fremst það, hve
hagkvæm hún er. Mörgum hef-
ur sézt yfir þetta mikilvæga at-
riði á undanförnum árum, þar
sem verðbólgan hafði spillt svo
peningakerfinu, að enginn rétt-
ur mælikvarði var lengur til um
þjóðfélagslegt gildi hlutanna.
Enda hefur þjóðin lengi orðið að
gjalda afleiðingana, þar sem lífs-
kjörin hafa farið batnandi, þráitt
fyrir allar óskir og kröfur um
hið gagnstæða."
Aðeins einn kostur
Og greininni Iýkur svo:
„Efnahagsráðstafanir ríkis-
stjórnarinnar voru gerðar í sam-
ræmi við þá almennu skoðun, að
við svo búið mætti ekki lengur
standa. Blaðinu var snúið við
og feta í fótspor nágrannaþjóð-
anna. En til þess þurfti mikið
átak, ekki sízt þegar aflaleysi
og verðhrun á sumum útflutn-
ingsafurðum varð um sama leyti.
Ljóst var þó, að þjóðin myndi
standast erfiðleikana, ef ekki
yrðu gerðar óhóflegar kröfur á
hendur atvinnuvcgnmum. Nú
hefur það þó því miður verið
gert, og er nýtt verðbólguskeið,
með öllum sínum geigvænlegu af
leiðingum, framundan, ef hvik-
að verður frá settri stefnu. í þeim
efnum getur ekki verið um neitt
val hjá ríkisstjórninni að ræða.
Kyrrstöðutímabilið — hvað snert
ir bætt lífskjör — má ekki hefj-
ast á ný“.
Hvað kostar það? \
Blöð stjórnarandstöðunnar hafa
undanfarna daga talað um frítt
fæði til hinna 5—600 starfs-
manna Vegagerðar ríkisins alls
staðar á landinu, sem sjálfsagðan
hlut. Hefur jafnvel helzt verið á
þeim að skilja, að tregða yfir-
manna vegagerðarinnar til þess
að fallast á þessa kröfu, stafað
af einskærri mannvonzku, að ó-
gleymdri hinni margumtöluðu
„þvermóðsku“ samgöngumála-
ráðherra.
Sennilega gera flestir sér þó
Ijóst, að ástæðurnar eru allt aðr-
ar og veigameiri en stjórnar-
andstöðublöðin halda fram. Það
verður að teljast eðlilegt, að
forsvarsmenn vegagerðarinnar
spyrji, þegar slíkar kröfur koma
fram: Hvað kostar uppfyll-
ing þeirra? t þessu sam-
bandi má benda á, að gert er
ráð fyrir, að hver 1 króna, sem
vegagerðin mundi greiða starfs-
mönnum sínum i fæðiskostnað
á dag mundi nema yfir árið
100.000 kr., þannig að alls yrði
þarna um að ræða a. m. k. 2,5
millj. kr. ný útgjöld á hverju