Morgunblaðið - 23.07.1961, Blaðsíða 10

10
MORGUNBLAÐIÐ
Sunnudagur 23. júlí 1961

Humarveizla
í Isdlfsskála
— HÉR er allt panoram-
að, fjöllin, jöklarnir og
Atlantshafið landlaust allt
til Suðurpólsins. Hér er
bæði kvöldfagurt, morgun
fagurt og allt þar á milli.
Svo andar maður að sér
joðinu og heilnæminu úr
fjörunni og lifir á nýveidd
um humar þegar svo sýn-
ist. — Svohljóðandi tók
Páll ísólfsson á móti okk-
ur er við heimsóttum sum
arsetur hans, ísólfsskála
við Stokkseyri fyrir
skömmu.
— Ég er búinn að vera hér í
hálfan mánuð, segir Páll.
— Ég ætla í bæinn um helg
ina til að spila í kirkjunni,
en að öðru leyti verð ég hér
eins mikið ög ég get í sumar.
Hér er mikið meira næði en í
bænum. Þetta hús heitir fs-
ólfsskáli eftir húsi föður míns,
en það stendur nú ekki uppi
lengur.
Það er glampandi sól við
ísólfsskála, og ekki sér ský á
himni. Útsýnið er þar óvenju
fagurt á slíkum góðvirðisdög-
um, á annan veg sér inn til
jökla en á hinn mætir Atlants-
hafið sjóndeildarhringnum. f
brimgarðinum eru menn á
báti að skera þang, en að öðru
leyti sér ekki til mannaferða.
Innri birta
að reyna að vinna sem mest
hér í sumar að ýmsum tón-
verkum og skriftum.
Við göngum inn í ísólfsskála
og þiggjum kaffi hjá frú Sig-
r .1 Eiríksdóttur. Yfir kaffi-
bollanum segir Póll okkur frá
því, að börn hans, Þuríður og
Einar, séu búin að kaupa sitt
hvort húsið á Stokkseyri, Og
verið sé að innrétta þau. Síð-
an er gengið út á veröndina,
sem snýr út að hafinu.
— Það er seyðandi að vera
hér við ströndina, segir Páll.
— Það er lítið brim núna, en
það er ekki síðra á veturna,
þegar ’ann skellur á með
ofsaveðrum. Það er stórfeng-
legt, en þá er maður ekki
hérna nema af tilviljun. Ég
kann ekki við mig nema þar
sem ég get séð sjóinn. Það er
nú einu sinni svo, að maður
hefur verið alinn upp við
hann.
— Er gestkvæmt hér?
— Stundum er það, aðal-
lega um helgar. Það er gaman
að taka á móti gestum. Núna
býr hjá mér einn af mínum
gömlu kennurum frá Leipzig,
prófessor Grisch. Hann er einn
eftirlifandi af átta kennurum,
sem ég hafði. Hann hefur áður
komið hér Og er mjög elskur
að landinu. Það var flutt eft-
ir hann mikið verk í útvarpið.
Humarsteik
— Hér er grill, til að steikja
á humar, segir Páll nú, og
bendir á steikarrist. «em stend
Nú vantar bara sjórekna hvítvínstunnu. — Humarinn steiktur yfir viðarkolaglóð á verönd-
inni í ísólfsskála. Frú Sigrún er að sm'ia hum arnum, en Guðmundur og Páll fylgjast með.
(Ljósm. Mbl. Markús)
Nú vantar okkur sjó-
rekna hvítv'mstunnu
— Maður skyldi ætla, að
tónskáld yrði inspírerað í
þessu umhverfi.
— Ja, það er kyrrð og næði
hér að minnsta kosti, en það
þarf að vera rigning og ill-
viðri til þess að maður tolli
inni, sagði Páll. — Maður er
ekki beinlínis að biðja um svo
leiðis veður, en það er svo, að
þegar dimmir yfir, þá reynir
maður stundum að skapa sér
einhverja innri birtu. Ég ætla
ur á þrífæti á veröndinni. —
Steiktur humar er stórgóður
matur. Maður fær hann í
skelinni, og steikir þannig.
Það eru allir vitlausir í hann,
sem hafa fengið hann hjá okk
ur. Er ekki bezt að ná í hum-
ar handa ykkur og steikja?
Við segjum Páli af því, að
við hefðum verið búnir að
mæla okkur mót við Guðmund
Daníelsson rithöfund á Eyr-
arbakka.
— Nú, þá náum við í hann í
veizluna líka, segir Páll, og
hringir til Guðmundar, sem
iofar að koma að vörmu spori.
Eftir að hafa náð í væna
hrúgu af humar í frystihúsið,
er honum raðað á steikar-
grindina, og innan skamms
leggur sérkennilega, sæta lykt
af humarnum. Guðmundur
Daníelsson er kominn frá Eyr-
arbakka, og prófessor Grisch
kemur ofan af lofti til að taka
þátt í humarveizlunni. Brátt
er tekið til við að snæða hum-
arinn innan úr skelinni eftir
kúnstarinnar reglum, og
pilsner drukkinn með.
Veiðiskapur og kvenfólk
— Nú vantar ekkert nema
sjórekna hvítvínstunnu, segir
Páll.
— Já, segir Guðmundur. —
Þegar ég er að veiða, þá er ég
bara með annað augað á fiski,
en hitt á reka.
— Þú veiðir ekki neitt,
nema að þú hafir kvenmann
með þér, segir Páll.
— Einmitt það, segir Guð-
mundur.
— Ég hef margsagt þér það.
— Ég hefi nú samt tekið
eftir því að ég veiði minna
þegar konan er með, þráttar
Guðmundur.
— Maður þyrfti eiginlega að
syngja hér einhverja krabba-
sinfóníu, segir Páll og stingur
upp í sig humar. — Ég ætl-
aði einu sinni að semja fiska-
sinfóníu, en það er vont við
að eiga að útfæra hana því
fiskarnir áttu að setja hana
upp. Ýsan og síldin áttu að
hafa efstu raddirnar, en há-
karlinn bassann. Steinbítar og
flatkjöftur áttu að vera krít-
ikkin.
Það er líkt með steiktum
humar og nótum
Páll tekur upp humar af
grindinni, en brennir sig á
fingrunum og er fljótur að
sleppa.
— Nú get ég ekki spilað í
kirkjunni á sunnudaginn, seg-
ir hann. — En það er samt
næstum meira gaman að eiga
við þetta en að spila á hljóð-
færi. Það er líkt að taka á heit
um humar og nótum, maður
getur brennt sig á hvoru-
tveggja.
129 krabbar
Talið berst nú að silungs-
veiði o. fl., en Guðmundur
Daníelsson er mikill silungs-
veiðimaður í frístundum.
Hér er Páll kominn í matargerðina ásamt prófessor Grisch,
sem horfir á fullur áhuga. — Það eru allir vitlausir í hum-
arinn, sem hafa smakkað hann hjá okkur.
r .— Ég lagði silunganet hérna
úti í fyrrasumar til að gá
hvort ekki væri silungur í
lónunum, segir Páll. — Dag-
inn eftir fórum við Guðmund-
ur í Merkigarði að vitja um,
og þá voru 129 krabbar í net-
inu, og við þurftum að brjóta
þá úr. Síðan hefi ég ekki lagt
silunganet, en ég ætla að veiða
krabbana á vísindalegan hátt
hérna, því þetta er herra-
mannsmatur.
Friðarpólitík
Nú eru komnar kótelettur á
steikargrindina, en Guðmund-
an framsókn og sjálfstæði!
inn humar til þess að hafa lyst
á kótelettum á eftir.
— Ég vil alltaf að landbún-
aðurinn og sjávarútvegurinn
komi saman í maganum, segir
Páll. Þess vegna höfum við
alltaf kótelettur á eftir hum-
arnum. Ég vil gera frið með
‘ framsókn og sjálfstæðinu í
maganum.
— Þið tyggið þá sam«
an framsókn og sjálfstæði.
Meiri friðarpólitík hefi ég ekki
heyrt, segir Guðmundur.
Ilmurinn af kótelettunum
berst yfir veröndina.
— Dejligt, segir Páll og
lyktar. — Ég tala alltaf 4
dönsku þegar ég vil segja eitt-
hvað mikilvægt, bætir hann
við.
— Nú, þú ert kannske ein«
af þeim, sem halda að guð sá
danskur, kímir Guðmundur.
Fjörugangur
Við innum Guðmund eftir
því hvort hann sé ekki fáan-
legur til þess að renna í Ölf-
usá á eftir. Málið er auðsótt,
og Guðmundur yfirgefur hum
arveizluna til að skreppa heim