Morgunblaðið - 28.07.1961, Blaðsíða 16

16
MORGUNBLAÐIÐ
Föstudagur 28. júlí 1961
Skyndibru'ðkaup
Renée Shann:
37
Ofurstinn hikaði við og fitlaði
við. skjöl, sem lágu á borðinu fyr
ir framan hann.
— Ég er hræddur um, að ég
geti hvorugt, frú Carey.
Hún starði á hann. Hvað átti
hann við.
— Eigið þér við, að þér getið
ekkert sagt mér?
Hann hristi höfuðið. — Því
miður frú Carey. Við getum eng
ar upplýsingar gefið, endurtók
hann.
Júlía vissi, að hér varð engu
um þokað, og að henni þýddi
ekkert að kvarta og kveina.
Herreglurnar voru svo strang-
ar. Weston ofursti hafði ekki
sagt henni annað en það, sem
hún hefði mátt vita. Hann gat
engar upplýsingar gefið henni
Og hann hafði endurtekið það
svo sem til frekari áherzlu.
— Mér finnst svo einkenni-
legt, að ég skyldi sjá hann í
í gærmorgun, sagði Júlía.
— Eruð þér alveg hárviss um
það ?
Þetta var sama spurningin,
sem Ann hafði komið með í
skrifstofunni. En nú gat hún
bara ekki svarað eins einbeitt
og þá. Nú fann hún fyrst til
ofurlítils efa. Gat það verið rétt
hjá Ann, að þetta hefði bara
verið einhver, sém líktist Robin
svo mjög í útliti ? Eða blátt á-
fram sjónhverfing hjá henni ?
Og samt hefði hún svarað, ef
hún hefði verið spurð, að hún
væri alveg hárviss um, að sér
hefði ekki missýnzt.
— Já, ég er alveg viss um
það, svaraði hún einbeittlega.
—. En segjum nú. að þetta hafi
allt verið missýning...hefði ég
þá ekki frétt ef eitthvað hefði
orðið að honum ?
— Jú, vitanlega. Það hefðuð
þér frétt tafarlaust.
Þetta var að minnsta kosti
nokkur huggun. Hún fann,

K
c*
wo°(

’ — Ég er í megrunarkúr, borða bara eina máltíð á dag!
hve vingjarnlegur ofurstinn var
og fór að geta sér til, hvað
hann væri að hugsa. Að hún
væri einhver konubjáni, sem
maðurinn hefði vanrækt að
láta frétta af sér ? Hana lang-
aði mest til að segja honum,
að svo væri ekki. Einhver
skýring hlaut auðvitað að vera
á þessu, en hún vissi ekki,
hver sú skýring var.
— Mér þykir leiðinlegt, að
ég skuli ekki geta hjáipað
yður neitt, frú Carey, sagði
hann. •
— En getur þá ekki einhver
annar gert það ?
— Ég er hræddur um ekki.
Hún leit undan og tárin blind
uðu augu hennar.
— Ég vil ekki téfja yður
lengur frá skyldustörfum yð-
ar, sagði hún og gekk áleiðís
til dyranna. — Þakka yður
fyrir að þér vilduð tala við
mig.
Hann stóð upp og gekk á eft-
ir henni. — Það var ekki neitt.
Hann rétti henni höndina. —
Reynið þér nú að vera ekki
alltof áhyggjufull.
— Ég er hrædd um, að ég
geti ekki að því gert. Og það
fer versnandi eftir því, sem
lengur líður. Og svo þetta, að
ég skyldi sjá hann í gær .......
— Ég skil það. En, segið mér
hvað lengi eruð þér búin að
vera gift ?
— Aðeins tvo mánuði. Ég
var ein þessara kvenna, sem
voru sendar heim samdægurs.
Svipur ofurstans bar vott um
samúð. — Það var nú býsna
hart fyrir ykkur bæði.
Þetta fannst henni vægt til
orða tekið. Þegar hún leit um
öxl til giftingardagsins síns og
hjónabandsins, sem var ekki
nema þessi eini dagur, fannst
henni það meira en hart.
— Ég vona, að þér fáið góð-
ar fréttir bráðlega, sagði of-
urstinn þegar hann fylgdi
henni að lyftunni.
— Þakka yður fyrir.
Hún fór upp í strætisvagn
til þess að komast í skrifstof-
una. Hún tók upp þrjá kop-
arpeninga og rétti verðinum.
Port Said, sagði hún.
— Þér komizt nú varla
svo langt fyrir þetta verð,
svaraði hann. Hún kafroðnaði
er hún fann, hvemig hún hafði
hlaupið á sig.
— Afsakið. Ég var annars
hugar, Ludgate Circus.
— Allt í lagi, ungfrú.
Hún gat alls ekki komið sér
að verki, það sem eftir var
dagsins. Hún varð þess vör,
að hr. Gore-Browne tók vel
eftir því hvemig henni leið,
þó að hann segði ekki neitt.
Hann vissi fullvel, hvernig á-
statt var fyrir henni. Ann
hafði sagt honum, að hún hefði
farið í hermálaráðuneytið og
myndi koma seint. Hann leit
á hana með samúðarbrosi, þeg-
ar hún kom aftur.
— Viljið þér ekki eins vel
vera laus í dag, ungfrú Fair-
burn ? Þér megið gjarna fara
snemma, ef þér viljið.
— Nei, þakka yður fyrir. Ég
vil heldur vinna.
Hún lagði hart að sér til að
geta einbeitt sér að verkinu. j
Vinnan var það eina, sem hún
átti nú eftir. Vinna, vinna,
vinna. Vinna sig uppgefna.
Reyna að fá áhuga á verk-
inu . Þetta hjónaskilnaðarmál,
sem húsbóndinn hafði til með-
ferðar. Já, hjónaskilnaður.
Hvernig fór ef eiginmaður
hljóp á brott frá konunni sinni ?
Hyrfi alveg og ekkert fréttist
til hans ? Hún hafði lesið um
slíkt og þvílíkt í blöðunum.
Þá var veittur skilnaður, og
konunni var frjálst að giftast
öðrum. Hendur Júlíu féllu af
ritvélinni og niður í kjöltu
hennar og snöggvast gleymdi
hún alveg verkinu, sem hún
var að vinna. Giftast aftur ?
Nei, það mundi hún aldrei gera
Hana mundi ekki langa til þess
Og hún vildi ekki eiga það á
hættu.
En Robin hafði ekki yfir-
gefið hana. Hvað gekk eigin-
lega að henni að vera að
hugsa um annað eins og þetta?
Hvað var nú orðið af öllu
traustinu, sem hún hafði á hon-
um ? Hún varð að trúa því,
að hann mundi koma aftur!
Síminn hringdi og hún þaut
til að svara. Ó, þarna var hann
— Elskan mín, ég er kom-
inn aftur til London. Já, ég
kom fyrr en ég hafði haldið.
Eg hef verið að reyna að ná
í þig í allan dag. En þetta
var ekki Robin. Það var Lion-
el. — Júlía mín, getum við
ekki borðað saman í kvöld ?
— Jú, Lionel, ég býst við
því.
— Líður þér ekki vel ? Þú
ert eitthvað svo undarleg í
málrómnum.
— Nei, mér líður ekki sér-
lega vel.
— Hefur nokkuð komið fyr-
ir ? Hefurðu frétt nokkuð ?
— Nei. Eða réttara sagt, ég
veit varla, hvað ég á að segja
um það. Eg skal segja þér
það, þegar við hittumst.
Hann beið hennar þegar hún
kom út úr skrifstofunni'. Ann,
sem hafði nú kynnzt honum
vel, stóð á götunni og horfði
á þau í bílnum. — Farðu var-
lega með hana, Lionel. Hún
má ekki við miklu eins og er.
— Eg skal gæta hennar vel,
sagði Lionel.
Júlía leit á Ann. — Mér er
alveg óhætt, Ann. Þakka þér
fyrir umhyggjuna.
Lionel ók hratt af stað. —
Segðu mér ekki neitt fyrr en
við erum komin út úr verstu
umferðinni. Hvíldu þig á með-
an.
Hún hallaði sér aftur og fann
til þakklætis fyrir þessa nær-
gætni hans. Hún fór að hugsa
um, hvað hún var að verða
honum æ háðari, og efaðist um,
að hún hefði nokkurntíma
komist gegn um þessar erfiðu
vikur, ef hann hefði ekki verið.
— Eigum við að fá okkur
eitt glas ? spurði hann eftir dá-
litla stund ?
— Eg held ég vildi heldur
ganga dálítið, sagði hún.
— Allt í lagi. Þá skulum
við ganga út í Regent Park.
Vorblómin eru að byrja að
springa út. Eg kom þangað
um daginn.
Þau skildu svo eftir bílinn og
gengú inn í skemmtigarðinn.
Lionel tók arm»hennar undir
sinn og hélt fast um höndina
á henni. — Jæja, elskan, hvað
var það svo ?
Júlía dró snöggt að sér and«
ann. — f gærmorgun þegar
ég var á' leiðinni í skrifstof-
una og var stödd á Trafal-.
gartorginu, varð mér litið út
um gluggann og sá þá Robin.
Lionel snarstanzaði. — Áttu
við, að hann sé kominn tU
landsins
— Já, ég hef fulla ástæðu
til að halda það.
— Eg skil þetta ekki. Ef
hann er kominn heim, hvers
vegna ert þú þá að fara út
með mér ?
— Hann er ekki farinn að
gera neitt vart við sig.
Lionel glápti — Heyrðu nú
til: Eg vil nú ekki kallast
mjög heimskur, en þetta skil
ég ekki. Áttu við, að hann
hafi alls ekki komið til þín
ennþá ? , j
— Einmitt, Hún gerði sér ' ■
hroll og setti upp eymdarsvip.
— Eg fór í hermálaráðuneytið
um hádegið, til þess að vita,
hvort ég gæti orðið þar ein«
hvers visari. Ofurstinn, sem
ég talaði við, gaf í skyn, að
þetta héfði verið missýning
hjá mér, með öðrum orðum,
að ég hefði bara séð mann,
sem líktist Robin.
— Vildi hann halda þvl fram
að þú þekktir ekki manninn
þinn ?
-— Já einmitt. Og Ann sagðl
það sama.
Þau gengu nú áfram og
hressandi vorblærinn strauk
hárið frá enni Júlíu, og vor«
blóminn kinkuðu kolli. En
Júlía tók eftir hvorugu.
— Jæja, hvað finnst þér um
þetta, Lionel ?
— Góða mín, ég veit ekkí,
hvað skal segja. Þetta kemur
mér svo á óvart. En alltaf
gæti það nú hugsazt, að þér
hefðí missýnzt. Það er sagt
að hver maður eigi sér tvífara.
— Það liggur við, að ég sé
farin að vona, að það sé skýr«
ingin á þessu. En einhvern«
veginn get ég bara ekki trú«
að því.
— Og hvað sögðu þeir þarna
í ráðuneytinu ?
Júlía endurtók orð ofurstans
orðrétt.
— Það þýðir með öðrum
orðum það, að þú verður að
halda áfram að bíða og þrevja.
— Já, svo auðvelt sem það
verður, svaraði hún.
Lionel leit á hana með á-
hyggjusvip. — Það sem ég hef
aðallega áhyggjur af, er það,
Sflíltvarpiö
8:00
14:40
Einn af
ur skotið
vinum Markúsar hef-
gæsastegginn unga,
særður á væng og berst við að
sem feliur niður í forina við
ströndina. En unginn er aðeins
komist í skjól.
Laugardagur 29. júlí
Morgunútvarp (Bæn — 8:05 Tón-
leikar. — 8:30 Fréttir. — 8.35
Tónleikar — 10:10 Veðurfr.).
Öskalög sjúklinga (Bryndís Sig-
urjónsdóttir).
í umferðinni (Gestur I>orgríms-
son).
Laugardagslögin. — (Fréttir kl.
15:00 og 16:00).
Veðurfregnir.
Tónleikar.
Tilkynningar.
Veðurfregnir.
Fréttir.
„Ölafisvaka** — dagskrú, sem
Gils Guðmundsson rithöfundur
tekur saman. Flytjendur auk
hans: Árni Böðvarsson, Stefán
Ögmundsson og Þorsteinn Ö.
Stephensen.
Kvöldtónleikar:
a) Giulietta Simionato syngur
aríur eftir Verdi, Rossini og
Saint-Saéns.
b) Tékkneska fílharmoníuhljóm
sveitin leikur slavneska dansa
op. 46 eftir Dvorák. — Vaclav
Talich stj.
Leikrit: „Læknirinn frá Dun-
more'* eftir Thomas Patrick
Dillon og Nolan Leary í þýðingu
I>orsteins Ö. Stephensen. — Leik
stjóri: Ævar R. Kvaran.
Fréttir og véðurfregnir.
Danslög.