Morgunblaðið - 26.08.1961, Blaðsíða 8

8
MORGUNBLAÐIÐ
Laugardagur 26. ágúst 1961

I

☆
TRILLAN, sem ég ætlaði
með í róður heitir Sævar.
Ekki spillti nafnið, nógu
sjóferðalegt var það. For-
maðurinn heitir Sigurjón
Gillu og hásetinn bara
Binni. Þeir segja þarna
fyrir austan að það sé
raunar alveg nóg fyrir
hann.
í>egar við svo í ferð-
inni hittum Nonna Möggu
Sigga Hall fór ég að undra
mig á þessum furðulegu upp-
nefnum, sem Norðfirðingar
hafa hver um annan og ekki
hvað sízt að þeir kenna
marga við mæður sínar en
ekki föður. Sigurjón er t. d.
Jónsson, en móðir hans heit-
ir Gíslína. í>að eru raunar svo
margir Jónssynir á okkar
landi að engan furðar þótt til
frekari greiningar séu menn
kenndir við móðurina, eink-
um ef nafnið er sjaldgæft.
En Jón Sigurðsson er auðvit-
að alls ekki hægt að þekkja
nema skilgreina í fyrsta lagi
að hann sé sonur hennar

Sigurjón goggar og umstýrir.
blaðakonu í rdður
Margrétar og í öðru iagi
manns hennar Sigurðar Hall-
dórssonar.
En við ætluðum í róður en
ekki að rekja uppnefni austur
á Norðfirði.
Klukkan fjögur um nóttina
ræsti Binni mig. Með stírurn-
ar í augunum ökum við fram
af bökkunum og niður að
beitingaskúrunum, þar sem
línan bíður beitt í bjóðunum.
Örlítil vestankæla þurrkar
brátt svefnvot augun meðan
við bíðum eftir Sigurjóni.
Binni tekur að aka línu-
stömpunum fram bryggjuna,
sem er sýnilega nokkuð göm-
ul, en furðusterk þótt mjó-
slegin sé. Börurnar, sem
Binni hefir til línuflutnings-
ins eru heldur viðalitlar, að-
eins kjálkar með palli og
hjóli. t>ess vegna skeði slysið
við annan balann. Binni rek-
ur hornið á börunum örlítið
í stampahrúgu og allt um
koll og lina hvolfist ofan á
bryggjuna.
Binni bölvar klaufaskapn-
um í sér í logandi sjóðandi
, < > + "C ,5W'vr í

asta fiskafæla,
legur.
segi ég lúpu-
Við höldum af stað. Nokkr
ar trillur sigla á undan okk-
ur og þegar við höldum út
með Nípunni sjáum við að
fleiri koma á eítir. Við mæt-
um drekkhlöðnum síldarbáti.
t>að er rétt svo að vatnar
ekki yfir borðstokkana. Fram
an af erum við þögulir. Ég
kenni því um að þeir félag-
ar séu fúlir yfir að fá ekki
kvenmanninn með sér. Sjálf-
ur reyni ég að láta fara eins
lítið fyrir mér eins og ég get
þar sem ég stend í dráttar-
rúminu.
t>að er svalt morgunsárið
og ég fæ lánaða úlpu, að
sönnu allt of litla en hún
skýlir mér samt fyrir næð-
ingnum. Ætlunin hafði verið
að halda norður undir Dala-
tanga og leggja þar, en Sig-
urjóni hefir snúizt hugur og
heldur nú beint út á Norð-
fjarðarflóann og leggur út af
fjarðarmynninu, rétt um
Skarðið, en það er landmið
Við Barðsnesið eru bundn-
ar ýmsar sagnir. Við bæinn
Barðsnes er svonefndur há-
karlavogur og er sagt að þar
hafi Hornfirðingar bundið há
karla sína fyrr á árum er
þeim vannst ekki tími til að
vinna þá strax. Sagnir eru
um viöskipti Barða goða, sem
bjó á Bæjarstæði, og tröll-
skessu einnar. t>au deildu um
selveiði og sparn kerling
skriðu úr svonefndu Skolla-
skarði á bæ hans, en hann
stöðvaði með rekublaði sínu.
Knarrarsker er inn með
Barðsnesi en þar rak knör
Barða, sem skessan hvolfdi
undir honum og mönnum
hans. Var knörrinn fullur af
sel. Átti skessan að hafa blás-
ið svo skarpt í seglið að
knerrinum hvolfdi. Fórust all
ir nema Barði, sem synti til
lands og hugðist drepa skess-
una fyrir tiltæki hennar og
hefði gert það, ef hún hefði
ekki beðið ér ákaft vægðar
og heitið honum ævarandi
tryggð. Barði var ekki síður
frægur dauður en lifandi, og
— þið vitið — og við kuðl-
um línunni upp í stampinn.
Ekki er talið ráðlegt að fara
með hana á sjóinn, það muni
ganga treglega að leggja
þetta bjóðið, svo það er skil-
ið eftir heima til beitningar
næsta dags.
Meðan við erum að paufast
þarna á bryggjunni eru tveir
menn að bera línu út í falleg
an, nýlegan bát, sem likist
talnvert happdrættisbátum
DAS.
Nú kemur Sigurjón for-
maður vor og skundar á lít-
illi skektu fram á leguna þar
sem trillan liggur. Ég undr-
ast leikni hans þar sem hann
réri skektunni með einni ár
rétt eins og alvanur gondóla-
ræðari suður í Feneyjum.
Binni og Sigurjón í beituskúrnum.

Fýllinn var fylgispakur aðdáandi.

Hann er einmitt að koma
með Sævar upp að bryggj-
unni þegar ung og falleg
stúlka í íslandsúlpu snarast
fram bryggjuna. I>að hýrnar
upplitið á körlunum á nýja
bátnum. Þetta er sending til
þeirra. Hér er á ferðinni
finnsk blaðakona. frétti ég
síðar. En ég var enn of syfj-
aður til að gefa mig á tal við
hana, enda fannst mér ég
með því vera að skipta mér
af því, sem mér kom ekki
við.
— Alltaf eru þeir jafn and-
skoti heppnir, segir Binni. —
Þeir fá kvenmann en við
bara — — —. Hann segir
ekki meira en arkar upp
bryggjuna og sækir síðasta
línustampinn. Ég sé á göngu-
laginu hvað hann hugsar —
feitan íslenzkan blaðamann.
En hvað ég skil þá. Hald-
ið það hefði verið munur!
— En ætli við fiskum samt
ekki eins og þeir, segja þeir
félagar.
— Ef ég reynist ekki arg-
þar sem fjallaskarð eitt ber
við Nípuna. Eftir um það bil
tveggja tíma siglingu er far-
ið að leggja. Línan rennur út
og hver stampurinn á fætur
öðrum tæmist. Sigurjón er
við stýrið og bindur saman
bjóðin. Binni ber að stamp-
ana og gerir „klára“ belgi og
veifur, sökkusteina og
strengi. Línan er lögð í hring
og endabaujan skammt frá
þar sem byrjað var. Við er-
um með 9 bjóð, svo það tek-
ur talsverða stund að leggja
þau, enda er byrjað að draga
fljótt eftir að lagningu er
lokið.
eru til sagnir um hann aft-
urgenginn. Allt munu þetta
þó þjóðsögur, en eigi að síð-
ur skemmtilegar til upprifj-
unar er maður horfir á þessi
hrikafjöll við Norðfjörð.
Á meðan þessu fer fram
virði ég fyrir mér Barðsnesið
og Nípuna, sem nú koma
skýrt fram úr morgunhúm-
inu. Barðsneshornið er einkar
sérkennilegur og fallegur
klettur yzt á nesinu. Við
heyrum það oftast nefnt
Norðfjarðarhorn í fréttum og
munu flestir kannast við það
undir því nafni. Hornið virð-
ist hafa ýmsar myndir eftir
því hvort maður sér það nær
eða fjær og skammt frá því
eru allavega lit björg sem
skarta þarna í morgunljóm-
anum.

Ég hefst lítið að meðan þelr
félagar draga línuna. 1 trill-
unni er svonefndur sjálfdrag-
ari, hið þarfasta þing og
sparar verk heils manns. Spil
ið dregur línuna inn yfir línu
hjólið og síðan heldur plata
línunni í falsinu á spilinu,
þannig að það geiur ekki
sleppt henni. Línustampur-
inn stendur á palli, sem stöð-
ugt snýst, þannig að línan
hringast sjálfkrafa ofan í
hann. Sigurjón situr á borð-
stokknum og goggar af með
hægri hendi en stýrir og
stjórnar spilinu með þeirri
vinstri. Binni skrýðist sjó-
stakki og gerir að fiskinum.
Aflabrögðin eru ekki fjör-
ugri en svo að hann hefir
nær því undan.
Við fáum heimsóknir þar
sem við erum að draga. Tveir
kornungir bræður renna til
okkar og fræðast i«n hvar
hinir hafi lagt. Binni segir í
glensi við Sigurjón:

1