Morgunblaðið - 01.10.1961, Síða 15

r"’»
Sunnudagur 1. okt. 1961
MORGVTSBLAÐIÐ
15

í
- I fána nráuni sagt
Framh. af bls. 10.
óperusöngkona? spurði ég.
— Já, svaraSi Hallbjörg
af hreinskilni. Ég hlusta aldrei
á óperusöngkonur.
Fischer sagði:
— Hún getúr hermt svo dá-
samíega eftir Marían Ander-
son, að enginn þekkir þær
sundur. Hvað gæti hún ekki
gert með sinni eigin rödd?
— Eruð þér ekki með svart
hár? spurði ég.
— Nei, það hefur alltaf ver-
ið brunt, svaraði Hallbjörg.
— Er það brúnt, spurði ég.
— Já, það er rautt, svaraði
hún.
— Eruð þér íslenzk? spurði
ég.
— Alíslenzk, hrökk hún við.
En fyrst þér eruð svona ósvíf-
inn, er bezt ég segi yður allt
af létta:
Fyrir tíu þúsund árum var
sýslumaður einhvers staðar
fyrir austan, sem hét Jens
Wium, af danskri ætt. Af hon-
um er kominn mikill ættbálk
ur, sem heitir Hallbjörg
Bjarnadóttir.
— Svo fóruð þér til Reykjn-
víkur?
— Ha?
— Hann á við, að þú hafir
farið til Reykjavíkur frá
Akranesi, útskýrði Fischer.
— Já, ég fór til Reykjavík-
ur eftir ferminguna Og fékk
mér nýja, svarta kápu með
svörtum ref hjá Haraldi, og
gekk í henni um allar trissur
með verðmiðann aftan á.
— Af ásettu ráði?
— Nei, þá var hún ekki
byrjuð að auglýsa sjálfa sig,
hló Fischer.
— Komuð þér á hesti til
Reykjavikur?
— Nei, ég skyldi hestinn
minn eftir. Ég hafði meiri
áhuga á söng en útreiðatúrum.
Ég byrjaði strax að læra að
syngja hjá Benedikt Elfar og
varð snemma mikill aðdáandi
Maríu Markan. Einhverju
sinni fór hún í söngför til
Stokkhólms og þá skrapp ég
niður á bryggju að sjá þessa
frægu söngkonu kveðja far-
sæidarfrónið. Á bryggjunni
stóð fjöldi manns, og ég hugs-
aði með mér: kannski verð ég
einhvern tíma jafnfræg og
María. Þegar skipið var kom-
ið út á höfn, sendi hún af-
skaplega háan tón til mann-
fjöldans, sem var kominn að
kveðja hana Og hylla, en ég
hugsaði henni þegjandi þörf-
ina og sagði við sjálfa mig:
nei, ég læt ekki fara svöna með
mig, gekk afsíðis út úr hópn-
um og sendi henni einn tón
á móti, sem var þó nokkuð
hærri en hennar. Þá horfðu
allir á mig og ég varð feimin
og dró mig í hlé og hljóp héim.
Mér heyrðist fólkið klappa á
bryggjunni, en það hefur auð-
vitað getað verið misheyrn.
— Þér sögðust hafa verið
feimin?
— Já.
— En það eruð þér ekki
lengur?
— Nei, en hlédræg. Ég vil
helzt vera í þröngum hópi, þar
sem fólk horfir framan í mig.
Mér líkar ekki að hafa neinn
fyrir aftan mig. Þess vegna
kann ég bezt við mig and-
spænis áheyrendahópi. Ég er
á móti samkvæmislífi, það
eyðileggur fólk smám saman
og vínið splundrar hjónabönd-
unum og bíður óhamingjunni
heim. Við höfum verið gift í
21 ár, Og Fischer er alveg ynd-
islegur. Að vísu höfum við
því miður ekki átt börn, en
verðum að taka því eins og
öðru. Okkur hefur dottið í hug
að fóstra börn eins og Joseph-
ina Baker, en það er of dýr
auglýsing.
— í staðinn ætlið þér að
fara til New York og vinna
þar stóra sigra?
— Það ætla ég að gera. Ég
veit ég geri það. Ég verð að
vinna sigur fyrir ísland. Það
er ekki nóg að senda út feg-
urðardrottningar, eins og
hraðfrystan fisk.
— Þér eruð ekkert skyld-
ar Eggerti Stefánssyni, er það?
— Nei, hvers vegna spyrjð
þér um það?
— Það var bara orðalagið.
— Það er nauðsynlegt að
kynna ísland, nauðsynlegt að
segja fólkinu að hér búi aðrir
en molbúar. Það eina sem út
lendingar heyra um ísland er
þetta: Nú eru þeir að fá enn
eitt lánið! Við eigum að ex-
portera list. Hugsið yður bara
hvað Victor Borge hefur gert
fyrir Danmörku. Þeir kalla
hann í Bandaríkjunum „The
great Dane“. Eða Ingimar
Johannsson fyrir Svíþjóð?
— Ekkert eruð þér nú líkar
honum.
— Hver veit? Ég get líka
notað hnefana ef með þarf, og
svo hef ég ágæta olnboga. En
nú skulum við opna út á sval-
irnar og fá okkur frískt loft,
það veitir ekki af.
Svo kallaði Hallbjörg utan
af svölunum:
— Samkeppnin er mikil í
heiminum, en ég á engan minn
líka, og það getur enginn gert
það sem ég get.
Þegar hún var komin inn
aftur og setzt, spurði ég:
— Hvernig kynntust þið
Fischer?
—- Við kynntumst á Akur-
eyri, ég skrapp þangað í söng-
för —
— og ég fór á skemmtun-
ina til að sjá íslenzka djass-
söngkonu, sagði Fischer —
— og við hittumst og vor-
um trúlofuð í átta daga. Svo
fór ég suður aftur og gerði
ráð fyrir að allt væri um garð
gengið —
— en ég fann hana aftur —
— því hann kom rakleitt
suður í lítilli, rauðri póstflug-
„Kannski eins træg og María“.
vél sem Örn Johnson flaug
milli Norður- og Suðurlands —
— og sat ofan á póstpoka
alla leiðina suður og hugsaði
um þig, elskan mín —
— og hann var aldrei'
ákveðnari á ævi sinni eins og
þér getið séð á því, að hann
var mættur í háum stígvél-
um og reiðbuxum, þegar hann
spurði eftir mér —
— ég var heppinn —
— já, og ég orðheppin, sagði
Hallbjörg og skellihló. Fischer
er úr Nilfisk-ættinni dönsku,
sem framleiðir ryksugur. Þess
vegna þurfti hann að fá konu,
st-m sópaði að. Móðurbróðir
hans var samgöngumálaráð-
herra og hann vill alltaf vera
á ferð og flugi, svo við eigum
ágætlega saman.
— Finnst ykkur skemmti-
legt að koma heim til íslands?
komst ég nú loks að.
— Já, hvergi eins yndislegt
og hér heima. Þegar ég er
orðin gömul ætla ég að flytj-
ast heim og byggja fallegt hús
í Laugarási. Kannski það yrði
til þess, að allir flyttust burt?
'Segjum að ég væri orðin níræð
og tæki upp á því að syngja
á svölunum.
— Haldið þér að þér verðið
svo kalkaðar?
— Nei, en svo fjörug. Þá
ætla ég að rokka fyrir þá á
D v alarheimilinu.
— Haldið þér að þér verðið
gömul?
— Það efast ég ekki um.
— Hún er góð við sjálfa sig,
laumaði Fischer inn í samtal-
ið. En hvað ætlaði ég nú aftur
að segja, bætti hann við, nei,
ég er alveg búinn að gleyma
því.
— Ætlaðirðu ekki að fara að
tala um hvað ég hafði það
slæmt í stríðinu?
— Jú, alveg rétt! Fyrst eftir
að við giftum okkur, fékk
Hallbjörg ekki inni í neinu
bíóinu, svo mjög hafði hún
verið rægð. En þú hefur haft
breitt bak, elskan mín.
Hallbjörg sagði:
— Þeir hrópuðu: hún syngur
frumskógardjass, þegar ég
söng meinsaklaus dægurlög.
Við bjuggum í miðaldaþjóðfé-
lagi á íslandi fram undir stríð.
Ættingjar mínir vildu helzt,
að ég gæfist upp og settist í
helgan stein tvítug.
— Þér reykið, sagði ég.
— Já, en aldrei ofan í mig,
púa bara út í loftið. En ég
borða aldrei súkkulaði, heldur
grænmeti og þess vegna hef ég
haldið svona góðum línum.
— Þér eruð np líka svo
ungar enn!
— Ég refyki bara þegar ég er
nervös.
— Eruð þér nervös?
— Nei, en spennt. Ég vinn
eins og hestur, en svo get ég
slappað af á milli.
Fischer sagði:
— Hallbjörg er framúrskar-
andi búkona og býr til fyrsta
flokks mat.
Ég leit á hann og sagði:
— En þér berið þess engin
merki, Fischer.
— Nei, ryksuguættin er
svona öll, var Hallbjörg fljót
að skjóta inn í.
— Eruð þér trúuð kona,
Hallbjörg? spurði ég.
— Já, ég bið til guðs í kyrr-
þey, en er lítið fyrir opinberar
trúarsamkomur, og fer sjaldan
í kirkju. Ég er eins og fólk
er flest, þó ekki öll á yfirborð-
inu eins og margir halda. Ég
á mínar eigin skúffur, sem
enginn hefur fengið að sjá í.
Ég man ekki eftir einum ein-
asta sunnudegi fram að ferm-
ingu, svo ég hafi ekki farið í
kirkju með fóstru minni. Og
hún las líka húslestur. Ég hef
sálmabókina alltaf í töskunni
minni og einnig Passíusálm-
ana. Hallgrímur Pétursson
vai yndislegt skáld.
Fóstra mín vissi hvað hún
söng. Það var tvennt sem ég
lofaði henni: að fara aldrei
til Rússlands og verða ekki
vinnukona eða gera hreint
fyrir aðra. Ég hef staðið við
hvorttveggja, með glöðu geði.
Þess vegna hef ég ekki þurrk-
að af hér í herberginu í dag.
Þrjú tilboð hef ég fengið frá
Rússlandi, en þangað fer ég
ekki, mér leiðist kommúnistar.
Þegar ég var á Seyðisfirði,
voru nokkrir vísindamenn þar
á ráðstefnu út af síldargöng-
um og auðvitað einhverjir
Rússar, því þeir þurfa alls
staðar að troða sér, þar sem
eitthvað er, að éta. Einhverjir
íslendingar komu til mín og
sögðu: „Viljið þér ekki syngja
nokkur þjóðlög fyrir Rúss-
ana?“ Ég svaraði hvasst og
ákveðið: „Ég syng ekki fyrir
Rússa.“
— En vitið þér ekki hvað
það eru margir hér á íslandi,
sem nafa gert það að lífsstarfi
sinu að syngja fyrir Rússa?
spurði ég.
— Jú. En fæstir syngja þeir
nú vel|
— Hvað haldið þér að Grím-
ur Thomsen segði, ef hann
heyrði yður syngja „Ríðum,
ríðum, rekum yfir sandinn"
eins Og þér gerið?
— Hann yrði ánægður, eins
Og ég hef sagt yður. Við verð-
um að fylgjast með tímanum,
lítið þér bara á Dior. Hann býr
til nýja tízku á hverju ári og
sjálfur Hamlet er klæddur í
ný föt á hverri sýningu. Hvers
vegi.a ættum við alltaf að
þurfa að skara fram úr í því
að vera kauðalegir heimaaln-
ingai? íslenzku söguskáldin
skrifa um torfbæi, eins og þau
ha.íi aldrei séð steinhús. Þau
eiga að skrifa um nýju húsin
í Reykjavík, skýjakljúfana, þá
miindu útlendingar kannski
halda að hér byggju aðrir en
villimenn. „Ríðum, ríðum,
rekum yfir sandinn“ er fallegt
lag og ég ætla að gera það
heimsfrægt, eins og þegar
Peggy Lee tók gamalt lag, sem
heitir „Fever“ og sneri því
upp á nútímann með léttari
takti:
Ne-ever know how much
I lo-ove you.
ne-ever know how much
I ca-are.
M.
SKOHUSID
l
hefur opnað að Hverfisgötu 82
sérverz/un
barna og unglingaskór
Leggið bílnum á Vitalorg - Sími 11788 - Lítið inn í SKÓHÚSIÐ