Morgunblaðið - 17.03.1962, Blaðsíða 3

Laugardagur 17. marz 1962
MORGVTSBL AÐIÐ
3
00 0 0 * * ■* 0 0 0 0 * * *
„Ég hefi tekið eftir því, Pickering, að ef ég leyfi konu að vingast við mig, þá verður hún afbrýðis-
söm, heimtufrek. tortiyggin og hrein helvítis plága á allan hátta, segir próf. Higgins í May Faii *
Lady. En þetta er alveg öfugt með hana Elizu okkar hér, segir Ilúi ik Haraldsson.
ALLT UPP í 15 tíma æfingar
á dag í nokkrar vikur, frum
sýning á laugardag, önnur
sý*ing á sunnudag og sú
þriðja á þriðjudag. Þannig
hefur það gengið hjá leikur
unum í My Fair Lady. Mest
hefur þetta sj '.Ifsagt reynt á
aðalleikarana Rúrik Haralds-
son og Völu Kristjánsson. Og
að auki þurfti harm Bjarni
Bjarnason, læknir, að demiba
í þau sterkum meðulum, til
að vinna á flensu eða kvefi
eða einhverjum öðrum
óþverra, sem virtist yfirvof-
andi síðustu dagana. Þau
voru rétt farin að anda létt
ara eftir öll þessi ósköp, þeg
ar þeim var stefnt niður á
ritstjórnarskrifstofu Mbl. á
fimmtudag, til að láta rekja
úr sér garnirnar.
Vala kom fyrst, ljómandi af
ánægju, eins og hún hefði
aldre^ átt í neinum erfiðleik
tim. — Þetta var auðvitað erf
itt, stöðugar leikæfingar,
dansæfingar og söngæfingar
segir hún. Stundum kom ég
seint á nóttu vonsvikin heim,
þegar Svend Aage hafði
skammað mig mikið, og hugs
aði að þetta gæti ég aldrei
gert, en á eftir sé ég að það
hefur verið rétt að vera
svona harður. öðruvísi gat
það ekki gengið. Og nú er allt
slíkt gleymt.
Enginn tími að hugsa um
áhorfendur.
— Hvernig er að standa í
fyrsta skipti framan í fagn
andi áhorfendum?
— Rétt fyrst fann ég hvern
ig þögnin var algjör í saln-
um „öjnene stod 'paa. stilke",
eins og maður segir. En ég
miátti ekkert vera að því að
hugsa um það. Maður verður
að einbeita sér svo að verk-
efninu, og skiptingar eru svo
hraðar, að ekki er tími til
að taka eftir lófaklappi eða
áhorfendum. Samt finnur
maður það ósjálfrátt hvernig
allt flytzt út í salinn, þar seon
eru 600 manns og það er
dásamleg tilfinning. Á æfing
um er maður ailtaf að gefa,
en þegar sýningar eru byrj
aðar, fer maður að fá eitthvað
á mótL
—Svo leiksviðið er búið að
ná tangarhaldí á þér?
— Já, þegar maður hefur
einu sinni verið tekinn í
þetta, þá grípur það um sig.
Ekki sízt ef allt gengur vex.
Mér hafði aldrei dottið í hug
að stíga á leiksviðið, en nú
langar mig til að læra meira,
fara til Englands eða Frakk
lands í leiklistarnám. Og ef
ég held áfram, verð ég að fá
talkennslu. Þar eð ég er alin
upp erlendis, hefi ég ekki
fullt vald á áherzlunum. Það
gerir etoki svo mikið til í My
Fair Lady, en í öðru skiptir
það máli. Annars verður mað
ur hálfhræddur við, að eftir
að hafa fengið slíkt tækifæri
í upphafi, þá geti ekki orðið
annað en eitthvað verra á eft
ir. En söngleikir eru vinsælir
Og mikið úrval til.
— Svo þú ert ekkert hrædd
við erfiðið, eftif" þessa með-
ferð. Það hefur ekki legið við
að þú fengir taugaáfall eins
og Ingeborg Brams eða liðið
yfir þig eins og Jeanne Dar-
ville, stöllur þínar sem áttu
að leika Elizu í Kaupmanna-
höfn?
— Nei, nei, segir Vala. Það
hafa allir verið svo indælir
hann lætur sækja inniskóna
fyrir sig heima. — Það er
svo einkennandi fyrir Higg-
ins, þegar hann segir um
og grandvara sál, bætir hann
við. Aftur á móti, hittir ekki
Higgins naglann á höfuðið,
þegar hann segir þessa ágætu
setningu um konur: ,,Eg hef
tekið eftir því, Pickering, að
ef ég leyfj konu að vingast
við mig, þá verður hún af-
brýðisöm, heimtufrek, tor-
tryggin Og hrein helvítis
plága á allan hátt“. Það er al
veg öfugt með hana Elízu
okkar hér. Eg er mjög ánægð
ur með hana og þykir gaman
að því að svona ung og
skemmtileg stúlka skuli hafa
komið til okkar og vona að
hún verði sem lengst hjá okk
ur.
— Svo þú ert sáttur við
Elízu — og hlutverkið?
— Já, hlutverkið snertir
svo marga strengi og er svo
fjölþætt.
— Þú ert auðvitað vanur
svona þrældómi, ems og und-
feg hversdagsmaður er
feg á kenjar ewgar tU
og alveg iaus við pex,
raus og rex.
Og geri það eitt, sem óska
ég »g vil
Einmitt eins og fólk er
flesst.
við mig og hjálpsamir. Það
er ómetanlegt, þegar maður
kemur alveg fákunnandi inn
an um þessa vönu leikara. Og
það er svo þægilegt að hafa
hann Rúrik nálægt. Hann er
alltaf jafn dásamlega róleg-
Sómakarl og piparsveinn
Oft kemur góður pá getið
er. Rúrik Haraldsson birtist
í dyrunum. — Hvernig hefur
þér samið við próf. Higgins,
Rúrik, þetta er nú óttalegur
svíðingur.
— Já, segir Rúrik, hann er
lúmskur, svolítill mömmu-
drengur líka, og ég hefi fjári
gaman af honum. Eg þekkti
auðvitað manninn íyrir, úr
Pygmalion, og hann h^fur
lítið misst við'að flytjast ýfir
í söngleik. Það eru sömu til
svörin, bara dálítið stytt. —
Þetta er sómakarl og pipar-
sveinn.
— Hvað segir konan þín um
þessi kynni ykkar. Þú ert
auðvitað farinn að hegða þér
eins og harðstjóri heima, —
segja: „Því er ei konan karl
mönnum lík“, eins og Higgms
og láta færa þér inniskóna.
— Hún er furðaniega þolin
móð yfir þessu öllu, svarar
Rúrik, en lætur ósvav"“ •—
Bíddu við, Henry Higgins,
biddu við.
Þú munt brotna niður. Þú
færð engin grið.
Þú munt betla og hiðja
um litið.
Biðja mig um aur. En
skrítið!
Biddu við, Henry Higgins,
biddn við.
irbúningurinn undir þessa
sýningu hefur verið.
— Ja, ég man nú satt að
segja ekki eftir svona ógur
legri keyrslu á æfingum. En
það kom til af því að leikrit
ið þurfti að vera tilbúið 10
dögum fyrr en fyrirhugað
hafði verið, þar eð Sven Aage
og Bisted þurftu að fara. En
ég spái því að sýningarnar
verði góðar, þegar við erum
búin að fá röddina aftur og
jafna okkur.
— Ekki hefur borið á
þreytu hjá ykkur á frumsýn
ingunni. Mér skilst að sjald
an hafi önnur eins fagnaðar-
læti heyrzt þar.
— Já, ég man ekki eftir
öðrum eins látum á frumsýn
ingu. Þetta var eins og pöp
ullinn í galleríinu í London.
Bravo-hróp heyrast sjaldan
frá frumsýningargestum hér.
Það er oftar eins og þeir sitji
á höndunum á sér. En þetta
var þeim mun óvæntara Og
skemmtilegra.
— Og þið hafið auðvitað
fagnað sigri rækilega?
— Til þess hefur enginn
tími verið enn. Eg skrapp nið
ur á barinn eftir frumsýningu
og ætlaði að fá einn drykk.
En komst aldrei að barnum,
því svo margir þurftu að
taka í hendina á okkur, eng
inn bauð mér hressingu. Ekki
má þó smakka meira en einn
þegar sýning er daginn eftir.
Þetta er þannig vinna, að
ekki dugir annað en vera vel
fyrir kallaður. Og fyrsta frí
daginn, mánudaginn, var ég
bara feginn að vera í rúminu
eða við rúmið.
— Jó, pabbi þekkir þetta,
segir Vaia og eftir frumsýn
inguna voru allir að áminna
mig um að gera ekki petta
og ekkj hitt, bara að hvíla
mig. Annars hefur verið nóg
að gera á milli sýninga þessa
daga, því pabbi og mamma
eru stödd hér, og ég er auð-
vitað með þeim ölhim stund-
um.
Gaman að vera svona fin
— Er ekki gaman að vera
svona fín, Vala. Það sést
langt út í sal hve fín efni
og vandaðir búningar eru í
,My Fair Lady“.
— Jú, og það má vel horfa
á hvern búning nálægt. Þeir
eru alveg ótrúlega vandaðir.
Fíni kjóllinn m,inn er t.d. all
ur úr ekta ohififon, og kjólarn
ir mínir þrír, sem eru saum
aðir hjá Holger Blom í Höfn
eru sagði kosta 10 þús. kr.
danskar. Allir eru með ekta
skinnhanzka á sviðinu, í
handsaumuðum stígvélum og
kvenhattarnir eru alveg stór
kostlegir. Leikurinn er líka
búinn að ganga í Höfn, ég
veit ekki hvað lengj og allt
farið í hreinsun, án þess að
á nokkru sjái.
Rúrik bregður nú á sig
gervi hins fræga kvenhatara
Higgins og segir með fyrirlitn
ingu: — Kvenfólkið hefur
ósköp gaman a-f að vera svona
fínt. En prófessorinn er ekk
ert að dubba sig upp. Hann fer
á veðreiðarnar fínu, lætur
sér nægja að skipta um
skyrtu.
E.t.v. gætir ofurlítillar af-
brýðisemi í þessum ummæl-
um. Tweedföt Rúriks voru
bara saumuð hér heima, —
því fötin af Mogens Wiefih
voru á helzt til „myndarleg
an“ mann. —E. Pá.
> 0 0 0. 0 0 0^00 0 0 0-000-0 00 0 ,0.0.0 00.0,000 00-0 » 0 0 0-0<0 000*
STAKSTEINAR
Nýtt neyðaróp
kommúnista
Moskvumálgagnið heldur á-
fram að barma sér yfir sundrung
og lánleysi „vinstri manna“. 1
gær rekur það upp nýtt neyð-
aróp og kemst þá m.a. að orði
í forystugrein sinni á þessa leið:
„Það er ekkert undarlegt þótt
vinstri menn deili innbyrðis um
mismunandi stefnur og sjónar-
mið, en þá er dómgreindin farin
forgörðum, ef menn átta sig ekki
á því af deiligirni einni saman,
að verið er að hnekkja sameig-
inlegum hugsjónum allra vinstri
manna. En einmitt þetta er nú
að gerast. Fái íhaidið enn að
fara sinu fram bitnar það á
þjóðfélagshugmyndum Fram-
sóknarmanna ekki síður en Al-
þýðubandalagsmanna, Þjóðvarn
armanna ekki síður en þeirra,
sem enn kunna að halda tryggð
við stefnu Aiþýðuflokksins. Og
þegar svo er ástatt skiptir það
sára litlu máli hvort einuin
vinstri flokknum tekst um stund
arsakir að sarga einhver at-
kvæði frá öðrum vinstri flokki.
Á meðan vinstri menn deila inn
byrðis og látast ekki taka eftir
hættum þeim, sem grúfa yfir fer
íhaldið sínu fram af dagvaxandi
frekju“.
Kornvandræði
Krúsjeffs
Árið 1958 lýsti Nikita Krú-
sjeff því yfir að 7 ára fram-
kvæmdaáætlun Kommúnista-
flokks Ráðstjómarríkjanna hefði
það takmark að auka fram-
leiðslu landbúnaðarins um 70%
fyrir árið 1965.
Til þess að þessi
áætlun hefði
staðizt þyrfti
landbúnaðar-
framleiðsla Sov
étríkjanna að
hafa aukizt um
20% á árunum
1958 tU 1961.
En hver varð
raunverulega
niðurstaðan í
þessum efnum?
Hún varð sú, að á árunum
1958—1961 minnkaði landbúnað
arframleiðsla Sovétríkjanna um
6%.
Það sætir vissulega engri furðu
þótt Krúsjeff og félagar hans í
Kreml eigi nú í basli. Það er að
vísu ekki hægt að segja að kom
skortur sé svo mikill í Rússlandi
að til hungurs hafi leitt, eins og
fyrr á árum, þegar kommúnistar
voru að brjóta andstöðu rúss-
neskra bænda gegn hinum komm
úníska skipulagi. En samdrátt-
urinn i landbúnaðarframleiðsl-
unni er stórkostlegt áfall fyrir
allan þjóðarbúskap Rússa.
Hverfa á náðir
einstaklingsframtaksins
Svo hrapallega hefur sam-
yrkjubúskapurinn og hið komm
úníska skipulag rússnesks land
búnaðar mistekizt, að Sovét-leið
togarnir hafa neyðzt til þess, í
stöðugt vaxandi mæli að flýja
á náðir einkaframtaksins.
Er nú svo komið að einkafram
tak bændanna framleiðir nú
hVorki meira né minna en 50%
mjólkurinnar, 47% af kjöti, 82%
af eggjum og 62% af kartöflum,
sem framleiddar eru innan Sov
étríkjanna.
Á sama tíma og framleiðslan
eykst á vegum einkaframtaksins
í rússneskum landbúnaði, dregst
framleiðsla samyrkjubúskapar-
ins stöðugt saman.
Það er vissulega engin furða,
þótt Krúsjeff standi nú uppi ráð
þrota og eigi það úrræði helst
til bjargar að flýja ennpá lcngra
frá samyrkjubúskapnum, og hm-
um kommúnisku fræðikenning-
um yfir á níair einkatramtaks-
ins.
Krúsjeff