Morgunblaðið - 17.03.1962, Side 16

16
MORGUIVBLAÐIÐ
Laugardagur 17. marz 1962
GEORGE ALBERT CLAY
Saga samvizkulausrar konu
—---------— 11
Sjálísagt, sam'þykktí hann. Við
höfum um margt að tala. Á morg
un skulum við ganga frá öllu.
Þetta getur ekki beðið til morg
uns.
Æ, þarna kemur kaffið. í*að
var rétt eins og hann hefði
gleymt Ginu og nú þaut hann
yfir gólfið móti jómfrú Alverez.
Þú ert engill, frænka!
Jómfrúin hló og það næstum
glaðlega, rétt eins og hún væri
orðin ung. Hún er bara alls ekki
svo mjög gömui, hugsaði Gina.
Ungi Diego skellti í sig kaffinu
í tveim löngum teygum. Nú verð
ég að hafa fataskipti, kallaði
hann. Vísaðu mér á herbergið
mitt. Konan mín tilvonandi vill
tala við mig og ég vil líka tala
við hana.
Hann ætlaði að þjóta út, en
jómfrúin tók í handlegginn á hon
um. Þú ert hamingjusamur, Di-
ego. Þú hefur fengið það sem þú
vilt. Þú ert viss um það?
Ég fæ bráðum það. sem ég vil,
sagði hann og leit á Ginu. Hvað
ætti ég að vilja meira Gina hef-
ur siglt yfir hafið til að komast
til mín. Hann gekk til hennar og
snerti aftur kinnina á henni með
vöruum.
Gina gekk fram í dyrnar, sem
vissu út í garðinn. Það gat orðið
enn erfiðara að segja honum sann
leikann en henni hafði dottið í
hug. Hann yrði fyrir hræðilegum
vonbrigðum. Hann, sem var svo
hreykinn af henni, að hún skyldi
hafa komið til hans. En þá mundi
hún, að hann var líka gestur
þarna í húsinu, rétt eins og hún
sjálf. Hann var ekki annað en
skítugur kúahirðir frá þessum
eyðilega búgarði í Leyte, og
henni var eins gott að hafa það
hugfast.
Ungi Diego var kominn í hrein
léreftsföt og kom nú til hennar
í garðdyrnar. Hann settist þegj-
andi við hlið hennar. Jæja, þá
getum við talað saman, sagði
hann.
Hún horfði á hann, þar sem
hann beið eftirvæntingarfullur,
og augun ljómuðu af ánægju, og
hún tók að hugsa um, hvernig
hún gæti farið að því að særa
hann sem minnst. Ég ætla ekki
að giftast þér, Diego, sagði hún
loksins og beið svo átekta.
Ég skil þig ekki, sagði hann.
Þetta var alltsaman misskiln-
ingur og mér þykir fyrir því, en
ég get ekki gifzt þér.
Það verðum við sannarlega að
tala betur um. Hann stóð nú við
hlið hennar. Við skulum ganga
saman úti í garðinum.
Nei, ekki þar. Hún minnist
stríðni Vicentes kvöldinu áður.
Skilurðu, ég hélt, að ég elskaði
þig, Diego, en nú veit ég, að ég
hef alls ekki gert það. Kannske
hefur það verið skyndiskot — þú
varst útlendingur og ólíkur því,
sem ég átti að venjast, svo að ég
hélt, að þetta væri ást. En það
var það ekki, og það væri rangt
af mér að fara að giftast þér án
ástar.
Ástlaust hjónaband er alltaf
rangt, samþykkti hann. Ég hef
sjálfur nóga ást fyrir okkur
bæði, en samt vildi ég nú vera
elskaður svolítið.... ég skyldi
láta mér nægja það. Síðan brosti
hann aftur. Þú elskar mig, Gina,
en veizt bara ekki af því sjálf.
Þú hlýtur að hafa elskað mig,
annars hefðirðu aldrei komið alla
leið hingað. Það er oflöng ferð
fyrir eitt smáskot. Þetta er bara
af því að allt hér er svo fram-
andi fyrir þér. Hann veifaði
hendi og benti út yfir garðinn og
grundirnar. Þetta er annar heim
ur, Gina.
Nei, svaraði hún. Skilurðu
þetta ekki? Ég elska þig ekki.
Hér er fallegt og ég er hrifin af
því. Gerðu mér þetta ekki érfið-
ara en það þarf að vera, Diego.
Kannske er það öðruvísi en þú
bjóst við. Hann færði sig nær
henni Og þú ert hér ein þíns liðs.
Hér eru engir vinir nema ég. .og
svo er ég ekki einu sinni hér.
Kannske ertu hrædd Þú misskil-
ur sjálfa þig. Þú heldur, að þetta
sé af því að þú elskir mig ekki,
en líklega er það bara heimþrá.
Hann reyndi að taka hana í fang
sér. Þú hlýtur að elska mig. Gina
ég veit að þú gerir það. Hann
hélt henni fast upp að sér.
Ég elska þig ekki og hef aldrei
gert! æpti hún. Ég ætlaði áð gift-
ast þér, af því að ég hélt, að þú
værir ríkur og þegar hingað kom,
sá ég, að þú varst það ekki, og
því vil ég ekki eiga þig. Ég hef
aldrei elskað þig..aldrei! Hún
sleit sig lausa frá honum.
Gina heyrði dillandi hlátur í
stúlku og hæglátar bænir karl-
manns í garðinum, en hljómur-
inn af því var langt í burtu. En
það var enginn hlátur í stofunni,
ekkert hljóð. Bara þögnin ein.
Hún hefði ekki orðið hissa þó að
hann hefði barið, hana. Hún bjóst
við því og jafnvel óskaði þess.
Þá laut hann niður að henni..
nær og nær og dró hana til sín
og s»öggvast hélt hún, að hann
ætlaði að kyrkja hana, en þá
snertu varir hans hennar varir.
Hann talaði um það, hversu hann
hataði alla bið og hún þorði ekki
að streitast á móti. Nú veit ég, að
þú elskar mig, sagði hann. Var-
imar þínar eru ekki eins og á
þeirri, sem ekki elskar.
Hún gat ekkert sagt. Hún ósk-
aði þess heitast, að hún hefði
verið búin að undirbúa þetta á-
hlaup, því að nú var hún magn-
laus og fann, að hún gat ekki
streitzt á móti lengur, eða yfir-
leitt ráðið ferð sinni.
Nú skil ég allt, sagði hann. Þú
þarft tíma til að átta þig, og þess
vegna ætlarðu að vera hér nokkr
ar vikur, þangað til þú ert orðin
hamingjusöm aftur og þá kemur
ástin til mín aftur.
En hvað þá um þig? spurði
hún. Hún áttaði sig strax á því,
að ef hún væri laus við hann í
nokkrar vikur, fengi hún svig-
rúm til að vinna Vieente. Hvert
ferðu þá? spurði hún. Hvað ætl-
arðu að aðhafast að?
Ég ætla að fara til Leyte í
kvöld og svo bíð ég þar þangað
til þú sendir eftir mér. Ég hef
beðið það lengi eftir þér og ást
mín er eins og straumhörð á, sem
ekki er hægt að stöðva. Svolítið
lengri bið er ekki nema eins og
dropi og stórfljót munar ekki til
né frá um einn dropa. Finnst þér
ekki þú vera mér svo mikið
skyldug, Giiia? Geturðu ekki eytt
á mig nokkrum vikum af ævi
þinni?
í þessu bili kom jómfrú Alver-
ez inn.
Þú ert búinn að vera nógu
lengi einn, sagði hún með nokkr-
um þunga.
Hvað er þetta, frænka? sagði
Diego. Ætlar þú nú að fara að
vera verndarengill?
Hver veit.
Veiztu ekki, að þeir tíðkast
ekki í Ameríku og við Gina erum
Ameríkumenn.
Þeir gerðu betur að tíðkast þar,
sagði jómfrúin. Auk þess ertu
þreyttur. Þið ættuð að vera í
rúminu — bæði tvö.
Svona, svona, frænka, sagði
Diego og hló.
Þú misskilur mig, svaraði jóm-
frúin og kafroðnaði út undir
eyru.
Diego stóð upp. Þetta er rétt
hjá þér, ég er þreyttur. Ég ætla
að segja frú Lolytu um þessa
breytingu, sem við höfum gert.
Hann leit á Ginu. Hún skilur það
og samþykkir.
En hún gerði ekki annað en
hugsa um það, sem hann hafði
sagt, þegar hún lá andvaka, tím-
unum saman. Hún heyrði hjónin
koma heim og ganga til herbergja
sinna, og hún heyrði Vicente loka
sínum dyrum hinumegin við gang
inn. Enn gat hún ekki sofnað.
Hún dró flugnanetið frá, en það
hafði ekki skýlt henni fyrir gol-
unni, því að þama var engin
gola.
Hún fór fram úr og gekk
snöggvast út á litlu svalirnar
fyrir utan gluggann. Nóttin var
dimm og stjömulaus og engin
hreyfing á loftinu. Henni datt í
hug sundpollurinn og vatnið,
sem rann engum til gagns í til-
búna læknum, og hún smeygði
sér úr náttkjólnum og í sundföt,
fleygði slopp yfir sig, tók með
sér vindlinga og kveikjara, 'og
opnaði síðan herbergisdyrnar var
lega. Kertið, sem logaði fyrir
framan altari frú Lolytu, gaf of-
urlitla skímu í forsalmun, en stig
inn var eins og að horfa ofan í
dimma gröf.
Snöggvast hélt hún, að hún
hefði beðið ósigur, þegar hún
fann, að hún gat ekki bifað
þungu slánni, sem var fyrir hurð
inni. Hugsunin um kalda vatnið
píndi hana og þá mundi hún eft-
ir gluggadyrunum út úr litlu
borðstofunni.
Það var auðvelt að opna þær
og í næsta vetfangi var hún kom-
in gegn um garðinn og stóð við
sundpollinn Hún lét sloppinn
falla af sér og settist á barminn
með fæturna á kafi í köldu vatn-
inu. Svo lét hún sig falla ofan í
pollinn og synti rólega og fyrir-
hafnarlaust að bakkanum hinu
megin. Ofurlítil gola fannst koma
ofan af fjöllunum. Hún reis á
fætur og lét sundfötin falla til
jarðar. Nóttin var ekki eimmgis
kyrr heldur gjörsamlega hljóð-
laus, og hún var þarna ein og
ekki einu sinni stjörnur eða
tungl. Loks kom hún upp úr og
lagði sig á einn sólarbekkinn,
sem þarna var. Hún kveikti sér
í vindlingi og naut þess að horfa
á litla Ijósið á kveikjaranum í
þessu mikla myrkrahafi.
Gott kvöld, ungfrú! 'sagði veik
rödd af bakkanum á pollinum,
og Gina ætlaði að æpa upp, en
kom upp engu hljóði. Hún skim-
aði í kring um sig og ætlaði að
reyna að finna sloppinn sinm.
Gott kvöld, var endurtekið
lágt.
Hvar ertu? spurði hún, og nú
var henni réttur sloppurinn, enda
þótt nóttín og myrkrið væri
miklu meira skjól fyrir hana.
Hvar ertu?
Hérna í vatninu, var svarað á
ensku, með einkennilegum hreim,
rétt eins og málið væri of hart
fyrir þann, sem talaðL
Hver ertu og hvað ertu að gera
hér? spurði Gina reiðilega.
Ég er Mario og ég hef verið að
synda með þér, svaraði hann og
Gina heyrði, að hann kom upp úr
og vatnið lak af honum á hell-
urnar á bakkamum.
Komdu ekki nærri mér! sagði
hún.
Þá ætla ég að vera hérna við
fæturna á þér, sagði Mario og
Gina dró að sér fæturna.
Hvað ertu búinn að vera hér
lengi?
Ég kom á undan þér.
Hún reyndi að grilla hann gegn
um myrkrið. Ég get ekki séð þig,
kvartaði hún.
Ég get séð þig.
Gina dró sloppinn fastar að sér.
Þegar þú kveikir get ég vel séð
þig, sagði hann.
Gina stóð kyrr og fór í slopp-
inn. Hún hélt, að ekkert hefði
heyrzt til hennar, en Mario hafði
samt gert það.
Ertu að fara? spurði hann.
Já, nú verð ég að fara, sagði
hún og reyndi aftur að grilla f
hann í dimmunni. Þú heyrir vel,
en hversvegna talaðirðu ekki við
mig fyrr? Hún var rólegri nú
þegar hún var komin í sloppinn,
en reið við hann fyrir að hafa
verið að horfa á hana Hún
mundi, hve lengi hún hafði hald-
ið á ljósinu logandi.
Ég vissi, að þú mundir fara ef
ég talaði. sagði hann hreinskilnis
lega, og þá hefði ég verið einn,
Ég er alltaf einn. Ég vildi, að þú
yrðir kyrr, svo að þú gætir leikið
við mig . . , .
Hvað ertu gamall?
Frú Lolyta segir, að ég sé
fimmtán ára.
Hún andvarpaði og henni létti
sýnilega. Þetta var bara krakkL
Ég verð að fara. Hún sýndi 4
sér fararsnið.
Þú syndir oftar? spurði hann
biðjandi. Kannske annað kvöld?,
Getur vel verið sagði Gina.
Hún gætti' þess, vel að læga
dyrunum og gaf ekkert hljóð frá
sér þegar hún læddist upp sterk-
legu eikarþrepin, sem ekki hafði
brakað í í hundrað ár. Hún hafði
haldið á kveikjaranum til að lýsa
sér, en þegar hún var komin upp
stigann, missti hún hann úr hend
inrni og hann féll glamradi niður
allan stigann. Hún hljóp til að ná
í hann aftur og þegar hún rétti
sig upp með hann, opnaðist hurð
skyndilega og Vicente stóð í opn-
um dyrunum og horfði á hana.
Þá flýtti hann sér að loka aftur
og gekk til hennar, með úfið hár-
íflíltvarpið
Laugardagur 17. mara
8:00 Morgunútv—p (Bæn — 8:05 Morg
unleikfimi — 8:15 Tónleikar
8:30 Fréttir — 8:35 Tónleikar —
9:10 Veðurfregnir — 9:20 Tón«
leikar).
12:00 Hádegisútvarp (Tónleikar
12:25 Fréttir og tilkynningar).
12:55 Óskalög sjúklinga (Bryndís Sig
urj ónsdóttir).
14:30 Laugardagslögin — (15:00 FrétU
ir).
15:20 Skákþáttur (Ingi R. Jóhannsson)
16:00 Veðurfregnir. — Bridgeþáttur
Hallur Símonarson).
16:30 Danskennsla (Heiðar Ástvald#»
son).
17:00 Fréttir — Þetta vil ég heyraj
Ragnar Jónsson forstjóri velur
sér hljómplötur.
17:40 Vikan framundan: Kynnig á dag
skárefni útvarpsins.
18:00 Útvarpssaga barnanna: „Leitin
að loftsteininum" eftir Bernhard
Stokke; II. (Sigurður Gunnars-
son þýðir og les).
18:20 Veðurfregnir.
18:30 Tómstundaþáttur bama og ungl
inga (Jón Pálsson).
18:55 Söngvar í léttum tón. — 19:10
Tilkynningar.
19:30 Fréttir.
20:00 Strengir í stjörnuskini: Holly*
wood Bowl hljómsveitin leikur
lög eftir Bach og Tjaikovsky;
Felix Slatkin stjórnar.
20:15 Leikrit Leikfélags Reykjavíkur:
,.Sex eða sjö“, gamanleikur eft
ir Lesley Storm. Þýðandi: Ingi
björg Stephensen. — Leikstjóri:
Hildur Kalman. Leikendur: Rita
Larsen, Valdimar Lárusson,
Helga Valtýsdóttir, Þorsteinn Ö,
Stephensen, Guðmundur Páls-
son, Regína Þórðardóttir, Bryn^
jólfur Jóhannesson og Birgir
Brynjólfsson.
22:00 Fréttir og veðurfregnir. — 22:10
Passíusálmur (23).
22:20 Dansað í góulokin: Þar leika
m.a.: HH-kvintettinn á Akur*
eyri og Divie-sextettin— Söng«
fólk: Ingvi Jón og Gyða Þór«
hallsdóttir.
02:00 Dagskrárlok.
— Elskarðu mig enn, Adolf?
X- XX*
GEISLI GEIMFARI
X- X- X-
— Okkur tókst það Lára. Fimm
milljónir .... Og við eigum þær. Eg
sagði þér að John Harvey hefði á
röngu að standa.... Durabillium var
söluhæft!
Nokkrum dögum seinna ....
— Eg er að koma frá geimskipa-
félaginu, Lára. Nýja durabillium
geimskipið er tilbúið til reynsluflugs.
En þá kemur rödd Johns yfir sjón-
varpssímann utan úr geimnum ....
— Lára Preston .... John Harvey
kallar frá rannsóknarstofunum í Ut-
anusi. Það verður að stöðva allar til-
raunir með durabillium nú þegar!