Morgunblaðið - 27.07.1962, Blaðsíða 9

Föstudagur 27. júlí 1962
MORClJiSBl AÐ1Ð
Eggert Jónsson,
Minningarorð
bæjarfógeti
F. 22. maí 1919. D. 18. júlí 1962
F YRIH rúmum mánuði áttu
stúdentar, sem brautskráðir voru
frá Menntaskólanum á Akureyri
vorið 1942, dálitla samverustund
til að minnast þessa tvítugsaf-
mælis og skóla síns. Sætir slíkt
engum tíðindum, enda alsiða, að
samstúdentar hittist á slíkum
tímamótum og rifji upp göm-
ul kynni og treysti þau vin-
áttubönd, sem knýtt hafa verið
við margra ára setu á sameigin-
legum skólabekk á mótunar-
skeiði unglingsáranna. Varð nú
sem oftast mun verða, að mönn-
um þótti ánægjulegt að koma í
hóp gamalla félaga, og höfðu
ýmsir á því orð, að gott væri að
mega oftar vænta slíkra funda.
Hitt gat svo hver sagt sér sjálf-
ur ,að brugðið gæti til beggja
vona, hvort allir mættu þá slík-
«n fagnað sækja. Mun þó engan
hafa grunað, er menn kvödd-
Ust að skilnaði, að innan svo
Bkammrar stundar yrði skarð í
hópinn höggvið, sem nú er orð-
ið, er Eggert Jónssyni bæjarfó-
geta í Keflavík er fylgt til graf-
er. Fæstir þeirra, er þar kvödd-
ust, sáu hann eftir þetta, og
lát hans kom sem reiðarslag yf
ir vini hans alla. Var það bæði,
að veikindi þau, sem á undan
fóru, voru svo skammvinn, að
fáir vissu um þau, og hitt, að
hina uggði þess sízt, að þau
kynnu að boða honum þá gest-
komu, er vér allir eigum vís-
asta.
Eggert Jóhann Jónsson, eins
og hann hét fullu nafni, var
fæddur á Ytri-Löngumýri í
Blöndudal 22. maí 1919. Hann
var næst elztur 5 systkina, son-
ur Jóns Pálmasonar bónda, al-
þingisforseta og ráðherra, sem
þá bjó á Ytri-Löngumýri en síð-
ar á Akri, og konu hans Jóninu
ólafsdóttur. Var Eggert þannig
af þekktri og traustri hún-
vetnskri bændaætt, sem margt
mikilhæfra og þjóðkunnra manna
er af komið.
Eggert ólst upp í foreldrahús-
um, en haustið 1937 settist hann
í 2. bekk Menntaskólans á Ak-
ureyri. Reyndist hann frá upp-
hafi hinn prýðilegasti námsmað-
ur, og stúdentsprófi lauk hann
vorið 1942 með hárri einkunn.
Næsta haust innritaðist hann í
laga- og hagfræðisdeild Háskóla
íslands og lauk embættisprófi í
lögfræði vorið 1948 með I. eink-
unn. Vann hann lengst af nokk-
uð með háskólanámi, einkum
við þingskriftir, en á sumrum
vann hann ýmsa vinnu öll sín
námsár, oftast þó á búi föður
SÍns.
Að lögfræðiprófi loknu var
Eggert ráðinn ritstjóri viku-
blaðsins íslendings á Akureyri,
og ritstýrði hann því, unz hann
í apríl 1949 gerðist starfsmaður
og lögfræðingur útibús Útvegs-
banka íslands h.f. á Akureyri.
því starfi gegndi hann í tvö ár,
«n flutti 1951 til Reykjavíkur og
tók þar við framkvæmdastjóra-
starfi hjá Landssambandi iðnað-
armanna. Hafði hann það starf
á hendi um sjö ára skeið, en
vann nokkuð á þeim tíma jafn-
framt hjá Reykjavíkurbæ, eink-
um við innheimtustörf.
Eftir bæjarstjórnarkosningarn
ar 1958 var Eggert ráðinn bæj-
erstjóri í Keflavík og gegndi
því starfi, unz hann var skip-
eður bæjarfógeti í Keflavík 1.
júlí 1961. Kosinn var hann í bæj
arstjórn Keflavíkur fyrir Sjálf-
stæðisflokkinn við bæjarstjórn-
arkosningarnar 27. maí sl.
Eggert tók jafnan töluverðan
þátt í ýmiss konar félagsstarf-
semi. Má þar fyrst og fremst
nefna félög sjálfstæðismanna, en
í Sjálfstæðisflokknum starfaði
hann lengi og fylgdi honum að
málum alla tíð. Ennfremur var
hann félagi í reglu Oddfellowa
og í Lionssamtökunum. bótti
hann hvarvetna nýtur og öflug-
ur liðsmaður.
Árið 1945 kvæntist Eggert Sig
ríði Árnadóttur frá Bala í
Þykkvabæ, ágætri konu og hon-
um samhentri. Lifir hún mann
sinn ásamt 3 börnum þeirra:
Jónínu f. 13. júlí 1946, Margréti
f. 23. apríl 1950 og Árna f. 19.
marz 1956. Hafa þau nú orðið
fyrir mikilli missu og þungri
raun.
Eggert var góðum gáfum
gæddur, svo sem hann átti kyn
til, og honum nýttust hæfileik-
ar sínir vel. Starfsferill hans
var fjölþættur og þótt ég ætti
þess ekki ætíð kost að fylgjast
gjörla með honum á þeim vett-
vangi, þykist ég hafa af því
sannar spurftir, að hann hafi ver
ið einkar farsæll í störfum og
vel metinn af samstarfsmönnum
sínum. Er það mikill skaði, að
starfsdagur hans hefir ekki
lengri orðið.
Kynni mín af Eggert hófust,
er við settumst samtímis í sama
bekk Menntaskólans á Akureyri
fyrir 25 árum, og þau héldust
til hins síðasta, þótt lengra yrði
að vísu milli samfunda, er náms
ár voru að baki. Á ég og allir
bekkjarbræður hans og systur
um hann margar og góðar minn-
ingar, sem gott er að geyma við
leiðarlok.
Er Eggert kom fyrst í skóla,
var hann nokkru eldri og þrosk-
aðri en flest okkar hinna. Allt
um það samlagaðist hann félög-
um sínum strax ágætlega. Hann
reyndist ætíð hinn mesti dreng
skaparmaður, velviljaður og vin
fastur. Hann naut frá öndverðu
álits kennara sinna og vinsælda
skólabræðra, eignaðist marga
vini, en engan vissi ég hans óvin
vera, og aldrei heyrði ég hann
leggja illt til nokkurs manns.
Hann var glaðlyndur og viðmóts
góður, og minnist ég þess, hve
oft hann, ungur skólapiltur, brá
á glens og gaman á sinn sér-
staka, græzkulausa hátt. Hann
var ætíð gott að hitta, og þéttu
handtaki hans fylgdi jafnan bros
á vör og glampi í auga. Á gleði'
fundum var Eggert hrókur alls
fagnaðar og kunni vel að meta
að eiga glaða stund með góðum
vinum.
Er nú leiðir þær, sem lengi
lágu saman, hefir skilið og Egg
ert á ekki lengur afturkvæmt í
flokk gamalla vina og skóla-
bræðra, finnum við glöggt, hver
mannskaði hefir hér orðið og
að hans mun lengi saknað
verða. En þó er sá harmur stór-
um þyngstur, sem kveðinn er
að eiginkonu hans, börnum,
öldruðum foreldrum og öðrum
vandamönnum, er svo stórt
skarð hefir skyndilega og óvænt
verið í frændgarð þeirra höggv-
ið. Þá harma mega fátækleg orð
ekki bæta, heldur verður sá
mikli meinabætir, tíminn, að
leggja þar við sínar líknarhend-
ur. En samúð allra vina Egg-
erts eiga þau óskipta á þessari
þungu örlagastund.
Magnús I’. Torfason.
-- XXX---
EGGERT JÓNSSON var fædd-
ur að Ytri-Löngumýri í Aust-
ur-Húnavatnssýslu sonur hins
alkunna þjóðskörungs Jóns
Pálmasonar, alþingismanns og
fyrrum ráðherra, og konu hans
Jónínu ólafsdóttur. Eggert gekk
menntaveginn og útskrifaðist
stúdent frá Menntaskólanum á
Akureyri árið 1942 og lögfræði-
prófi lauk hann frá Háskóla fs-
lands árið 1948. Að loknu em-
bættisprófi gerðist hann ritstjóri
„fslendings" á Akureyri og síð-
an lögfræðingur Útvegsbankans
á sama stað. Framkvæmdastjóri
Landssambands iðnaðarmanna
Ýar hann frá því hann fluttist
til Reykjavíkur árið 1951 og þar
til 1958 að hann var kjörinn bæj
arstjóri í Keflavík. f>ví starfi
gendi hann þar til 1. júlí 1961
að hann var skipaður bæjarfó-
geti í Keflavík, en ég hafði sagt
því starfi lausu frá þeim tíma.
Er fregnin um hið sviplega
fráfall Eggerts heitins barst um
Keflavík síðdegis miðvikudag-
inn 18. þ.m. urðu vinir hans og
kunningjar harmi slegnir og
gátu vart rúað, að fregnin væri
rétt, svo óvænt var hún. Síðdeg-
is laugardaginn 14. júlí sat hann
ásamt hinum nýkjörnu bæjar-
fulltrúum hinn fyrsta bæjar-
stjórnarfund á þessu kjörtíma-
bili og virtist hann þá ekki
kenna sér neins og var glaður
og hress að vanda, en tæpum
4 dögum síðar var hann látinn.
Kynni okkar Eggerts heitins
hófust fyrst á öndverðum vetri
1958 er hann gerðist bæjarstjóri
hér í Keflavík ,og störfuðum við
mikið og náið saman í sambandi
við bæjarmálin. Eggert innti
bæjarstjórnastarfið af hendi með
mikilli prýði og vakti það at-
hygli allra bæjarfulltrúa hve
ótrúlega fljótur hann var að
kynnast til hlítar öllum stað-
háttum og hinum margvíslegu
og oft flóknu vandamálum, sem
ætíð er við að glíma í slíku
starfi, enda var hann athugull
vel og miklum gáfum gæddur.
Hann aflaði sér strax álits og
virðingar allra bæjarfulltrúa,
hvar í flokki, sem þeir voru, og
vinsældir hans meðal bæjarbúa
urðu meiri og meiri eftir því
sem á leið og þeir kynntust hon-
um betur.
Skoðanir Eggerts heitins í
stjórnmálum sem og á öðrum
sviðum voru ákveðnar og af-
dráttarlausar enda má segja, að
stjórnmálin hafi verið honum í
blóð borin. Hugur hans stefndi
því mjög í þá átt. Við síðustu
bæjarstjórnarkosningar var hann
kjörinn bæjarfulltrúi Sjálfstæð-
isflokksins í bæjarstjórn Kefla-
víkur og var nýkosinn í bæjar-
ráð ,er hann féll frá. Er ekki
nokkur vafi, að Eggert hefði
látið mikið að sér kveða sem
bæjarfulltrúi og bæjarráðsmað-
ur ,enda væntum við Sjálfstæð-
ismenn mikils af honum á því
sviði. Skarð er því fyrir skildi
við fráfall þessa ágætismanns,
sem seint mun verða fyllt.
Eggert var kvæntur Sigríði
Árnadóttur frá Bala í Þykkva-
bæ, sem reyndist honum mikil
stoð í öllu starfi hans og hafði
búið honum vistlegt og fallegt
heimili hér í Keflavík. Þau eiga
þrjú mannvænleg börn.
Eggert heitinn var hinn mesti
ágætismaður, traustur og ást-
sæll af öllum, er honum kynnt-
ust. Við lát hans er góður dreng-
ur genginn.
Alfreð Gíslason.
-- XXX ---
„Til góðs vinur
Bggja gagnvegir------“.
TIL þessarra orða í Hávamálum
er mér nú hugsað er ég rita
þessi kveðjuorð til vinar míns
Eggerts Jónssonar, bæjarfógeta,
er andaðist 18. þ. m. og er nú
borinn til hinztu hvílu í dag.
Ég ætla mér ekki með þess-
um línum að rekja æviferil Egg-
erts, það munu aðrir gera, en
hann var af traustu bergi brot-
inn í báðar ættir, skarpgreindur
og samvizkusamur í öllum störf-
um, er honum voru falin, ein-
stakt prúðmenni og sérlega góð-
ur heimilisfaðir. Það er því mik-
ill sjónarsviptir að svo góðum
dreng, er fellur fyrir aldur
fram, skyndilega og í blóma lífs-
ins. Ævistarfið var rétt hafið,
og framtíðin brosti við honura
og heimilinu að Sóltúni 1 í
Keflavík, sem hann, ásamt eig-
inkonu sinni, hafði reynt að búa
sem bezt í haginn. En skyndi-
lega syrtir að, og skugga sorgar
og söknuðar ber fyrir sólu, en
eftir eru aðeins minningarnar,
dýrmætar minningar, er verða
að koma í stað þess sem áður
var og deyfa söknuðinn, þar til
fundum ber saman á ný. — Það
er mér sannarlega erfitt verk og
ekki hugleikið að kveðja vin
þann er ég þekkti sannastan, en
hvað er það, hjá þeirri sorg og
þeim söknuði er hvílir á eigin-
konu hans, börnum, foreldrum
og öðrum ástvinum. Þeim öllum
viljum við hjónin votta okkar
innilegustu samúð, með þakk-
læti fyrir það sem var, og í
trausti þess, að sá er öllu ræð-
ur veiti þeim styrk trúar og
huggun í þeirra miklu sorg.
Kynni okkar Eggerts hófust í
Menntaskólanum á Akureyri
fyrir rúmum 20 árum. Frá hin-
um fysrtu kynnum tókst með
okkur vinátta, sem aldrei bar
skugga á. Þar lágu „gagnvegir".
Skapgerð Eggerts var mótuð
drenglund og hlýju, er hlaut að
birtast öllum þeim, er nokkur
samskipti áttu við hann.
Eggert var félagi í Oddfellow-
reglunni og hafði verið það um
nokkurt árabil. Á þeim vett-
vangi vann hann gott og giftu-
drjúgt starf. Hins hlýja hand-
taks hans og ljúfu framkomu
er sárt saknað af öllum félögum
hans þar, en minningin um kær-
an vin lifir.
Kæri vinur.
Farið heilir — voru kveðjuorð
þín til okkar er leiðir skildu að
loknu vetrarstarfi. Við kveðjum
þig nú á sama hátt: Far þú heill
— bróðir.
H. G.
„Ðáinn, horfinn!" — y
Harmafregn!
Hvílíkt orð mig dynur
yíir.“
SVO kvað listaskáldið góða,
Jónas Hallgrimsson, við lát vinar
síns, Tómasar Sæmundssonar.
Þessi orð munu vafalítið hafa
komdð fleirum i hug en mér,
þegar þau feikntíðindi bárust
frá manni til manns um bæinn
ofckar, Keflavík, miðvikudaginn
18. júlí s.l., að Eggert Jónsson,
bæjarfógeti, hefði orðið bráð-
kvaddur um hádegisbil þann
dag.
Hvilik orð dundu hér yfir!
Ungur maður, á blómaskeiði
ævi sinnar, á björtum vordegi
nýbyrjaðs framtíðarstarfs, í þann
veginn að hefja i. ný margþætt
trúnaðarstörf fyrir það bæjarfé-
lag, sem hann hafði komið til
að þjóna fyrir fáum árum, er
svo skyndilega lostinn þeim ör-
lagasprota, sem að visu snertir
okkur öll að lokum, að okikur
setur hljóð, og ókennilegur þungi
harms, trega og samúðar fléttast
að brjóstum okkar.
„Skjótt hefur sól brugðið
sumri.“.
Allt frá samvistum okkar Egg-
erts í Menntastoólanum á Atour-
eyri á árunum 1940 til 1942 hafa
leiðir okkar hvað eftir annað
legið samari, og síðast í starfi í
Keflavík, þar sem hann starfaði
fyrst sem bæjarstjóri og síðasta
árið sem bæjarfógeti. Eggert kom
hér að öllu óþektotu. Þekkti hér
hvortoi til staðhátta né manna.
En mér er óhætt að fullyrða, að
fáir hefðu verið fljótari að átta
sig á málefnum og kynnast að-
stæðum, en hann var, en þeim
góða kosti var Eggert einmitt
búinn í ríkum mæli, að vera
fljótur að átta sig á höfuðþáttum
hvers þess vandamáls, sem glíma
Frh. á bls. 19
Farseðlar
UM ALl.AN HEIM í LOFTI Á LÁÐI OG LEGI
CTVEGUM GISTINGU OG ALLA AÐRA FEROA-.
ÞJÓNUSXU HVAR SEM ER í HEIMINUM.
ÞÉR ERUÐ ÁVALLT Á SÖGUSLÓÐUM.
FERÐASKRIFSTOFAN
við Ingólfsstræti gegnt Gamla Bíói — Sími 17600.