Morgunblaðið - 10.08.1962, Blaðsíða 16

16
M O R C J’ w R L A Ð 1Ð
Föstudagur 10. ágúst 1962.
HOWARD SPRING
10
RAKEL ROSING
bjóði. Hér var það, sem hún
átti að snyrta sig áður en hún
færi út um kvöldið! En svo
jafnaði hún sig Og mundi eftir
háttum húsmóðurinnar. Á hverj
um degi var hún úti milli klukk-
an hálfþrjú og fjögur. Klukkan
þrjú var Rakel önnum kafin
þarna inni, með gamla hanzka
á höndunum, vopnuð hreinsi-
bursta og málningaruppleysara.
Baðkerið leit litlu betur út er
hún hafði lokið verkinu, en hún
vissi, að það var að minnsta
kosti hreint, og það var fyrir
mestu. Svo lagði hún sig til
hvildar í rúmið sitt. Hún vildi
hvorki vera þreytt né í óðagoti,
þegar hin mikla hátíð hæfist.
Líkaminn var eina vopn hennar,
og varð því að vera upp á sitt
bezta. Því marki náðu sumir
með íþróttaæfingum, en Rakel
var þar ekki sama sinnis. Hún
var meira fyrir þennan letilega
yndisiþokka, sem þekkist úr
kvennabúrunum, og sá glöggt,
að hann fór henni betur.
Húsmóðurinni fannst þetta —
að fara í bað klukkan hálfsjö,
svo vitfirringslegt, að hún gat
varla trúað, að Rakel væri al-
mennileg.
Ég er að fara í kvöldfooð, sagði
Rakel til útskýringar.
Borðuðuð þér ekki klukkan
eitt?
Jæja, ég borðaði nú ekki mik-
ið.
Maturinn var þarna handa yð-
ur að borða hann eftir vild. Og
munið, að húsið er lokað klukk-
an ellefu. Fara 1 kvöldboð, þó
þó!
Bölvuð merin þín hugsaði Rak-
el með sjálfri sér, en sagði með
sínu ssetasta brosi: Og baðið?
Hvað kostar það?
Ég skal vera ódýr á því. Það
verður einn shilling aukalega.
Svo var guði fyrir að þakka
en ekki húsmóðurinni, að vatn-
ið var heitt. Rakel breiddi göm-
ul dagblöð um allt gólfið og
lagði svo flíkurnar sínar á þau,
og gætti þess að láta þær ekki
snerta veggina. Hún teygði langa,
mjóa fæturna niður í heitt, ilm-
andi vatnið, en gufan af því lagði
þokubelti um gasofninn og huldi
skellótta veggina og loftið. Hún
gat næstum gleymt þessari við-
bjóðslegu kompu. Hún lagði aft-
ur augun, og þá gat hún alveg
gleymt umihverfinu. Hún naut
þess að anda að sér gufunni og
lét nú hijgann reika að hvít-
dúkuðu borði með silfurfoorð-
búnaði og daufum lampa. Sjálf-
ur maturinn kom alls ekki 1
huga hennar, heldur allt þetta,
sem honum fylgdi og svo Maur-
ice Bannermann með svörtu,
framstæðu hökuna, sterklegar
herðarnar og loðnu hendurnar.
Hún steig varlega út á dag-
blöðin, því að baðmotta var
þarna engin. Heldur ekki hand-
klæði nema litli bleðillinn, sem
hún hafði komið með úr her-
berginu sínu. Og hann var þeg-
ar rakur, og hún gat ekki annað
en hlegið með sjálfri sér, að öll-
um þessum torfærum, sem voru
á vegi hennar til fegurðarinnar.
En þær voru hlægilegar, því að
hún vissi mætavel sjálf, að feg-
urð hennar var ósigrandi og
ekkert gat stöðvað hana á fram-
rás hennar. Og í þessari sigur-
vímu, hljóp hún eftir ganginum
og inn í herfoergið sitt, með flík-
urnar í annarri hendi, en með
hinni hélt hún að sér sloppnum.
Hún hafði ekki annað sér til
hjálpar en þokukenndan og blett
óttan spegil, en tók engu að síð-
ur til við verk sitt, við daufa
rafmagnsljósið, sem kom frá
einni peru í loftinu. Hún burst-
aði hárið á sér af kappi, unz það
leit út eins og spunnið gler, en
sneri það þá í harðan hnút í
hnakkanum. Því var skipt í miðj
unni og féll þannig að höfðinu
eins og þröng húfa. Hún barði
og strauk Og neri andlitið á sér,
en aðgætti séritaklega vellagaða
varalínuna. Augunum snerti hún
ekki við. Augnalokin voru hálf-
gagnsæ og augun höfðu af sjálfs
dáðum þennan ljóma, sem ekki
varð um bætt. Augnahárin voru
löng og silkimjúk og Rakel hafði
vit á að fara ekki að líma þau
saman með einhverjum svörtum
áburði.
Hún sneri sér nú að löngu vel-
skÖpuðu höndunum, og litaði
vandlega neglurnar, sem voru
í laginu eins og möndlur, og loks
tók hún — með álíka hátíðleik
og prestur íklæðist embættis-
skrúða — að fara í fötin. Hún
lét baðsloppinn falla á gólfið og
stóð síðan andartak allsnakin,
hávaxin sem lilja ög slétt sem
fílabeinsturn. Hún strauk hendi
yfir líkama sinn og lauk á hann
lofsörði með sjálfri sér, eins og
listfræðingur, sem er að dæma
um höggmynd. Og þegar hún
hafði lokið verki sínu og sveip-
aði að sér kápunni, vissi hún —
enda þótt þokuspegillinn gæti
lítið sagt henni um það — að
hún var eins fullkomin og orðið
gat, eftir aívikum. Hún var á-
nægð. Henni gat ekki dottið
neitt í hug, sem gera þurfti og
hún hefði látið ógert. Hún þef-
aði af rósaolíunni, sem klæði
hennar ilmuðu af, og kom síðan
glösunum og öðrum hjálparmeð-
ölum listar sinnar vandlega fyr-
ir, því að sízt af öllu vildi hún
láta slíkt liggja á víð og dreif í
iþesari andstyggilegu kompu.
Þegar það var kömið niður í
ferðatöskuna hennar og lykill-
inn að henni kominn niður í
handtöskuna, stóð hún andartak
og hlustaði, heyrði leigubílinn
koma að dyrunum, læddist út á
skuggalega stigagatið, rétt eins
og fræg leikkona, sem hefur
fengið bendiorðið.
VI.
1.
Maurice Bannermann fór á
fætur í illu skapi. Hann hafði
beðið um að verða vakinn klukk
an átta og þegar herbergisþern-
an kom á þeirri stundu, til þess
að draga frá gluggatjöldin og
færa honum te, settist hann upp
í rúminu og tók að brjóta heil-
ann um, hvað það væri eigin-
lega, sem lá svo þungt á huga
hans.
Hann lét augun reika um her-
foergið og að lokum staðnæmd-
ust þau við pappírskörfuna við
skrifborðið, Og þá rann upp ljós
fyrir honum. Karfan var full af
tilraunum hans frá því kvöldinu
áður. Bréfarusl — það var nú
allur árangurinn!
Auðvitað var ekki nema eðli-
legt, að þetta hafði allt farið út
um þúfur, hugsaði Maurice með
sjálfum sér meðan hann var að
sötra úr tebollanum. Hann hafði
lagt í þetta á hlaupum beint frá
matnum. Maður mátti ekki
halda, að ritmennska væri eitt-
hvað svipað erfiði og að hringja
í víxlarann sinn. Og svo var það
nú herfoergið að tarna. Hann
þurfti rétt umhverfi: fallega
lestrarherbergið hans við Port-
mantorg, þar sem aðalliturinn
var gullinbrúnn, með dálitlu af
ólífugrænu hér og þar, til til-
breytingar.
Svo var það stúlkan. Hugurinn
reikaði tíðum í áttina til henn-
ar. Hann vissi ekkert um hana,
en engu að síður hélt hún áfram
að blakta fyrir hugskotssjónum
hans, eins og logi. Og svo hafði
Mike Hartigan bara kynnt þau,
fyrir hreina tilviljun. Mike hafði
ekkert sagt um hana og vissi
sennilega ekkert, og sjálf hafði
stúlkan sama sem ekkert látið
uppskátt. Frá Cheetham..fátæk
eins og kirkjurota, sennilega..
en falleg..já, gullfalleg. Hann
gat ekki losnað við hana úr hug-
anum. En það yrði hann að geta.
Hann ætlaði að borða með henni
kvöldverð, og síðan ekki söguna
meir.
Hann fékk sér aftur í tefooll-
ann og taldi sjálfum sér trú um,
að hann hefði tekið skynsamlega
ákvörðun, að þessi erfiðleiki
yrði bráðum yfirunninn, og svo
myndi lífið ganga hjá honum
samkvæmt áætlun. En þessi
skipulagning hans á lífinu, nægði
honum ekki til sálarfriðar. Þrátt
fyrir þessa óðagotslegu byrjun
á verkinu, þrátt fyrir óviðkunn-
anlegt umhverfi, gat hann ekki
gert sér fulla grein fyrir mis-
tökum sínum. Innst í hjarta sínu
vissi hann, að verkið sjálft var
honum Ofviða. Það voru til marg
ir auðveldir hlutir, sem hann
hefði getað gert, en hann hafði
ekki fundið réttu tökin á verk-
inu, sem hann hafði í huga.
Hann stakk fótunum í inni-
skó, fór í slopp og ranglaði inn
í baðherbergið. Rakaði sig vand-
lega. Hann var hreykinn af
djúpu, sterklegu hrukkunum í
andlitinu. Þegar 'hann hafði bað-
að sig, púðraði hann andlitið,
olíubar hárið og loks fór hann
niður til morgunverðar í tals-
vert betra skapi en hann hafði
vaknað. Þetta hafði ekki verið
nema smákast. Hann kæmist
brátt í essið sitt og yrði í því
áfram, sagði hann við sjálfan
sig um leið Og hann mokaði upp
í sig ávöxtum. Hann hristi sund
ur dagblaðið og fletti ósjálfrátt
upp fjármálasíðunni. Svo brosti
hann og lét blaðið detta á gólfið
við stólinn. Hann var laus við
þetta allt saman!
2.
Þetta var andstyggðar veður.
Rakel var sárfegin að hafa feng-
ið sér . leigubíl. Smágöturnar
þarna í kring voru fullar af skít
og bleytu og þegar bíllinn sveigði
út á aðalgötuna, skáru skraut-
ljósin gegnum þokuna. Rakel var
fyrst Og fremst með áfouga á hag
rænum hlutum og beindi hon-
um að því sem hendi var næst,
en ímyndunarafl hafði hún ekki.
Samt var það nú svo, að þegar
'hún sat þarna í hálfrökkrinu í
bílnum, fannst henni rétt eins og
hún væri að koma inn á leiksvið
og þarna væru sviðsljósin og
leikurinn að hefjast. En hún
ætlaði að lofa Maurice Banner-
mann að segja fyrsta orðið.
Hjartað hoppaði í henni af æs-
ingi, en aldrei hafði hún fundið
sig hlutverki sínu betur vaxna
en nú.
Maurice var á gangi í forsaln-
um á hótelinu. Hann hafði pant-
að tveggja manna borð, en sann-
ast að segja bjóst hann ekki við
miklu. Hann hafði hugsað málið
með blákaldri skynsemi. Þetta
var eins og hvert annað stefnu-
mót, sem varð að standa við, en
hann ætlaði að eyða sem allra
minnstum tíma í það, innan tak-
marka almennrar kurteisi.
Og svo sá hann hana, hávaxna
og glæsilega. .fegurðina sjálfa
uppmálaða. Hann var kominn að
hlið hennar, furðu fimlega, og
fann til hreykni að geta látið
sjá sig með þessari fögru konu.
Þér gerið mér skömm til, ung-
frú Rosing, sagði hann. Ég hefði
átt að búa mig betur. Hann leit
ásökunaraugum á jakkafötin sín.
Ég vissi ekki, að....
Hún sendi honum bros, sem
skilningur og fyrirgefning skein
út úr. Nei, vitanlega vissuð þér
ekki, að. ... Við vitum yfirleitt
svo lítið, eða hvað? Hver um
annan, á ég við. Þessvegna var
það svo fallega gert af yður að
bjóða mér til kvöldverðar.
Hún lagði höndina léttilega á
arm hans og þau gengu inn í
matsalinn. Henni var hlátur í
huga við tilhugsunina um, að i
rauninni foafði hann alls ekki boð
ið henni. Það hafði hún sjálf
gert, með klókindum sínum.
Skyldi hann gera sér það ljóst?
Borðið þeirra var rétt hjá arn-
inum. Lampi á því kastaði gul-
leitri birtu á nokkur hangandi
blóm, sem þar voru. Maurice
greip fram í þegar þjónninn ætl-
aði að taka kápu Rakelar. Það
gerði hana sjálfur og lagði hana
á stólbak og veifaði síðan hendi
ófþolinmóðlega að blómunum.
Takið þetta burt. Og þegar það
foafði verið gert sagði hann: Ég
skyldi hafa pantað einhver al-
mennileg blóm, ef ég hefði vit-
að.... Þér komið mér svo á
óvart....
Hann spennti greipar með
aiíltvarpiö
Föstudagur 10. ágúst
8.00 Morgunútvarp (Bæn. — Tón-
leikar. — 8.30 Fréttir. — 8.35
Tónleikar. — 10.10 Veðurfregnir)
12.00 Hádegisútvarp (Tónleikar. —
12.25 Fréttir og tilkynningar).
13.15 Lesin dagskrá næstu viku.
13.25 „Við vinnuna": Tónleikar.
15.00 Síðdegisútvarp (Fréttir og til/k.
Tónleikar. — 16.30 Veðurfr. —
Tónleikar. — 17.00 Fréttir. —
Endurtekið tónlistaref ni).
18.30 Ýmis þjóðlög. — 18.45 Tilkynn-
ingar. — 19.20 Veðurfregnir.
19.30 Fréttir.
20.00 Efst á baugi (Björgvin Guð-
mundsson og Tómas Karlsson).
20.30 Frægir hljóðfæraleikarar: IX:
Sviatoslav Rikhter píanóleikari.
21.00 Upplestur: Ævar R. Kvaran les
ljóð eftir Grétar Fells.
21.10 Suisse-Romande hljómsveitin
leikur tvö tónverk eftir Saint-
Saéns. — Ernst Ansermet stjórn-
ar:
a) „Danse macabre**. op. 40.
b) „Le roue d’ Omphale", op. 31
21.30 Útvarpssagan: „Frá vöggu til
grafar“ eftir Guðmund G. Haga
lín, I. lestur. Höfundur les.
22.00 Fréttir og veðurfregnir.
22.10 Kvöldsagan: „Jacobowsky og of
urstinn“ eftir Franz Werfel: III.
(Gissur Ó. Erlingsson).
22.30 Tónaför um víða veröld: Á sögu-
slóðum í Rússlandi (Þorkell
Helgason og Ólafur Ragnar
Grímsson).
23.30 Dagskrárlok.
Laugardagrur 11. ágúst.
8.00 Morgunútvarp (Bæn. — Tón-
leikar. — 8.30 Fréttir. — 8.35
Tónleikar. — 10.10 Veðurfregnir)
12.00 Hádegisútvarp (Tónleikar. —
12.25 Fréttir og tilkynningar).
12.55 Óskalög sjúklinga (Ragnheiður
Ásta Pétursdóttir).
14.30 í umferðinni (Gestur Þorgríms-
son).
14.40 Laugardagslögin. — 16.00 (Frétt-
ir)
16.30 Vfr. — Fjör í kringum fóninns
Úlfar Sveinbjörnsson kynnir
nýjustu dans- og dægurlögin.
17.00 Fréttir. — Þetta vil ég heyraj
Einar Jónsson Leó verkstjóri,
Sólbakka í Mosfellssveit velur
sér hljómplötur.
18.00 Söngvar í léttum tón.
18.55 Tilkynningar. 19.20 Veðurfregnir.
19.30 Fréttir.
20.00 H1 jómplöturabb: Þorsteinn
Hannesson.
20.40 Leikrit: „Gifting' eftir Nikolaj
Vasiljevitsj Gogol. (Áður útv. í
maí síðasl.) Þýðandi: Andrés
Björnsson. — Leikstjóri: Gísli
Halldórsson. Leikendur: Þor-
steinn Ö. Stephensen, Rúriik
Haraldsson Guðrún Stephensen,
Nína Sveinsdóttir, Helga Val-
týsdóttir, Valur Gíslason, Ámi
Tryggvason, Helgi Skúlason,
Bessi Bjarnason, Eydís Eyþórs-
dóttir.
22.00 Fréttir og veðurfregnir.
22-10 Danslög. — 24.00 DaglSkrárlok.
>f X- X-
GEISLI GEIMFARI
X- X- X-
I (CMOVV WHAT Y0U AXEAM
PftOF. GENSIN' UET'S
CMECN IT OUT
Maðurinn, sem stendur þarna fyr- þessari fjarlægð. Mér datt það í hug. Það er Bernt,
ir utan. Mér finnst ég þekkja hann, Við skuium athuga málið, próf. eldlfaugasérfræðinguv.luu. okkar. —
en ég sé hann þó ekki greinilega úr Gengin. Hann er í vímu.