Morgunblaðið - 21.08.1962, Blaðsíða 13

Morgunblaðið - 21.08.1962, Blaðsíða 13
f Þriðjudagur 21. ágúst 1962 MORGUNBLAÐ1Ð T, 13 Próf. Jóhann Hannesson: Áhrif skúlafræðslunnar á þjöðlíf og kirkjulíf Uppeldishugsjónin Hvað hugsjónafræði hins ís- lenzka skólalífs snertir á síðari órum, erum vér vel settir þegar V'ér viljum kynna oss >að mál. Á árunum 1944-46 fór fram ný- sköpun skólakerfisins. Þessi ný- sköpun er hin atíhyglisverðasta og saga hennar liggur fyrir í greinilegri útgáfu undir nafninu „Um menntamál á íslandi 1944 —46“. * Þessi tveggja ára menntamála saga er skrifuð imdir einkunnar orðum eftir Jón Sigurðsson Por- seta, svöhljóðandi:,,Það, sem al- menningsheillum viðkemur, á að vera öilum kunnugt“ Á bls. 7-11 er að finna hina miklu hugsjóna fræðilegu ræðu, sem Menntamála ráðherra þjóðar vorrar flutti 1. des. 1944, en það ár var morgunn Ihins endurreista ísienzka lýðveld is. Ræðan er hin- athyglisverðasta bæði vegna þess efnis, sem hún fjallar um og vegna þess efnis, sem hún þegir um. Þar er tekið fram bæði hvað oss skortir, þeg- ar litið er á framtíðarþarfir þjóðfélagsins eins og þær blöstu við af sjónarhóli þessa hæstvirta ráðherra árið 1944. „Eignir og skuldir“. Yfirlit er gert yfir eignir þjóð arinnar frá fortíðinni og skuldir þjóðarinnar við framtíðina þeg- ar um menntamenn er að ræða og þörf á menntuðum mönnum. Þetta framtal er greinilegt og athyglisvert og er í stuttu máli á þessa leið. a. í íslenzkum fræðum eigum vér hina ágætustu vísindamenn. b. f læknisfræði eru margir á- gætir menn. c. í náttúruvísindum eru nokkr- ir lærðir og mikilihæfir náttúru fræðingar. d. Ennfrernur eigum vér all- marga tæknifræðimenntaða menn. Þar með er upptalin eignahlið in. — En það, sem oss vantar, þegar tekið er tillit til framtíð- arinnar, eins og hún var 1944, er í stuttu máli: (1) Fjöldi verkfræð inga i öl'lum greinum.(2) Náttúru fræðingar til að rannsaka auð- lindir á sjó og landi (3) Fiski- fræðingar. (4) Efnafræðingar (6) Iðnfræðingar. (6) Flugmenn ©g flugfræðingar. (7) Sérmennt «ðir iðnverkamenn. (8) Þá er gert ráð fyrir að eðlilega viðb-it þurfi jafnan í læknisfræði og ís- lenzkum fræðum. (9) Og síðast en ekki sízt þarf að koma upp liðsafla af vel menntuðum kent, urum og stórkostlegar skólafoygg ingar eru nauðsynlegar. Bent er ó hin miklu húsnæðisvandamál skólanna. Ætlunin er að leggja mikla rækt við menntunn kennara og framlhaldsmenntunn þeirra (bls. 118—119). Það sem þagað er um. Svo kann að virðast sem ekki sé sanngjarnt að álykta út frá þögninni í þessu samb. fremur en öðrum, en þó þarf að athuga þetta nánar. Fyrst lagt er út i það á annað borð að telja upp það sem þjóðin á af mennta- mönnum á þessum tíma og það, sem hún þarf á að halda í fram tíðinni, þa verður að gera ráð fyrir því að þögn un’. veigamikil atriði hafi einnig sinn tilgang. Fræðslukerfið er miðað við þéttbýli og viðgang þéttbýlis. Mismunurinn á því hvernig menn standa að vígi til þess að notfæra sér það í þéttbýli, er mjög mikill. Ein af afleiðingun- um hlaut því að verða eyðing sveita og efling borga og um- breyting þjóðfélagsins í iðnþjóð félag. Þar hefir kerfið hitt í mark svo ekki verður um villst. Að vísu er þróunin eldri, en alls ekkert er gert til að vinna gegn henni og stöðugt meira og .neira af uppeldisframtakinu er tekið af heimilunum og lagt á skólana. Það er ennfremur athyglisvert að tveggja stétta menntamanna sem um langan aldur hafa látið mikið til sín taka í allri þróun og þjónustu íslenzku þjóðarinnar, skuli ekki vera að nei:iu getið í fougsjónaræðunni, en það eru lögmenn og prestar. Fyrst taldir eru upp ágætir fræðimenn í lækn isfræði. Náttúruvísindum og is- lenzkum fræðum, þá má það merkilegt foeita að ekki skuli minnst á hinar tvær stéttirnar. Og hvað framtíðina snertir, er merkilegt að ekki skuli vera vik ið að nauðsyn þjófélagsvísinda, en þau eru sérfoverju lýðræðis- þjóðfélagi hin mesta nauðsyn. Að þess konar þörf er að vísu vikið lauslega síðar í samfoandi við menntunn kennara, en nán ast sem aukaatriði. Tvennt virðist vera léttvægt í þessu samfoandi. Að þjóðin er kristin þjóð og að hún er lýðræð isþjóð. Þegar fjallað er um upp eldið eftir skólaskyldualdurinn, er yfirleitt talað eins og engin kirkja væri til. Það þarf því ekki að undra oss þótt skólakerfið taki 'lítiö tillit til þarfa kirkjunnar þótt hún sé ein af stofnunum þjóð félagsins og meira að segja sú, sem langflestir lsmdsmenn hafa nokkur samskipti við Og það virðist 'hafa gleymst að þeir sem skólana sækja, eru flestir með- limir kristinnar kirkju. Þetta til litsleysi, bæði til kirkjunnar og til þeirra mörgu einstaklinga, sem eru meðlimir hennar, hefur leitt til þess að framandleiki hef ir myndast milli skóla og kirkju og þetta ástand lofar ekki góðu, hvorki fyrir skóla né kirkju. Fræðslukerfið er mótað af in- tellektúalisma, þ.e. það stefnir að því marki að miðla mönnum skynsamlegri og hagnýtri þekk- ingu, en stefnir yfirleitt ekki að þroska einstaklinga og þjóðfél- ags. Þessi intellektúalismi er þó ekki nýmyndun þessarra áfa, heldur beint framhald af þvi, sem áður var orðin gildandi meg inregla. Menft munu gera þá athuga- semd að bæði í kennaraskóla og í foarnaskóla er kristnum fræð- um ætlaður nokkur tími og nokk ur álherzla á þau lögð. Og þessi grein er kennd í kennaraskóla vegna þess að hún er einnig kennd í foarnaskóla og eing langt og skyldunámið nær. En vér getum farið yfir hverja reglugerðina af annari fyrir hina æðri skóla án þess að hitta kristin fræði fyrir meðal námsgreinanna. Fram til 14 — 15 ára aldurs tekur kerfið tillit til þess að menn eru meðlimir kristinnar kirkju. og þó aðeins að nokkru leyti. Mjög lítil áherzla virðist vera á það lögð að, flestir landsmenn heyra í senn lýðræðisþjóðfélagi og krist inni kirkju, en til þessarar stað- reynda beggja er nauðsynlegt að taka tillit ef samhengi þjóðlegr ar menningar á ekki að rofna. Menn vænta þess af kirkjunni að hún veiti ’Móðinni fræðslu í félagslegu siðgæði ekki síður en einstaklingssiðgæði, en sé ekki tekið tillit til þess í hinum æðri skólum, þá hlýtur fyrr eða siðar að reka að því að kirkjuna skortir menn til þess að leysa þetta hlutverk af hendi. Það kynni að geta opnað augu vor fyrir ástandinu að fara í bóka- verzlanir og spyrja eftir bókum um siðfræðileg efni og sjá síðan hver árangurinn verður. Fyrir fólk, sem komið er yfir ferm- ingu, hefir slík bók ekki verið fáanleg árum saman nema hjá fornsölum. Neikvæð eða gagnslaus fræðsla. Nú kann að hugsast ao kennd Próf. Jóhann Hannesson. væru kristin fræði án þess að kennslan væri sett i samband við hinar lifandi stofnanir samtím- ans, kirkjuna sjálfa og þjóðfé- lagið. Og þeir menn hafa nokkuð til síns máls sem segja að slík kennsla væri verri en ekki neitt. Hún yrði þá „abstrakt“ og að sama skapi áhrifalítil og gagn- lítil. Kristindómur, sem ein- göngu 'hefir verið einkamál og ekki jafnframt félagsmál, hefir aldrei verið til nema á pappírn- um .Og siðgæði, sem er einangr- að frá mannlegu samfélagi og er ekki jafnframt félagslegt sið- gæði, er ekki nýtilegt öðrum en einsetumönnum. Hugsum oss að vér vildum kynna oss sögu eða bókmenntir Þýzkalands, Rússlands eða Frakklands eða menningar- og heimspekisögu Vesturlanda. Þá verður ekki fram hjá kristindóm inum komizt og gildir þetta jafnt Indverja, Kínverja og íslend- inga. Til þess að geta skilið of- angreindar fræðigreinar, yrði maður að vita nokkur skil á krist um fræðum. En slíkt nám krist- inna fræða gæti verið algjör- lega ókirkjulegt framferði. Það þyrfti alls ekki að vera miðað við að menn væru meðlimir krist- innar kirkju eða meðlimir í lýð- ræðisríki. Þannig geta ókristnir menn verði kunnir kristnum fræð um á sama hátt og vér getum verið kunnugir Búddhadómi, án þess að vera sjálfir Búddatrúar. Þetta nefni ég til bess að skýra hvaða ir.unur er á kirkjulegri fræðslu og ókirkjulegri fræðslu í kristinni trú og siðgæði. Til eru hér á landi skólar, sem kenna kristin fræði þótt þau séu ekki meðal skyldunáms- greina. En samkvæmt heimild. frá mjög kunnum skólamanni íslenzkum eru þá kristin fræði nærtækust þeirna námsgreina, senr. fella skal niður kennslu í þegar menn finna hjá sér þörf til að nota tímann til einhvers annars. Hinum æðri skólum er ekki aðeins ætlað að sérmennta menn, gera þá að nytsömum mönnum, þótt svo virðist sem þetta sé oft talin hin æðsta hugsjón. En marg ir hafa þó þetta eina markmið fyrir augum. Engu að síður er skólanum ætlað að gera menn nokkum veginn sjálfbjarga, svo að þeir geti notið menningarinn ar og eignast nokkur ítök í henni, Þannig lærum vér nokkuð um bókmenntir, þótt vér ætlum ekki að gerast bókmenntasérfræð ingar, nokkuð um listir, þótt vér ætlum ekki að lifa á því að syngja og nokkuð í foeilforigðis- fræði, þótt vér séum ekki lækn- ar eða hjúkrunarfólk. Vér lær- um einnig nokkurt hrafl í form legri félagsfræði, til þess að vita nokkur deili á því þjóðfélagi, sem vér lifum í. Þrátt fyrir alla sérhæfingu vilja menn ekki fella niður hina almennu menntunn með öllu, þótt allsterk tilhneig- ing sé til að skera foana niður, t. d. í skemmtanalífinu og fylla allan skemmtitímann með ein- hverju vélrænu efni, t.d. dans- lögum, dægurlagasöngvum o. fl. þar sem örfáir menn framleiða allt fyrir mikinn fjölda, en fjöld inn þarf ekkert að láta í té nema peninga. Veilur í hinni félagslegu afstöðu. Þegar um er að ræða rannsókn vora á þjóðfélagi og kirkju, þá er hún ekki aðeins gerð í fræði- legum tilgangi, heldur af raun- foæfri þörf, af því að vér erum meðlimir í báðum þessum félags heildum. Þjóðfélag og kirkja snerta tilveru vora þannig að vér hljótum að vera bæði veit- endur og þiggjendur í samskipt- um vorum við þær, svo framar- lega sem vér deyjum ekki sjálfir eða göngum af þessum félags- heildum dauðum. Veitendur erum vér x sam- skiptum við þjóðfélagið með því að vinna ýms störf fyrir almenn ing og greiða skatt. Þiggjendur erum vér með því að vár njót um margra þeirra gæða. sem þjóðfélagið miðlar meðlimum sínum. Nú er það Vunnara en frá þurfi að segja að manngildi vort hefir á síðari árum mctast þann- ig að vér viljunr. taka mikið út hjá þjóðfélaginu í umbótum og þægindum — en lítið leggja inn og það 'hefir verið bjóðleg íþrótt fojá allmörgum að ganga á snið við lögin eða beinlíris brjóta það með skattsvikum. Jafnframt foefir hávær kröfuhyggja verið mjög i tízku og talin mönnum til gildis. Allt þetta framferði hefir svo leitt til þess að þjóðin er aftur skuldum vafin og hefir foundið komandi kynsióð þunga foagga. Enginn sæmilega glöggur maður gengur að því gruflandi að þetta sýnir bæði veikt siðgæði og veika lýðræðis- og sjálfstæðis fougsjón. í samskiptum vorum við kirkj una viljum vér hafa sama lag á framferði voru: Leggja sem allra minnst inn af þegnskap og trú- mennsku brjóta Guðs boð hvenær sem oss býður svo við að horfa en taka þó út tryggingu fyrir himnaríki þegar sálin skilur við líkamann. Þessu framferði ala jafnvel sumir prestar á með af- káralegum skrúðyrðum yfir mannlegum gallagripum eftir dauðann, stundum svo fjarri öllu lagi að heiðarlega hugsandi mönn I um verður óglatt af, en láta þó gott heita í von um að betta háttarlag geri ekki teliandi skaða þótt uppbyggilegt sé það ekki. Nú getum vér verið íslendingar án þess að kunna íslenzka tungu svo framarlega sem foreldrar vor ir eru islenzkir. Og þannig er- um vér reyndar fyrstu ár æfinn ar. Eins getum vér verið kirkj- unnar menn án þess að vita skil á kristnum dómi og kunna tungu mál kristinnar kirkju. Meðan vér erum ungfoörn, er þetta ástand eðlilegt í báðum tilfellum. En það er mjög óeðlilegt þegar um fullorðna menn er að ræða. Ef meiri hluti fullorðinna íslendinga hætti að tala eða skilja íslenzka ! tungu, þá væri þjóðex-ni og sjálf stæði í voða .Það skilja allir. En sams konar hætta ógnar kirkj- unni þar sem tungumál hennar og hugsjónarfræði týnist niður. Glötun tungunnar væri mjög lík leg til að leiða til samruna við framandi þjóð eða þjóðir. Glöt- un trúarinnar og siðgæðisins leið ir til samruna við syndum spillta veröld og gerir manninn trúar- lega framandi og fáfróðan í kirkj ulegum efnum og kristinni hugs un. Upplausn heimilislífs og kirkju lífsins verður afleiðingir.. Og eigi skyldu menn ætla að þjóðfélag ið sleppi skaðlaust frá slxkr: þró un. í kínverskum kirkjubókum voru tveir flokkar kristinna manna skráðir: 1. Þeir sem skírð ir voru fullorðnir. 2. Þeir sem skírðir voru börn að aldri. Nú kom það fyrir að sumir komu því aldrei í verk að láta ferma sig. Þá varð útkoman sú að þess ir menn héldu afram að vera böm alla æfi samkvæmt bókum kirkjunnar hve gamlir sem þeir urðu. Barnaskapurinn birtist ekki hjá okkur á þennan hátt, því fræðsla er ennþá veitt börnum í kristnum dómi og þau eru flest fermd og er það í sjálfu sér gleði legt. En barnaskapurinn kemur fram síðar, Menn hætta að auka við þekkingu sína í kristnum dómi þegar eftir fermjnguna og gleyma jafnvel ýmsu af bví sem iþeir áður kunnu. Þannig verður afturfall niður í barnaskapinn Regression towards infantilism —'hjá öllum fjölda kirkjunnar manna. Því kirkjunnar menn eru fyrst og fremst leikmenn; þeir eru húsbændur í kirkjunnni, en prestarnir þjónar, kallaðir og vígðir til þjónustu. En hinn mikli fjöldi kirkjunnar manna í söfnuð unum tekur aldrei út fullan vöxt sem kristnir menn, hversu mikl ir sem þeir kunna að vera á velli Hér á við orð Páls postula: Bræð ur, verið ekki börn í skilningi, heldur verið sem ungbörn í illsk unni, en verið fullorðnir í skiln ingi (I. Kor. 14,20). Hver á sök á þessu kirkjan eða skólinn? Flestir skólamenn eru jafnframt kirkjunnar menn — og kirkjunnar menn hafa að miklu leyti mótað skólann og byggt 'hann upp. En bilið milli þessarra stofnana hefir stöðugt verið að breikka. Þegar litið er á skólakerfið eftir 1930 og 1944 — ’46, þá veitir skólinn ekki fram- haldsmenntunn í kristnum fræð um að jafnaði öðrum en sérfræð ingum, þ.e. kennurum og prest- um. Þegar lokið er skyldunáminu þá bendir hugsjón skólasérfræð slunnar og framkvæmd hennar burt frá kirkju og kristindómi. Þetta hefir, jafnframt niðurfell ingu heimilisguðrækninnar, alið á infantilisma og fáfræði í kirkju legum efnum. Hvaða áforif hefir þetta á kirkju lífið? í fyrsta lagi verður það mjög dauft, einkum í þéttbýlinu þar sem skilyrðin f.yrir blómlegu kirkjulífi ætti að vera bezt. Marg ir kvarta undan deyfðinni í kirkjulífinu. Menn vilja lítið leggja inn af andlegum verðmæt um. í öðru lagi mun ekki hjá þvi fara að starfsmannahópur kirkju unnar hættir að endurnýjast. Það er jafnvel skortur á mönn- um, sem fást til að lesa bæn í kirkju, þótt þetta sé mjög ein föld athöfn. Það verður skortur á ungum mönnum, sem vilja ger ast kennimenn og kennarar í kristnum fræðum. Og það mun verða skxirtur á mönnum sem hefir verulegan skilning á kirkju málefnum. Og þekkingarskont- urinn á sambandi lýðræðis og kristindóms, á skyldum manna við þjóð og kirkju, e; þegar orð inn áberandi. Ungir menn x menntaskólum verða betur búnir undir öll önn ur störf en þjónustu kirkj unr.ar af því að þeir fara a mis við þá fræðslu, sem einmitt þarf að veita á trú og siðgæði a pessum námsárum og annað er látið ganga fyrir. Á sögu, tungumálum Framh. á bls. 15.

x

Morgunblaðið

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Morgunblaðið
https://timarit.is/publication/58

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.