Morgunblaðið - 21.08.1962, Blaðsíða 20

Morgunblaðið - 21.08.1962, Blaðsíða 20
20 r MORGlllvfíl 4 ÐIÐ Þriðjudagur 21. ágúst 1962 / _ HOWARD SPRING: _ 19 RAKEL ROSING r ^ ^ gr ^ ^ gr ^ ^ ^ jir gnr i~ ^ ^ ^ ^ ai ^ ^ • Hann varð þögull aftur og tók að hugsa um einkennileé við- brögð lífsins, um unga og klunna lega Júðastrákinn með alla fram tíðardraumana, sálarkvöl hans í óvistlegu leiguherbergi í New York, þar sem hverjum eyri var eytt frá honum jafnharðan — og svo um hinn núverandi Maurice Bannermann og húsið hans við Portlandstorgið, safnið hans af málverkum eftir frönsku impres- sjónistana, eignina hans við Chichester, bílana hans og hálfu milljónina. Og svo um þessa tvo menn, bláókunnuga innbyrðis en með stelpugægsnið hana Lucy Oxtoby sem eins konar tengilið sín í milli. / l>ú skilur, sagði hann og hugs aði nú aftur upphátt: Ef ég gift- ist þér, væri ég í rauninni að gera mig sekan um tvíkvæni. Rakel sagði enn ekki neitt. — Hugsanir hennar voru á full- kominni ringulreið og allrar til- raunir hennar til að koma á þær skipulagi voru árangurslausar. — Þó var það ein hugsun, sem var á engu reiki og vildi ekki vikja úr huga hennar: Ef hann gerir alvöru úr því að giftast mér, og þessi stelpa er á láfi og ég get fundið hana, þá hef ég hann — svona — þá hef ég hann alveg á mínu valdi. Á myndinni var feitlaginn, — ólánlegur unglingur með olíu- borið, hrokkið hár. Þessi klaufa- lega og ólánlega mynd gat ekki annað en vakið meðaumkun. — Fötin voru fátækleg og fóru illa, buxurnar pokandi og skórnir lík astir klossum. Andlitið var hvort tveggja í senn tortryggið og ögr- andi. Rakel lagði myndina niður hjá diskinum sinum og horfði aft ur á sterklega andlitið, örugga og hreykna höfuðburðinn og glæsi- legu fötin á manninum, sem hjá henni sat. Nei, Maurice, /Sagði hún. Ef þetta er ungi maðurinn, sem ungfrú Oxtoby giftist, þá er ég viss um, að hún gæti komið hér inn í kvöld, án þess að þekkja þig. Maurice bar líkjörglasið sitt á móti birtunni. Hann þefaði af lit- lausum vökvanum, dreypti síðan í hann og sagði: Og hvers konar hjónaband var þetta svo sem. — Ekkert hjónaband, álít ég. Og hvað er þá unnið við að vera að gera sér það ómak að rannsaka, hvort manneskjan er lífs eða lið in? Og sé hún lífs, hvaða vit er þá í að vera að draga fram í dagsljósið það, sem enginn veit um? Annað hefði ég ekki upp úr því að leita hana uppi og fara fram á skilnað. Og hvaða vit væri í því? Ekki nokkur glóra. Hann hallaði sér yfir borðið og lagaði hönd Rakelar. Þetta ætti engin hætta að vera, elskan mín. Eigum við að gifta okkur? Hún svaraði ekki alveg strax, heldur fór hún eins að og kvöld ið góða með Mike Hartiga. Hún tók blóm af borðinu og fór að tæta það sundur í smáflyksur, kalt og rólega og leit út eins og Maurice væri þarna hvergi nærri. Elskan mín, sagði hann, óróleg- ur yfir þessari þögn hennai. Eg veit, éfð ég er að biðja um mik- ið .... Mér finnst þú vera að bjóða mikið, svaraði hún. Hann mætti ekki halda, að hún ætlaði að koma þjótandi í fangið á honum. Þú ert að bjóða mér það, sem ég hef þráð alla ævi .. .. Ég er að bjóða þér ást mína, Rakel. Hefur þig nokkurntíma dreymt um þgð að vera elskuð? Nei, Maurice, svaraði hún. Mig hefur aldrei dreymt um annað en það að vera rík og örugg. Henni varð hugsað til allrar eymd arinnar í Cheetham, í húsinu, sem hún hafði rétt áðan staðið úti fyrir og bölvað. Hún hugsaði um baslið í litlu búðinni í Man- chester, með yfirdrátt í bankan- um, sem alltaf átti að lækka, en lækkaði bara aldrei. Allt líf henn ar hafði verið á takmörkum ör- birgðarinnar og á gjaldþrotsins barmi. Guð minn góður, Maurice, sagði hún allt í ,einu, snögglega hreinskilin og áköf. Ef þú vissir um lífið, sem ég hef lifað! Ef þú vissir. hvað ég hataði það og hafði viðbjóð á því .... Ást? Eg veit ekki, sagði hún þreytu- lega, hvort ég get nokkurntíma elskað nokkurn, en hitt get ég sagt, að ég skal tilbiðja hvern þann, sem getur dregið mig upp úr þessu feni og veitt mér öryggi. Finnst þér það andstyggilegt? — Finnast þér það ómerkilegheit og hugleysi að langa til að vera öruggur? Ef svo er, væri þér betra, að hugsa ekki um mig frek ar, því að eins og er, finnst mér þetta það einasta, sem sé eftir- sóknarvert. Hún horfði á hann ögrandi og sá, að hann var djúpt hrærður. Elskan mín, sagði hann. Ég skil þetta allt. Ég veit, að þú hefur liðið mikið. Ég er ekki fæddur í gær og skil annað eins og þetta. Hann leit á hana meðaumkunn- araugum sem snöggvast, en sagði síðan: Ég held ég gæti komið þér til að þykja vænt um mig, Rakel. Mér þykir það! sagði hún í mótmælatón. Mér þykir afskap- lega vænt um þig, en ást..æ, ég veit ekki. Viltu giftast mér? Já. Hann hallaði sér að henni og þrýsti hönd hennar. Ó, þú gerir mig svo hreykinn. Hann kallaði á þjóninn, sem hjálpaði homxm á fæturna. Með sinn stafinn í hvorri hendi, haltr- aði hann áleiðis til lyftunnar. Þú skalt ganga svolítið áður en þú sezt að, sagði hann við Rakeh Þú lítur út fyrir að vera þreytt. Hún gekk með honUm að her- bergi hans og kyssti ihann, en síð an þaut hún burt og út. Hún gekk fram og aftur undir himninum, sem var alsettur stjörnum. Hún gekk yfir Strand- veginn og út í sandinn handan við hann. Þarna var aldimmt og hún stikaði áfram, hljóðlaust eins og vofa. Hún kom að heilli flækju af járnstólpum, sem héldu uppi bryggju, og þarna í skugganum, þar sem loftið var rakt og saltmettað, með þang- drönglum og þönglum, gat óljóst séð móta fyrir mönnum og kon- um í faðmlögum, sumt stand- andi en annað liggjandi í sand- inum. Hún tók viðbragð, eins og hún hefði fælzt, beygði til hægri og gekk niður í flæðarmálið, þar sem sjórinn var svo kyrr, að varla hreyfðist alda við fjöru- borðið. Þessi ást! Hvað var hún? Flækja af líkömum og limum á jörðinni í myrkrinu! Verði þeim að góðu, sagði hún við sjálfa sig. En það er bara ekki þetta, sem ég er að sækjast eftir. Hún stóð þarna stundarkorn og krafsaði með skótánni í sand- inn, og horfði út á sjóinn og út- í myrkrið. En svo sneri hún við, í áttina þangað, sem ljósin blik- uðu og lofuðu henni hóglífi og þægindum — og öryggi. Og án þess að vita, hvað það þýddi, sá Maurice löngu, mjóu höndina á henni kreppast, rétt eins og hans eigin hönd hafði gert, þegar hann hugsaði til taks ins 'em Lucy Oxtoby hafði á ho. . 2. Það sem eftir var ökuferðár- innar, var ekki minnzt á þetta frekar og um kvöldið kom Maur- ice í mat, í fyrsta sinn síðan hann varð fyrir áfallinu. Nú var orðið svo áliðið haustið, að gisti húsið var næstum manntómt, að þeim tveim undanteknum. í matsalnum vár varla nokkur sála, svo að Maurice gat talað, án þess að nokkur óviðkomandi heyrði til hans, þegar þau höfðu lokið máltíðinni. Þessi kvenmaður, sagði hann, veit ekki, að ég er farinn frá New York, og heldur ekki, að ég hef fengið nafnbreytingu. — Og útlitsbreytingu líka. Líttu á iþessa mynd, sem ég fann í ein- hverju rusli. Hún var tekin í New York, viku eftir að ég kom þangað. Eg ætlaði að senda heim til mömmu. Við vissum ekki þá, að hún var þegar dáin. Rakel drap í vindlingnum og tók myndina. Hún horfði síðan af henni og á Maurice, sem hallaði sér I stólinn, með slæma fótinn hvílandi á öðrum stól og með stafinn í hendinni. Hún brosti. Þú hefur fríkkað. Já, samlþykkti hann, blátt áfram. Það væri enginn hægðar- leikur fyrir hana að þekkja mig aitur, eða hvað finnst þér? 1. Rólegt barn. Einn septemberdag árið 1938 gekk Norma Jean Baker, sem var tólf ára gömul og átti heima í fátækrahverfi í Los Angeles, áleiðis til skólans, í lánspeysu, sem var henni einu númeri of lítil. Fyrsti skólatíminn var í reikningi, og áhrif hennar á bekkjarsystkinin — einkum þó drengina — voru óskapleg. Fáum dögum síðar tók Norma að gera tilraunir til að fegra á sér andlitið. Engan aur átti hún, til að kaupa sér fegrunarmeðöl fyrir, svo að hún tók það ráð að fara gangandi í skólann og úr honum, og safnaði þannig stræt- isvagnafarinu sínu, þangað til hún átti 50 sent. Þá keypti hún sér varalit og augnabrúnalit — og líklega hefur það verið bezta fjárfesting, sem ung stúlka hef- ur nokkurntíma gert. Síðan lit- aði hún á sér varirnar skjanna- rauðar. Augnabrúnirnar — sem voru úfnar og músgráar. — urðu nú bogadregnar klessur yfir dökkgráum augunum. Hún segir svo frá: „Þegar ég kom í skólann með málaðar varir og dekktar augnabrýr, og íklædd töfrapeys- unni góðu, varð heldur en ekki upplit á manriskapnum“. Hvíta peysan þrönga opinber- aði Normu Jean hina og þessa möguleika. Þar þóttist hún hafa verkfæri í höndum til að koma hreyfingu á heiminn. Og sjálf vissi hún — jafnvel þá — að heimurinn, sem hún vildi koma hreyfingu á, ^rax kvikmynda- heimurinn. Og þangað komst hún líka. Hún öðlaðist heimsfrægð. auð- legð og listrænan sigur. Hún varð fögur. Hún varð Marilyn Monroe. Marilyn Monroe fæddist 1. júní 1926 í fæðingardeild Al- menna sjúkrahússins í Los Ang- eles. Á fæðingarvottorðinu henn ar stendur nafnið Norma Jean Mortenson, en annars gekk hún undir ættarnafninu Baker. Móð- ir hennar var Gladys Baker, en faðirinn hét Edward Mortenson. Þau voru ekki gift — að minnsta kosti ekki hvort öðru. Þegar Norma Jean fæddist, var móðir hennar tuttugu og fjögurra ára og átti haima í vest- urhluta Los Angeles. Faðir henn ar var talinn vera bakari, tutt- ugu og níu ára gamall — heim- ilisfang óþekkt. Lítið er vitað um ætt Normu Jean Mortenson. Þetta var fá- tækt fólk, sem kom ekki mikið í blöðin, og þeir kunningjar þess, sem enn eru á lífi, muna ekki eftir því nema þá óljóst. En það lítið, sem upplýst hefur orðið, bendir til, að fátækt og geðveiki og sviplegur dauðdagi hafi ekki verið fátítt í ættinni. Báðir móð- urfpreldrar hennar luku ævi sinni í geðveikrahæli. Móður- bróðir hennar framdi sjálfsmorð og faðir hennar lét lífið í um- ferðarslysi á vélhjóli. Hér fer á eftir það, sem Marilyn sjálf sagði mér um nánustu ættingja hennar: „Faðir minn er talinn vera „bakari“ á fæðingarvottorðinu mínu, en það er samt ekki ástæð- an til þess, að ég var kölluð Norma Jean Baker. Móðir mín hafði gifzt í Mexieo, þegar hún var fimmtán ára og maðurinn hennar hét Baker að ættarnafni. Afi minn var húsamálari í Mexico City og um,eitt skeið vann hann í olíunámunum. Ég hef aldrei heyrt getið um neina leikgáfu í ættinni, en ég hef heyrt, að amma mín hafi verið mjög falleg. Mamma er ekki eins falleg. Amma var frá frlandi og hét Hogan að ættarnafni. Að því er ég bezt veit, er ég írsk, skozk og norsk að uppruna. Afi minn var fæddur 1 Skotlandi, og mamma var aldrei laus við ofur- lítinn skozkan hreim í mæli sínu. Mamma átti tvö börn með Baker. Hálfbróðir minn er dáinn, en hálfsysturina sé ég aldrei. Við eigum ekkert sameiginlegt. Hún er gift einhverjum flugvélaverk- fræðingi. Ég er alls ekki viss um, hvar hún á heima, en það er þó í Florida einhversstaðar. Við pabbi sáumst aldrei. Mamma segir mér, að hann hafi farizt í slysi, þegar ég var lítil. Þegar ég var átta ára, fór hún éinu sinni með mig upp í litla leigu- herbergið sitt, setti mig þar upp á stól og sýndi mér mynd af laglegum manni. Hún hékk á veggnum, í gylltri umgerð. Hún sagði, að þetta væri hann pabbi minn. Hann var með niðurbrett- an hatt, sem hallaðist á höfðinu. Hann var með ofurlítið yfir- skegg og bros á vör. Hann var einna líkastur Clark Gable — sterkur og karlmannlegur." Þeir sem þekktu Gladys Baker á þeim tíma er hún bjó með Mortenson, segjast aldrei hafa séð hann og ekki einu sinni vit- að, að hann værf til. Fyrir ein- kennilega tilviljanakeðju, komst ég að nokkrum atriðum um Marilyn Monroe 16 ára þennan laglega útlending. Árið 1956 gaf danskt kvifcmyndatíma- ri^ út þýðingu af grein, sem ég hafði ritað um Marilyn. Bóndi nokkur á Sjálandi í Danmörku, keypti ritið og kona hans, Mal- ene Nielsen, las greinina. (Mal- ene er annars að uppruna sama nafnið og Marilyn). Malene Ni- elsen, sem nú er um fertugt, er ekki alveg ólík Marilyn í útliti. Eftir lýsingu minni á föður henn ar, þóttist Malene kannast við föður sinn og þannig komst þetta til vitundar almennings og var staðfest í dönskum og norsk- um blöðum. Mortenson þessi var fæddur í Haugasundi 1807 og lærði bak- araiðn í æsku. Síðar setti hann sjálfur upp bökunarhús í Hauga- sundi sem enn er við liði. Hann kvæntist árið 1017. Hann átti þrjú börn — eitt þeirra Malene. Mortenson var brifinn af hrað- skreiðum vélhjólum og lauslátum konum. Hann yfirgaf fjölskyldu sína árið 1923 og fór til Banda- ríkjanna. Hann gerðist einskonar flökkubakari, þannig að hann vann stuttan tíma í þessari borg- inni og fluttist svo til þeirrar næstu. Hann var einnig flökku- Athugið MEÐAN tvær framihaldissögur eru í blaðinu flytur Geisli í dag- bók og dagskrá útvarpsins er á næstu síðu. bls. 21. /

x

Morgunblaðið

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Morgunblaðið
https://timarit.is/publication/58

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.