Morgunblaðið - 25.08.1962, Blaðsíða 16

10
MORGVFTJL AÐ1Ð
Laugardagnr 25. 5?ust 1962
HOWARD SPRING:
23
RAKEL ROSING
Hún lá í rúminu og lét hugann
reika eftir framtiðarvegum þessa
frjálsræðis. Hún var fegin, að
Maurice var svona nærgætinn í
gærkvöldi. Hann kom inn í svefn
herbergið hennar, kyssti hana og
sagði. Sofðu nú vel, elskan mín.
í>ú ert þreytt, Þú verður að venj-
ast mér .. og þessu nýstárlega
húsi og „fólkinu. Taktu það ró-
lega. Svo faðmaði hann hana og
kyssti hana aftur og fór út.
Líklega mundi hún kunna ágset
lega við Maurice. Hún hafði
heyrt hann tala höstuglega við
Mike Hartigan, en við hana var
hann dásamlega blíður.
Og nú kom Ohamiberlain inn
og dró gluggatjöldin frá og sagði
henni, að veðrið væri indælt og
að morgunverðurinn væri al-
veg að koma. Hún reisti Rakel
upp rétt eins og hún væri veik-
ur krakki og ýtti litlu borði að
rúminu, til að setja bakkann á.
daggardropu-m á, sem glitruðu.
Með bakkanum kom undurfög
ur rós, gul eins og rjómi og méð
daggararopum á, sem glitruðu.
Á bakkanum var líka miði frá
Maurice. „Góðan d-aginn, elskan.
Flýtfcu þér ekkert á fætur. F-arðu
þér rólega. Við förum út klukk-
an ellefu“.
Þarna var soðið egg og ristað
brauð ávaxtamauk, kaffi og
ávextir. Líka eintak af Times.
Rakel leit snöiggvast á það, ótta-
slegin og fleygði því svo á gólf
ið. Það eru engin bréf, frú, sagði
Chiamberlain.
Nei og hún átti ekki vOn á
neinum. Þetta hafði henni ekki
dottið í hug fyrr. Það var engin
sála í heiminum, sem gat sam-
glaðzt henni með velgengnina eða
óskað henni til hamingju. Hún
var grimmdarlega hreykin af því.
Hún hafði barizt ein og sigrað.
Hún var að narfca í brauðsneið
og ferskju á víxl, þegar hún
hrökk allt í einu við. Það var
bjalla, sem hringdi. Hún hafði
ekki tekið eftir því áður, að
þarna var sími.við rúunið. Vittu,
hver það er, skipaði hún.
Hún gat ekki annað en dáðzit
af rósemi stúlkunnar. Já, frú —
Bannermann er h-eima, sagði
Chamfoerlain. Eg veit ekki. hvort
hún getur talað við yður, eins
Ofg er. Eg skal spyrja.
Það er einhver hr. Julian
Heath, sagði hún við Rakel.
Rakel hugsaði sig um. Jú, ég
vil tala við hann, sagði hún svo,
og furðaði sig á því að skjálffca
skyldi hafa seitt að henni.
Chamfoerlain rétti henni símann.
Rakel tók hann, en horfði á
stúikuna. Hún roðn-aði alit í ein-u
og stamaði: Fyrirgefðu, frú, og
fór.
Já, góðan daginn. Mér varð
heldur betur hverft við að lesa
Times í morgun.
Já. . sagði Rakel letilega í sím-
ann.
Mér líka. Ég hef líklega aldrei
séð það blað áður. Er það ekki
óárennilegt?
Æ, jú. Þá vil ég heldur biðja
um Daily Mirror. En ég á nú
ekki við það, heldur giftingar-
dálkinn. Þú skilur: Bannermann-
Rosing.
Ég vissi ekki, að Maurice hefði
sebt það í blaðið.
Jú, þar er það að minnsta
kosti. Jæja til hamingju með
það. Og gamli Grútarblesi.. þú
veizt. .hvað hann nú heitir..
segir somuleiðis og allt eins.
Áttu við manninn, sem var
með þér í bílnum?
Sá er maðurinn sami. Hann er
á þessari sfcundu að narfca í sídd.
Þessvegna lít ég undan, eins og
þú yrðir vör við ef þú mættir
mig augum líta. Já, en svo var
það þessi sjálísagða gjöf. Vertu
nú uppfinningasöm, en fimm
shillingar eru hámarksverð.
Finnst þér endilega þú þurfa
að gefa mér eifthvað?
Sannarlega finnst mér það.
Og ég hef einmitt réttu gjöfina
handa þér.
Það er fallega hugsað.
Bíddu þangað til þú sérð hana.
Ég ska-1 bölva mér upp. á, að þú
verður hissa.
Ég verð áreiðanlega hrifin.
Geturðu ekki gefið mér neina
bendingu um, hver hún er?
Það er hundur í pok-afouxum.
Hvað segirðu?
Jæja. það er bezt að segja það
á hversdagsmáli. Það er afgansk-
ur hundur.
Það er indælt.
Hefurðu geymt kortið mitt?
Já.
Mundu þá, að við erum hérna
tveir ungir menn, einmana en
viðkuinnanlegir. Og njiundu, að
hundurinn gefcur komið hvenær
sem er. Akbar heitir hann —
hundurinn. Heilsaðu hr, Banner-
mann frá mér. Bless!
Rakel lagði hæ-gt frá sér sím-
a-nn. Jæja, aldrei fór það svo, að
hún fengi ekki eina hamingju-
ósk. Hún hafði aldrei átt gælu-
dýr á ævinni. Henni var iilla við
skepnur,^en nú fór hún að hugsa
um, hverskonar skepna afghansk
ur hundur væri. Akbar. Hún
varð að muna nafnið: Akbar.
2.
Hún fór út með Miaurice klukk
an ellefu. Til þess að þóknast
honum, hafði hún sett á sig
rjómagulu rósina, sem han-n
hafði sent henni. Gamli Bright
var á þönum um allan forsalinn,
til að finna batt, fra-kka og staf.
Digran sta-f með togleðurshnúð
á oddinum. Eruð þér viss um,
að þér hafið gott af að ganga,
herra?
Það er allt í lagi með að ganga,
sagði Maurice, en Bright hjál-p-
aði honum nú sa-mt niður dyra-
þrepin og niður á jafnslétfcu.
Þetta var yndislegur dagur.
Maður gekk fsamhjá þeim með
körfu, sem var full af ýmsum
blómum. Himin-ninn var blár og
Rakel langaði m-est til að hlaupa
og faðma alla Lu-ndúnaborg að
sér. En hún var ekki komin
nema fáein skref með Maurice
undir arminn, þegar henni var
það Ijóst að það yrði ekki mikið
úr hl-aupum þann daginn. Maur-
ice gekk hægt og studdisit þungt
á stafinn, en var samit hinn hress
asti og sagðist ákveðinn að fara
þetta gangandi.
Ég gæti ekki hugsað mér að
fara í bíl, sagði hann. Fyrsta
daginn þinn í London. Ég vil
sýna þér borgina sjálfur, og það
er ómögulegt að skoða London
úr bíl. Við skulu-m fara yfir í
Ox-ford Street og svo y-fir í
Bond Street. Þar sk-ulum við
— Okkur Alfreð leiðist Brigitte Bardot, er það ekki, Alfreð?
skoða allar búðirnar og fara svo
yfir í Picoa-dilly. Ég kernst það
vel.
AH>t í einu varð Rakel dauf í
skapi. Hún hafði séð allt svo lif-
ándi fyrir sér, háu húsin, græna
grasið og trén með græ-n- og
gulblebtóttum stofnum, en nú var
eins Og þetta vœri a'lilt í móðu.
Það var ekki lengur spennandi,
aðeins framandlegt. Henni fannst
hún eins og í fjötrum. Þetta
hefði getað orðið svo skemmti-
leg könnunarferð, en nú gerðu
þau ekki a-nnað en haltra.
Ertu viss um, að þú ættir ekki
heldur að fara í bíl? spurði hún.
Já, alveg viss. Þetta gengur.
Þetta gengur, endurtók Mauriee.
Nema þú viljir heldur a-ka?
Nei, nei, ekki mín vegna. Við
skulum þá bana ganga.
í sama bili sá hún Julian
Heath komá hlaupandi yfir göt-
una með Akbar í togi á háls-
bandi með rauðum leðurtaum í.
Rakel stanzaði og klappaði sam-
an lófum í gleði sinni. Svona
skepnu hafði hún a-ldrei séð áð-
ur. Hversu il-la sem henni kunni
að vera við gæludýr, þá var hér
allt öðru máli að gegna. Þetta
myndi gefa hennar eigin persónu
aukinn glæsileik og h-ún dró u-pp
í huga sínum mynd af sjálfri sér
með þennan dásamlega hund við
folið sér.
Mariiyn Monroe
eftir Maurice Zolotov íEii
Stöku sinnum komu þó atvik
fyrir, sem gerðu ofurlitla til-
breytingu. Til dæmis má nefna
hjónin, sem vildu komast út sjálf,
eða fá hana burt úr húsinu á
laugardögum. Þá var henni gef-
inn fjórðungsdalur, pK>ki af
brauði og hitabrúsi, og sagt að
vera inni í bíóinu, þangað til
því væri lokað á miðnætti.
Henni þótti gaman að fara í
bíó. Hún varð sjálf að Bette
Davis Jean Harlow, Joan Craw-
ford, eða hvað nú kvikmynda-
dísin hét hverju sinni, sem hún
var að horfa á. Ginger Rogers
var ein þeirra, sem hún var
hrifnust af.
Ein fjölskyldan. sem hún lenti
hjá, var efnuð og fór vel með
hana. Þarna var heilt safn af
hitabeltisfuglum og Norma Jean
fékk að gefa þeim og tala við
þá. Hitabeltisfuglar eru vel tal-
andi, enda þótt Orðaforðinn hjá
þeim sé ekki fjölskrúðugur.
Marilyn segir, að þessir fuglar
hafi verið ólíkt skemmtilegri að
tala við þá en flest fólk, sem
hún hafði þá enn kynnzt.
Næstu fósturforeldramir vóru
ensk hjón, sem léku smáhlutverk
í kvikmyndum. Þetta voru held-
ur kærulaus hjón, sem höfðu
gaman af að reykja, dansa, spila
og drekka. Normu líkaði ágæt-
lega að vera hjá þeim, vegna
þess, að þau vöktu aldrei hjá
henni neina sektartilfinningu fyr
ir að vera til, en hinsvegar hafði
hún þau grunuð um að vera
syndara og bað því ákaft fyrir
þeim. Þau höfðu einhverntíma
starfað í fjölleikahúsum og höfðu
talsverða leikni í hnífakasti og
sjónhverfingalistum. Þau kenndu
Normu að kasta hnífum, gera
kúnstir með appelsínur og dansa
húla.
Norma Jean, sem nú var orðin
átta ára, bjó til matinn handa
þeím og þvoði upp. Síðan var
farið að spila rommí. Hjónin
reyndu að laga málfæri hennar
og framsögn. Þetta ár, sem hún
var hjá þeim, hermdi hún eftir
framfourð þeirra og allt til þessa
dags má greina ofurlítinn brezk-
an hreim í framsögn hennar.
Árið 1934 slapp Gladys úr
hælinu og komst aftur til vinnu
sinnar í klippingastofunni. Hún
sparaði saman peninga og ári
seinna keypti hún lítið hús í fé-
lagi við ensku hjónin. Á upp-
boði nokkru komst hún yfir
flygil, sem Frederick Mareh
hafði einu sinni átt, og Norma
Jean fór að læra á píanó. Enda
þótt það sé fáum kunnu-gt getur
hún enn leikið létt lög á það
hljóðfæri.
Nú gekk lífið sinn rólega gang
um hrið. Þá var það einn laugar-
dagsmor-gun, að Gladys fór fram
í eldhús, til að ná sér í meira
kaffi. Allt í einu rak hún upp
æsilegan hlátur, grenjaði og bölv
aði og fleygði diskum út um allt.
Lögreglan kom og síðan sjúkra-
vagn. Ensku hjónin fóru með
Normu Jean inn í aðra stofu,
svo að hún skyldi ekki sjá,
hverju fram fór. En hún heyrði
engu að síður. Dyrnar opnuðust
og hún heyrði mikinn hávaða
frammi, þar á meðal rödd móður
sinnar, sem var að rífast. Norma
Jean gægðist fram og sá þá móð-
ur sína í stympingum við tvo
karlmenn, sem gátu að lokum
haldið henni kyrri. Gladys Baker
var flutt í geðveikra-hæli og
dvaldi þar til 1945.
Nú fór Norma Jean í fóstur
í tvílyft hús í suðvesturjáðri
Hollywood. Þar hafði húsmóðir-
in gesti í fæði, auk fósturbarn-
anna. Norma svaf í fyrrverandi
geymslukompu uppi í risi, glugga
lausri. Helzti- fæðisgesturinn
þarna var hátíðlegur gamall mað
ur, löggiltur endurskoðari, dökk-
klæddur og með gullfesti yfir
þveran magann með elgstönn í.
Hann var ríkasti maðurinn
iþarna og því var jafnan hlustað
með mikilli eftirtekt og virðingu
á hvað það, sem hann hafði til
mála að leggja, og hinir matar-
gestirnir ávörpuðu hann alltaf
,,-herra“. Við máltíðir var honum
jafnan borinn maturinn á undan
öllum öðrum. Og hann hafði líka
bezta herbergið þarna — stóra
stofu með sérbaði, uppi á efri
hæð.
Eitt kvöld, þegar Norrna Jean
hafði farið upp, til að setja ein-
hvern línþvott í skáp þar, opnaði
gamli maðurinn dyrnar sínar í
hálfa gátt og benti henni að
koma.
„Komdu hingað andartak",
sagði hann. Hún hlýddi. Hann
lokaði dyrunum og aflæsti. Svo
brosti hann, eitthvað svo ein-
kennilega »g fjarrænt. Hún
skildi þetta ekki, þar eð hún
hafði aldroi séð hann brosa fyrr.
Svo fór hann úr jakká og vesti
og hengdi hvorttveggja inn i
skáp. Síðan settist hann í hæg-
indastól og benti henni að koma
Og setjast í kné sér. Hún hlýddi.
Hann sagði, að hún væri falleg
lítil stúlka, og nú skyldu þau
koma í leik. og ef hún yrði góð
stúlka, skyldi hann gefa henni
nokkuð. Hann sagði, að leikurinn
byrjaði á því að kyssast, og svo
kyssti hann hana ofurlítið. Hún
æpti ekki upp, þar eða hún var
vön að verða að hlýða. Þegar
leiknum var lokið, opnaði ,herr-
ann“ dyrnar. Norma Jean hríð-
skalf og hljóp til fóstru sinnar,
„Ég verð að segja þér, hvað
hann hr. K. gerði við mig“ stam-
aði hún. „Hann... .hann.
Á bernskuárunutn