Morgunblaðið - 25.09.1962, Síða 20

20
MORCl’l^fíL 4Ð1Ð
í>riðjudagur 25. sept. 1962
^ HOV/ARD SPRING
39
RAKEL ROSING
og nú gæti hún drepið hann fyrir
það. Lofum honum að ganga!
Fimm mínútum seinna, þegar
hún beið í umferðahnút, utan við
sig af reiði, sá hún Hartigan
þjóta framhjá með úfið hárið, og
berhöfðaðan. Þegar hún kom í
sjúkrahúsið, var hann kominn
þangað á undan henni. Og hún
hataði hann enn meir fyrir það.
Forstöðukonan bauð Rakel inn
í stofuna sína, og þar hitti húii
lágvaxinn, alrakaðan og hálsdigr
an mann, með sterklegar hendur,
eins og á slátrara. Þetta er Sir
Aubrey Anderson, sagði gamla
konan og skildi þau síðan eftir
ein.
Sir Aurbrey kom Rakel alveg
á óvart. Hún hafði oft heyrt
þenna fræga skurðlsekni nefndan
á nafn, en hún hafði ekki búizt
við að fyrirhitta þennan hálfveg-
is druslulega mann. Einkum varð
hún þó hissa á höndunum á hon-
um. Hún hafði oft heyrt talað
um „læknishendur" og hafði
hugsað sér þær grannvaxnar og
fínlegar, líkastar hennar eigin
höndum. Þegar Sir Aubrey tók í
höndina á henni. fannst henni
braka í öllum beinum.
Setjizt þér niður, frú Banner-
mann, sagði hann. Eg hef góðar
fréttir að færa yður.
Hún tautaði eitthvað til að láta
í ljós ánægju sína, og settist á
stólinn, sem hann færði til henn-
ar. Kannske hafið þétr aldrei
heyrt nefnt það, sem á lækna-
máli er kallað osteopath?
Rakel hristi höfuðið. Eg hef
aldrei heyrt það orð.
Þá fáið þér að heyra það sem
því svarar oftar framvegis, sagði
Sir Aubrey. Það er eitt af þess-
um orðum, sem við skurðlæknar
notum ekki nema í hvíslingum.
Og fyrir sjálfa okkur hafa fæst
orð um það minnsta ábyrgð. —
Hann deplaði augunum og það
glettnislega, að Rakel fannst. —
Já, félagið okkar er ekkert hrif-
ið af þeim. En þegar ég hef gert
allt, sem ég get og það dugar ekki
til þá kalla ég stundum osteopath
til hjálpar. Auðvitað undir
strangri leynd. Segi ekki orð við
nokkurn mann, skiljánlega. Jæja,
ég gerði það nú í þetta sinn. —
Þér skuluð sjá, að hr. Banner-
mann hefur mikið farið fram.
En þegið þér yfir því og þakkið
guði, að hann lenti ekki í hönd-
unum á einhverjum klaufa. —
Verið þér nú sælar.
Hann rétti henni höndina
snöggt, opnaði dyrnar og afhenti
hana forstöðukonunni, sem var
iþar á höttunum.
Honum hefur batnað alveg dá-
samlega, sagði forstöðukonan, en
þér verðið að gæta þess að láta
hann ékki komast í neina æsingu.
Og standið þér ekki oflengi við.
Eg segi yður til eftir tíu mínút-
ur. Hr. Hartigan er búinn að tala
við hann og farinn.
Það var þó mesti munur, að
nú gat Maurice talað, en hún sá
strax þegar hún kom inn úr dyr-
unum, að hann var ennþá mátt-
laus. Sársaúkinn skein út úr and-
litinu á koddanum, en augun voru
líflegri en þau höfðu verið.
Elskan mín, sagði Maurice. —
Komdu sæl! Komdu sæl!
Hún laut niður að rúminu og
kyssti hann. Ó, ég er svo fegin,
Maurice, sagði hún. Eg er nýbú-
in að tala við Sir Aubrey Ander-
son. Hann segir, að þér batni.
Hún settist í stólinn við rúmið
og strauk dökka hárið frá enni
hans.
Já,.sagði hann. Mér batnar aft-
ur, Rakel. Og ég sem hélt, að
ölíu væri lokið. Hann starði b'eint
fram fyrir sig og á hvítu drag-
kistuna, sem leit nú ekki lengur
út eins og borgarísjaki. Hann sá
hvítu sýrenuna, sem stóð á henni.
Nú get ég gert þig hamingjusama,
elskan mín. Hefurðu verið ein-
mana? Hefur þér leiðzt-
Hún kinkaði kolli til samþykk-
Ík. v
Eg verð hérna lengi, sagði
Maurice. Mér batnar, en það tek
ur langan tíma. En þú verður að
vera hamingjusöm og skemmta
þér. Þú verður að hafa peninga.
Eg er búinn að tala um það við
Mike Hartigan. Það verður allt í
lagi. Svo kaupirðu þér falleg föt
og kemur svo til mín á hverjum
degi. Eg vil sjá þig verða fallegri
og fallegri með hverjum degi.
En þetta var nú nóg um mig.
Segðu mér um sjálfa þig. Hvað
langar þig í? Hvað get ég gert
fyrir þig?
En þú ert búinn að gera allt
fyrir mig, elskan mín. Ef þú ert
búinn að segja hr. Hartigan til
um peningana, ætti ég að geta
bjargað mér sjálf, finnst þér
ekki? Eg get fengið mér það, sem
ég þarf? Það var fallega gert af
þér, Maurice, að hafa hugsun á
því.
Æ, peningar, sagði hann með
nokkurri óþolinmæði. Eg var
ekki að hugsa um peninga. Ekk-
ert ....
Hún brosti blíðlega til hans.
Þú hefur átt svo mikla peninga,
elskan min, og svo lengi, að þú
hefur alveg gleymt, að þeir geti
haft þýðingu fyrir fólk eins og
mig. Maður, sem gefur konu
peninga, fúslega og með ánægju,
gefur henni mikið. Trúðu mér til
ég geri mér það Ijóst.
Hjúkrunarkona barði að dyrum
og opnaði síðan. Rakel stóð upp
og laut aftur yfir Maurice. Sárs-
aúkafullt andlitið varð allt að
einu ánægjuibrosi og andlit henn-
ar var í þoku fyrir augum hans.
Hann lyfti hendi og strauk einum
fingri yfir bogadregnar varir
hennar. Hún fann að hann skalf
af geðshræringu og beygði sig
niður og kyssti hann aftur í flýti.
Vertu sæll, elskan. Vertu sæll.
Hann sá dyrnar lokast hljóðlega
á eftir henni, og hann lokaði
augunum, og fannst hann vera
einmana og yfirgefinn. *
2.
Þegar Rakel kom út úr sjúkra-
húsinu, fannst heni eins og dagur
inn veifaði móti henni, líkast
fána. Þetta var léttur og þressi-
legur dagur. Því hafði hún ekki
tekið eftir áður. Slíku tók maður
ekki eftir inni í bíl. En nú um-
lukti hann hana á allar hliðar.
Himinninn var skýlaus og blár,
loftið hlýtt og fólkið, sem hún
sá á götunni gekk eins og eftir
hljómlist. Eg þarf ekki bílsins
með, sagði hún við Oxtoby, og
svo stóð hún eftir, er hann hljóp
upp í sæti sitt og rann af stað,
eftir að hafa heilsað á hermanna
vísu. Hún vildi vera «n, til þess
að geta hugsað, til þess að geta
jóðlað með áfergju á þessari hugs
un að nú hefði hún peninga —
sem hún ætti sjálf.
Eftir tvær mínútur var hún
kömin í Wigmorestræti, sem var
Ég skaut bófann.
yfirfullt af blómabúðum, listmun
urn, gömlum ábreiðum og mál-
verkum. Hún kom að kaffihúsi
einu og hugsaði sér, að nú skyldi
hún fá sér kaffi og njóta hugs-
ana sinna í næði. Hún hló er
henni datt í hug, að hún hefði
ekki aurana fyrir kaffinu. En nú
hafði hún bara efni á að hlæja,
því að bráðum hefði hún alla þá
aura, sem hún þyrfti hendinni
til að rétta, bæði til þess og
annars.
En þá sá hún Mike Hartigan
koma í áttina til sín. Hann var
enn berhöfðaður og bar höndina
upp að höfðinu, sem eins konar
kveðju. Hún var rétt búin að
strika fram hjá honum með stutt
aralegri höfuðbendingu, en tók
sig á og stöðvaði hann. Hr. Harti
gan, sagði hún. Mig langar í
kaffi. Það gæti líka verið gott
tækifæri til að tala við yður um
viðtal mitt við hr. Bannermann
í morgun.
Um peningana? spurði Mike og
kom beint að efninu.
Já, um peningana.
Þau voru ein í kaffihúsinu.
Það er tíu þúsund pund, sagði
Mike stuttaralega. Kaffi handa
frúnni, sagði hann snöggt við
þjóninn.
Hjartað hamaðist í brjóstinu á
Rakel. Tíu þúsund pund, .hugs-
aði hún, en bætti við upphátt.
Ætlið þér ekki að fá kaffi líka?
Nei, þakka yður fyrir.
Eg ætlaði að biðja yður að
útskýra þetta fyrir mér.
Þa er ekkert að útskýra. Eg
skrifaði bréf til bankastjórans
hans Maurice .... hr. Banner-
manns .... með fyrirskipun um
að opna reikning með tíu þús-
Marilyn Monroe
eftir Maurice Zolotov E3
Ungfrú Lytess var svo há-
stemmd í hrósi sínu um Marilyn,
að hún fékk brátt hlutverk í B-
mynd, sem hét „Ladies of the
Chorus“, útþvældum söngleik,
sem er látinn gerast í leikhúsi,
og henni var lokið á 11 dögum.
Marilyn lék þar Peggy Martin,
sem fækkar fötum í skrípaleik.
Peggy verður ástfangin af ung-
um manni, af hærri stigum.
Mamma hennar er mótfallin
hjónabandi þeirra, af því að hún
heldur því fram, að ríkir, ungir
menn séu sjaldnast nein guðs-
börn, en móðir unga mannsins
er því mótfallin, af því að fata-
fækkunarstúlkur séu sjaldnast
almennilegar stúlkur. En allt fer
auðvitað vel að lokum. Marilyn
söng tvö lög í þessari mynd —
annað með kór 8 fegurðardísa,
sem hver hélt á tuskudúkku í
fanginu — og svo ástartvísöng
með hetjunni í leiknum. Leik-
stjórinn sendi hana til Fred
Karger, til þess að læra meira.
Karger var aðaltonlistárstjor-
inn hjá Columia. Hann er bæði
tónskáld. raddsetjari og hljóm-
sveitarstjóri. Hann spurði Maril-
yn hvort hún hefði nokkurntíma
sungið opinberlega fyrr, en hún
kvað nei við, en hún hefði í
nokkrum söngtímum. Hann bað
hana að láta sig heyra eitthvert
sýnishorn og hún söng eitt lag
fyrir hann, sem hann sagði að
væri slæmt en þó ekki vonlaust.
Hún gat haldið laglínu og það
var meira en hægt væri að segja
um suma lagleysingjana, sem
skrifstofan séndi honum til með-
ferðar. ,
Tónsviðið hjá henni var htið
og breiddin óveruleg og hrynjand
in gölluð — en hún gat þó gefið
til kynna, að hún væri að syngja,
og tónstjórinn gæti sjálfsagt
magnað röddina, við hljómupp-
tökuna. Ef hún fengi dálitla
kennslu gæti hún orðið sæmileg.
Karger hafði séð tilraunamynd-
ina hennar og það með, að hún
myndaðist vel.
Hann lék nokkrum sinnum
fyrir hana lagið, sem hún átti
að syngja, og þegar hún kunni
hvern tón í því gat hún sungið
það fyrir hann, án þess að heyra
það fyrst, fékk hann henni ein-
tak af textanum. Hún æfði sig
svo á hvorutveggja á kvöldin og
kom svo til hans að morgni, til
•þess að láta hann laga sönginn
til
Karger talaði alltaf lágt við
hana. Hann er hæggerður og vin-
gjarnlegur maður. Auk þess lag-
legur. Hún fór að hlakka til
hvers kennslutíma. Henni tók að
finnast mikið til um Fred Karger
og varð þess vör, að hún var
farin að hugsa æ meira um
hann. Marilyn fór á mörg stefnu-
mót um þessar mundir, en ekki
með neinum, sem hún væri neitt
teljandi hrifin af. Það ,var eins
Og ástin forðaðist hana.
Án þess að hún sjálf yrði þess
vör, hafði hún verið að lifa um
efni fram, bæði tilfinningalega
og efnahagslega. Hún hafði lagt
allar tilfinningar sínar í það að
koma sér áfram, en aldrei feng-
ið neina persónulega fullnæg-
ingu. Hvað efnahaginn snerti,
þá var hún skuldug. Hún átti
heima í einni herbergiskytru,
ásamt smáhundi. Mestallt kaupið
hennar fór í gamlar skuldir.
Einn daginn kom hún ekki í tima
til Kargers og hann komst að
því, að hún hafði hringt og
sagzt vera veik. Á heimleiðinni
leit Karger inn til Marlyn, til
þess að vita, hvort hann gæti
nokkuð fyrir hana gert. Honum
hnykkti við, þegar hann sá, hve
„ósjálfbjarga“ hún var. En þegar
hann fór að tala við hana, sá
hann, að það voru ekki veikindi,
sem að henni gengu, heldur sult-
ur. Karger bjó um þessar mund-
ir með móður sinni og systur.
Hann bauð henni í mat heima
hjá sér. Mæðgurnar urðu hrifnar
af því, hve eðli’leg hún var í
framkomu, og Freddy var hrif-
inn af fegurð hennar, klaufaskap
og áhuga hennar á lífinu og list-
inni.
Nú fóru þau Freddy að hitt-
ast utan vinnutíma. Það fyrsta
sem hann gerði var að segja, að
hún yrði að flytja úr þessu
hreysi, sem hún bjó í. Það væri
til ágætt kvennahótel skammt
frá Columbia þar sem hægt væri
að fá allt uppihald fyrir 10—16
dali á viku. Hann kom því svo
í kring, að hún fengi þarna inni
fyrir 12 dali, og hún flutti þang-'
að 3. júní 1948.
Svo stéð á, að þetta hótel var
örskammt frá munaðarleysingja-
hælinu. Þetta var ágætis gisti-
hús, sem hafði verið stofnað af
kristilegum samtökum kvenna.
Þarna voru stór og björt her-
bergi, setustofur, þar sem stúlk-
urnar gátu tekið .móti gestum,
og góð matsala. Fyrsti herbergis-
félagi Marilynar var ung stúlka,
Clarice Evans, sem lagði stund
á óperusöng. Hún varð hissa á
því, að Marilyn skyldi hafa. meiri
áhuga á rúmtaki bókahillnanna
en stærð fataskápanna. Karger
hjápaði henni við flutninginn, og
í farangri hennar voru 200 bæk-
ur. „Hún hefði getað sett upp
leigubókasafn". sagði ungfrú
Evans. Fæstar þær, sem þarna
bjuggu áttu nokkra bók. Marilyn
kom einnig með tvö kofort af
fötum, baðvog og reiðhjól, og
heljarmikla hárþurrku, eins Og
hárgreiðslustofur nota. Ungfrú
Evans minnist þess, að hún hafi
eytt miklum tíma í að þvo og
laga á sér hárið. Jafnvel fyrsta
daginn eyddi Marilyn engum
tíma í skraf við herbergisfélaga
sinn, af því að hún hafði bæði
söng- og leiktíma og förðunaræf-
ingu hjá Columbia, og átti auk
þess að máta búning. Eftir því
sem vikurnar liðu fannst ungfrú
Evans lagskona sín vera hæggerð
og óframfærin, en hafði fleiri
símahringingar og stefnumót en
nokkur önnur, en fékk hinsvegar
aldrei bréf að heiman. Fékk yfir-
leitt aldrei bréf. Þegar stúlkurn-
ar sátu úti í húsagarðinum og
töluðu um kærastana sína og ást-
arævintýri, sagði Marilyn aldrei
orð. Hlustaði aðeins. Stundum
brosti hún, eins og til samþykk-
is. Stundum starði hún út í blá-
inn. Hún var örlát á aurana
sína, þegar hún átti þá ein-’
hverja, Og á blæju-Fordinn sinn,
ef einhvern vantaði bíl, og á
ráðleggingar handa óvanari stúlk
unum um málningu og hárupp-
setningu.
Ef hinum stúlkunum þarna
fannst Marilyn stundum vera
eins og utan við sig, þá var það
af því, að hún var orðin ástfang-
in af Freddy Karger. Hann hafði
sýnt henni blíðu og meðaumkun,
og það hafði vakið hjá henni all-
ar þessar tilfinningar, sem höfðu
hingað til verið svo vandlega
innilokaðar og geymdar. Hann
hafði kært sig um hana eins og
mannlega veru en ekki eins og
„dömu“, sem þurfti að „koma á
framfæri". Hann hafði viljað, að
hún byggi í almennilegu her-
bergi, og hann hafði komið henni
hingað og auk þess kynnt hana
fjölskyldu sinni.
Allir dagar og nætur hennar
voru uppfullar af hugsiminni um
Fred Og svo af einmanaleik. öll
veröldin var orðin að einum
manni. Þegar hún hitti Freddy
í hóp manna, sá hún ekki nema
hans andlit. Hún varð vandræða-
leg og röðnaði, þegar hún var
með honum. Hún fann sjálf, að
hún var klaufaleg og gerði allt
skakkt og heimskaði sig, þegar
þau voru saman. „Mér var svo
illt fyrir hjartanu, að mig lang-
aði alltaf til að fara að gráta“,
skrifar hún. En hún gat ekki
botnað í afstöðu Kargers til
hennar. Honum var vel til henn-
ar. Hann kærði sig raunverulega
um hana. Hann hafði ánægju af
að upplýsa hana með fróðlegu
samtali um bókmenntir og klass-