Morgunblaðið - 22.11.1962, Qupperneq 20

20
MOXCJnvnr AÐ1Ð
Fimmtn'dagur 22. nóv. 1962
Aldrei! Þessvegna er hún svona
gild um mittið, og fólk heldur,
að hún sé komin langt á leið. Ég
fyrir mitt Ieyti segi, að það fari
henni vel. Hver fær nóg aí Mari-
lyn Monroe? Og ef hún minnir á
könurnar hjá Rubens, er það
kannski leiðum að líkjasl
I ,,Seven Year Itdh“ hefur
Ewell látið sig dreyma um ástar-
fund þeirrn, þar sem hann ætlar
að leika píanókonsert Raoh-
maninoffs en Marilyn situr síð-
klædd við hlið hans. Þá ætlar
hann að horfa fast á hana og
svo reka henni rembingskoss. En
það, sem raunveruilega gerist er
það, að hann grípur hana og
kyssir hana feimnislega og
klaufalega. Þau missa jafnvægið
og velta ofan af píanóbekknum.
Ewell verður uitan við sig og
skammast sín.
Hann segir í iðrunartón: „Þetta
hefur aldrei komið fyrir mig
áður“.
„0,seisei. — þetta er alltaf að
koma fyrir mig, segir hún. Og
hún streitist ekkert á móti.
Verður ekki móðguð. Henni lík-
ar fremur vel við þennan feimna
væskil.
Og hér kemur fram skilningur
hennar á hlutverkinu. Hann
kemur fram, þegar áhorfandinn
er hættur að horfa á fegurð
hennar eina saman. Hún kann
veí við þennan ólaglega, tauga-
óstyrka vesaling. Hún tekur
eftir þvi, að þegar þau hittast í
fyrsta sinn, lítur Ewell hana
girndaraugum. Hún veit, að hann
er of ragur til að hafast nokkuð
að. Henni finnst engin hætta á,
að hún komist í nein vandræði í
sambandi við hana, en óskar
þess samt, að hann hafist eitt-
hvað að Eftir því sem Xíður á
söguna, verður hún honum þakk-
lát og loksins er hún farin að
kunna vel við hann — það er
jafruvel ekki alveg laust við, að
hún finni til ástar á honum. Hún
hefði áreiðanlega verið til í að
sofa hjá honum, ekki vegna þess,
að hún sé sú mikla kynbomiba,
Marilyn Monroe, heldur vegna
þess að hún er kona með ást í
hjarta.
Til dæmis lætur hún þetta í
ljós — þó ekki með orðum — í
fyrsta atriðinu. Hún hefur týnt
lyklinum að íbúðinni sinni. Hún
hringir í misgripum bjöllu
Ewells, til þess að komast inn í
húsið. Ewell hringir á móti, til
að opna huxðina, en opnar svo
hjá sér, til þess að sjá, hver sé
að koma inn. Hann sér þessa
Ijómandi fegurðardís fyrir neðan
stigann, með búðarböggla í fang-
inu og rafmagnsveifu í annarri
hendi Hún hefuir stanzað sem
snöggvast, en leggur nú af stað
um stigann. Svo biður hún hann
að hringja aftur. Hún hafi fest
sig í hurðinni. Hún útskýrir fyrir
honum, að hún búi í íbúðinni
fyrir ofan hann, og það sé svo
heitt, að hún hafi keypt sé-r
þessa veifu til að kæla sig. En
meðan á þessu stendur hallast
Ewell máttlaus upp að handrið-
inu. Hún veit vel, að það er hún,
sem hefur haft þessi lamandi
áhrif á hann. Og hún hefur líka
sagt okkur — en ekki Ewell
ræflinum — að sér lítist bara vel
á hann.
í næsta atriði hefur Ewell
boðið henni upp á eitt glas, og er
í ýmsum hugleiðingum um að
komast yfir hana og hugsar sér,
að hún muni koma inn, íklædd
glitperlukjól og reykjandi vind-
ling í löngu munnstykki.
En svo hringir bjallan og raun-
veruleikinn birtist — lagleg
stúlka og girnileg í léttum inni-
fötum. Hann er eins og þrumu-
lostinn. Hver getur nú þetta ver-
ið?
„Manstu ekki eftir mér?“ spyr
hún og ofurlítið bros leifcur um
varirnar. Æ, þú veizt, það er
pían hérna uppi á loftinu...."
Og svo líður kvöldið. Ewell
blandar einn Martini handa
henni, en þá man hún, að hún
á flösku af kampavíni uppi hjá
sér og fer eftir henni. Svo kemur
hún aftur og er þá komin í glæsi-
legan, hvítan kjól, af því að nú
er þetta orðið veizla. Auk kampa
vínsins kemur hún með poka af
frönsfcum kartöflum. Ewell er
eitthvað að burðast við að sýna
henni blíðuatlot, og hún reynir
að ala á honum, en það fer allt
í handaskolum hjá honum.
Næsta kvöld borða þau saman
og horfa síðan á kvikmynd. Á
'heimleiðinni tekur hún loks frum
kvæðið í sínar hendur og kyssir
hann. En honum verður enn
svarafátt við því. Hann getur
enn ekki tTÚað því, að þessi
fallega stúlka vildi tæla hann
fyrir alvöru. Hann býður henni
að vera nóttina í íbúðinni sinni
— svo að hún geti notið þess að
sofa í svefnherbergi með loft-
ræstingu. Hún þig.gur það og
hann lætur hana hafa svefniher-
bergið sitt, en sefur sjálfur á
legubekk. Um morguninn fá þau
appelsínusafa, ristað brauð og
kaffi. Ewell hefur ákveðið að
hætta stríðinu við hömlur sínar.
Hann ætlar að snúa við heim til
konunnar og sonarins í Maine.
Hann flýtir sér að taka saman
föggur sínar. Hann kveður stúlk-
una. í þessu kveðjuatriði sést
bezt, hve vandlega Marilyn hefur
lifað sig inn í hlutverkið. Hún
segir við hann, hvað hann sé
góður. Hún segir, að ungar stúlk-
ur láti ekki blekkjast af stórum
og skrautbúnum mönnum, sem
eru að gera sig til og halda, að
hver kvenpersóna liggi flöt fyrir
'þeim.
Þrátt fyrir það, að dómararnir
væru í vandræðum með mynd-
ina, varð mikill gróði á
'henni. Framleiðslan kostaði
1.860.000 dali, en hingað til hefur
hún gefið 8 milljónir í aðra
hönd. Ég segi hingað til, því að
alltaí er verið að taka myndir
með Marilyn upp aftur, og ný-
lega vöru sex þeirra í gangi í
New York. Og eftir því sem
ágóðinn fór vaxandi, óx líka
ákafinn í hluthöfunum að neyða
ráðamenn félagsins til að komast
að samningum við Marilyn.
XXV.
Vifftal mitt viff Mariiyn.
Fyrsta viðtal mitt við Marilyn,
sem nokkuð kvað að, fór fram í
júlí 1055, enda þótt ég hefði áður
verið kynntur henni í kvöldboði,
sem B.laðamanmafélagið í Los
Angeles hélt fyrir Walter
Winohell 1953. Þá sá ég hana
þykkt málaða, í flegnum grænurn
kjól með glitperlum. Enda þótt
hún væri undurfögur, fannst mér
hún eitthvað óeðlileg. En dulúð
hennar hreif mig. Þegar hér var
fcomið var ég ekkert að hugsa um
að gefa út neinar persónulegar
upplýsingar um hana. En árið
1955, þegar henni var sem allra
mest í mun að halda frægð sinni
lifandi hjá blöðunum, veitti hún
ýmsum rithöfundum viðtal, þar
á meðal mér. Ég sat hjá 'henni
þrisvar í júlímánuði, líklega eins
og níu klukkustundir alls. Hún
var þá búin að vera í banni í
sjö mánuði og aðdáendabréfun-
um hafði hafði hríðfækkað. Hún
var komin úr 8.000 á mánuði
niður í 5.400.
Ég kom í íbúðina hennar í
Waldorf Towers á tilsettum tíma,
kl. 9.40 f. h. Frank Goodman,
auglýsingastjóri hennar á staðn-
um, var staddur hjá henni. Við
biðum. Hún var að „hafa sig til“,
sagði Goodman mér. Við biðum
enn. Klukkan tíu mínútur yfir
tíu kom hún loksins. Goodman
hvarf, og ritarinn hennar, Peter
Leonardi, var sendur út í eitt-
hvert snatt.
Af roðanum á hörundi hennar
— sem var mjög ti.l sýnis —
mátti ráða, að hún hefði verið í
baði, og ilmurinn af Chanel 5
fyllti stofuna. Hún var í hvítum
kjól úr krepi og engu undir hon-
um. í engum sokkum eða skóm.
Fæturnir voru grannir og vel
— Þaff er ókurteisi aff tala meff fullann munninn.
lagaðir, og stundum, þegar hún
skipti um stellingu í stólunum,
sem hún hnipraði sig í, sá ég
hvít lærin, sem einnig voru vel
löguð. Ég tók eftir því, að negl-
urnar á tánum voru einnig plat-
ínulakkaðar. til þess að vera í
samræmi við háralitinn. Hárið
var ógreitt. Mér datt í hug, að
hún hefði ekki haft tíma til að
'bursta það eða greiða. Seinna
komst ég að því, að hún vill
helzt hafa það ógreitt. Engin
fegrunarmeðöl var hún með á
vörurn, kinnum né augnahárum.
Ég var ekki viss um augnabrún-
irnar. Það kann að vera, að þær
hafi verið eitthvað litaðar. Hún
var sakleysisleg og blíð á svip-
inn, en fegurðarbletturinn á
vinstri kinn minnti þó dólítið á
frú Du Barry frá 18. öldinni —
í dramatískri andstöðu við allan
sakleysissvipinn.
Hún var einbeitt hvað mark-
mið hennar snerti. Hún sagði:
„Það sem ég heirnta, er góð
leikrit Og góðir leikstjórar, en
ekki að láta fleygja hverju sem
er í mig. Ég er alvarleg leikkona.
Ég vil fá að sýna það. Ég veit,
að ég er vel sköpuð. En ég hef
lífca tilfinningar og hugmyndir —
og ég vil líka að þær komizt að
í því, sem ég er að gera. Ne<w
York er orðin heimili mitt, og
ég kann vel við mig hér. Ég ætla
aldrei framar að eiga heima í
Hollywood. Ég vil gjarna vinna
þar, en ekki eiga þar heima. Ég
býst við að leika í einhverjum
myndum þar. Og ég er að vona,
að geta lífca fengið að leika á
leiksviði.... “
Ég hafði tekið fram í fyrir
henni til að spyrja: „Hvernig
ætlið þér að fara að því að mæta
stundvíslega til leiks?“
„Hvað... .hvað eigið þér við?“
spurði hún, og kom auðsýnilega
á hana. Hún hállaði sér fram,
eins og til að átta sig á spurning-
unni,
„Það er sagt, að þér kunnið
ekki að vera stundvis".
„Nú....það“, sagði hún. Hún
hummaði þetta fram af sér og
kjóllinn hennar féll af öxlunum
* * *
SAGA B E RLINAR
-K
r Um vorið 1949 varð Rússum ljóst
að sigrazt hafði verið á flutninga-
banm þeirra. Sigurvegararnir voru
flugmenn Vesturveldanna (45 þeirra
létu lífið) og íbúar Berlínar (hundr-
uð þeirra dóu úr næringarskorti,
fremur en að gefast upp). Berlín var
hólpin. Rússar afnámu bannið í maí
1949. —
Það var einnig í maí, sem sam-
komulag varð um grundvöll stjórn-
arskrár Sambandslýðveldisins Þýzka
lands í Bonn. Komið var að lok-
um herstjórnar í Þýzkalandi. Clay
hershöfðingi, sem skipulag hafði sig-
ur Berlínar með Reuter, borgar-
stjóra, hélt heimleiðis. Verki hans
var lokið, er skipaskurðirnir, vegirn-
ir og járnbrautirnar til vesturs höfðu
verið opnaðar á ný. ,
um leið Og spurningin. „Þér skul-
uð1 ekki trúa öllu, sem fólfc segir
um mig, það er allt Og sumt. Það
er ráðlegra að taka það, sem um
mig er sagt, emð nofckrum af-
slætti.
„Svo að þér eruð ákveðin að
setjast að í Manhattan?"
„Nei, í Brooklyn. Ég er orðin
ástfangin af Brooklyn. Ég ætla
að kaupa mér lítið hús og eiga
heima þar, en fara ekki til vest-
urstrandarinnar nema þegar ég
þarf að leika í einhverri mynd.
sflUtvarpiö
Fimmtudagur 22. nóvemb^-
8.00 Morgunútvarp.
12.00 Hádogisútvarp.
13.00 „Á frívaktinni**; sjómannaþáttur
(Sigríöur Hagalín).
14.40 „Við, sem hekna sitjum“
(Sigríður Thorlacius).
15.00 Síðdegisútvarp.
17.40 Framfourðarkennsla 1 fransku og
þýzku.
18.00 Fyrir yngstu hlustendurna (Gyða
Ragnarsdóttir).
18.20 Veðurfregnir.
10.30 Fréttir.
20.00 Af vettvangi dómsmálanna (Há-
kon Guðmundsson hæstaréttar-
ritari).
20.20 Prelúdíur eftir Rachmaninoff.
20.30 Erindi: Reynslan er líf og sann-
leikur (Ólafur Tryggvason frá
Akureyri).
21.00 Tónleikar Sinfóníuhljómsveitar
islands í Háskólafoíói; fyrri hluti.
Stjórnandi: William Stricland.
Einsöngvari: Kristinn Hallsson.
21.35 Erindi: Paul Cadovius, — nátt-
úruafl í byggingariðnaðinum
(Sigurður Þorsteinsson fram-
kvæmdast j óri).
22.00 Fréttir og veðurfregnir.
22.10 Saga Rothschild-ættarinnar eftir
Frederick Morton; VIII. (Her-
steinn Pálsson ritstjóri).
22.30 Harmonikuþáttur (Reynir Jónae
son).
23.00 Dagskrárlok.
Föstudagur 23. nóvemfoer.
8.00 Morgunútvarp.
12.00 Hádegisútvarp.
13.15 Lesin dagskrá næstu viku.
13.25 „Við vinnuna": Tónleikar.
14.40 „Við sem heima sitjum": Svan-
dis Jónsdóttir les úr endur-
minningum tízkudrottningar-
innar SchiapareUi (11).
15.00 Síðdegisútvarp.
17.40 Framburðarkennsla í esperanto
og spænsku.
16.00 „Þeir gerðu garðinn frægan":
Guðmundur M. Þorláksson talar
um Jón helga Ögmundsson.
18.20 Veðurfregnir.
19.30 Fréttir.
20.00 Erindi: Neró keisari (Jón R.
Hjálmarsson skólastjóri).
20.20 Dansar frá Galanta-héraði i Ung-
verjalandi eftir Zoltan Kodály
(Hljómsveitin Philharmonia
Hungarica leikur; Antal Dorati
st jórnar).
20.35 í ljóði: Mannsævin. Baldur Pálma
son sér um þáttinn.
20.55 Samleikur á fiðlu og píanó: Són-
ata nr. 4 eftir Charles Ives.
(Rafael Druion og John Simms
leika).
21.05 Úr fórum útvarpsins: Björn Th.
Björnsson listfræðingur velur
efnið.
21.30 Útvarpssagan: „Felix Krull**
eftir Thomas Mann; VIII.
(Kristján Árnason).
22.00 Fréttir og veðurfregnir.
22.10 Efst á baugi (Tómas Karlsson
og Björgvin Guðmundsson).
22.40 Á síðkvöldi: Létt-klassísk tón-
list.
Þýzkir listamenn syngja og
leika tónverk eftir Manfred
Nitschke.
23.15 Dagsikrárlok.