Morgunblaðið - 29.12.1962, Blaðsíða 8

8
MORCVNBLAÐIÐ
Laugardagur 29. desember 1962

Stúdentar ræða undirbúning Áttadagsgleðinnar við Friðfinn Ólafsson, forstjóra Háskólabíós, í
gær. Friðfinnur er 3. frá vinstri og við hlið hans stendur Jón E. Ragnarsson, form. Stúdentaráðs
og þá Þorvarður Eliasson, formaður undirbúnings nefndar.
(Jtklipptir prófess-
orar horfa af vegg
— yfir Áttadagsgleði stúd-
enta í Háskólabíói
STÚDENTARÁÐ Háskóla fs-
lands efnir til Áttadagsgleði
í anddyri og kjallara Háskóla-
bíós á gamlárskvöld, og er
þetta í annað sinn, sem slíkur
fagnaður er þar haldinn. f
fyrra tókst fagnaður þessi með
ágætum. Sóttu hann um 530
manns og í ár veittu Háskóla-
ráð og Friðfinnur Ólafsson,
forstj. Háskólabíós góðfúslega
leyfi sitt til þess að Áttadags-
gleði mætti einnig halda í Há-
skólabíói nú á gamlárskvöld.
Enginn skyldi leggja þann
skilning í orðið Áttadagsgleði
að fyrir höndum sé átta daga
stanzlaus fagnaður stúdenta í
Háskólabíói. Þetta orð er
raunar nýtt af nálinni. Þannig
er mál með vexti að fyrir fagn
aðinn í fyrra var Halldór Hall-
dórsson, prófessor beðinn að
gefa honum nafn. Datt honum
í hug að nefna fagnaðinn Átta
dagsgleði, en nýársdagur er
áttundi dagur jóla og var áður
fyrr nefndur áttadagur, en rað
talan áttundir var að fornu
átti. Gleði er gamalt orð um
dansleik, svo sem sjá má t. d.
Jólagleði Menntaskólans í
Reykjavík. Hefur orðið Átta-
dagsgleði nú festst við ára-
mótafagnað stúdenta.
Fréttamaður Mbl. leit í gær
inn í Háskólabíó, þar sem und
irbúningur er í fullum gangi,
en 12 manna nefnd stúdenta
undirbýr dansleikinn. Formað-
ur nefndarinnar er Þorvarður
Elíasson stud. oecon. Skreýt-
ingar á salarkynnum annast
þeir Gunnar Eyþórsson stud.
philol., Garðar Gíslason stud.
jur. og Sverrir Hólmarsson
stud. mag.
í anddyrinu verður tjaldað
fyrir glugga með litpappír og
komið fyrir trégólfi, stólum
og borðum. Er hér um að ræða
geysilegt fyrirtaeki því að dans
leiknum lýkur kl. 4 á nýárs-
dagsmorgun og gólf, stólar og
borð verður allt að vera á
brott áður en kvikmyndasýn-
ing hefst á nýársdag. Hefur
undirbúningsnefndin því í
mörg horn að líta, því að segja
má að öllum herlegheitum sé
aðeins tjaldað til einnar næt-
ur.
1 kjallara verður komið upp
vínstúku, sem vafalaust verð-
ur sú stærsta á landi hér eða
um 160 fermetrar. Þar munu
útklipptar skopmyndir af læri
feðrum stúdenta og öðru fyrir
menni prýða veggi. Um beina
ganga allt starfslið Hótel
Sögu, þannig að greiðasala
ætti að ganga mjög vel, en á
því varð nokkur misbrestur
í fyrra.
Fyrir dansinum mun leika
hljómsveit Björns R. Einars-
sonar, en önnur skemmtiatriði
verða m. a. gluntar, svo og
fjöldasöngur við flest hugsan-
leg tækifæri undir stjórn
Ævars Kvarans. Verður húsið
opnað kl. 22 og lokað kl. 24:30.
Miðar að Áttadagsgleði stú-
denta verða seldir í bóksölunni
í Háskólanum í dag, laugardag,
kl. 4—7 e. h. og á sunnudag á
sama tíma. Verð miðans er
150 krónur.

Gunnar Eyþórsson ásamt nokkrum klippintyndanna af pró-
fessorum háskólans, sem prýða munu veggi á gamlárs-
kvöld. Ármann Snævarr, háskólarektor, er efst til hægri.
(Ljósm. Mbl.: Sv. Þorm.)
Wt*E
Guðrún
HVinning
FEGIN hefði ég viljað leggja
nokkur minningablóm á kistu
minnar kæru bernskuvinkonu,
þótt það verði allt miklu fátæk-
legra heldur en efni standa til.
Guðrún var yngsta dóttir
hinna víðkunnu hjóna, Ásthildar
Guðmundsdóttur frá Kvenna-
brekku og Péturs J. Thorsteins-
son. Þáttur og framtakssemi hans
í íslenzkri atvinnusögu ætti enn
að vera svo kunn, að óþarfi væri
að fara um það mörgum orðum;
en frú Ásthildur var í augum
okkar barnanna, sem þá voru að
alast upp í Arnarfirði, bezta
manneskjan í öllum heiminum.
Og sú skoðun breyttist ekki þótt
sjóndeildarhringurinn víkkaði
með aldrinum út yfir fjörðinn
okkar.
Fyrir nokkrum árum var ég og
systir mín staddar í samkvæmi,
sem haldið var fyrir Vestur-ls-
lendinga hér í Reykjavík. Við
vorum þá kynntar fyrir konu,
sem dætur séra Jóns Árnasonar
á Bíldudal. Hún ljómaði öll upp
og sagði: „Ó, mig hefur alltaf
langað svo til að komast í kynni
við þessar frægu Bíldudalssyst-
ur“. Við urðum því miður að
valda henni vonbrigðum með
því að segja að við værum ekki
hinar frægu Bíldudalssystur,
hverra orðstír hafði borizt alla
leið til Ameríku; en af öllum
þessum glæsilegu systrum þótti
mér Guðrún alltaf glæsilegust,
en það var kannski af því að
mér þótti vænzt um hana.
Þann 21. okt. 1909 giftist Guð-
rún Gunnari Egilson, sem lengi
var verzlunarfulltrúi íslands á
Spáni og Ítalíu. Ekki minnist ég
þess að hafa séð hamingjusam-
ari konu, heldur en Guðrún var
á brúðkaupsdaginn sinn, og ham-
ingjusöm var hún sannarlega þau
18 ár, sem hún fékk að njóta
samvista við mann sinn. Á heim-
ili þeirra ríkti friður og ánægja,
hvort heldur það var á íslandi,
Ítalíu, Spáni eða í Bandaríkjun-
um. Ástúðin, sem geislaði á milli
hjónanna, gerði öllum dvölina á
heimili þeirra ógleymanlega,
enda kunnu þau bæði vel að
fagna gestum, voru samtaka um
það sem annað. Eini skugginn í
sambúð þeirra var heilsuleysi
Gunnars, því að í mörg ár mátti
heita að hann tæki aldrei á heil-
xxm sér, þó að hann rækti sitt
starf með prýði. Þau eignuðust
8 mannvænleg börn og eru 7
þeirra á lífi, eina dóttur misstu
þau kornunga.
Ekki veit ég með vissu hvor
þeirra tveggja manna, sem elsk-
uðu Guðrúnu mest, gaf henni við
urnefnið „Krösus". Ég heyrði
Mugg aldrei kalla hana annað
eftir að þau voru orðin fullorðin,
og það var líka eftirlætisgælu-
nafn Gunnars á konu sinni. Mér
fannst það væri dásamlegt fyrir
hana, að hvað sem öllum jarð-
neskum auðæfum leið, var hún
alltaf rík í augum þeirra, átti
aUtaf nóg til að gefa.
Sumarið 1927 var heilsu Gunn-
ars svo farið að hann afréð að
koma heim frá Spáni og ganga
undir uppskurð. Elzta dóttirin,
Elísabet, kom heim með honum,
því að Guðrún átti ekki heiman-
gengt frá börnunum, yngri son-
urinn aðeins tveggja mánaða. En
þessi för bar ekki tilætlaðan ár-
angur, því að Gunnar Egilson
lézt þ. 14. ágúst, harmaður af
öllum, sem til hans þekktu. Guð-
rún kom heim um haustið með
börnin sín. Vinir og vandamenn
þeirra hjóna gerðu allt, sem hægt
var til að bæta henni og börn-
unum þennan mikla missi. Var
það þó með nokkrum kvíða, sem
ég heimsótti hana í fyrsta sinn
eftir heimkomuna. En hún var
furðuróleg og sagði við mig:
„Elsku Sigga min, það er dreng-
urinn, hann litli Gunnar minn,
sem hjálpar mér yfir örðugleik-
ana“.
SeinúPtu árin var hún farin að
Egilson
heilsu, en umvafin ást og um-
hyggju barna sinna, og ánægju-
legt þótti mér að heyra að það
var „litli drengurinn hennar“,
hann Gunnar, sem hélt í höndina
á henni seinustu augnablikin hér
á jörð, eða þangað til hann pabbi
hans gat tekið við að leiða hana
inn í jóladýrðina og friðinn
hinum megin við tjaldið.
Sigríður J. Magnússon.
— Listamenn
Framhald af bls. 3.
steypir yfir sig tveim hvítum
gærum.
— Er þetta kröfuganga eða
skrúðganga eða eitthvað því
umlíkt?
— Við vitum ekkert hvers
konar ganga þetta er eða
verður, fyrr en við höfum
lokið henni. Á hverju ári finn
um við okkur eitthvað til til-
breytingar, eina nætur- eða
kvöldstund. Höldum sjálfum
okkur veizlu með frjálsum
veitingum og heimatilbúnu
„prógrammi“. Eyðum nótt
suður í Höfðavík við eld,
eða göngum kannski út eins
og í kvöld.
★
Flestir eru nú fullskrýddir
og má sjá margan annar-
legan búning. Uppstillingarnar
hverfa hver af annarri og
verða að hluta í „dekúrasjón“
hvers eins, dúkar, gardínur,
luktir, flöskur, körfur, kústar,
skóflur, skreið o. fl. Meira að
segja teiknitrönurnar eru lim-
aðar niður til að standa undir
merkjum. Einn er sjóklæddur
og fer fyrir fylkingunni með
þokulúður.
Þessi prósessía yfirgefur
skólann og leggur út á mal-
bik bæjarins. Að vonum vek-
ur hún óskipta athygli vegfar-
enda. Bilar og menn mynda
brátt halarófu sem hlykkjast
eftir götunni. Andlit birtust
í gluggum, ýmist með undr-
unarsvip eða góðlátlegu brosi.
Lúðurþeytarinn fer fyrir
fylkingunni og gefur taktinn.
Við sefjun rytmans verður
gangan brátt að dansi, með
háum stökkum og djúpum
hneigingum. Söngvararnir
eru orðnir hásir, þegar gásk-
inn nær hámarki. Bak við
grímurnar verður bver ein-
staklingur allt í einu að sjálf
um sér að gefa tilfinningum
sínum lausan tauminn.
Miðbærinn smitast af þess
ari ólgu og jafnvel harðsvír-
uðustu verzlunarmenn, önn-
um kafnir við jólaskreytingar,
hrífast af kátínunni og brosa
í kampinn. Fylkingin stefnir
til hafnarinnar og listamenn-
imir hverfa móðir og rjóðir
inn í „Kuðung" sinn.
Eftir á litið var ganga þessi
hin skemmtilegasta og góð til
breyting og afslöppun á þeirri
háspennu, sem jólaundirbún-
ingnum er samfara, og eiga
skólastjóri, kennari og nem-
endur þakkir skildar.
Sigurgeir.