Morgunblaðið - 29.12.1962, Blaðsíða 20

20
MORGUNBLAÐIÐ
Laugardagur 29. desemfcer 196i
PATRICIA WENTWORTH:
MAUD SILVER
KEMUR I HEIMSOKN
i.
María Stúart skriíaði einhvern
tíma: „Endirinn minn er upp-
haf mitt“. Og líklega er fyrir-
hafnarminna að jánka þessu held
ur en fara að finna út, hvað sé
endir og hvað sé upphaf. Þegar
Maud Silver kom til Melling, til
að heimsaekja gamla skólasystur
sína, flæktist hún inn í sögu, sem
hafði hafizt löngu áður, og þarf
ekki að vera lokið enn um skeið,
þar sem það er gerist í gær hlýt-
ur að hafa áhrif á viðburði dags-
ins í dag ef ekki líka á morgun.
Hvar hefst svO sagan? Var það
fyrir tuttugu og fimm árum,
þegar tvær ungar stúlkur fóru
á dansleik, til að hitta sama unga
manninn? Ljóshærð stúlka, sem
hét Katrin Lee og önnur dökk-
hærð, sem hét Henrietta Cray.
Þær voru dálítið skyldar, skóla-
systur og vinstúlkur, átján ára
að aldri en ungi maðurinn var
James Lessiter, sem var nýorð-
inn tuttugu og eins árs. Kannski
hefst sagan þarna, kannski líka
lengra aftur í tímanum, þegar
þrjár Lessiter-kynslóðir nutu
alls, sem þær óskuðu í lífinu og
greiddu það af síminnkandi eign
um, allt þangað til þar köm, að
ekki var annað eftir af auðæfun-
um en útsogin jarðeign, hrörlegt
gamalt hús og sannfæringin um,
að maður ætti allan heiminn.
Hérna gæti sagan hafizt, eða
þá dálítið seinna, þegar það, sem
James Lessiter langaði mest í af
þessa heims gæðum, var Rietta
Cray. Þetta sagði hann henni úti
í garðinum við Mellinghúsið, í
tunglsljósi á maikvöldi, þegar
hún var nítján ára en hann tutt-
ugu og tveggja. Hún sagði svö
Katrínu frá þessu og Katrín
samhryggðist henni. „Æ. þú
veizt, góða mín, að þau eiga ekki
nokkurn hlut til, og að Mildred
frænka verður alveg bálvond".
Af gömlum vana kölluðu báðar
stúlkurnar hana frænku, enda
var hún eitthvað ofurlítið skyld
þedm báðum. En hvOrki kunn-
ingsskapurinn né skyldleikinn
hefði gert þær að æskilegum
tengdadætrum, og það lítið til
var af eignum, var í sterkri
hendi Mildred frænku. James
hafði engan aðgang að því. Hann
fór svo út í heim, til þess að
höndla gæfuna, með sigurbros á
vör og eftirvæntingu í huga.
Tuttugu og þriggja ára gömul
hafði Katrín gifzt Edward Wel-
by, en Rietta var heima og
hjúkraði farlama móður sinni og
ól upp systursön sinn, Carr Rob-
ertson, af því að Margrét systir
hennar og maður hennar voru í
Indlandi. Þar dó Margrét og eftir
hæfilega bið, kvæntist Robertson
majór aftur. Hann sendi þeim
fé til að standa straum af upp-
fræðslu Carrs, en kom aldrei
heim, Og áður en mjög langt um
leið, hætti hann algjörlega að
skrifa þeim. Hann dó svo þegar
Carr var fimmtán ára.
Kannski hefst sagan á gremju
Carrs gangvart veröld, sem virt-
ist geta komizt svo prýðilega vel
af án hans. Eða kannski hefst
hún, þegar Katrín Welby kom
heim, barnlaus ekkja. Mildred
Lessiter var enn á lífi. Katrín
fór að heimsækja hana, grét tals-
vert og fékk tilboð um að setjast
að í dyravarðarhúsinu gegn sama
sem engri leigu. — Þetta er svo
indælt, Rietta..það eru rósa-
runnar um alla veggi. Og svo
að vera þarna inni á lóðinni við
Melling-húsið — finnst þér það
ekki indælt? Og Mildred frænka
segir, að Alexander geti hirt garð
inn fyrir mig í hjáverkum sín-
um. Mér finnst þetta fallega gert
af henni og ég get lifað á sama
sem engu, sem kemur sér vel,
því að ég hef hvort sem ear sama
sem ekkert á að lifa, þegar búið
hefur verið gert upp. Mér varð
heldur en ekki bilt við að sjá,
hvernig allur efnahagurinn var
kominn hjá honum Edward....
og þegar maður hefur haft allt
til alls, þá er það spauglaust að
þurfa velta hverjum fimmeyring
... .finnst þér ekki?
Rietta brosti ofurlítið skríti-
lega.
— Æ, ég veit ekki, Kata.. ég
hef aldrei haft .... allt.
Það var fimmtán árum eftir
þennan dag, að Maud Silver kom
þarna til að heimsækja gömlu
vinkonuna sína, hana frú Voy-
cey.
n.
Þegar lestin staðnæmdist á
stöðinni í LentOn, lokaði Maud
Silver stóru handtöskunni sinni
utan um prjónana sína, og svo
litla veskinu, sem hún hafði tek-
ið farmiðann sinn upp úr. Hún
gekk niður þrepin, sem voru ó-
þægilega há fyrir hana, ög leit
svo kring um sig til þess að
koma auga á burðarkarl ög svö
frú Voycey. Vitanlega var það
efst í huga hennar, hvört hún
mundi nú þekkja vinkonu sína,
eftir öll þessi mörgu ár. Cissy
Christopher var nú orðin frú
Cecilia Voycey, og þær tvær,
sem höfðu byrjað saman í skól-
anum forðum, voru nú orðnar
rosknar konur.
Maud Silver fannst ékki hún
sjálf hafa breytzt mikið. Hún
hafði einmitt um morguninn at-
hugað vandlega mynd, sem
hafði verið tekin af henni, þegar
hún var nýútskrifuð Og var að
hefja störf sem kennslukona, Og
henni fannst hún ekki hafa
breytzt neitt verulega. Og hvað
klæðaburðinn snerti, þá var
hann að flestu leyti svipaður —
svarta kápan, sem var á fimmta
þjónustuári sínu, og hún skildi
aldrei við sig, jafnvel ekki á
sumrin. Og hatturinn var næst-
um alveg eins og hatturinn á
myndinni - með slaufur og borða
að aftan og blóm vinstra megin.
Þetta ætti að geta gert vinkonu
hennar léttara um vik að þekkja
hana aftur. En svo var Cissy
Christopher. Hvernig skyldi hún
geta verið útlítandi? Það var
aldrei að vita. Hún hafði verið
leggjalöng og beinaber stelpa,
sem stakk höfðinu fram Og sam-
kjaftaði helzt aldrei. Og fæturn-
ir á henni — ja, þeir vöru ekk-
ert smásmíði.
En þagar Maud Silver leit
kring um sig á stöðvarpallinum,
hvarf þessi æskumynd vinkonu
hennar fljótlega úr huganum, því
að konan, sem köm á móti henni,
var stór og holdug vel, í köfl-
óttum, grófgerðum fötum og með
■beyglaðan hatt aftur í hnakka.
Þetta var ekki Cissy Christopher
— hún hafði verið dauð árum
saman — heldur alveg vafalaust
frú Cecilia Voycey, rjóð, bros-
andi og vingjarnleg.
Og áður en Maud Silver gæti
áttað sig, var verið að kyssa
hana.
— Maud! Ó, ég hefði þekkt
þig hvar sem var! Nú, auðvitað
erum við báðar dálítið eldri —
við skulum ekki neitt tala urn.
hvað mörgum árum. — Ekki, að
mér sé ekki sama! Ég segi nú
alltaf, að það sé bezt að vera
orðin dálítið roskin! Þá er mað-
ur laus við ýmislegt þreytandi,
eins og að verða skotin — og
maður er búinn að eignast vini,
og allt er í himnalagi! Þama,
Hawkins! Hún rétti út hönd og
greip í burðarkarl, sem framhjá
gekk. — Þessi dama á farangur!
Segðu honum, hvað það er,
Maud, og svo kemur hann með
dótið út í bílinn!
Þegar þær óku út frá stöðinni
í litlum bíl, sem virtist heldur
þröngur fyrir eigandann, lét frú
Voysey í ljós gleði sína yfir þess-
um langþráðu endurfundum.
— Ég hef talið dagana — alveg
eins og forðum, þegar skólaárið
var að enda. Skrítið. að við
skyldum missa svona sjónar
hvör á annarri, öll þessi ár, en
þú veizt nú hvernig það er..
maður er að sverja eilífa vináttu
og til að byrja með, skrifar mað-
ur heilar langlokur.. og svo ekki
neitt. Allt er nýtt fyrir manni
— Mesta vitleysan, sem hægt
því þá svimar mann.
er að gera, er að horfa niður,
Og maður eignast nýja kunn-
ingja. Og svo fór ég nú til Ind-
lands og giftist þar, og var ekk-
ert lukkuleg, þó að það hafi nú
sjálfságt verið mest mér að
kenna sjálfri, og ef ég mætti
velja aftur, þá mundi ég ekki
leggja út í það sama, heldur láta
mér verða meira úr lífinu. En
hvað sem því öllu líður, er það
af staðið nú. John sálugi dó fyrir
næstum tuttugu árum, og þá
vorum við búin að vera skilin
nokkurn tíma. Ég erfði dálítið af
peningum etftir frænda minn,
svo að ég hafði efni á að losa
mig við hann, Og síðan hef ég
átt heima hérna í Melling. Þú
manst, að pabbi var sóknarprest-
ur hérna, svo að mér hefur alltaf
fundizt ég eiga hér heima. Hann
lifði ekki nema eitt ár, eftir að
ég kom heim aftur, en ég byggði
mér hús hérna og hér hefur
farið vel um mig. En segðu mér
nú eitthvað af sjálfri þér. Þú
byrjaðir sem kennslukona —
hversvegna í ósköpunum fórstu
að fást við þessa spæjara-
mennsku? Þú skilur. .ég hitti
hana Alvinu Grey — hún er
eitthvað skyld mér.. og hún
sagði mér af þér og þessu
hræðilega morðmáli — konuna
með eilífðar-eyrnahringana —
nú, fyrst ætlaði ég ekki að trúa
því, að þetta hefðir verið þú
sjálf, en svo lýsti hún þér, og
mér fannst það hefði getað verið
þú Og þá skrifaði ég þér — Og
svo þanf ég ekki að rekja söguna
lengra! En þú hefur ekki sagt
mér, hversvegna þú tókst upp á
þessari starfsemi.
Hverjar breytingar sem á
kunnu að hafa orðið öll þessi
ár, þá var Cecilia Voyoey að
minnsta kosti jafn flugmælsk og
Cissy Christopher hafði verið
förðum. Maud Silver hóstaði
ofur hæversklega.
— Það er dálítið erfitt að
segja, en líklega hefur það verið
fyrir keðju atvika — ég held,
að það hafi verið einhver æðri
handleiðsla. Kennarareynslan
mín hefur líka verið mér mikils
virði.
— Æ, þú verður að segja niér
frá þessu öllu! sagði frú Voycey
með ákafa.
Þegar hér var komið, varð hún
KALLI KUREKI
*
*
HOLOIT, HOBSE ! THERES
TSaCICS FOUOWIWTH'TEAIL ,
WEMðpeTAkWHAMPTCM ,
FROM TH'CAMP-'AN'THEY '
AIM'T FIVE MIWUTFS OLD/
Teikncuri: Fred Harman
ftmrsæ1 .
I YEAH, I MIWD/ MEVER. COULD
STOMACH A.WOSYSADDLE-BUM ■
U<E YOU' STAWD REAL STILL, .
OR VOU'RE gUZZARP BAITf /-T
— Stattu nú kyrr, klár. Það eru
spor sem fylgja slóðinni, sem við
gerðum þegar við fórum með Hamp-
inn, og þau eru ekki fimm mínútna
gömul.
— Hvaðan skýtur þér upp?
— Hefur þú nokkuð á móti að skýra
frá hvað þú ert að gera á jörðinni
minni? Eða hvað varst þú að gera í
tjaldbúð málarans?
Ifet__________________
— Já, ég hef á móti því. Ég hef
aldrei getað þolað svona þefdýr eins
og þig. Stattu grafkyrr, eða hræ-
gömmunum verður gefinn kostur á að
gæða sér á þér.
að aka út á blábrúnina á stígn-
um, til þess að komast fram
hjá ungu pari, sem stóð við lim-
gerðið hinumegin. Maud Silver
leit á þau með eftirtekt og sá,
að þetta var rauðklædd stúlka
og hávaxinn ungur maður í grá-
um flúnelsbuxum og grófum,
víðum jakka. Stúlkan var dá-
samlega fögur — næstum um Of.
Einkennilegt að sjá svona stúlku
úti á stíg úti í sveit, á haust-
degi, með kjólinn flaxandi, gull-
ið hár og sléttan yfirlit. Ungi
maðurinn var skuggalegur á
svipinn, eins og honum liði illa.
Frú Voycey veifaði út um
gluggann um leið og hún
straukst framhjá þeim.
sfiUtvarpiö
Laugardagur 29. desember
8.00 Morgunútvarp.
12.00 Hádegisútvarp.
13.00 Óskalög sjúklinga (Kristín Anna
Þórarinsdóttir).
14.40 Vikan framundan: Kynning á
dagskrárefni útvarpsins.
15.00 Fréttir. — Laugardagslögin.
10.30 Danskennsla (Heiðar Ástvalds-
son).
17.00 Fréttir. — t>etta vil ég heyra:
Óskar Einarsson skrifstofumað-
ur velur sér hljómplötur.
18.00 Útvarpssaga bamanna: „Morgun
stjarnan“ eftir Marylis, þýdd af
Torfa Ólafssyni (Jóhanna Gunn-
arsdóttir les.).
18.20 Veðurfregnir.
18.30 Tómstundaþáttur bama og ung-
linga (Jón Pálsson).
18.55 Tilkynningar.
19.30 Fréttir.
19.45 Jólaleikrit útvarpsins: „Frelsun-
in“ eftir Edward Sackville West
byggt á Ódysseifskviðu Hómers
t>ýðandi: Geir Kristjánsson. Tón
list eftir Benjamin Britten,
flutt af söngvurum, kór og Sin-
f óniuhl j ómsveit íslands undir
stjórn Williams Stricklands. Leiik
stjóri: Lárus Pálsson.
Persónur og leikendur:
Ódysseifur konungur á íþöku*
Róbert Amfinnsson.
Penelópa kona hans, Guðbjörg
t»orb j arnardóttir.
Telemakkus sonur þeirra, Stein-
dór Hjörleifsson.
Evrynóma t>jónustustúl)ka, Guð-
rún Ásmundsdóttir.
Evryklea, fóstran, Arndís
Björnsdóttir.
Femíus skáld, Þorsteinn Ö*
Stephensen.
Halíþerses fiskimaður, Valur
Gíslason.
Kona hans: Anna Guðmunds-
dóttir.
Makkaon sonur þeirra, GásOI
Alfreðsson.
Kallidika dóttir þeirra, KrisU
björg Kjeld.
Evrymakkus, Baldvin Halldór*
son.
Mentor, Jón Sigurbjömsson.
írus, Árni Tryggvason.
Evmeus, Valur Gíslason.
Leodes, Gísli Halldórsson.
Bátsmaður, Ævar R. Kvaran.
Sjómenn, Jón Aðils, Klemeng
Jónsson, Bessi Bjarnason.
Medon, Gísli Halldórsson.
Antínóus og aðrir biðlar Pene-
lópu, Ævar R. Kvaran.
Aþena gyðja, Herdís þorvalds-
dóttir.
Sögnvarar:
Aþena, Þuríður Pálsdóttir.
Artemis, Sigurveig Hjaltesteð.
Hermes, Guðmundur Guðjónssoa
Apolló, Guðmundur Jónsson.
22.45 Fréttir og veðurfregnir.
22.55 Danslög, þ.á.m. leikur hljómsveit
Andrésar Ingólfssonar. Söng-
vari: Harald G. Haralds.
24.00 Dagiskrárlok.