Morgunblaðið - 29.12.1962, Blaðsíða 13

Laugardagur 29. desemb'er 1962
MORGVNBLAÐ1Ð
13
Kristm Gublaugsdóttir trúboði skrifar
Bréf frá Konsö
HÉR birtast
frá Kristínu
kristniboða í
kaflar úr bréfi
GuSiaugsdóttur,
Konsó:
MEÐAL SJÚKRA.
Við syngjum svo oft:
„Ó, lát mig fá að finna ljóst,
hve fólksins neyð er sár“.
Þetta á við bæði um andlega
Wg líkamlega neyð, enda sjáum
við hér úti hvernig andleg neyð
er hún heyrði einn daginn, að
hann var giftur og skilinn, og
átti meira að segja barn. Hann
varð berklaveikur fyrir löngu
og þá hljóp konan í burtu
og barnið dó. Móðir hans aumkv-
aði sig þá yfir hann, því hann
var alveg ósjálfbjarga. Nú hefur
hann fengið mikinn bata og geng
ux um allt. Þetta er ein skýring-
in á því, hve hörmulega tekst til
Holdsveik stúlka,
kristniboðanna.
sem notið
aðhlynningar islenzku
og villa leiðir af sér líkamlega
neyð. Er ég stóð niðri í sjúkra-
skýli með Ingunni seint að kvöldi,
þar sem kona fæddi afmyndað
barn, kom þessi ljóðlína til mín,
eins og svo oft áður. Mér fannst
ég næstum fá að finna neyðina
alltof ljóst. Þetta litla, nýfædda
barn var ekki vanskapað, heldur
hafði það verið eyðilagt með
mannahöndum. Fæðingin gekk
illa og konan hafði legið á þriðja
dag og hlotið hjálp sinna kvenna,
— en sú hjálp var næstum orðin
að barnsmorði. Finnst ykkur
þetta of sterkt orð? Ég held ekki,
ef þið hefðuð séð þessa ömur-
legu sjón, sem við urðum vitni
að umrætt kvöld. Þá fyrst, er allt
var komið í óefni, tók faðir kon-
unnar af skarið og lét bera hana
til sjúkraskýlisins, þar sem Ing-
unn gat, fyrir Guðs náð, bjargað
lífi móður og barns. En höfuð
litla barnsins var hroðalega far-
ið, svo að hvert meðalbarn hefði
tæpast þolað slííka meðferð.
Þetta var hins vegar gríðar stór
og hraustur drengur og það mun
aði miklu. „Ó, breiddu klút yfir
barnið, breiddu klút yfir það“,
hrópaði móðirin grátkæfðri
röddu, — og þá skiljið þið, að ég
er ekki að ýkja. Engu okkar datt
■í hug, að barnið yrði nokkru
sinni eðlilegt aftur, — en á
þriðja degi var það næstum
óþekkjanlegt, hafði lagazt svo
mikið, að kraftaverk verður að
teljast. Um innri meiðsli barns-
ins er ekki auðvelt að segja, en
Guði er ekkert ómáttugt. Talað
var alvarlega við fólkið um leið
og vitnað var um hjálpræði Guðs,
sem okkur er gefið í Jesú Kristi.
Kom í ljós, að faðir konunnar
hafði eitthvað sótt samkomur
hér í stöðinni, — og síðan þetta
gerðist höfum við oftast séð hann
á sunnudagssamkomum.
Á sjúkraskýlinu hefur verið
talsvert að gera og jafnvel komið
harðar skorpur. Sár, malaríu,
Btífkrampa og aðra slíka sjúk-
dóma ber hæst, — en fæðingar,
illir andar og margvísleg slys
hafa verið talsverð upp á síð-
kastið. Margt hafa áhugasöm
augu fengið að sjá þennan tíma,
þótt óhugnanleg verði að telja
mörg þessara tilfella. Ingunn
stendur eins og klettur mitt í
öllu stritinu, og hljótum við að
dást af handbrögðum hennar og
þreki. Einn daginn tók hún af
tá um lið eins og æfður skurð-
læknir. Það var gaman að sjá.
Einn drengur er nú á sjúkra
skýlinu, varla meira en 15—16
ára. Það var nærri liðið yfir Ingu,
með mörg hjónabönd hér. Börnin
eru gefin á unga aldri og gift
12—13 ára. Svo geta aðilar hlaup
ið frá öllu saman, hvenær sem
þeim þóknast
Fyrir skömmu veiktist barn
héraðsstjórahúsinu. Var það
barnabarn héraðsstjórans. Voru
send boð eftir Ingunni og fékk
ég að keyra hana upp eftir. Er
drakk hún morgunkaffi með okk-
ar. Hún ætlaði alveg að „éta
Bjarna litla“, eins og sagt er á
góðri“ íslenzku, og mikilli bless
un hefur hún vafalaust „spýtt“
á hann, samkvæmt þjóðarsið.
Börnin eru orðin svo vön að sjá
slíkt gagnvart Bjarna, að þau
taka varla eftir því, en þegar svo
gamla konan tubbaði á Valgerði
litlu, lá við að hún færi að gráta,
og sagði: „Hvað er þetta, — af
hverju spýtir kerlingin á mig“.
Gott að blessuð gamla konan
skyldi ekki íslenzku.
SVIPMYND
FRÁ KVENNANÁMSKEIÐI
Það varð úr, að haldið skyldi
sérstakt námskeið fyrir konur 2
daga vi’kunnar frá klukkan hálf
níu til eitt. Er það mánudaga og
fimmtudaga. Feetamo og Borale
annast kennsluna að mestu.
Það er mánudagur og ég er
stödd í námskeiðsskýlinu með
handavinnutíma. Sumar kvenn-
anna hafa setzt fyrir utan skýlið
og masa saman meðan nálin
gengur ótt og títt og saumar mis
fögur spor í litlu flíkina, sem
verið er að vinna. Aðrar sitja
á dreif um bekkina, og margar
raula söngva. Yfir andlitunum
hvílir gleði og áhugi. Meðal
þessara 2'2ja kvenna eru konur
prádikaranna 5. Ekki láta þær
smábörnin hindra sig, heldur
taka þau með sér. Ótrúlega ró
fá þær þrátt fyrir það, og er ég
hrædd um, að mín börn hefðu
ekki alltaf verið svona róleg.
Þegar ég lít yfir hópinn, sé ég
konu Chandos. Þarna situr hún
við hlið uppkominnar dóttur
sinnar og báðar hamast við
saumaskapinn. Móðirin saumar
hvítar stuttbuxur en dóttirin
litla barnaskyrtu. Báðar eru þær
prýðisvel handlagnar. Rétt hjá
þeim situr kona Barrisja. Hún
er fremur ung, en andlit og hend
ur bera verksummerki þungrar
vinnu. Mörg á hún líka börnin
og bíður nú eins til viðbótar.
Það er fjörlegt blik í augum

Páll litli, innfæðdur drengur, Guðlaugur
fá að fara á bak asna vatnspóstsins.
Valgerður,
þangað kom, klukkan var um 8
að kvöldi, var húsið fullt af alls
kyns fólki, vælandi konum, grát
andi krökkum og emjandi prest-
um. Mér datt helzt í hug, að við
kæmum of seint, barnið væri
dáið, — en því fór fjarri. Bless-
aður drengurinn litli var sjúkur
af hræðslu, og ekki batnaði það,
þegar hann fékk 2 sprautur og lyf
í skeið. „Ég finn svo til, ég finn
svo til“, æpti hann hástöfum, eins
og 5 ára krakki frekast getur.
Ekki hafði hann fyrr sleppt orð-
inu en allir, sem inni voru, að
undanskildum okkur, kveinuðu:
„Tassa, tassa — ó — ó — tassa,
tassa“. Þetta „tassa“ er með-
aumkvunaryrði og þýðir í raun-
inni: Komi sjúkleikinn heldux í
mig. Ég hugsaði með mér, að
svona aðfarir nægði til að láta
mig verða alvarlega veika. Móðir
héraðsstjórafrúarinnar, kona ná-
lægt 100 ára, grét fögrum tárum
allan tímann meðan við stóðum
við, og sjálfsagt miklu lengur.
Ótrúlegt annars, hve sú gamla
kona tórir og er brött. Einn dag-
inn komú hún t. d. ríðandi á múl-
dýri niður á sjúkraskýli til að
fá lyf. Sagði, að sér þætti svo
gaman að komast út svona til
tilbreytingar. Ingunn kom svo
með hana hingað heim og hér
hennar, þar sem hún situr og
ræðir við konu Kaute, varð-
mannsins, sem okkur til mikill
ar gleði hefur sótt þetta nám-
skeið trúfastlega. Það væri rangt
að segja, að allar konurnar séu
jafn duglegar, þótt áhuginn sé
hinn sami hjá hverri og einni,
— og allar eru þær að sauma
flíkur, sem koma að notum. Sem
heild er undravert, hve fimlega
vinnulúnar hendur halda á nál-
inni.
Valgerður litla er hér að leika
við litlu börnin. Virðast þau una
leiknum vel og skríkja af ánægju.
Guðlaugur litli heldur sér meira
að stærri drengjum og rétt áðan
þeystist hann á eftir kibbu og
kálfinum, sem stolizt höfðu í
akurinn. Bjarni litli getur ekki
á sama hátt hlaupið hvert sem
hann vill, en Gessahinj litli er
iðinn að gæta hans og leika við
hann. Ein kvennanna bað um að
fá að sauma buxur eins og barn-
ið mitt væri í. Leyfið var auð-
sótt og nú er hún nærri búin að
ljúka ljómandi laglegum skrið-
buxum.
Á að gizka 18 ára stúlka situr
úti við skýlisopið ásamt fleirum,
og eru þær niðursokknar í sam-
ræður. Ég stend innarlega í skýl-
inu og er að hjálpa einni við
saumana. Engin okkar tekur
eftir sporléttum manni, sem nálg
ast. Skyndilega lít ég þó upp,
nægilega snemma til að sjá hann
ráðast að ungu stúlkunni og með
langri ól veita henni tvö heljar-
högg á bakið. Allar hljóðuðu upp,
og stúlkan leitaði grátandi skjóls.
Ég fremur flaug en hljóp til
þeirra og reyndi að „gera mig
breiða". Maðurinn horfði á mig
gneistandi augum og reiddi ól-
ina að nýju. Allar stóðum við
á öndinni og vissum ekki, hvers
vænta mátti. Snögglega lét hann
þó handlegginn síga og tautaði
eitthvað um, að stúlkan væri sín.
Nú komu kennaramir hlaupandi
og Gísli, sem staðið hafði heima
á hlaði og séð hvað verða vildi.
Er maðurinn sá til ferða hans, fór
hann að ókyrrast og hopaði af
hólmi. f ljós kom, að unga stúlk-
an hafði verið kona umrædds
manns, en bjó nú með móður
sinni í Derra, maðurinn í Val-
anta. Borið hafði á þessum æðis-
köstum um all langt skeið, og er
kona hans, sem þá bjó með hon-
um, orðaði, að þau færu saman
á samkomur til að heyra um
Jesúm, umturnaðist hann gjör-
samlega. Er hún svo fór að sækja
samkomur að staðaldri, varð
hann æ verri og í þessum köst-
um var hans eina fróun að
lumbra á henni. Flýði hún þá frá
honum, þar sem lífi hennar og
limum var hætta búin sökum
þessa. Konsókonurnar mega nú
ýmsu venjast af slíku tagi, þess
göngum við ekki dulin, en hér
var annað og verra um að ræða.
SEÖKKVISTARF
Fyrir nokkru kom upp bruni
í Konsóþorpinu, sem næst okkur
er, Bedengeltú. Logarnir stigu
hátt til himins og veinin í fólk-
inu hljómuðu óhugnanlega í
kvöldkyrrðinni. Gísli og Káte
hlupu úteftir, og streymdi fólk-
ið til að hjálpa. Það er skelfileg
sjón heima, að sjá timburhúsin
hverfa eins og dögg fyrir sólu,
en hvernig haldið þið þá, að það
sér hér, þar sem kofarnir standa
þétt saman og stráþökin eru
skrælnuð eftir langvarandi þurk,
— þar sem ekkert er brunaliðið
og lítið sem ékkert vatn. Fyrst
hlupu mennirnir um eins og höf-
uðlaus her, en svo fór að koma
skipulag á mannskapinn, og þeir
hlupu til að skera sér stærðar
greinar af svonefndum mjólkur-
trjám. Þær eru svo settar á eld
inn til að kæfa hann. Gísli reyndi
að liðsinna þeim eftir getu, og
tóku þeir m. a. af næstliggjandi
kofaþak og helltu því litla vatni,
sem til var, yfir hin, sem stóðu
nálægt, til að hindra, að eldurinn
breiddist út. Eftir ótrúlega
skamman tíma var eldurinn
slökktur og hættan liðin hjá. Að-
eins tveir kofar höfðu brunnið
og nokkrir skemmzt. Daginn eftir
kom hersing af foráðamönnum
þorpsins til að þakka Gísla fyrir
hjálpina. Spurðu. þeir einnig,
hvort hann hefði nokkuð meitt
sig eða eyðilagt fötin sín. Voru
þeir afar þakklátir, og er sjálf-
sagt eitthvað til í því, sem Ing-
unn segir, að þessu gleyma þeir
seint, — að kristniboðinn skyldi
sjálfur koma og leggja þeim lið.
TVEIR HEIMAR
Nú er búið að slökkva ljósin
og við sitjum inni í stofu 1 myrkr
inu. Þá heyrum við skyndilega
skærar drengjaraddir, sem rjúfa
kvöldkyrrðina: „Ó, þá náð að
eiga Jesúm, einkavin í hverri
þraut“ (Þessi söngur er til í
amhariskri þýðingu). Þetta eru
heimavistardrengirnir okkar, 20
talsins. Þetta hreif okkur eitt-
hvað sérstaklega og minnti helzt
á söngvana, sem stundum mátti
heyra úr sumarbúðatjöldunum í
Vindáshlíð og Vatnaskógi. Síð-
ustu tónarnir dóu út og aftur
varð hljótt. En svo byrjaði veik-
ur trumbusláttur, sem smájókst,
unz hávaðalæti og vein bættust
við. Ekkext okkar sagði orð, við
aðeins hlustuðum og skildum svo
alltof vel, hvað um var að ræða.
Trumbtu töframannanna í nálæg-
asta þorpi, Bedengeltú, voru enn
ekki þagnaðar til fulls.
Þar sem Guðs verk er hafið,
æðir hið illa af enn meiri ákafa
og reynir að slökkva áhrifin og
andann.
Hversu ólíkir voru ekki þessir
tónar, sem bárust inn til okkar.
Það var næstum óhugnanlegt
djúp staðfest á milli þeirra. En
Guði sé lof, að það djúp hefur
Drottinn sjálfur brúað, svo að
hver sem heyrir Gus orð og varð
veitir það, mun hólpinn verða.
„Ó, þá náð að eiga Jesúm“:
Ung blómarós skreytt perlufestum
Róðstefnon um
SAS-Loítleiðir
hnldin 7. og
8. jnnnor
Stokkhólmi 28. des. (NTB).
HIN fyrirhugaða ráðstefna
þeirra flugfélaga innan IATA
(Alþjóðasambands flugfélaga),
sem fljúga yfir N.-Atlantshaf,
verður sennilega haldin í París
dagana 7. og 8. janúar n.k. Eins
og kunnugt, er efnt til ráðstefn-
unnar til þess að ræða óánægju
SAS vegna hinna lágu fargjalda
Loftleiða á leiðinni yfir N.-Atl-
antshaf.
- Utan úr heimi
Framhald af bls. 12.
seti T.W.A., tók við því em-
bætti í apríl 1961. Hann er
einn af 6 forsetum félagsins,
en þeir gegna embætti í 14
ár. Tillinghast er 51 árs. Hon-
um eru tryggð 50 þús. dollara
(rúmar 2 millj. ísl. kr.) árs-
laun hjá T.W.A. þar til hann
er 65 ára, þó að hann hætti
störfum hjá félaginu fyrir
þann tíma. Hann er lögfræð-
ingur að menntun.
Howard Huges, stærsti hlut-
hafi í T.W.A. hefur ekki enn
látið í Ijós álit sitt á samein-
ingu flugfélaganna en hann
getur átt lokaorðið um það
hvort af henni verður. Hann
er þj óðsagnapersóna í Banda-
ríkjimum vegna fjármálahæfi-
leika, glannaskaps á flugferð-
um og gljálífis í Hollywood.
Hann er einn af auðugustu
mönnum Bandaríkjanna og
nema auðæfi hans 500 millj.
dollara (rúmlega 21 milljarði
ísl. kr.)
Juan T. Trippe, forseti Pan
Am, er stofnandi félagsins og
eini forseti þess. Hann hefur
starfað að flugmálum í 35 ár
og hlotið mörg heiðursverð-
laun fyrir starf sitt á því
sviði.