Morgunblaðið - 23.03.1963, Side 18

18
MORCVNBL4ÐIB
Laugaradagur 23. marz 1963
Sæmundui G. Jóhannesson, Akureyri:
Stundaöi ekki „kukl“
Á sléttum Dýragarðsins í Kaupmannahöfn. Erik Balling, forstjóri, á Kjána, Claus Balling á Loga
frá Hofsstöðum og Gunnar Jónsson á Sokka sínum. Myndin var tekin í desember.
— Sö&lagesfur
Framhald af bls. 7.
Þetta eru fyrstu kynni Dana
af íslenzkum reiðbestum síðan
Búnaðarfélag íslands tók upp
þessa kynningarstarfsemi er-
lendis. Þessir hestar hafa nú
eignast óteljandi aðdáendur,
sem stöðugt heimsækja reið-
skólann í Hjortekær til að sjá
Þá og fá leyfi til að skreppa
á bak. „Hvernig getum við
fengið svona reiðhesta frá fs
landi?“ er í sífellu spurt. „Það
er svo örðugt, að það fæst
helzt enginn til að reyna það.
Þrátt fyrir regluleigar ferðir
milli Reykjavíkur og Kaup-
mannahafnar, er það „bloker
uð“ leið fyrir hesta. Mig tók
það nærri heilt ár að fá hesta
mína frá Reykjavik, og þeg-
ar þeir komu, þurfti ég að
sækja þá til Hamborgar".
Þetta er svar Gunnars Jónsson
ar.
Balling-fjölskyldan.
Balling framkvæmdastjóri
Nordisk-Film, sem menn kann
ast við heima, þar sem hann
kvikmyndaði „79 af stöðinni“,
skrapp á bak ljósu merinni
hans Benedikts Árnasonar,
leikara, á Mosfellsheiði í sum
ar, klæddur sparifötum. Áð-
ur hafði hann ekki þekkt ann
að en Pegasus af ættum hesta.
Merin flaug og Balling flaug
— og fékk „sýkina“. Nýlega
fékk hann hingað, komandi
frá Hamborg með ærnum
kostnaði, fífilbleikan hest úr
höndum Höskuldar hesta-
manns. Fékk hann nafnið
„Kjáni“, er hingað kom. Leik
ur mér grunur á, að innbiást
urinn til nafngiftar sé kominn
fná Gunnari Eyjólfssyni, leik
ara, því að hann segir orðið
af mikilli list í nærveru Krist
bjangar Kjeld (Gógóar) í
minnisstæðri sviðssetningu
hins frjóa leiks.
Korna Og tveir synir Ball-
ings hafa „smitast". Það er
svona að kalla friður innan
fjölskyldunnar, síðan Kjána
rann mesta haustspikið og ég
hafði lagfært í honum yndis-
sporið, en hann var nokkuð
skeiðgenigur í fyrstu.
Eldri sonur Ballings, sem
Claus heitir, og kominn er á
þann aldur, að hann fylglr for
eldrum sínum í höfðingjaveizl
ur hefur getið sér orð fyrir
hofmóð í seinni tíma.
Hann gengur á röð
veizlugesta og kannar, hvort
þeir geti nokkuð um hesta
rætt. Finni hann engan slíkan
kveður hann og fer.
Þannig gæti ég haldið áfram
með sögur og frásagnir enda-
laust. Hesturinn okkar flytur
fóikinu hvarveitna gleði, fjöl
breytni og ævintýri.
í GAMANSAMRI grein, er birtist
í Mbl. 9. febr. sl. notaði sr.
Benjamín nokkur mjög óheppi-
leg orð um Krist, að hann hefði
fengizt við „kukl“. Þessi ákæra
er sannarlega röng, hvaðan sem
hún er runnin, hvort sem hún
er frá mönnum eða Satani sjálf-
um.
Orðið kukl merki galdra, en
galdrar eru mök við myrkrahöfð-
ingjann, djöfulinn, þar sem full-
tingis hans er leitað. Samtíðar-
menn Krists, Farísearnir, sögðu
sumir, að hann ræki út illa anda
með fulltingi Satans. Hann sagði
hins vegar, að þeir hefðu með
þessum orðum drýgt þá synd,
sem aldrei yrði fyrirgefin, hvorki
í þessum heimi né í hinum kom-
andi. Kristur neitaði algerlega
ákærunni um kuklið, mökin við
djöfulinn.
„En átti ekki Kristur mök við
anda þarna á fjallinu, þegar þeir
Móse og Elía birtust honum? Var
þetta ekki nokkurs konar miðils-
fundur?“ Þannig hafa menn
spurt, og þetta liggur í orðum
sr, Benjamíns.
Þegar við lesum frásöguna í
guðspjöllunum, sjáum við, að
Kristur er að biðjast fyrir, þegar
tveir MENN — ekki tveir andar
— birtast honum. Það eru þeir
Móse og Elía. Þeir eru að tala
við hann um burtför hans, dauða
hans, sem fyrir honum lá í Jerúsa
lem innan skamms. Á eftir þeim
kemur bjart ský, og úr skýinu
heyra lærisveinarnir rödd Guðs:
„Þessi er minn elskaði sonur,
senj ég hefi velþóknun á hlýðið
á hann“.
Þetta atvik á ekkert skylt við
andatrú eða miðilsfundi nútím-
ans. Samkvæmt II. Konungabók
2. kap. dó Elía spámaður aldrei,
heldur fór hann lifandi til him-
ins. Hann var því þarna sem lif-
andi maður, ekki andi. Samtal
við lifandi mann er ekki anda-
mök.
Móse var látinn mörgum öld-
um áður. En biblían kennir upp-
risu dauðra. Allir þeir, sem dáið
hafa, munu rísa upp, hvort sem
þeir vilja eða vilja ekki. Guð
ræður því, hvenær þetta verður.
Menn telja, að hann hafi reist
Móse frá dauðum vegna þessa
tækifæris, er hann og Elía voru
sendir til að tala við Krist um
milkilvægasta atburð allrar sögu
mannkynsins: fórnardauða hans
vegna synda mannanna. Þetta er
rökstutt með skírskotun til
Júdasarbréfsins 9. vers og Hebrea
bréfsins 2. kap. 14. vers.
En jafnvel þótt þeir Móse og
Elía hefðu verið andar, en ekki
menn gagnstætt því, sem bibilían
segir, þá er ekkert það við frá-
sögnina, sem gefi til kynna, að
Kristur hafi á nokkurn hátt ver-
ið að leita sambands við þá.
Hann hefði aldrei farið að brjóta
bann Guðs- við fréttaleit af fram-
iiðnum. „Ég geri ætíð það, sem
honum er þóknanlegt“, sagði
hann.
Hvernig væri það annars fyrir
okkur sr. Benjamín báða, að við
reyndum að fylgja betur en við
höfum gert þeim fyrirmæium
Guðs á fjallinu helga: að hlýða
á soninn hans elskaða? Við mun-
um hafa mjög gott af því, — og
reyndar fleiri prestar og leik-
menn líka.
Vera má, að við sr. Benjamín
ræðum saman um þessa hlið
málsins, þegar við hittumst næst
á götu á Akureyri. Siðast er við
hittumst þar, fór hann að ræða
um líkamninga á miðilsfundum.
En ég sagði honum, að þá tæki
ég fram „Andabraskið afhjúpað“,
eftir Dunninger.
Sæmundur G. Jóhannesson.
Sjálfstæðisflokknum bez': treyst-
andi fyrir málefnum sveitanna
eftir Júlsus
GÓÐIR sveitamenn og aðrir, sem
unna íslenzkum sveitum. Senn
líður að kosningum, en þær
krefjast uppgjörs í hugum okk-
ar, líkt og við áramót. Við öll
slúk uppgjör er nauðsynlegt að
srtaðreyndum sé ekki haggað,
það breytir meiru en margur
hyggur, hvar atkvæði okkar
lenda við hverjar kosningar. Það
er ekki fyrir það, að sitt sýn-
ist hverjum hvernig slík reikn-
ingsskil koma út. Hitt mun vera
algengara að staðreyndir fá ekki
að ráða.
Fyrir þessar kosningar er ok'k-
ur nauðsynlegt að bera saman
vinstri stjórnina sálugu og nú-
verandi stjóm og það er auð-
veldast með því að skrifa nið-
ur á blað loforð og efndir hverr-
ar fýrir sig. Ég er sjálfur þeg-
ar búinn að þessu og gildir einu,
þó það komi fyrir almennings-
sjónir, í von um að sem flest-
ir horfi á staðreyndirnar, þegar
gengið er til þeirra kosninga,
sem í hönd fara. Of margir eru
það sem láta áróðursmenn gefa
sér ábendingu og fara eftir henni
að óatfhuguðu máli.
Þá skulum við fyrst líta á
loforð Og efndir vinstri stjórn-
arinnar og verður þá fyrst fyrir
landlheigismálið, sem hún skildi
við á því stigi að hættulegt var
landi og lýð. Enginn veit hve
illa hefði farið, ef hún hefði
ekki gripið til þess ráðs að segja
Þórðarson
af sér, en það mál hygg ég að
hafi verið höfuðorsök stjórnar-
slitanna, því stjiórnimni hefur
að sjálfsögðu verið það ljóst,
hvað þjóðhættulegt var að það
biði farsællar úrlausnar og hef-
ur í því tilfelli metið meira þjóð-
arheill en stundanhagsmuni
flokka sinna.
Þá er það brottför hersins, en
loforðið um að láta herinn fara
var það sem fleytti þeim i ráð-
herrastólana sællar minningar,
en eftir að þangað var komið
hreyfði hún ekki því máli nema
til hins gagnstæða. Málið var
þannig að handlhægt var að grípa
til þess sem kosningabeitu og
einn af höfuðpauirum vinstri
flokkanna sagði við mig, að um
leið og sú stjórn yrði mynduð,
þá yrði herinn látinn fara, já
hver einasti hermaður. Þetta
voru orð þess góða leiðtoga.
Efnahagsmálunum átti nú
eki að vera lengi að kippa í
lag. Þjóðartekjurnar og þjóðar-
auðurinn var að þeirra áliti í
fárra manna höndum og þaðan
yrði hann fljótt tekinn, aðeins
ef hægt yrði að mynda vinstri
stjórn og af alþýðu manna átti
ekkert að taka. Nei, hún skyldi
li'fa við batnandi lífskiör á
kostnað hinna ríku. Já, ekki voru
nú óglæsileg loforðin í þeim efn-
um fyrir launþeganna.
En hverjar urðu efndirnar í
þeim efnum? Þær urðu á þann
veg, að þegar ráðast átti að vand
anum var byrjað á að rýra kjör
verkmanna og allra launþega og
er ekki sýnt hve langt hún hefði
gengið á þeirri braut, ef ekki
hefði legið fyrir hið bráðaðkall-
andi vandamál í landihelgisdeil-
unni. En svo hver fái sitt og
skrattinn ekkert, vil ég segja
henni það til hróss, að hún sagði
af sér í tíma, svo enn var hægt
að leysa landhelgisdeiliuna og
koma málinu heilu í höfn.
Af því sem að frarnan má
sjá hefur vinstri stjórnin svo-
kallaða verið með endemum og
sú sögulegasta í allri sjálfsstjórn-
arsögu íslendinga.
Ekki get ég skilið svo við
vinstri stjórnina margumtöluðu
að ég minnist ekki á Framsókn-
arflokkinn sérstaklega, ekki sízt
af þvd að hann hefur talið sig
vera bændaflokk öðrum flokk-
um fremiur. Satt er það að lengi
vel hafði hann sitt aðalfylgi í
sveitum landsins, illu heilli, en
það hefur hann nú notað til
margra ára sam fórnarlömb á
altari mammons við nýja land-
vinninga í hinum þéttbýlari
byggðum. Þetta má bezt sjá á
framkvæmd samvinnuhreyfing-
arinnar undir forystu SÍS og
ef svo heldur áfram sem horfir
í þeim málum, fæ ég ekki ann-
að séð en það endi með gjör-
eyðingu íslenzkra sveita og stofni
lýðræði landsins í bráðan voða.
í þessari stjórnartíð Framsókn
ar var ekki haldið á lofti kröf-
' um sveitanna, einíaldlega vegna
þess að hún hefur alltaf haft
það til stjórnarsamvinnu að
leggja, að á bændunum hefði
hún öll tök og kröfur þeirra
miðaðar við þarfir stjórnarinnar
hverju sinni. Telja má víst, að
aðgerðirnar í efnahagsmálun-
um hefðu ekki farið út um þúf-
ur, ef kamimarnir hefðu átt jafn
stenk itök í verkalýðssamtökun-
um, því hvoruga skorti áræði til
að ganga frá gefnum loforðum.
Vegna þess leyfi ég mér að
fullyrða, að eigi sveitirnar að
'haldast í byggð, verða ítök Fram-
sóknar þar að hverfa með öllu.
Þegar núverandi stjórnarflokk-
ar tóku við stjórnartaumunum,
fyrst Alþýðuflokkurinn studdur
af Sjálfstæðisfl'Okknum og síð-
an báðir í ríkisstjórninni, var
að sögn vinstri stjórnarinnar
ekki björgulegt útlitið, en þeim
hörmunigum sem þá blöstu við
ætla ég ekki að lýsa hér. Það
gerði þáverandi forsætisráð-
herra, þegar hann baðst lausnar
fyrir það fræga ráðuneyti svo
rækilega, að ekki ætti að gleym-
ast, vil aðeins segja, að á það
stig hygg ég að enginn óski efna-
haigsimálum vorum aftur.
En hvernig núverandi stjórn-
arflokkar snerust við þeim
vanda, mun ég lýsa nokkuð, og
láta sitaðreyndirnair tala. Með
fyrstu störfum þeirra flokka var
að leysa landhelgisdeiiuna og
um leið að færa út grunnlínur
að miklum mun og var það
meira en við gátum vonazt eft-
ir, eins og málunum var komið.
Núverandi ríkisstjórn hóf efna
hagsaðgerðirnar af festu og ein-
urð. Hefur það sýnt sig í gegn-
um aLlt hennar starf, að þar var
komin stjórn, sem var vandan-
um vaxin. Hún gaf engar gyili-
vonir um að aimenningur skyldi
lifa við batnandi liiskjör á kostn
að hinna ríku. Forsætisráð-
herra sagði í ávarpi til þjóðar-
i innar, að viðreisnin yrði ekki
framkvæmanleg, án þess að sjá
fram á einhveija erfiðleika í
bili, sem hann hafði þó sterka
trú á að væru yfirstíganlegir.
Þessi voru loforðin í efnahags-
.málunum. Hún lofaði sem sagt
að g'líma við þetta vandamól á
þann hátt, að af því leiddi ekki
meiri óþægindi fyrir allan lands-
lýð en óhjákvæmilegt væri. Og
nú, við lok þessa kjörtímabils,
er óhætt að fullyrða, að hún
hafi staðið við gefin loforð og
nppfyLIt óskir kijó'Senda sinna
sem annarra um viðreisn efna-
hagsmálanna, og það svo, að
við stöndum undrandi yfir ár-
angrinum.
Það ecr min trú, að þeir þjóð-
félagsþegnar sem erfiðast áttu,
hafi ekki beðið hnekki, heldur
þvert á móti, og er það stjórn-
arinnar hinn mesti sómi.
Við skulum svo aðeins líta á
viðbrögð stjórnarandstöðunnar
gagnvart viðreisninni. Þau hafa
verið þannig, að ósæmandi eir
með öllu. Þó stjórnarandstöðu-
flofckarnir hafi tafið fyrir full-
um árangri viðreisnarinnar, þá
verðuim við að minnast þess, að
einhvers staðar veirða vondir að
vera, því í ríkisstjórn mega þeir
ekki koma.
Það hefur einkennt þessa
stjórnarandstöðuflokka báða, frá
því þeir urðu til, að skjóta sér
undan allri ábyrgð, oft á lúa-
legan hátt, með það fyrir augum
að græða á nauðsynlegum ea
oft óvinsælum aðgerðum ann-
arra. Þessi stjórnarandstaða á
ekki að þurfa að verða hættu
leg sem slík, ef við aðeins gerum
okkur það ljóst, að þegar stór-
yrðin og hamagangurinn er sem
mestur, þá er ríkisstjórnin á
réttri leið. Þetta ber okkur að
hafa hugfast, þegar rædd er að-
ild íslands að Efnahagsbanda-
lagi Evrópu, en í því máli þykir
mér Framsóknarflokkurinn tefla
Framh. á bls. 23