Morgunblaðið - 18.04.1963, Blaðsíða 20

20
MORCVNBLAÐtö
Fimmtudagur 18. apríl 1963
DIINKERLEYS
5.
Alec hafði verið fljótur að
taka saman föggur sínar. Hann
var ekki vanur að hafa mikið
með sér. A svipstundu var allt
dót hans komið í handtösku og
svo gekk hann hljóðlega niður
stigann sveipaður yfirfrakka sín-
um og með barðastóran hatt á
höfði. Hann fór að velta því
íyrir sér, hvar Izzy væri, en
fékk svarið þegar hann gekk
framhjá knattborðsherberginu,
þar sem hurðin stóð í hálfa gátt.
Hann sá Izzy í ankannalegum
stellingum yfir borðinu og svo
heyrði hann smellina í kúlun-
um. — Þetta var stórkostlegt,
Izzy! sagði Laurie. Alec lét þá
afskiptalausa en gekk gegnum
forsalinn út í næturkuldann.
Hann dró djúpt að sér andann
og lokaði dyrunum. Hann var
hissa á því, að hann skyldi ekki
finna til neinnar reiði — svo oft
var hann búinn að reiðast um
dagana — en það, sem hann fann
nú, var spenningurinn við þessa
nýju ákvörðun hans. Honum
hafði verið boðið að velja um;
það hafði hann gert og hann var
ánægður með val sitt.
Á tíu árum hafði Alec kynnzt
öliu því, sem var að vita um
Dan Dunkerley. Hann vissi upp
á hár, hvað myndi gerast, ef
hann kæmi til morgunverðar og
hitti Dan þar fyrir. >á yrði Dan
mjúkur eins og lunga. Ef til vill
yrði alls ekki minnzt á það,
sem gerzt hafði kvöldinu áður
— það yrði tekið sem sjálfsagð-
ur hlutur, að allt gengi sinn
vanagang áfram, rétt eins Og
sannleikurinn hefði aldrei verið
nefndur á nafn. Eða þá Dan
mundi — annaðhvort með glettni
eða gamansömum vinahótum —
reyna að slétta yfir allt og hafa
hann góðan. Og því miður er ég
svo meinlaus bjáni, hugsaði
Alec, að ég mundi í flestum til-
fellum láta undan. í>að var þess
vegna, sem hann hafði ekki beð-
ið með að fara: hann vantreysti
sjálfum sér til að standa við töl-
uð orð.
Hann vissi alls ekki sjálfur,
hvar hann ætti að iáta fyrirber-
ast um nóttina. Klukkan var nú
orðin.tíu, tunglið, sem var næst-
um fullt, skein, og loftið var
frostkalt. Hann yrði að minnsta
kosti að halda sér í hreyfingu.
Og hann var vel upplagður til
að ganga. Það var eina hreyfing-
in, sem hann iðkaði. Honum yrði
því engin skotaskuld úr því að
ganga alla nóttina og ná þannig
í lest til London. En það yrði
varla fyrr en eftir níu klukku-
stundir.
6.
Úr bréfi frá Grace til Hesbu:
.... Loksins náðum við í gardín-
urnar, sem við vorum að leita að,
í Bath. Theo stendur alveg á
höfði í annríki, en ég heimtaði,
að hann tæki sér frí einn dag,
svO að hann gæti ekið mér og
Dunkerley þangað. Gardínurnar
voru ekki nýjar. Vio fundum
þær í fornsölu — þykkt, blátt
damask með gylltum stjörnum.
Nú hafa þær verið hengdar upp
í herbergi, sem ég heimta að
kalla „Stofuna hennar Hesbu“,
enda þótt allir aðrir kalli það
gestastofuna — og þær fara af-
skaplega vel! í gærkvöldi kveikt-
um við eld þarna inni og þú
trúir því ekki, hvað það er vist-
legt! Rúmið er eftirlíking af
himinsæng, og við arininn er
skrifborð, svo að þú getur stung-
ið fótunum undir það og að eld-
inum og hitað þér á tí.num,
meðan þú ert að skrifa! í>ú hef-
ur það alveg út af fyrir þig,
bæði til að vinna og sofa í. Frú
Dunkerley og Theo komu bæði
þarna inn og við vorum öll á
einu máli um, að það væri yndis-
legt. Ég hélt, að ég mundi geta
sagt þér eitthvað af Dillworth-
systkinunum. >ú manst, að þú
varst að spyrja mig um þau,
seinast þegar við hittumst. Ég
var að reyna að veiða upp úr
frú Dunkerley en þá litu þau
Theo hvort á annað, eins og sam-
særismenn. Hún vissi sýnilega
ekki, hvað hún ætti að segja, en
Theo sagði: — Ég fullvissa þig
um, elskan mín, að þau eru ekki
fólk, sem þú þurfir að hafa á-
hyggjur af lengur. Og mér var
innanbrjósts eins og krakka, sem
er sagt, að það sé draugur í
herberginu, sem hann má ekki
fara inn í.“
En hvað Hesbu snerti, hafði
sá draugur þegar verið kveðinn
niður. Draugaherbergið hafði
verið opnað og hún hafði séð
allt, sem þar var inni. Kvöldinu
áður en henni barst þetta bréf,
fékk hún heimsókn af Elsie.
— Veizt þú hvar hann bróðir
minn er? Þessi snögga spurning
hafði komið formálalaust, um
leið og Elsie kom inn úr dyrun-
um.
Það var greinilegt, að Elsie
var undir einhverju miklu
fargi. Hún kom henni fyrir í
hægindastól við arininn og sett-
ist síðan sjálf. Við skulum vera
rólegar, andartak, sagði hún.
— Pabbi minn gamli var einhver
rólegasti maður, sem ég hef
þekkt. Hann dó þegar ég var
lítil, en þá var ég afskaplega
ókyrr, því miður. En þegar ég
lét eins og óhemja, sagði hann
alltaf við mig: — Nú skulum við
vera róleg, andartak. Engan há-
vaða. Og svo settumst við niður
í litla herberginu, sem við höfð-
um uppi yfir búðinni í Norður-
Wales, og sögðum ekki orð, en
ég varð samt fyrir einhverjum
áhrifum frá honum. Svo eftir
dálitla stund, sagði hann: Jæja
þá.... Og þá var það oftar en
ekki, að ég þurfti ekkert að
segja. Það var eins og þögnin
ein hefði leyst þennan hnút, sem
í , þóttist þurfa að leysa.
Rödd Hesbu, sem var venju-
lega fremur gróf og áherzlu-
mikil, virtist eins og endur-
vekja róna, sem hafði ríkt í
bernsku hennar — róna, sem
faðir hennar hafði notið í svo
ríkum mæli, vegna þess að hann
sóttist ekki eftir henm. í augum
Elsie var eitthvað næstum dá-
leiðandi í svörtum augum og
fölu andliti stúlkunnar, og varð
sjálf fyrir áhrifum frá henni.
Hún hvíldi sig í stólnum og
.sagði: — Ég skil, hvað þú átf
við. Við Alec þekktum prest í
Manchester — séra Burnside —
sem var svona. Ég býst við að
fáir hafi þekkt betur áhyggjur
fólks, en sjálfur var hann aldrei
áhyggjufullur.
Stundarkorn þögðu báðar, en
allt í einu sagði Elsie: — Ég er
hrædd um, að ég hafi verið
ókurteis við þig þegar við hitt-
umst á Café Royal. Hún hafði
lyft upp slæmu hendinni og
'horfði sviplaus á bogna fing-
urna. — Ég verð að venja mig
af að hugsa um þetta. Hvenær
sem ég hitti einhvern nýjan og
ókunnugan, er eins og ég ætli
að sleppa mér, út af því, sem
þeir kynnu að hugsa. Ég ætlaði
einu sinni að verða fiðluleikári,
skilurðu.
— Veslings barnið, hugsaði
Hesba, eins og hún ein væri full-
orðin, enda þótt Elsie væri eldri
en hún. Þarna gæti verið skýr-
ingin á framkomu hennar forð-
um. Það væri ekki höndin á
henni, sem fólk var að horfa á,
heldur tortíming allra vona
hennar.
— Og nú get ég ekki gert ann-
að við tónlistina en hlusta á
hana, hélt Elsie áfram.
— Jú, það er meira í þessu en
það eitt, sagði Hesba. — Þú get-
ur hlustað á hana með kærleika
og skilningi. Ég get skilið, hve
mikils virði það er, af því að
það er sjálfri mér fyrirmunað.
Beethoven hljómar ekki mikið
öðruvísi í mínum eyrum, en
nýjasta lagið eftir Daly.
— Það er nokkuð til í því,
svaraði Elsie, en þar með er ekki
öll sagan sögð. Það er vegna
þess, að ég skil tónlistina, sem
ég veit, hvað ég hef misst fyrir
fullt og allt. Og, þú skilur, að
það var eina áhugamál mitt —
það eina, sem ég gat nokkuð í.
Ef ég hefði verið rithöfundur,
hefði ég getað lært að nota
vinstri höndina, og jafnvel þó
ég hefði misst þær báðar, hefði
ég getað komizt upp á að lesa
fyrir. En þarna er ég alveg úr-
ræðalaus.
Það var gott, hugsaði Hesba,
að stúlkan skyldi fá tækifæri til
að tala rólega um þetta. Lík-
legast hafði hún aldrei getað
minnzt á það áður en legið á því
í huganum. — Hvað er langt
síðan þetta var? spurði hún.
— Tíu ár.
Þetta kom hart við hana og
nú leit hún ekki lengur á Elsie
eins og barn. Tíu ár! Guð minn
góður, hugsaði hún með sér, þá
hef ég verið 12—13 ára krakki,
og þessi stúlka hefur fyrir svo
löngu verið að hugsa sér tónlist
sem lífsstarf. Og allan þennan
tíma hefðu þessi vonbrigði gerj-
að í sál hennar. Hún leit á Elsie
með meðaumkun og blíðu.
— Varstu mjög efnileg? spurði
hún.
Nú hló Elsie óþvingað. — En
sú spurning! Þú ættir að þekkja
svarið við henni, af því að þú
ert líka listamaður. Jæja, þú
veizt nú alveg, hvernig þetta er.
Stundum finnst þér þú standa
öllum^framar og hitt veifið lang-
ar þig að taka rottueitur. Hef-
urðu ekki orðið vör við þetta
sjálf?
— Jú, eitthvað svipað, sam-
þykkti Hesba brosandi.
— Ég býst við, að ég hefði
komið mér betur niður á þessu,
þegar ég hefði komið til Vínar-
borgar.
— Ætlaðirðu þangað?
— Já.
— Þarna sérðu. Einhver hef-
ur þá haldið þig vera talsvert
efnilega.
Elsie gat engu svarað þessu.
Hún féll í þanka fyrir framan
arineldinn og Hesba ónáðaði
hana ekki í bili. Svo sagði hún:
— Jæja, þetta er tíminn, sem
ég fer venjulega út að ganga.
Viltu koma með? Svo geturðu
komið heim og borðað kvöldmat
með mér. Og ef þú vilt, geturðu
verið hérna í nótt. Ég get' sofið
á legubekknum og þú mátt hafa
rúmið.
Elsie mótmælti þessu. — Nei,
nei. Þú vilt auðvitað halda
áfram að vinna.
— Nei, mínu dagsverki er lok-
ið. Ég mundi ekki láta þig
trufla mig við það, sagði hún
brosandi. — Nei, ég fullvissa þig
um, að á morgnana geri ég mig
ósýnilega. Konan, sem ég leigi
hjá, er þegar búin að læra að
vera dreki. Þér hefði ekki verið
hleypt inn, hefðirðu komið fyrir
klukkan eitt. Ekki þó þú hefðir
verið sjálfur sir Daniel Dunk-
erley. En eftir hádegisverð hef
ég alla mína hentisemi. Viltu þá
ekki vera kyrr
Elsie kinkaði kolli. — Gott,
sagði Hesba. Ég get útvegað þér
það, sem þú þarft. Ég er fegin
að fá þig, mér til skemmtunar.
Ég get útvegað þér það, sem þú
þarft. Ég er fegin að fá þig, mér
til skemmtunar. Ég er orðin
’hálf-einmana síðan hún Grace
Satterfield, vinstúlka mín, fór
burt.
Þær gengu svo saman og út í
skemmtigarðinn. — Það er skrít-
ið, sagði Elsie, — hvernig þú
þekkir alla, sem ég þekkti, þegar
ég var að alast upp. Ég býst nú
ekki við, að ég hafi þekkt ung-
frú Satterfield, en ég þekkti
hann Georg gamla Satterfield,
föður hennar. Hann fór að
drekka eins og svampur. Alec
var alltaf að segja mér sögurnar
af honum.
Hesba brOsti með sjálfri sér í
rökkrinu Hún hafði aldrei getað
skilið, að Grace syrgði föður
sinn mjög innilega.
— Vitanlega var það áður en
þau urðu rík, sem ég þekkti þau,
skrafaði Elsie áfram. — Dan
Dunkerley var þarna bara með
prentsmiðju og hana ekki sér-
lega veglega. Alec var að læra
KALLI KUREKI
- úK

Teiknari: Fred Harman
—- Þama er lögreglustjórinn. Settu
á þig byssubeltið og farðu í veg fyr-
ir hann.
— Allt í lagi, Jane. Mundu hvað
við vorum búin að tala um.
— Hvað þið voruð búin að tala
um? Hvað á eiginlega að fara að
gera?
— Ég ætla bara að gefa þér svo-
lítið utanundir.
þar. Ég sá Dan og konuna hans
oft þarna í Levenshulme. En svo,
auðvitað, undir eins og hann
byrjaði með þetta blað, „Blá-
kaldar staðreyndir“ fóru bau
að vaða í peningum áður en
varði. En ég verð að segja, að
Dan og konan hans fóru prýði-
lega með mig, eftir það. Þau
buðu mér hvað eftir anliað heim,
í húsið, sem þau fengu í Dids-
bury. En líklega þekkir þú ekk-
ert til í Manchester?
— Jú, víst geri ég það. Ég;
sem er fædd í Cheetham Hill.
ajlltvarpiö
Fimmtudagur 18. apríl
8.00 Morgunútvarp.
12.00 Hádegisútvarp.
13.00 „Á frívaktinni": sjómanna-
þáttur (Sigriður Hagalin).
14.40 „Við, sem heima sitjum" ‘Sig-
ríður Thorlacius).
15.00 Síðdegisútvarp.
18.00 Fyrir yngstu hlustendurna
(Margrét Gurmarsdóttir og
Valborg Böðvarsdóttir).
18.30 Þingfréttir.
20.00 Útvarp frá Alþingi: Almenn-
ar stjórnmálaumræður; síð-
ara kvöld. Hver þingflokkur
hefur til umráða 50 mín., er
skiptast í þrjár umferðir, 20-
25 mínútur 1 fyrstu umferð,
15-20 mínútur í annarri um-
ferð og 10 mínútur í þriðju
umferð. Röð flokkanna:
Alþýðuflokkur,
Sj álfstæðisflokkur,
Alþýðubandalag,
Framsóknarflokkur.
Dagskrárlok um kl. 23.30.
Föstudagur 19. apríl
8.00 Morgunútvarp.
12.00 Hádegisútvarp.
13.15 Lesin dagskrá næstu viku.
13.25 „Við vinnuna": Tónleikar.
15.00 Síðdegisútvarp.
17.40 Framburðarkennsla í esper-
anto og spænsku.
18.00 „Þeir gerðu garðinn frægan":
Guðmundur M. Þorláksson
talar um Þorstein Erlingsson
18.30 Þingfréttir.
20.00 Erindi: Trúarbrögð og trúar-
hugmyndir í ljósi nýrra við-
horfa á 20. öld: II. Helgitákn
og hlutverk þeirra (Guðmund
ur Sveinsson skólastjóri).
20.25 Beethoven: Píanósónata nr 31
í As-dúr, op. 110 — Solomon
leikur.
20.45 í ljóði — þáttur I umsjá Bald
urs Pálmasonar; Jóhanna
Norðfjörð les ljóð eftir Guð-
finnu frá Hömrum og Baldvin
Halldórsson ljóð eftir Guð-
mund Frímann.
21.15 íslenzk tónlist: „Brotaspil"
eftir Jón Nordal. —Sinfóníu
hljómsveit íslands leikur,
Jindrich Rohan stjórnar.
21.30 Útvarpssagan: „íslenzkur að*
all“ eftir Þórberg Þórðarsonj
XXXI. (Höfundur les).
22.00 Fréttir bg veðurfregnir.
22.10 Efst á baugi (Tómas Karls-
son og Björgvin Guðmunds-
son).
22.40 Á síðkvöldi: Létt-klassísk tón
list: a) Nicolai Gedda syng-
ur með KFUM-kórnum i
Stokkhólmi. Lidstam stjórnar
b) Saint-Saens: „Karneval-
dýranna" — Sinf óníuhlj óm-
sveit rússneska útvarpsina
leikur. Einleikari: Emil Gil-
els, Jakov Zak og Daniel
Sjafran. — Stj.: K. Elias-
berg.
23.15 Dagskrárlok.