Morgunblaðið - 30.05.1963, Qupperneq 12

12
MORGUNBLAÐIÐ
I
Fimmtudagur 30. maí 1963
HULBERT FÖOTMER:
H
Æ
T
T
IJ
L
E
G
IJ
R
FARMUR
2
Lagliet sýndi tennurnar. — Ég
fullvissa y5ur um, að þetta eru
allt úrvals menn, sagði hann
hvasst.
Frú Storey hugsaði sig um.
— Fimm þúsund dali á viku,
sagði Laghet, ginnandi.
— Það er gott kaup, sagði hún.
— Gangið þér að því?
— Já. En um leið og hann
rétti fram höndina, Iyfti hún
sinni hendi....: — Með vissum
skilyrðum.
— Nefnið þér þau, frú.
■— Ég get enga ábyrgð tekið
á öryggi yðar.
— Það segir sig sjálft.
— í öðru lagi sé mér frjálst
að slita samningnum og fara í
land, hvenær sem er.
— Gott og vel. En við skulum
láta fara svo vel um yður, að þér
fáið enga löngun til að fara.
— í þriðja lagi verðið þér að
segja mér allan sannleikann.
Hann glápti. — Hversvegna
ætti ég ekki að segja yður satt?
—Góði maður minn, sagði hún.
— Þér hafið ekki náð yðar nú-
verandi velgengni, án þess að..
hvernig á ég nú að segja það
kurteislega.... án þess að hafa
komizt í sitthvað, sem yður lang-
ar ekki að gera uppskátt. Þegar
ég kem til yðar eftir nauðsyn-
legum upplýsingum, verðið þér
að segja mér afdráttarlausan
sannleikann, annars get étg ekk-
ert gert fyrir yður.
Honum virtist líka vel þessi
hreinskilni hennar. — Ég geng
að því, sagði hann og glotti.
— í síðasta 'agi er það öllum
ljóst, að þér hafið valdsmann-
legan persónuleika og farið ekki
gjarna að leiðbeiningum ann-
arra. En yður verður að vera
Ijóst, að undir þeim kringumstæð
um sem rannsókn eins og þessi
getur haft í för með sér, verður
hjálp mín einskis virði, ef þér
farið ekki að mínum ráðum.
— Þetta verður það erfiðasta,
sagði hann dauflega. — Það
verður mér nýnæmi að eiga að
fara að hlýða skipunum frá
konu. En ég geng nú að þessu
samt
1 Þau tókust í hedur upp á
þetta.
— Hafið þér okkra hugmynd
um, hver það er, sem er að
sækjast eftir lífi yðar? spurði
frú Storey.
Hann yppti öxlum. — Þar get-
ur verið um eina tuttugu menn
að ræða.
— Og þá er bað sennilega eng-
inn þeirra, þegar til kemur.
skaut hún inn í. — Oftast er það
einhver óvæntur fjandmaður,
sem hefur morð í huga.
— Getið þér verið tilbúnar að
fara klukkan tólf á morgun?
spurði hann með ákafa.
— Það væri nú heppilegra að
fresta ferðinni þangað til ég
get lokið undirbúningsrannsókn
minni. sagði hún.
— Henni verður ekki frestað
um einn klukkutíma, sagði hann
og varð svartur á svipinn.
— Gott og vel, sagði hún.
— í minu starfi verður maðux
að vera við öllu búinn.
— Þér eruð dásamleg kona!
sagði hann: — Kannski er þetta
ég skyldi leita til yðar. Ég ætla
að skrifa ávísun, sem staðfest-
ingu á samningi okkar. Síðan
gerði hann það tafarlaust. Þegar
hann reis úr sæti til að fara,
sagði hann. — Kannski er þetta
aðeins gert til að tefja mig. Og
þá höfum við nægan tíma til að
gleyma kreppunni, meðan við
erum á ferðinni.
Frú Storey hafði hálf-snúið
sér við í sætinu og var farin að
horfa út um gluggann. — Þetta
er ekkert gabb, til að hræða yð-
ur, sagði hún rólega.
Svipurinn á Laghet harðnaði,
o„ hann sýndi tennurnar. —
Hvernig vitið þér það? spurði
hann.
— Lítið þér hér út um glugg-
ann, sagði hún. — En komið ekki
svo fra'm, að þér sjáist. Þessi
maður, sem þarna stendur við
grindurnar hinumegin við göt-
una. Sá með græna hattinn niðri
í augum. Er hann í yðar þjón-
ustu?
— Aldrei séð hann fyrr, sagði
Laghet.
— Þá er hann njósnari. Hann
hefur elt yður hingað og hann
eltir yður áfram. þegar þér farið
héðan.
— En ég kom í bílnum mínum.
— Hann gæti nú sjálfur verið
með bíl, sem bíður hans.
— Laghet greip stafinn sinn.
— Eg skal svei mér ganga frá
honum fljótlega, sagði hann.
— Að hvaða gagni kæmi það
yður? Hann er ekki annað en
njósnari á kaupi. Ef þér ráðist
á hann, verðið þér tekinn fastur.
Þér getið ekkert sannað. Það
yrði ekki til annars en tefja
ferðalagið yðar.
— Já, andskotinn.. þetta er
víst alveg rétt hjá yður, sagði
hann og stundi af niðurbældri
reiði. Svo skellti hann á sig hatt-
inum og stikaði út.
II. kafli.
Ég var um nóttina heima hjá
frú Storey. Þetta var fyrirfram
umtalað, til þess að við gætum
gengið frá hinu og þessu smá-
vegis, fram eftir kvöldinu, en
síðdegis höfðum við verið í búð-
um og keypt það, sem við þurft-
um að hafa með okkur. Og nú
var allur farangur okkar kom-
inn niður og tilbúinn.
Ég verð að lýsa lítillega íbúð
húsmóður minnar, sem var að
ýmsu leyti frumleg. Hún og vin-
kona hennar, frú Lysaght, höfðu
keypt gamalt múrsteinshús og
breytt því í tvær smáíbúðir á
franska vísu. Frú Storey býr á
tveimur neðri hæðunum. Eldhús-
ið snýr út að götunni og er með
járngrindaiglugga, sem er hafð-
ur opinn á nóttunni, loftræsting-
arinar vegna, en svo snýr borð-
stofan út að garðinum að húsa-
baki. Uppi er svo svefnherberg-
ið uppi yfir eldhúsinu, en
skemmtilega setustofan veit út
að garðinum.
Þar sem þarna er aðeins eitt
svefnherbergi, varð ég að sofa
inni hjá henni. Grace, stúlkan
hennar, hafði búið um mig á
legubekknum, en hún og elda-
buskan sofa annars uppi á þak-
hæðinni, ásamt stúlkunum hjá
frú Lysagh. En sú íbúð var
mannlaus nú í bili.
Við vorum nýháttaðar og vor-
um að skrafa saman um hitt og
þetta. Það var mjög framorðið.
Gluggarnir voru opnir og dauða-
þögn rí'kti á götunni. Aðeins
suða í ’fjarska minnti okkur á,
að við værum í stórborg. Öll
hugsun um hættu var okkur
fjarlæg. Meira að segja vorum
við, þegar hér var komið að tala
um okkar eigin málefni og höfð-
um auk heldur steingleymt
Horace Laghet.
Ég man eftir, að ég heyrði ein-
hverja klukku slá tvö og frú
Storey sagði: — Nú verðum við
að fara að sofa.
Snögglega heyrðum við eitt-
hvað hart detta á gólfið í eld-
húsinu undir okkur. Við þutum
báðar fram úr og ósjálfrátt út
að glugganum. Við vorum nógu
fljótar til að sjá mann hlaupa
burt og niður eftir götunni. Hann
hljóp eitthvað skrítilega; allur í
kryppu og út á hlið.
Ég hefði viljað æpa upp og
láta stöðva hann, en frú Storey
lagði höndina fyrir munninn á
mér. — Það er orðið ofseint að
ná í hann, sagði hún.
En um leið Og hún sleppti orð-
inu, varð sprenging, þó ekki
mjög hávaðasöm, fyrir neðan
okkur. Og svo kom þetta óhugn-
anlegasta hljóð, sem hægt er að
heyra að næturlagi; hvinur og
brak í eldi. Ég stóð á miðju gólfi,
eins og steingerð. Frú Storey
hristi mig til.
— Farðu í slopp og inniskó og
komdu með mér, sagði hún.
.— Ég áttaði mig við þetta.
— Á ég að hringja í símann?
spurði ég.
— Nei, svaraði hún og mál-
rómurinn kom mér á óvart.
1 horninu við stigagatið var
slökkvitæki úr kopar. Frú Storey
greip það og hljóp niður. Neðan
við stigan var annað tæki, sem
hún benti mér á, þegjandi. Við
gátum heyrt logana hamast hinu-
megin við eldhúshurðina. Það
erfiðasta var að opna hurðina.
Sem betur fór gekk hún í áttina
til okkar og frú Storey gat skýlt
sér bak við hana. Loginn gaus
út um dyrnar eins og rautt villi-
dýr, sem hvæsti á okkur gló-
heitum andardrætti sínum.
Allt eldhúsið var í einu báli
og ofurlitlir taumar af eldi
teygðu sig alla leið fram í gang-
inn. Þeir brunnu svo ört, að hér
gat ekki verið um annað en
benzín að ræða. Frú Storey
fjarlægði sig eftir þörfum og
beindi slökkvitækinu að logun-
um. En það virtist ekki gera
annað en æsa eldinn, og kæfandi
reykur gaus beint framan í okk-
ur. Frú Storey varð að hörfa fet
fyrir fet undan honum.
— Við verðum að komast út,
sagði ég.
Hún lét sem hún hayrði ekki
til mín. Eftir andartak sagði hún:
— Opnaðu gluggann fyrir aftan
mig. Vindurinn er á þeirri átt.
Eg hlýddi og nægileg gola kom
inn um gluggann til að hafa hem
il á logunum og reyknum. Uand-
an við þennan eldvegg gat ég
heyrt hljóð utan af götunni Frú
Storey fór að verða nokkuð á-
gengt og hrakti logana undan
sér, þegar þeir reyndu að brjót-
ast framhjá henni. Ég stóð með
hitt tækið, tilbúið, þegar það
fyrra væri tæmt.
Við gengum aftur yfir gang-
inn. Stúlkurnar tvær komu
hlaupandi niður stigann. Þær
stóðu þarna fyrir neðan hann,
steinþegjandi ag eins og í leiðslu
Þær treystu húsmóður sinni í
hverri þraut, sem vera skyldi.
Eldurinn hrökklaðist svo smám-
saman inn í eldhúsið aftur. Þá
heyrðum við slökkviliðið koma
í fjarska.
En þegar efnablandan í tækinu
hafði sigrazt á logunum, gat írú
Storey hrakið þá undan sér, alla
leið út að glugga. Loks var eld-
urinn alveg slökktur og allt eld-
húsið var eins og eitt brunagat.
Gegnum guggann gat ég séð
manngrúann, sem hafði hnapp-
azt saman við girðinguna. Raf-
magnið hafði ekki bilað, svo að
ég gat kveikt ljós. Að öllu sam-
anlögðu hafði ekki annað ayði-
lagzt en málningin og innvegg-
irnir. En það mátti heita vel
sloppið!
En á miðju gólfinu lá ræfill
af blikkdós, sem var nægileg
skýring, og við fundum síðar
aðra bak við eldavélina. En nú
var slökkviliðið komið á vett-
vang og var að hamiast á járn-
grindahliðinu að húsinu. Ég ætl-
aði að fara að hleypa því inn,
en húsmóðir mín lagði höndina
á handlegg mér.
— Við kærum okkur ekki um
neitt réttarhald, Bella.
Hún opnaði svo kjallaradyrnar
og sparkaði báðum blikkdósun-
um niður í kjallarann.
Slökkviliðsmennirnir komu nú
þjótandi inn, snugguðu um allt,
eins og þeirra er venja, og komu
með jþessar venjulegu spurning-
ar. Utskýringin vor einföld hjá
frú Storey.

hárcjrewsía
CeiSbeint meS i/al
(j Snyr-tl {/öru.
valhöll S3S&
illlltvarpiö
Fimmtudagur 30. maí
8.00 Morgunútvarp.
12.00 Hádegisútvarp.
13.00 „Á frívaktinni", sjómanna-
þáttur (Sigríður Hagalín).
15.00 Síðdegisútvarp.
18.30 Danshljómsveitir leika. —
18 50 Tilkynningar. — 19.20
Veðurfregnir.
19.30 Fréttir.
20.00 „Myndir á sýningu", hljóm-
sveitarverk eftir Mússorgskij.
20.30 Fölksfjölgun og fæðuöflun;
fyrra erindi (Gunnar Gríms-
son kennari).
20.55 Tónleikar í útvarpssal: Dúó
fyrir fiðlu og selló eftir Ko-
dály.
21.20 Raddir skálda: Ljóð eftir
Þorgeir Sveinbjarnarson og
saga eftir Sigvuð Helgason.
22.00 Fréttir og veðurfregnir.
22.10 Kvöldsagan: „Svarta skýið"
eftir Fred Hoyle; XXIV.
(Örnólfur Thorlacius).
22.30 „Vor í Balkanlöndum":
Grískir og júgóslavneskir
listamenn syngja og leika
þjóðlög og dansa.
23.00 Dagskrárlok.
Föstudagur 31. maí
8.00 Morgimútvarp
12.00 Hádegisútvarp
13.15 Lesin dagskrá næstu viku
13.25 „Við vinnuna" Tónleikar
15.00 Síðdegisútvarp
18.30 Harmonikulög
18.50 Tilkynningar
19.20 Veðurfregnir
19.30 Fréttir
20.00 Efst á baugi (Tómas Karls-
son og Björgvin Guðmunds-
son).
20.30 „Fiðrildi“, píanóverk op. 2
eftir Robert Schuman
20.45 í ljóði, — þáttur í umsjá
Baldurs Pálmasonar
21.10 „Skólastjórinn", sinfónía nr,
55 í Es dúr eftir Haydn
21.30 Útvarpssagan: „Alberta
og Jakob“ eftir Coru Sandel;
Vl.(Hannes Sigfússon
22,00 Fréttir og veðurfregnir.
22.10 Hafliði Jónsson garðyrkjustj.
222.30 Á síðkvöldi: Létt klassísk
tónlist
23.30 DagskrárloU
KALLI KÚREKI
— -K — *
Teikncuú Fred Harman
yh fc^NG/
’ — Ég ætla að halda 150 dollurum,
kannski þú lærir lexíu af því.
— Svona áttu ekki að fara með
félaga þinn, Sam.
— Ég skal skipta með þér fengn-
um í næsta mánuði, þegar þú herjar
á kerlinguna aftur.
— Sam, þá átt að vera dauður. Ég
vli ekki láta fólk halda að ég sé lyg-
ari.