Morgunblaðið - 24.08.1963, Síða 20

20
MORGUf’" * *>|Ð
Tjaugardagur 24. ágúst 1963
William Drummond:
18
Kit brosti. — Taktu ekki mark
á því, sagði hún. — Það er ems
og maður sé að hringja í drottn
inguná, en það er ekkert að
marka. Ekki svo að skiija, að ég
haíi reynt það.
— Reynt hvað?
— Að hringja í drottninguna.
— Eg hefði nú svarað í drottn
ingarinnar sporum, sagði hann.
—En mér þykir nú líka vænt
um röddina þína. Hann sá, að
hún roðnaði, hvort sem pað var
nú af feimni eða ánægju. í sama
bili kom rödd Newtons í símann,
köld og virðuleg. Newton hér.
Hver er þetta?
— Ég heiti Younger og sé um
bygginguna þarna við hliðina á
yður við Grosvernortorgið. Eg
held, að þér ættuð að koma heim
til yðar eins fljótt og þér getið.
Frú Newton hefur orðið fyrir
slæmu áfalli. Það hefur verið
reynt að brjótast inn til hennar.
— Hvað? Tortryggnin skein út
úr röddinni.
.— f>að var maður að reýna að
ryðjast, inn til hennar.
— Hver? Náðuð þið í hann?
— Nei, hann slapp í burt. En
frú Newton heldur, að það sé
maðurinn, sem hefur venð að
hóta henni.
— Nú, já? Hún heldur það? Eg
skii. Þér sáuð hann ekki sjálfur?
•— Það sá hann enginn okkar,
sagði Bryan. En hann hafði
mjög sérkennilegt andlit. Það
var eins og sár. Það hafði verið
gerð aðgerð á andlitinu á hon-
utm, segir frú Newton.
—, Einmitt sagði Newton. Það
var einhver fyrirlitningarkeim-
ur að orðinu, hvort sem það var
nú af undrun eða háði, en Bryan
vissi ekki hvort heldur var.
— Vitið þér, hver þetta var?
spurði Bryan.
— Það kynni að vera, að B^-rn
es lögreglustjóri vissi það, sagði
Newton. — Mér kæmi ekki á ó-
vart þótt svona maður gæti fehg
ið einhverja kynóra. Hann lækk
aði röddina. — Eg býst við, að
konan mín sé þarna hjá yður
eins og er.
— Já.
— Vilduð þér vera svo vænn
að vera þarna hjá henni þangað
til ég kem, sagði hann og enn
lágt. Byrnes var eitthvað hrædd
ur um, að þetta væri eilthvað,
sem hann kallaði sálræna trufi
un. Vilduð þér spyrja hana,
hvort hún vilji láta hana frænku
sína koma líka?
— Viltu að hún frænka þín
komi iika? spurði hann og héit
hendi yfir trektinni. — Hún seg-
ir já, hr. Newton. Því fleiri, því
skemmtilegra, hr. Newton.
— Eg er feginn, að hún skuli
enn geta gert að gamhi sínu,
sagði Newton. — Við verðum
ekki lengi. Ekki ég, að minnsta
kosti.
Bryan lagði símann. — Þetta
er allt í lagi, sagði hann. — Þau
koma eins og skot. Og áður en
þau koma, Kit, þá í guðanna
bænum, settu mig inn í þetta. Þú
veizt, að ég stend þín megin,
hvað sem fyrir kemur.
— Æ, hjálpi mér! sagði hún. —
Þú ert farinn að tala eins og
Bea frænka!
En engu áð síður reyndi hún
að lýisa því, sem fyrir hana
hafði komið, rólega og skilmerki
lega. "Það var oflangt til að
rekja það nókvæmlega á þess
um skamma tíma. Og áður en
hún heyrði Tony stinga lyklin
um í skráargatið og koma inn,
hafði hún þegar séð í andliti
Bryans Younger þennan svip
samúðar og hálfgerðrar tor-
tryggni, sem hún var nú orðin
svo vön. — Þú heidur, að ég sé
að skrökva að þér? sagði hún.
— Nei, það held ég ekki, sagði
hann hreinskilnislega. — En
hversvegna ætti þessi náungi,
sem kom inn, að vera maðurinn
í símanum, bara af því að and-
litið á honum er aflagað. Ekki
hefði andlitið á mér verið betra,
ef ég hefði verið hálftímanum
lengur í skriðdrekanum forðum.
— Og ef það hefði verið þann
ig, skilurðu þá ekki, áð það hefði
getað breytt þér? sagði hún í
örvæntingu sinni.
— Nei. Hann hristi höfuðið. —
Nei!
I þessu kom Bea inn og Tony
Newton á hæla henni.
Þaú höfðu sýnilega verið að
ræða það með sér, hvað þau
ættu að gera við Kit, bæði í hót
elinu og á leiðinni. Bea frænka
var vinsamleg, en ekkert forvit-
in að heyra, hvað gerzt hafði.
Hún faðmaði Kit að sér og sagði:
— Elsku Katrín mín!, rétt eins
og hún væri veik eða hefði feng
ið einhverjar slæmar fréttir.
Tony sneri sér aðallega að
Younger. — Eg get ekki lýst því,
hvað ég er yður þakklátur, hr.
Younger, sagði hann. — Eg veit,
að þér eruð önnum kafinn. Byrn
es lögreglustjóri mun sjálfsagt
vilja heyra beint frá yður, hvað
hér hefur gerzt. En ef þér viljið í
millitíðinni komast að vinnu yð
ar . . .
í sama bili var dyrabjöllunni
hringt. Younger sá þegar, að frú
Newton brá. Hún var auðsjáan-
lega að vonast til, að þetta væri
ókunni maðurinn aftur. En New
ton opnaði dyrnar fyrir rauð-
hærðum og frekknóttum manni,
sem var Byrnes, og hæglátum
manni í rykfrakka, sem Byrnes
kynnti sem „Foster, aðstoðarmað
ur minn“.
Foster dró sig heldur í hlé, en
settist með minnisbókina sína
og skrifaði niður efni samtals-
ins, en Byrnes sneri sér strax að
Younger. — Við viljum ekki
tefja yður oflengi frá verki yðar,
hr. Younger, sagði hann. — Eftir
því, sem mér skilst, frú Newton,
sáuð þér ókunnan mann við dyrn
ar, urðuð hræddar og hlupuð út
á svalirnar til að kalla á hjáip?
Er það rétt?
— Hann reyndi að ryðjast inn,
sagði Kit.
— Við skulum athuga á eftir,
hvað komumaðurinn gerði, frú
Newton, sagði Byrnes, festulega.
— Fyrst skulum við athuga,
hvað hr. Younger gerði. Hann
fór svo með þau út á svalirnar
og lét Kit sýna sér, hvar hún
hefði staðið. Það var ekki eins
auðvelt fyrir Younger að segja
til um, hvar hann hefði verið í
þann svipinn.
— Væri ofmikið að biðja yður
að fara þangað sem þér voruð,
og endurtaka nákvæmlega það,
sem þér gerðuð, þegar þér
heyrðuð frú Newton hrópa?
— Vitanlega ekki, sagði Young
er.
Foster gekk fast að yfirmanni
sínum. — Athuga hinn á niður
leið? hvíslaði hann.
Byrnes kinkaði kolli og Fost
er gekk út með Bryan.
— Hvaða hinn? spurði Kit.
Byrnes virtist ekki heyra til
hennar. — Hvað var það, sem
þér kölluðuð upp, fru Newton?
Kit roðnaði ofurlítið. Hún
vildi ekki láta uppi, að hún hefði
kallað á Bryan með skírnarnefni
hans. Það mundi aðeins flækja
málið enn meir. — Hvaða hinn?
endurtók hún.
— Það var bara svolítil tilraun
sagði Byrnes. — Að mæla tím-
ann.
— Hvaða tíma? spurði Kit
reiðilega. Þessi íbyggna ró hjá
Byrnes fór í taugar henni.
— Eg býst við, Kisa, að lög
reglustjórinn vilji vita upp á
hár, hvað mikinn tíma þessi
„hræðilegi komumaður“ hafði
til að sleppa burt.
— Við vitum það þegar, sagði
Byrnes. — Ef gengið er út frá
því, að lyftan hafi verið stödd
hérna á hæðinni — og það, tel
ég okkur vera óhætt, þar’ sem
hann hefur vafalítið komið upp
í henni — þá tekur það hann
tuttugu og sjö og hálfa sekúndu
að opna dyrnar, uppi og niðri og
komast niður á neðstu hæð, alls
í hæsta lagi hálfa mínútu. Þetta
er ekki sérlega áriðandi, en Fost
er vildi athuga tímann, sem það
hefur tekið hr. Younger að kom
ast niður og leita.
— En þá var maðurinn þegar
sloppinn, sagði Kit, og mér
finnst það standa á meiru að
vita, hve langan tíma það tók
Bill SS fara yfir í bakgöturnar
og leita þar.
— Hver er Bill? spurði New-
ton.
— Einn af verkamönnunum,
sem hr. Younger fékk til að
leita bakatil. Það var eftir að
— Ég er hér í viffskiptaerindum. Mig vantar einkaritara.
við höfðum leitað í ibúðinni og
séð, að maðurinn var sloppinn.
— Það var gott að vita það,
frú Newton. Byrnes kinkaði
kolii.
— En einhver hefur hlotið að
sjá hann, meðan hann var að
komast út úr bakgötunni, sagði
Tony.
— Það er ekki víst, sagði Kit
Hann hefði getað farið ínn í
Skósveinastofuna.
— Hvað er nú það? spurði
Tony.
Byrnes brosti. — Það er krá,
þarna í hesthúsagötunni. Það lít-
ur út fyrir, að frúin sé þegar
orðin kunnugri í Mayfair en þér
sjálfur. Hann sneri sér aftur að
Kit. — En þér hafið enn ekki
sagt mér, hvað þér kölluðuð til
hans.
— Ég man það nú ekki orð-
rétt, sagði Kit. — Aðalatriðið
fyrir mér var að láta taka eftir
mér. Ef ég væri þarna úti í
ailra augsýn, hélt ég, að hann
mundi ekki þora að koma . . .
og . . . gera neitt.
— Það var mjög skynsamlegt
af þér, greip Bea frænka fram í,
en hún hafði staðið þegjandi úti
við gluggann og hlustað. — Ég
hefði gert nákvæmlega það sama
í þinum sporum.
Foster kom nú aftur og
renndi sér til húsbónda síns. —
Tuttugu og fimm, sagði hann.
Byrnes kinkaði kolli, en ann-
ars hafði hann meiri áhuga á
að horfa á Younger klifra upp í
húsgrindina. Hann tók við skeið
klukku frá aðstoðarmanni sín-
um og kallaði svo til Younger,
sem var kominn upp á aðra hæð:
— Leggið af stað þegar ég slæ
niður hendinni. Tilbúinn?
— Allt í lagi.
Byrnes sló niður hendinni og
Younger þaut af stað. Nítján.
sekúndum síðar var hann kom-
inn upp á svalirnar. Tíu sekúnd-
ur að leita í íbúðinni og kalla
niður til Harrys. Og svo að
minnsta kosti hálf mínúta í við-
bót, handa Bill að komast yfir
í hesthúsagötuna. — Það er hugs
anlegt, sagði Byrnes. — Ef hann
KALLI KUREKI
■Æ'

■*“
Teiknari; FRED HARMAN
NO SRI2EE' VOU L1EP
YOUESELF INTO THIS
MESS, NOW YOU BE
NICETOHER' IFSHE
&ETS T’KNOW YOU,
SHEYL call it opf.'J
MAYBE YOU’LL BE LUCKY
IF SHE’LL HAVE YOU '
SOMEBODY’S &OTTA
EIDE HERDOM YOU ‘
— Já, ég er alveg viss um að þú
ert bara fallegur undir þessu skeggi.
Þú rakar það af þér mín vegna, er
það ekki?
— Kalli, þú heyrðir hvað hún
eagði. Náðu í lögregluna og láttu
þá fangelsa mig fyrir að ráðast á
hana.
— Nei, kall minn, þú hefur sjálf-
ur flækt þig í þennan lygavef og
þú skalt bara koma almennilega
fram. Þegar þið kynnist betur þá
verður hún áreiðanlega betri.
— Kannski að þú verðir bara glað
ur ef hún vill þig. Einhver verður
að halda í taumana á þér .
— En hvað hann er óframfærinn.
hefur falið sig í hesthúsunum,
væri það hægt. Hann sneri sér
að Younger.
— Ég vil nú ekki tefja fyrir
uppbyggingu Lundúnaborgar,
hr. Younger. Ef ég þarf, má ég
þá tala við yður aftur?
— Vitanlega, sagði Bryan.
Hann kinkaði kolli til hinna og
bætti við: — Og ég vona, a<3
þetta fari allt vel, frú Newton.
Tony tók eftir því, að hann ætl-
aði að fara að kveðja hana með
handabandi en hætti við það.
Bea frænka tók líka eftir, að
þetta var allra álitlegasti karl-
maður. — Ef ég get eitthvrð
hjálpað, er ekki annað en ka.lla
á mig.
Sólin var horfin að skýjabaki
og það var allt í einu orðið kait.
Þau gengu inn í íbúðina og lok-
uðu svaladyrunum. Foster settist
aftur með minnisbókina sína,
þar sem lítið bar á honum. Hin
voru kring um Byrnes, sem sagði
ekkert fyrr en Younger hafði
lokað dyrunum á eftir sér. Þá
sagði hann: — Það sem ég get
ekki skilið, frú Newton, er
hversvegna þér álítið — sam-
kvæmt þessu, sem þér hafið sagt
okkur — að maðurinn, sem kom
til yðar, hafi verið sá sami, sem
hefur verið að hóta yður gegn
um símann. Hvað kom yður á
þessa skoðun?
— Það liggur í augurn uppi.
Ég á við, að ég hef aldrei séð
manninn áður. Og þarna stóð
hann við dyrnar og beið eftir
því, að ég færi út.
— Gæti hann ekki hafa átt
erindi við einhvern í húsinu?
sagði Byrnes. — Ég veit, að mað-
urinn yðar segir, að hann þekkl
engan, sem svarar til þessar lýs-
ingar. En ég get hugsað mér
margar skýringar á þessu, alveg
meinlausar. Gæti hafa verið
maður með meðmælabréf frá ein
hverjum sameiginlegum kunn-
ingja? Eða einhver að sníkja
fyrir einhverja góðgerðastarf-
semi?
— Með svona andlit?! sagði
Kit.
Sflíltvarpiö
Laugardagur 24. ágúst
8.00 Morgunútvarp.
12.00 Hádegisútvarp.
13.00 Óskalög sjúklinga (Kristín Anna
f»órarinsdóttir).
14.30 Úr umferðinni.
14.40 Laugardagslögin — Fréttir.
16.30 Veðurfregnir. — Fjör 1 kringum
fóninn: Úífar Sveinbjörnson
kynnir nýjustu dans- og dægur*
lögin.
17.00 Fréttir. —- f»etta vil ég heyra:
Frú Svanfríður Hjartardóttir
velur sér hljómplötur.
18.00 Söngvar 1 léttum tón.
18.55 Tilk. —» 19.20 Veðurfregnir.
19.30 Fréttir.
20.00 Hljómplöturabb um tvo égæta
ítalska söngvara; Matthia Batt*
istini og Tito Schipa (Guðmund*
ur Jónsson).
20.50 Leikrit: „Mánudagur til mæðu"
eftir Alexander Ostrovsky. JÞýð*
andi: Bjarni Benediktsson frá
Hofteigi. Leikstjóri: Baldvi*
Halldórsson.
22.00 Fréttir og veðurfregnir.
22.10 Danslög. — 24.00 Dagskrárlok,