Morgunblaðið - 04.10.1963, Page 20

20
MORCUNBLAÐIÐ
f'östudagur 4. okt. 1963.
BRJÁLAÐA HÚSIÐ
ELIZABETH FERRARS
— Kjólarnir allir í skápnum,
tautaði Toby fyrir munni sér,
— og Eva Clare reið. Bálvond.
Hann staðnæmdist neðan við stig
ann. Svo að Eva ætlaði að fara
að ferðast. — Veiztu hvað mér er
að detta í hug, Georg? Eg er að
velta því fyrir mér, með hverj-
um hún hafi ætlað að fara í
ferðalag. Því að Max Potter er í
miðju fyrirlestrahaldi. Þá gæti
það ekki verið hann.
— Yður skjátlast, hr. Dyke,
sagði. Eva Clare, sem stóð í borð
stofudyrunum. — Eg ætlaði ekk
ert að fara. Augun ljómuðu en
andlitið var kuldalegt á svipinn,
er hún strikaði fram hjá þeim og
upp stigann.
Inni í stofunni, sem Eva hafði
skilið eftir opna, rákust Toby og
Georg á Vanessu og Dolphie,
frænda hennar.
Þau sátu þar við borðið, hvort
með mjólkurglas fyrir framan
sig og kúrennuköku á milli sín.
En aðeins Vanessa var að gera
sér gott af kökunni, en frændinn
dreypti í mjólkina, og horfði á
barnið, órólegur á svipinn.
Það var eins og þau hefðu ver
ið að tala úm eitthvað, en nú
beindi hann orðum sínum að
Toby.
— Eg er ekki alveg viss um
svona köku, sagði hann. — Þetta
er afskaplega einföld kaka, en
hún er úr hvítu hveiti. Hvað
finnst yður, hr. Dyke. Eg býst nú
ekki við, að hún sé beinlínis ó-
holl, en líklega er nú engin sér-
stök næring í henni.
— Fáðu þér köku, sagði Van-
essa við Toby.
— Má ég það? Þakka þér fyrir.
Hún tók hnífinn, til að skera
kökuna.
Frændi hennar flýtti sér að
segja: — Ef þér eruð svangur
hr. Dyke, þá á ég heilhveitikex
í dós uppi, sem é get fullyrt að
er miklu gagnlegri fæða. Eg
hefði ekkert fyrir að ná í það.
— Þakka yður fyrir, sagði
Toby, en mér gæti ekki dottið
í hug að . . .
— Jú, víst. Eg vildi gjarna
heyra álit yðar á því.
— Fáðu þér köku, fáðu þér
köku! sönglaði Vanessa.
Toby sendi hr. Fry afsökunar-
bros og tók sér kökubita. Georg
þáði líka stórt og illa skorið
stykki af kökunni.
Rétt sem snöggvast brá fyrir
í augnaráði Frys einhverri á-
kafri og óeðlilegri reiði, rétt eins
og hjá trúarofsamanni, sem verð-
ur fyrir móðgun. En svo áttaði
hann sig og fékk sér sjálfur köku
bita. Hann maulaði hann með
framtönnunum, eins og hann
hefði nautn af því, en þó með
tortryggnis rip.
— Finnst yður það ekki ein-
kennilegt, sagði hann lágt við
Toby, að maður skuli sitja hér
og vera að éta köku og svo er
ekki lengra síðan en í gær, að . . .
Vanessa leit upp og á Georg,
sem stóð rétt hjá henni.
— Ég var bjáni í gær, sagði
hún. — Eg var hrædd við löggu.
— Það varstu ekki, sagði
^jorg.
Hún hjó ákaft með höfðinu. —
Víst var ég það.
Georg hristi höfuðið, og Van-
essa hélt áfram að kinka kolli
með óeðlilegum ákafa.
— Eg veit við hvað þú varst
hrædd, sagði Georg.
— Hvað? sagði hún snöggt.
— Eg veit, hvað það var, endur
tók hann.
— Nei. Þú ert bara að ljúga.
— Vanessa! sagði frændi
hennar.
Hún dró ofurlítið úr orðun-
um. — Þú ert að þykjast!
— Ekki alveg, sagði Georg.
Hún starði á hann stórum aug
um, rétt eins og hún væri að kom
ast að því, hvað hann ætti við, án
þess þó að láta á því bera. En svo
leit hún á kökubitann á diskin
um.
— Eg var víst hrædd við löggu,
sagði hún hálf-hvíslandi.
Dolphie Fry stóð upp. — Svo
að Eva var þá í þann veginn að
fara í ferðalag. Eg heyrði, hvað
þér voruð að segja þarna frammi.
Astor lávarður kynntist Steph-
en Ward árið 1950, er hann leit-
aði lækninga hjá honum, eftir að
hafa dottið af baki í veiðiför.
Stephen Ward veitti honum góða
þjónustu og læknaði hann tii
fulls. Síðan hefur lávarðurinn
beint mörgum kunningjum sín-
um til Wards sem sjúklingum.
Árið 1956 leigði Astor lávarð-
ur Stephen Ward sumarbústað á
3
Cliveden-landareigninni. Sumar-
bústaðurinn var niðri við ána
en aðalbyggingin uppi á brekk-
unni. Ef farið er frá sumarbú-
staðnum til aðalbyggingarinnar,
ér það annaðhvort mílufjórðungs
leið og upp bratta brekku að
sækja, eða þá mílu leið eftir veg
inum. Stephen Ward var vanur
að koma í höllina um helgar og
Þér skiljið, ég sé alltaf hvenær
Eva er að Ijúga. Aðeins kom mér
það á óvart, að hún skyidi gera
það svo að barnið heyrði. Jæja,
Vanessa, svo veiztu, að þú mátt
ekki borða meira af þessari
köku, þegar þú ert búinn með
þennan bita.
— Eigum við þá að fara að
leika okkur? sagði hún.
— Það getur vel verið. Hann
hneigði sig ofurlítið til Toby og
Georgs og gekk síðan út í garð-
inn. Konan hans sat þar úti við
einhverja sauma. Hún hafði helj
arstóran, kringlóttan stráhatt á
höfði, allan útsaumaðan með ull
arbandi af ýmsum litum. Hann
greip stól, bar hann til hennar
og settist niður.
Toby gekk að glugganum og
horfði út. Veðrið var dásamlegt,
og sólin skein á marglitt blóma
skrúðið í garðinum. Og það var
eins og góða veðrið vekti gleði
og ánægju hjá öllum. Þó ekki
hjá Max Potter, sem sat þarna
lengst burtu, reykjandi og skugga
legur á svip og hlustaði sýnilega
ekki á það, sem Druna Merton
var að segja. Hann sat þarna í
kryppu í stólnum og leit helzt út
eins og einhver stór, vansköpuð
kartafla.
Vanessa var að tala við Georg.
— Þú ert búinn að éta allar
möndlurnar þínar!
Vanessa rak upp skellihlát-
veita lávarðinum eða gestum
hans læknishjálp; ef þess var
óskað. Reikningurinn — þar í
talið fyrir gestina — var sendur
Astor lávarði. Oft hafði Stephen
Ward gesti í sumarbústað sín-
um. Oftast stóðu þeir þar við all
an daginn. Þegar Ward fór til
hallarinnar í lækniserindum, fór
hann jafnan einn. Stundum bauð
lávarðurinn hönum til hallarinn
ar, til hádegisverðar eða upp á
glas.
Astor lávarður hafði enga sam-
úð með stjórnmálaskoðunum
Wards, og fór ekkert í launkofa
með það. En fyrir þrábeiðni
Wards, hjálpaði hann honum
stundum til að ná sambandi við
utanríkisráðuneytið (sjá síðar),
en studdi á engan hátt skoðanir
hans.
Astor lávarður hefur öðru
hverju hjálpað Ward um pen-
inga. Árið 1952, þegar Ward var
— Hvað var svona skemmti-
legt? sagði Georg.
— Þú hefðir ekki átt að gera
það, sagði Vanessa.
— Hvers vegna ekki? Mér
þykja þær góðar.
— Já, en þú veizt aldrei
nema einhvern daginn geti þær
verið sérstakar möndlur.
— Hvað átt við með því?
Hún hikaði. — Möndlur, sem
breyta þér. Þess vegna var ég að
hlæja áðan, af því að mér datt í
hug, að þú værir búinn að borða
nóg til að breytast af því.
— Æ ,guð hjálpi okkur! and-
varpaði Toby.
En Georg hélt áfram forvít-
inn: — Breytast í hvað?
Hún hugsaði sig um. — í
íkorna. Og svo tók önnur hlát-
urhviðan við. En Toby setti upp
að koma sér á laggirnar, en ekki
tekinn til starfa, lánaði lávarður
inn honum 1250 sterlingspund,
sem Ward svo vann af sér á næstu
árum, með lækningum sínum.
Og síðan hefur lávarðurinn
öðru hverju lánað honum pen-
inga, með því fororði, að þeir
væru fyrirframgreiðsla fyrir
lækningar. í maímánuði 1963 opn
aði Ward bankareikning og lá-
varðurinn ábyrgðist fyrir hann
yfirdrátt, allt að 1500 sterlings-
pundum. Þetta var 1 sambandi
við það, að Ward átti von á máls
kostnaði og vildi jafnframt fá
húsnæði fyrir vinnustofu og íbúð.
Allar tekjur hans af lækningum
og öðru, áttu að ganga upp í
þessa skuld.
2. kafli.
CLIVEDEN-HELGIN OG EFTIR
KÖST HENNAR.
Stephen Ward lét oft í ljós
svip viðbjóðs, og Georg virtist
fullur eftirtektar. Telpan fór
sjálf að verða alvarleg á svipinn.
— En þetta er allt í lagi, því að
þú borðaðir ekki nógu mikið til
að breytast í íkorna, þú þarft átta
tíu til að breytast í apa, svo að
ég býst við að þú þyrftir ennþá
meira til að breytast í íkorna.
Sérstakar möndlur eru and-
styggilegar á bragðið, ég veit það
af því að ég hef smakkað þær.
Það fór hrollur um Toby og
hann gekk frá þeim.
— Góðan daginn, Druna, sagði
hann og settist hjá henni. —.
Heldurðu, að þú vildir svara mér
nokkrum spurningum?
Það glaðnaði yfir henni við að
sjá hann. Nú hafði hún sett upp
nýja og vandaðri greiðslu en dag
inn áður. Og grár bómullarkjóll.
löngun sína til að fara til
Moskvu. Hann langaði til að
teikna myndir af fyrirmönnum
þar, — einkum þó hr. Krúsjeff.
Þetta sagði hann ritstjóra einum.
sem var sjúklingur hjá honum.
Svo vildi til, að ritstjóri þessi
hafði kynnzt Ivanoff; og bauð
nú Ward til hádegisverðar. svo
að þéir gætu hitzt. Þetta var 20.
janúar 1961. Ivanoff féll Ward
þegar í stað vel í geð, og Ward
tók þegar að leita hjálpar Ivan
ovs til að koma því í kring, að
Krúsjeff sæti fyrir hjá honum.
Öryggisþjónustan varð áskynja
um vináttu þeirra, og færði það
í tal við Ward, 8. júní 1961. En
fáum vikum síðar kom svo Clive-
den-helgin til sögunnar.
(I) Sundlaugin
Helgin 8.—9. júlí 1961 hefur
örlagaríka þýðingu. Astor lávarð
ur og frú hans höfðu stórt boð
fyrir tignarfólk í höll sinni I
Cliveden. Meðal gestanna voru
Porfumo hermálaráðherra og
frú hans, og gistu þau þar yfir
helgina. Aðrir gestir komu til
máltíða en gistu ekki. Stephen
Ward hafði nokkrar ungar stúlk
ur hjá sér í sumarbústað sínum,
þar á meðal Christine Keeler,
sem bjó með honum um þær
mundir. Ivanov höfuðsmaður
kom á sunnudag. í Cliveden er
ágæt sundlaug skammt frá aðal-
byggingunni, og Astor lávarður
leyfði stundum Ward að nota
hana fyrir sig og gesti sína, ef
það rakst ekki á við hans eigia
afnot af henni.
Þennan laugardag, eftir sólar
lag, var Ward í sundlauginni, á
samt nokkrum kunningjum sín-
um, þegar ein úr hópnum,
Christine Keeler, fór úr sundföt
unum niðri í vatninu og fleygði
þeim upp á bakkann og synti síð
an nakin. Skömmu siðar kom
KALLI KUREKI
TH'OC-TIMEE OJ&HTA
gE HEEE BVNO'V, IF
HE LEFT MUIESHOE
BEFOCE YOL) DlD/
WHERE’S HE AT?
-Xr~ —
Teiknari; FRED HARMAN
[ HE WEVER SAW 61000 IM
J HIS LIFE BEFORE ! YOU'RE
A FOOL T' TEUST HIM ! WE'LL
WEVER SEE IT A&AIN ?
BART, 1 TOLD YOU/
YOUE MOUTH FLAPS T00
MUCH! WHEN HE SETS
HERE, X'M LÍBLE T’
stuff that money
DOWN YOURTHROAT/
r"- Gamli maðurinn ætti að vera
kominn hingað núna, ef hann hefur
yfirgefið Muleshoe á undan þér. Hvar
borðar hann?
j — Ég veit það ekki. Mér er hætt að
standa á sama um þetta.
^ •— Hann hefur aldrei séð 1000 doll-
ara áður. Þú ert asni að treysta hon-
um. Við sjáum þessa peninga ekki
aftur.
— Bart, ég sagði þér að þú röflað-
ir of mikið. Þegar hann kemur hér
væri ég vísastur til þess að troða
peningunum niður í kok á þér.
— Hann hefur valið aðrar leiðir
til baka og teflir í enga tvísýnu. Þetta
getur tekið hann nokkurn tíma.
— Allt í lagi. Ég bíð þar til í fyrra-
málið, en ef hann verður ekki kom-
inn þá, mun ég sjá til þess að kreista
út handtökuskipun.
ur.
Skýrsla Dennings um Profumo-máliö