Morgunblaðið - 04.01.1964, Síða 20

20
MORCUNBLAÐIÐ
Laugardagur 4. jan. 1964
GAVIN HOLT:
22
ÍZKUSÝNING
En ég stanzaði á miðju gólfi
— Eftir á að hyggja, Bede, þa
dettur mér í hug, að morðinginn
hafi komið inn í gegn um dyrn-
ar þarna, frá skrifstofuhlutan-
um af byggingunni — sömu dyrn
ar, sem við majórinn komum
um, rétt áðan. Þá kynnir að vilja
athuga handfangið að utan, upp
á figraför. Mín för eru á því, en
líklega mörg önnur.
■— Það verður séð um þetta
aiit, sagði hann virðulega. — Þú
bíður með Clibaud og hinum,
þangað til ég er búinn hérna.
Og reyndu ekki að fara burt. Ée
hef gefið mínar fyrirskipanir.
Ég gekk eftir ganginum og
kikti gegn um bogadyrnar. Gest-
irnir voru þarna enn, líkastir
hóp af stúdentum, sem eru að
bíða eftir að prófessorinn sýni
sig. Búðarstúlkurnar voru þarna
líka, svo og Josette og Ginette
og Adrienne, allar í sýningar-
stássinu. Leynilögreglumaður
var að tala við Clibaud, og Jos-
ette sat þar skammt frá, sveipuð
loðkápunni, rétt eins og hermi
væri kalt.
Þetta var ekkert forvitnileg
sjón og ég dró mig í hlé áður
en nokkur sá mig. Ég barði að
„dömu“-dyrunum. Enginn svar-
aði, svo að ég gægðist inn. Hvíld
arstofan var manntóm. Ég gekk
yfir ganginn að búningsklefan-
um og reyndi aftur að berja.
í þetta sinn svaraði rödd frú
Firnes. Ég gekk strax inn.
Sally sat fyrir framan einn
spegilinn. Hún var komin í úti-
fötin, og ef til vill hafði hún
verið að laga á sér andlitið. Hún
leit vel og frísklega út, en aug-
un komu upp um hana. Hún var
með varalit í hendinni þegar ég
kom inn. Nú lagði hún hann frá
sér, og af augnaráðinu, sem hún
sendi mér, datt mér helzt í hug,
að hún ætlaði að fara að seilast
eftjr eitri.
Ég sagðist vilja tala við hana
undir fjögur augu, og frú Firnes
gekk út, en varaði mig þó fyrst
við því, að stúlkunni liði hræði-
lega. — Farið þér ekki illa með
hana, áminnti hún mig. — Hún
þarf að fá gott viðmót, hún er
þannig gerð.
Frú Firnes var óvenjuleg
kona, hagsýn, skilningsgóð, sam
úðarfull. Mér líkaði vel við
hana.
Ég færði stól nær Sally og
settist niður. Hún hörfaði undan.
. — Yður langar mest að eitra
fyrir mig, sagði ég. — Það er
allt í lagi. Það hefur marga lang
að til þess. En svona tilfinningar
líða hjá.
— Þér! sagði hún, og það lá
sitthvað í tóninum.
— Allt í lagi, sagði ég. —
Verið þér nú gSð stúlka 1 nokkr-
ar mínútur, og þá skal ég kaupa
handa yður allra bezta eitur.
— Snuðrari; æpti hún gremju
lega. — Þér eltuð mig til þess
að njósna um mig, og ég sem
hélt, að þér væruð almennilegur
maður!
— Nú, þegar þér eruð farnar
að þekkja mig rétt, þá fyrirgef
ég yður það, sagði ég. — Þér
þurfið svo ekki meira að segja.
Við höfum heldur ekki svo mik-
inn tima til umráða. Á hvaða
augnabliki sem er, getur Scot-
land Yard ruðzt hingað inn, og
því verðið þér ekkert hrifin af.
Ég ætla að hjápa yður ef ég get,
en sannast að segja, eruð þér
dálítið illa stödd eins og er. Ef
til vill get ég ekki hjálpað yður
sérlega mikið, en þó get ég gefiö
yður eitt ráð. Þér skuluð segja
þeim sannleikann og standa við
hann. _
— Ég þarfnast ekki neinna
ráðlegginga frá yður, svaraði
hún. — Það bezta, sem þér getið
gert, er að láta mig afskipta-
lausa.
En nú var hryggðin orðinn
dkafanum yfirsterkari hjá henni.
Hún drúpti höfði og greip hönd
unum fyrir andlitið.
Ég stóð og snerti þá öxl henn-
ar sem nær mér var, með tveim-
ur fingrum, svo sem til að
hugga hana.
— Verið þér ekki að gráta,
sagði ég huggandi. — Þetta verð
ur kannski ekki eins slæmt og
það litur út fyrir.
Á minnsta kosti hóf ég að
segja þessi orð, en ég komst
bara ekki alla leið. Þessi hugg-
andi snerting mín gerði henni
mikið gagn, en bara ekki á þann
hátt, sem ég hafði ætlað. Hún
hristi höndina af öxlinni, þaut
upp af stólnum og nú var and-
litið með sama lit og hárið.
— Þér . .! æpti hún aftur með
þungri áherzlu. — Snertið mig
ekki, vesalingur . . . Svona . . .
labbakútur!
Labbakútur! Það var næstum
það versta, hitt var ekkert móti
því. Þetta var einum of mikið,
enda þaut ég upp, bálvonJur.
Og hún var svo falleg, svona
ofsareið, að það gerði mig ennþá
óðari.
— Hlustið þér nú! hvæsti ég.
— Það kann að vera, að þér
séuð bara ginningarfífl þessa
majórs-fants, en þér sleppið ekki
við að gera grein fyrir yður.
Þetta snýst ekki lengui um
stuld á kjólateiknteikningum.
Það er orðið að morðmáli og fé-
lagsskapur yðar við majórinn
getur ekki annað en komið fram
í dagsljósið.
— Hvað eigið þér með því að
kalla hann fant? spurði hún. Og
hvað með stuld á kjólateikning-
um? Og hvað rneð félagsskap?
— Sleppið þessu móðgaða sak
leysi, sagði^ ég. — Ég veit allt
um yður. Ég veit, hvernig þér
voruð í ráðum með Thelby um
að stela silfur- og hreysikatlar-
fötunum, svo að einhver ræning
inn gæti stælt það. Þér hafið
verið að svíkja Clibaud um nokk
urt skeið, og nú hefur orðið
skemmtilegt framhald á því at-
hæfi.
Hún virtist dofna upp, en þeg-
ar hún náði andanum aftur,
sagði hún. — Þér eruð bandvit-
laus! Þér hljótið að vera sjóð-
bullandi-hringavitlaus!
— Því ekki það. Já, ég slapp
úr spennitreyjunnj, rétt í tæka
tíð til að handsama yður. Nema
náttúrlega ef mér skyldi skjátl-
ast. Kannski voruð það alls ekki
þér, sem genguð inn j skrifstof-
una með kápuna og kjólinn?
Kannski voruð það ekki þér,
sem ætluðuð að fara að hengja
fötin inn í fataskápinn, svo að
majórinn gæti gengið að þeim
þar? Kannski ætluðuð þér alls
ekki heim til hans í kvöld til að
hjálpa honum, og svo skila föt-
unum aftur á sinn stað á eftir?
Kannski viljið þér segja mér,
að mig hafi verið. að dreyma,
en trúið mér til, að þessi
heiðursmaður, félagi yðar, á
ekki von á neinu góðu hjá lög-
reglunni.
— Hann getur gert grein fyr-
ir því öllu, sagði hún, og eins
og af sannfæringu.
— Yðar vegna vildi ég geta
vonað það sagði ég. — Mig .ang
ar nú ekkert til að þér fáið ann-
að áfall, ofan á það, sem þér
hafið þegar fengið, en yður virð-
ist ekki vera ljóst, hvernig ásatt
er. En ég verð að gera yður það
ljóst. Þér haldið ef til vill, að
frú Thelby hafi hengt sig í
skápnum. En það gerði hún bara
ekki. Hún var hreiniega myrt.
— Ég veit það. Nú var eng-
inn reiðiglampi lengur í augun-
um, heldur skein út úr þeim
eymdin. Hún varð máttlaus og
lét aftur fallast niður á stólinn.
— Ég held ég hafi vitað það
um leið og ég opnaði skápinn,
sagði hún. — En ég get samt
ekki skilið, hvað þarf að blanda
mér inn í það, bara af því að ég
opnaði skápinn.
— Þér fóruð í skápinn til þess
að fela þar kjólinn og kápuna,
var ekki svo? Þér voruð með
Thelby í þessu fyrirtæki, og bér
sleppið ekki við að_ segja lög-
reglunni frá því. Ég held nú
ekki, að þér hafið átt neinn þátt
í morðinu, en þér eruð í sama
bát og Thelby. Hann átti að taka
fötin síðar um daginn, en af ein-
hverjum ástæðum kom hann nið
ur klukkan fjögur eða litlu
seinna. Hann segist hafa verið
að reyna að ná í Schiussberg.
Hann fór inn í verkstæðið, og
svo aftur í skrifstofu frænku
sinnar. En hún var hengd í
snúru, sem hafði verið geymd
í skúffu í verkstæðinu.
— Benny gerði það ekki.
Hann hefði ekki getað gert það.
Hann er ekki þannig maður.
Honum þótti vænt um Linu á
sinn hátt. Hann var alltaf að
taka upp hanzkann fyrir hana.
— Og stela frá henni um
leið . . teikningum hans Cli-
baud . . og selja þær óviðkom-
andi mönnum.
— Nei, það hefði hann aldrei
getað látið sér detta í hug.
— Ég sagði henni, að hverju
ég hefði orðið heyrnarvottur,
daginn áður, og spurði hana,
hvort hún vildi neita því.
— Þetta hefur ruglazt hjá
yður, sagði hún, í kvörtunar-
tón. — Benny var að reyna að
hjálpa mér. Það var nú allt og
sumt. Ég veit ekki hvaðan þér
fáið þessa hugmynd, að teikn-
ingum hafi verið stolið. Það
var heimskulegt gaman,
— Þér viljið fá mig til að
trúa, að þér hafið ekki vitað,
hvaða alvara lá að baki þessu?
— Vitanlega vissi ég það. Nú
hljóp í hana nýr kraftur, við
þessa nýju móðgun. — Hann
vildi reyna að útvega mér at-
vinnu í kvikmyndum. Það var
nú allt og sumt. Hann kynnti
mig ýmsu kvikmyndafólki, og
kom í kring prófi fyrri mig í
dag, en svo gat ég ekiki sloppið,
vegna sýningarinnar. Hann
fékk prófinu frestað. í kvöld ætl
aði hann að fara út með mig
til að borða með einhverjum
kvikmyndastjóra, og í gær fékk
hann snögglega þá hugdettu að
fá lánuð föt frá sýningunni. Ég
sagði honum af silfurkjólnum
og hreysikattarkápunni, og hann
var ákveðinn, að ég skyldi vera
í því hvorutveggja. Hann vildi,
að ég liti út eins vel og unnt
væri. Honum fannst líka það
geta verið rétt á Clibaud og
Linu, það væri ekki nema kaup
kaups fyrir meðferðina á mér.
Þetta var sniðugt. Ef til vill
ofmjög svo. Vel gæti það verið
satt, en það var ekki ætlun mín
að gleypa það hrátt.
Ég spurði: — Hversu oft hafið
þér tekið föt að láni, eftir uppá-
stungu Thelbys?
— Þetta var í fyrsta sinn, svar
aði hún.
— Eruð þér viss? Hvað um
þetta smáræði, sem þér sýnduð
mér í gær?
— Ég sé ekki, að ég sé
skyldug til að þola þetta, sagði
hún. Ég hef sagt yður allan sann
leikann. En auðvitað get ég ekki
ætlazt til, að þér kannist við
sannleikann. Það væri ofætlun.
— Sleppum öllu persónulegu,
hvæsti ég að henni. Álit yðar
á mér kemur yður að engu haldi.
Það sem máli skiptir er, hvaða
álit ‘ég hef á yður.
— Ég kæri mig ekki um, að
þér hafið eitt eða neitt álit á
mér. Ég væri beinlínis hrædd
um það, eins og þér getið klúðr-
að öllu, sem þér komið nærri.
— Gott og vel. Ef þér ætlið
að vera þver, get ég ekkert
hjálpað yður.
— Ég er ekkert þver, en ég
er bara ekkert hrifin af fram-
komu yðar.
— Það skiptir engu máli. Þér
hafið ekki annað að gera en
svara nokkrum einföldum
spurningum.
— Ég hef sagt yður, að ég hef
aldrei áður tekið kjól til láns.
— Rétt. Ég ætla að trúa því,
ef ekki til annars, þá til þess að
tefja ekki fyrir.
— Þér eruð skepna!
— Ég veit það. En höldum
okkur við efnið. Hefur Thelby
hjálpað nokkrum öðrum stúlk-
um í sambandi við kvikmynda-
ráðningu?
— Áreiðanlega ekki.
— Hann heldur sig þá ein-
göngu að yður?
— Ég veit ekki, hvað þér
eigið við, svaraði hún. — Benny
hefur verið mér góður vinur.
Engin stúlka gæti átt óeigin-
gjarnari vin. Eruð þér að reyna
að gefa í skyn, að eitthvað meira
sé á milli okkar?
— Nei, hjálpi oss vel. Til
hvers ætti ég að vera að því?
Þér farið bara heim til hans,
skiptið um föt og labbið svo
út í mat með honum.
_ — Hvað er að athuga við það?
Ég bý miklu lengra í burtu, og
auk þess verð ég að hafa ein-
hverja hjálp, ef ég klæði mig
svona fínt, og Laura er svo góð
að hjálpa mér.
— Hver er Laura?
— Konan hans auðvitað. Sal'ly
glápti aftur á mig. — Eruð þér
svo ósvífinn að gefa í s>kyn, að . .
Ég greip fram í fyrir henni.
Ég er ekkert að gefa í skyn,
skyldi þó e.kki vera einskonar
spurninga. Þessi Laura. Hún
skyldi þó ekki vera einskonar
listakona? Málari eða þesshátt-
ar?
— Jú, víst er hún það. Hún
rnálar ágætlega. Hún hefur mál-
að andiitsmynd af mér. Hún sá
mig í búðinni og bað um að mega
mála mig. Þannig kynntumst við
og urðum vinkonur. Og það var
Laura, sem hvatti mig til að
halda áfram að teikna.
.— Svo þér teiknið? Lika þér?
Áherzlan, sem ég lagði á orðin
móðgaði hana enn meir.
— Ég veit ekki til hvers ég
er yfirleitt að tala við yður,
hvæsti hún. — Þér leggið allt,
sem ég segi, út á versta veg.
— Það er nú bara ímyndun
yðar, sagði ég. — Ég er ein-
mitt að reyna að hjálpa yður —
alveg eins og Laura og Benny.
En hvað er annars um þennan
Wally, sem þér fóruð að hitta
í gær?
Hún gapti. — Er yfirleitt nokk
uð til, sem þér vitið ekki um
mig?
— Jú, margt. Ég hef til dæm-
is enga hugmynd um, hvaða
matur yður þykir beztur á
morgnana, né heldur hvar þér
kaupið skóna yðar, en það skul-
um við annars láta liggja milli
hluta í bili. Segið mér heldur
um hann Wally.
— Látið hann eiga sig. Hann
á engan þátt í þessum vandræð-
um. Hann er kvikmyndaleikari.
Hann ætlar að fara með mér til
upptökunnar í dag. Eg varð að
segja honum. . .
Hún lauk ekki við að segja,
hvað hún ætlaði að segja honum,
því að í þessu var barið að
dyrum, svo að hún snarþagnaði.
Ég bölvaði í hljóði, en skapið
batnaði strax er ég sá, hver
var, sem inn kom.
Hann sagði: — Hæ, Ritzy.
Ertu nú að taka fram fyrir hend
urnar á mér. Ég held þú ættir
að kynna mig þessari dömu.
Ég svaraði: — Ungfrú Dutton,
þetta er Burchell lögreglufull-
trúi. — Ungfrú Sally Dutton.
Burchell minnti meira á klæð-
skeragötu Lundúna en Scotland
Yard. Hann sagði: — Jæja, ung-
frú Dutt. Ég skal ekiki ónáða
yður mikið í bili. Við erum bara
að fá yfirlit yfir þetta. Og við
þyrftum að fá fingraförin yðar,
ef yður væri sama.
Á eftir honum kom sérfræðing
ur með blekpúða. Hann var
ósköp meinleysislegur á svipinn,
en Sally horfði á hann eins og
hann væri sá gamli sjálfur.
SHÍItvarpiö
LAUGARDAGUR 4. JANÚAR.
7:00 Morgunútvarp.
7:30 Fréttir. — Tónleikar
7:50 Morgunleikfimi
8:00 Bæn —- Veðurfregnir.
8:30 Fréttir — Tónleikar.
12:00 Hádegisútvarp.
13:00 Óskalög sjúklinga (Kristín Anna
Þórarinsdóttir).
14:30 í vikulokin (Jónas Jónasson).
16:00 Veðurfregnir — Laugardags-
lögin'.
16:30 Danskennsla (Hreiðar Ásvalds-
son).
17:00 Fréttir.
Þetta vil ég heyra: Karl Karls-
son sjómaður velur sér hljóm-
plötur.
18:00 Útvarpssaga barnanna: ,,Dísa og
sagan af Svartskegg'* eftir Kára
Tryggvason; I. (Þorsteinn Ö.
Stephensen).
18:20 Veðurfregnir.
18:30 Tómstundaþáttur barna og ungl*
inga (Jón Pálsson).
18 Tilkynningar.
19:30 Fréttir.
20:00 „Uglan blóðugluklóa**, smásaga
eftir Líneyju Jóhannsdóttur (Lár
us Pálsson leikari).
20:15 ,,Aumingja Carmen": Guðmund-
ur Jónsson gerir þessu hlut*
verki sín skil.
21:00 Leikrit: „Flýgur fiskisagan**,
gamanleikur eftir Philip John*
son. Þýðandi: Ingólfur Pálma*
son. — Leikstjóri: Balvin Hall*
dórsson.
Persónur og leikendur
Alfred Booker borgarstjóri .... Þorst.
Ö. Stephenseri
Minnie kona hans ... Helga Valtýsd.
Maggie þjónustustúlka ..... Bryndís
Pétursdóttir
Presturinn .......... Valur Gíslason
Frú Pratt ...... Guðrún Stephensen
Mospy .......... Þóra Friðriksdóttir
22:00 Fréttir og veðurfregnir.
22:10 Danslög. — 24:00 Dagskrárlok.
16250 VINNINGAR!
Fjórði hver miði vinnur að meðaltalil
Hæstu vinningar 1/2 milljón krónur.
Lægstu 1000 krónur.
Dregið 5. hvers mánaðar.