Morgunblaðið - 13.06.1964, Síða 20

20
MORGU N BLAÐIÐ
Laugardagur 13. júní 1964
f JOSEPHINE EDGAR'
Vertu því kát og þakkaðu guði
íyrir að hafa þak yfir höfuðið
og almennilegt að borða dag
hvern.
Eg roðnaði og varð niðurlút,
því að ég vissi, að þetta var ekki
nema satt. Það sat ekki á mér
að vera að setja út á Fíu, þegar
allt, sem ég hafði nokkurntíam
haft, var frá henni komið, en sú
hugsun létti bara ekkert í mér
skapið né áhyggjunum af hjarta
mínu.
Loksins staðnaemdist vagninn
úti fyrir hvítu húsi við fallegt
torg í Bayswater. Minna frænka
opnaði dyrnar, snyrtilega svart
klædd að vanda. Hún rak upp
óp, er hún sá mig, og kyssti mig
rembingskossi.
— Og hvaðan ber þig að?
spurði hún. Herbergið þitt er
tilbúið, en ég bjóst samt
ekki við þér fyrr en i næstu viku.
Og fötin þín eru ekki komin enn.
— O, hún gaf sér nú frí sjálf
og fór á veðreiðarnar með Brend
an.
Minna frænka horfði á niður-
lútt andlitið á mér og síðan á
Soffíu, og sagði: Jæja, fæst orð
hafa víst minnsta ábyrgð, býst
ég við.
Við Soffía, sem horfðum hvor
á aðra, brostum að þessu og
spennan milli okkar leystist upp.
Spakmælin hennar Minnu
frænku voru okkur svo gamal-
kunn, allt frá því að ég mundi
fyrst eftir mér í Hackney.
Soffía lagði arminn um axlir
mér. — Farðu með hana Rósu
upp í herbergið hennar, Minna
frænka og láttu svo senda te í
stofuna mína. Þegar þú svo ert
búin að laga þig til Rósa, þá
komdu niður og við skulum fá
okkur tebolla og tala saman.
Hún klappaði ofurlítið á öxlina
á mér. — Eg vona, að þú kunn-
ir vel við herbergið þitt.
Eg fór með Minnu upp á aðra
hæð. Húsið var smekklegt eins
og allt, sem Soffía kom nærri, en
samt fannst mér það minna ó-
þarflega mikið á leikhús. Ailt
var hvítt og gyllt og ljósgrænt.
Stólarnir voru fóðraðir með ijós
rauðu og grænu silki, og yfir
rúminu var græn ábreiða. Postu
línið á þvottaborðinu var með
rósaflúri og klifurrósir liðuðust
upp eftir grindum á húsveggjun
um. Mér fannst ég vera komin í
einhvern rósalund. Glugginn
vissi út að skemmtilegum garði
en handan við hann voru hest-
hús.
Minna frænka horfði á mig.
— Þetta er nú ekkert, væna mín,
sagði hún. — Bíddu þangað til
þú sérð svefnherbergið hennar!
— En þetta hlýtur að kosta
einhver ósköp, Minna frænka!
Minna yppti öxlum, og sagði
þurrlega: — Það kostar hana
engin ósköp, Rósa. Lofum þeim,
sem efni hafa á því, að borga
fyrir það, sem þá langar í, segi
ég bara. Jæja, þú ættir að þvo
þér og koma svo í te.
Eg þvoði brennheitt andlitið á
mér og lagaði á mér hárið. Kjóll
inn minn var dálítið kruklaður
eftir þennan langa dag, ég hugs
aði ekki um að fara í annan, en
fór niður á fyrstu hæðina.
Einkastofa Soffíu var hvít og
ljósrauð, með fínum húsgögnum
og kristallslömpum. Svefnher-
bergið var jafnstórt og ég sá þar
snyrtiborð, þakið silfri og fíla-
beini og þarna var ker fullt af
rósum- og sýrenum, sem fylltu
herbergið sætum ilmi.
Soffía var í innislopp og fal-
lega hárið á henni flaksaðist um
herðarnar. Stúlka kom inn með
te á bakka og setti á borðið hjá
okkur. Lítill, bröndóttur köttur
kom inn um leið, og stökk upp
í kjöltu Soffíu. Hún strauk hon-
um mjúklega meðan við drukk-
um.
— Woodbourne vildi láta mig
kaupa finan hund, sagði hún. —
En ég vildi ekki fá hund. Þeir
þurfa svo mikið eftirlit og ég
hef nóg að gera að líta eftir
Rósu og sjálfri mér.
— Ætlarðu að giftast honum?
spurði ég hikandi.
— Drekktu teið þitt, Rósa, og
vertu ekki með neina vitleysu,
sagði hún snöggt. — Við erum
bæði gift.
— Eg sagði feimnislega: — Þyk
ir þér mjög vænt um hann?
Þetta var nú heimskulegt og
það vissi ég bezt sjálf, en ég var
svo rómantiskt hneigð, að ég gat
að minnsta kosti skilið þetta, ef
hún elskaði manninn út af líf-
inu.
Hún setti frá sér bollann. —
Ástin er fyrir þá, sem hafa efni
á því, Rósa mín. Það hef ég ekki
Og horfðu ekki svona á mig. Eg
hef verndað þig. Þú þekkir heim
inn ekkert ennþá og þú átt ekki
að fá að kynnast honum á sama
hátt og ég hef gert.
Eg starði niður í gólfábreið-
una og elskaði hana og hataði
hana í senn.
— Eg hélt, að þú hefðir verið
að syngja. Hefðirðu ekki getað
haft nóg upp úr því, án þess að
giftast Dan? Eg hefði vel getað
verið án alls þessa marga, sem
þú hefur gefið mér. Eg hefði
heldur vilja vinna og fá að vera
hjá þér, heldur en þetta.
— Blessaður bjáninn þinn. Hún
lagði arminn utan um mig og
þrýsti mér að sér. Þú ert svodd-
an krakki. Hvað veizt þú?
Syngja! Það gat ekki hlægilegra
verið!
Það var fyrirlitning í röddinni.
Syngja á hinum og þessum knæp
um fyrir smánarborgun? Eg
hafði enga hæfileika til þess.
Aleiga mín var snoturt andlit,
svo að ég gerði það eina, sem ég
gat gert og allar konur gera —
líka þær fínu! Frú Woodbourne
með hrossandlitið? Heldurðu
kannski, að hana hafi nokkurn
tíma langað til að giftast Woody?
Hún giftist honum af því, að hún
var eins og aðrar konur með
það að þurfa að hafa karlmann
til að sjá sér farboða. Hún er
ekki hætinu betri en ég. Eg
skemmti honum þó að minnsta
kosti.
Eg þagði enn og hallaði mér
upp að silkibrjóstinu á henni og
barðist við tárin, sem leituðu
út.
— Öll vitleysan var mér að
kenna, sagði hún með ákafa. —.
Eg lærði það mjög ung, að karl
menn hafa einn mælikvarða fyr
ir sig og annann fyrir konurn-
ar. En við skulum. ekki gera
neinar vitleysur með þig, Rósa.
Þú skalt ekki þurfa að nota
menn eins og Dan Brady fyrir
flotholt til að halda þér uppi,
eins og ég hef þurft. Þú skalt
stíga beinustu leið upp til höfð-
ingjanna, án allra krókaleiða.
B YLTINGIN í RUSSLANDI 1917
ALAN MOOKEHEAD
vísu hafði mælt með friði, en
það yrði að vera friður að ó-
skertri æru Rússa. Hann kvað
Gorky eiga að halda sig frá
stjórnmálum. Það sem Rússland
þarfnaðist nú væri tafarlaus frið
arstefna, eins og þegar hefði ver
ið lýst í Social Demokrat hans,
þegar árið 1915, friður þar sem
landið sliti öllu sambandi við
bandamenn sína og hæfi vopna
hléssamning við alla andstæð-
ingana. Hann kvað stjórn Milyu
kovs ekki vera annað en verkfæri
í hendi Englendinga og Frakka.
„Þýzki verkamaðurinn“, hélt
hann áfram, „sér nú, að stríðandi
lýðveldi kapítalista, sem vilja
halda áfram heimsvaldastríði og
hallast áfram að ræningjasamn
ingum keisaraveldisins. Eg ætla
ykkur sjálfum að dæma um,
hvort þýzki verkamaðurinn get-
ur treyst slíku lýðveldi".
Ef stjórnarherrar Þýzkalands
hafa séð þessa yfirlýsingu — og
það má næstum telja víst, að
þeir hafi gert — fer varla hjá
því, að þeim hafi hlýnað til Len-
ins. Þarna var maðurinn, sem
þeir þurftu á að halda. Herfor-
ingjaráðið að minnsta kosti, var
nú sérstaklega áfram um að
koma fram hugmyndinni um
heimsendingu útlaganna, og 27.
marz sendi það legáta til Sviss
til að ná sambandi við Lenin.
Þetta var Georg Sklarz, náinn
samverkamaður Parvusar, og
því ekki líklegur til að fá -góðar
móttökur hjá Lenin. En hann
hafði fullt embættislegt umboð
frá Þjóðverjum, og bæði sendi-
ráð Þjóðverja í Bern og ræðis-
mannsskrifstofan í Ziirich voru
beðnar að veita honum alla að-
stoð. Sklarz virðist hafa haft
skipun um að smygla Lenin og
aðstoðarmanni hans, Zinoviev,
yfir Þýzkaland að landamærum
Svíþjóðar, og þetta skyldi hann
gera á laun við svissnesk yfir-
völd.
Engin skýrsla er til um mót
þeirra Sklarz og Lenins (sem enn
var ásamt Krupskayu í Zúrich),
en árangurinn liggur í augum
uppi. — Lenin gekk ekki að til
boðinu. Hann var enn ekki reiðu
búinn að fara — að minnsta kosti
ekki fyrr en ástandið í Petrograd
væri orðið eitthvað ljósara. Var
nokkur trygging fyrir því að hann
yrði ekki tekinn fastur sem land
ráðamaður, við heimkomuna,
ekki sízt ef hann kæmi svona, al
einn, og fyrir einkasamning við
Þjóðverja?
Þessi spurning um, hvort það
væri landráð að semja við Þjóð-
verja, lá einnig þungt á hugum
annarra byltingarmanna. Því að
það var langt frá því, að þeir
væru allir jafn æstir og Lenin
í frið, hvað sem hann kostaði.
Ef út í það var farið, voru þeir
Rússar, jafnframt því að vera
sósíalistar; þeirra eigin þjóð
hafði fórnað milljónum manns-
lífi í baráttunni við Þjóðverja,
og það gat verið hættulegt til-
tæki að vaða beint inn í herbúðir
óvinanna, hversu réttur (á marx
iska vísu) sem tilgangurinn með
því væri.
Hinn 29. marz komu um tut-
tugu flokksforingjarnir á ráð-
stefnu, og vér höfum upplýsing-
ar um, hvað þar gerðist, úr ýms
um áttum. Útlagarnir vissu nú,
að Þjóðverjar voru fúsir til að
útvega þeim járnbrautarlest, en
þeir vissu líka, frá Robert Grimm
KALLI KÚREKI

-ýf •

Teiknari; FRED HARMAN
•— Prófessorinn getur ekki notað
neina vísundabyssu á mig. Það hefur
altlaf verið til siðs hér vesturfrá að
Mota marghleypur.
— Þú þekkir ekkert inn á lögmál
einvíga, Gamli minn. Það varst þú
lem skoraðir hann á hólm — og þess
vegna fær hann að velja vopnin.
— Jæja, er það svo, já. En þetta er
svo mikill fáráðlingur að hann veit
sennilega hvort eð er varla hvoru meg
in úr hlaupinu skotið kemur.
— Hann hefur safnað hópum dýra
fyrir Peabody-safnið — og menn bana
ekki elgsdýrum með baunabyssum!
— Ég hef séð hann æfa sig. Hann
getur rekið nagla í vegg með þessarri
byssu sinni — og það úr óraf jarlægð.
Gamla svelgist á. — Ég neita að
trúa þessu.
að svissneska ríkisstjórnin var
ófús til að gefa fyrirtækinu heíð
arlegan og opinberan stimpil
með því að ganga til samninga
við Þjóðverja fyrir hönd þeirra.
En ennþá var fyrir hendi ein
aðferð, til að láta allt líta vel
út: ef bráðabirgðastjórnin eða
jafnvel Petrograd-sovétið sam-
þykkti, að þeir gengju að þýzka
tilboðinu, gætu þeir komið til
Rússlands eins og heiðarlegir
menn. En frá Petrograd heyrðist
ekkert orð.
Lunacharsky, sem var á þess-
um fundi segir að að Lenin und
anteknum hafi allir bolsjevíkarn
ir þar verið andvígir því að
þiggja lestina. Þeir sögðu sem
svo að það liti illa út í Rússlandi
og að tilboð þetta kynni aðeins
Raufarhöfn
UMBOÐSMAÐUR Morgun-
1 blaðsins á Raufarhöfn er
Snæbjörn Einarsson og hef-
ur hann með höndum þjón-
ustu við fasta-kaupendur
Morgunblaðsins í kauptún-
inu. Aðkomumönnum skal á
það bent að blaðið er selt
í lausasölu i tveim helztu
söluturnunum.
Þórshöfn
Umboðsmaður Morgun-
blaðsins á Þórshöfn er Helgi
Þorsteinsson, kaupmaður og
í verzlun hans er blaðið selt
í lausasölu.
Vopnafjörður
Á Vopnafirði er Gunnar
Jónsson, umboðsmaður
Morgunblaðsins og í verziun
hans er blaðið einnig selt í
lausasölu.