Morgunblaðið - 30.08.1964, Blaðsíða 28

28
MOHGUNBLAÐIÐ
Sunnudagur 30. Sgúst 1964
HERMINA BLACK:
Eitur og ást
hann ekki heima í Egyptalandi?
— Nei, eruð þér frá yður?
Hann er emír í sínu eigin landi,
í Suður-Arabíu, sagði frú Glen-
ister. -— Það er yndislegt land.
Og ágætt stjómarfar þar. Það
væri skammarlegt, Blake, ef þeir
færu að gera uppreisn þar líka.
Við skulum vona að það verði
ekki, svaraði Bláke alvarlegur.
Frú Glenister sneri sér nú aft-
ur að Corinnu. — Mér þykir verst
að það er orðið of seint að sýna
yður hestana mrna í dag — nema
þér þá viljið bíða hérna þangað
tií fer að kólna ....
— Nei, ég ætti að fara að
hypja mig, svaraði Corinna. Eg
veit ekki hvenær prófessorinn
kemur aftur, og ég gýst við að
hann vilji útskýra fyrir mér það
sem ég á að gera, áður en við
borðum kvöldverðinn.
— Komið þér þá í býtið í
fyrramálið í staðinn. Hann Blake
getur sýnt yður hérna í kring.
Það væri kannske ekki úr vegi,
að þú kenndir henni að sitja á
hesti, meðan þú ert hérna, Blake.
— Ég hefði ánægju af því.
Corinnu lá við að óska, að frú
Glenister væri ekki svona at-
hafnasöm. Þó að Blake hefði
enga löngun til að kenna henni
að sitja á hesti, varð hann þó að
láta svo. Hún flýtti sér að segja:
— Þakka yður kærlega fyrir,
en ég er hrædd um að ég hafi
lítinn tíma til þess að læra að
stjórna hesti ....
— Hvaða bull, sagði frúin.
—Hann Philip tjóðrar yður varla
við ritvélina. Þér hafið ekki
nema gott af að koma á hestbak
svo sem klukkutíma fyrir morg-
unverðinn — á hverjum morgni.
Hún drakk út úr tebollanum
og stóð upp. — Nei, sitjið þér
kyr, Corina. Ég ætla að leggja
mig dálitla stund, en hann Blake
verður hjá yður. Og þér verðið
að muna að biðja hann Philip
um að líta inn til min. Og þér
komið sjálf í fyrramálið. Hann
Blake sækir yður.
Blake fylgdi gömlu konunni
inn, en á meðan var Corinna að
velta fyrir sér, hvemig honum
fyndist að láta tala við sig eins
og skólastrák. En hann var bros-
andi þegar hann kom aftur.
kemur aftur, og ég býst við að
hann. — Þér megið ekki vera
svona súr á svipinn, góða mín.
Mér þykir gaman að láta Josep-
hine frænku skipa mér fyrir
verkum — og ég er vanur því.
Ha, eruð þér að fara?
— Ég — ég held að ég ætti
að fara, svaraði Corinna og var
súr á svipinn enn.
— Nei, reykið þér einn vind-
ling með mér fyrst. Nú er það ég
sem segi fyrir verkum!
Corinna tók vindlinginn og
varð að játa í huganum, að henni
þætti líka gaman að láta segja
sér fyrir verkum ....
— Josephine frænka er hrifin
af yður. Það var auðséð að hún
varð það undireins fyrsta kvöld-
ið sem þið sáust.
— Ég vona það, ' sagði Cor-
inna með ákefð. — Hún er dæma
laus manneskja. . . . Augu þeirra
mættust og bæði hlógu.
— Hún getur nú verið öðru
vísi en hún er núna, sagði hann.
— En það er óræk sönnun þess
að henni líki við fólk, að hún
bjóði því að koma á bak ein-
hverjum af elsku klárunum sín-
um. Nú skuluð þér sýna henni
að þér getið orðið góður hesta-
maður, — þá er yður óhætt að
biðja hana um helminginn af
aleigu hennar.
— Mig langar ekkert til að
eignast hálfa aleigu hennar. Og
svo gerið þér mig hrædda, sagði
Corinna. — Líklega verð ég
skelfingar klaufi — eða þá að
ég dett af baki! En ég segi yður
það satt, að það verður naumur
tími hjá mér til þess að læra
taumhald á hesti, þó að þér haf-
i verið svona vænn að — að
fallast á að kenna mér það.
Hann horfði á hana og fann
allt í einu að hann óskaði einsk-
is fremur en að mega kenna
henni hestamennsku, og kynnast
henni sjálfri um leið.
— Það er leitt ef yður langar
ekkert til þess, svaraði hann ró-
lega. — Því að þér komist ekki
hjá þessu — það mundi móðgá
Josephine frænku stórlega, ef
þér segðuð nei.
Hún varp öndinni. — Þér vitið
að ég er ekki sjálfs mín herra.
Hugsun okkur að prófessorinn. . .
— Prófessornum mundi ekki
detta í hug að skipta sér af
eirikamálum, eins og hans góða
en drottnunargjarna frænka hef
ur gert.
Hún vissi ekki hvort hún átti
að látast vera glöð eða hrygg.
En hitt vissi hún að það var gam-
an að sitja hér með Blake Fergu
son. Að hlusta á þessa fallegu
rödd, horfa á magra sólbrennda
andlitið. Hún fann til sömu gleð-
innar og kunningjakenndarinnar
eins og forðum, þegar hún borð-
aði miðdegisverð með honum í
Cairo. Nú gat hún ekki skilið, að
hún hefði nokkurntíma haldið að
sér litist illa á hann. Jafnvel þó
að það hefði verið auðmýkjandi
að láta hann skamma sig eins
og óþægan krakka. Og vafalaust
var mörgum í nöp við hann, því
að ekki varð því neitað, að hann
var ráðríkur og tillitslaus. Hún
gat ekki varizt brosi þegar hún
var að hugsa um þetta.
— Hvað fannst yður svona
skemmtilegt, ungfrú Langly?
spurði hann.
Hún roðnaði og svaraði hik-
andi: — Eg var að hugsa um, að
yður fannst ég vera hræðilegur
bjálfi, í fyrsta sinn sem við
sáumst, og um að — að þér séuð
ekki þannig gerður, að þér séuð
umburðarlyndur við bjálfa.
— Nei, það er ég ekki, sagði
hann. — En ég var — ojæja,
fremur venju óþolinmóður í það
skiptið. Kannske var ég, alveg
óafvitað, gramur yfir því að þér
stofnuðuð lífi yðar í hættu —
svo að við hefðum alls ekki hitzt.
Og þá hefðuð þér ekki orðið
skjöldurinn, sem bjárgáði minni
ómerkilegu persónu frá tortím-
ingu.
— Það er nú eflaust of djúpt
tekið í árinni, sagði hún létt. —
Eg bjóst við að þó ég hefði ekki
verið með yður, munduð þér. . .
— Yður skjátlast, sagði hann
kaldranalega. — Það var nóg
eitur á þessum rýtingi til þess
að drepa tuttugu menn.
— Guð hjálpi mér! Hún ná-
fölnaði. Er þetta satt?
— Já, of satt, ungfrú góð. Ég
lét rannsaka hnífinn. En þér
megið ekki vera svona óttasleg-
in. Þá voruð þér við höndina —
og nú er ég við höndina. Svo að
þér skiljið, að það má ekki minna
15
vera en að ég kenni yður að
sitja á hesti, jafnvel þó að ég
færði fórn með því, eins og þér
virðist halda.
— Ég átti við að — þér voruð
eiginlega neyddur til þess, sagði
hún.
— Verið þér óhrædd, sagði
hann. Josephine frænka veit
uppá hár hvað mér er fyrir
beztu. Og þessvegna byrjum við
í fyrramálið.
Hún hló, en í þetta skipti horfð
ust þau ekki í augu. Hún leit á
armbandsúrið sitt og var fljót
að standa upp. — Nú verð ég að
fara. . . .
— Ég ætla að fylgja yður
heim í prófessorshúsið, sagði
Blake. — Við skulum ganga um
garðinn, því að sólin bakar ekki
mikið núna.
Þegar þau komu að dyrunum
spurði hún: — Ætlið þér að líta
inn og sjá hvort prófessorinn er
kominn?
— Já, ef ég má.
— Auðvitað er ég mikið fyrir börn. Af hverju spyrðu?
Hún benti á stofudyrnar. —
Farið þér þarna inn, og ég skal
gá að hvort prófessorinn er kom
inn heim.
Blake fór inn í mannlausa stof
una og gekk að slaghörpunni,
sem stóð opin. Hann leit á nótna
bókina, sem var á grindinni. Tón
smíð eftir Ravel. Svo leit hann á
nótnablöðin sem lágu á slaghörp
unni. Hann heyrði fótatak bak
við sig og sagði án þess að líta
við: — Ravel, Debussy og spánsk
ur náungi, sem ég kannast ekki
við. Er það kona Philips sem
hefur þennan framandi smekk?
— Það er. ...
— Fyrirgefið þér. Ég hélt að
það væri ungfrú Langly, sem var
að koma inn. Þér eruð áreiðan-
lega frú Lediard, er ekki svo?
Sandra brosti og kinkaði kolli,
og hann hélt áfram: — Ég heiti
Blake Ferguson.
Hún rétti honum höndina. —
Eg hef vitanlega heyrt Philip
tala um yður — og ýmsa aðra
líka. Það var gaman að maður
skyldi loksins fá að kynnast
yður. Mér finnst við vera gamlir
kunningjar.
Þegar hún leit í blá augu
hans fannst henni að hann
væri að vega hana og meta —
og að hún væri léttvæg fundin.
Sandra komst að þeirri niður-
stöðu að sér líkaði ekki þessi
maður. Hún var alltaf fljót að
gera sér grein fyrir slíku.
— Þetta var fallega sagt, sagði
hann og tók í höndina á henni.
— Eruð þér nýkominn? spurði
hún. — Ég vona að þér verðið
hjá okkur um tíma?
— Þakka yður fyrir — en ég
er niðursetningur í næsta húsi.
— Hjá Josephine frænku?
— Já.
— Ég vorkenni yður, sagði
hún, og vissi um leið að nú hafði
hún hlaupið á sig.
Nú kom Corinna inn í stof-
una. Prófessorinn er ekki kom-
inn ennþá, byrjaði hún en hætti
þegar hún sá Söndru. — Æ, ég
vissi ekki að þér voruð heima,
frú Lediard, sagði hún.
— Ég var að koma, sagði
Sandra áherzlulaust. — En fáið
þér yður nú sæti, Ferguson.
Hafið þér drukkið te?
— Já, þökk fyrir, sagði hann,
en settist ekki. . . . Ég leit inn
í þeirri von að ég hitti Philip.
Josephine frænka blundar þessa
stundina, og ég verð að vera
heima þegar hún kemur niður
aftur.
— Þér þurfið alls ekki að
hlaupa strax. Philip getur komið
þá og þegar, og honum þykir
leitt ef hann hittir yður ekkL
Hún brosti til hans eins
ísmeygilega og hún gat. Ef til
vill var þessi vinur Philips ekki
eftir hennar smekk, en það var
eðli hennar að vera ljúf við alla
karlmenn.
Blake svaraði kurteislega: —
Það verður nógur tími fyrir okk
ur að hittast. Ég geri ráð fyrir
að verða hérna drjúgan tíma.
— Það er svo að sjá sem
Philip eigi ekki marga vini, en
honum er annt um þá fáu sem
hann á. . . . Hún settist á kollu-
stólinn en sneri bakinu að hljóð-
færinu. Lét sem hún sæi ekki
Corinnu, sem stóð vandræðaleg
í dyrunum og var í vafa um
hvort hún ætti að fara út eða
inn..
— Og yður finnst ég hafa fram
andi smekk að því er tónlistina
snertir? spurði Sandra í léttum
tón.
— Tvímælalaust, svaraði hann
fremur kaldranalega.
— Fellur yður ekki fram-
andi tónlist?
— Það er undir ýmsu komið.
— Hverju?
— Stemningunni. Ég vona að
þér spilið eitthvað fyrir mig við
og við — hver veit, nema smekk
urinn minn breytist þá.
— Komið þér þá eftir kvöld-
verðinn í kvöld. Ég geri ráð fyrir
að þér verðið að bora hjá Josep-
hine frænku, úr því að þetta er
fyrsti dagurinn yðar hérna.
— Og á eftir verð ég að spila
við hana. En ég vona að ég hitti
KALLI KUREKI
»*•- — x— -x*
Teiknari; J, MORA
NOW,LISTe»* ME AN’AUNTie PUCHCSS AZe
GOl»' TO TH’SMtTH BAMCH FOR. A FEW VÞÍiSt
them's Tneee acees o’ hattmow , am’
1 TH’CATE MEEPS FIXI»--\
— Takið nú etftir! Við Soffía
frænka erum að fara til búgarðs
Smith fjölskyldunnar og ætlum að
vera þar í nokkra daga. Það þarf að
»lá þrjár ekrur, og það þarf að kippa
hliðinu í lag.
—- Ef ekki verður búið að gera það,
þegai ég kem aftur, þá verður allt
pati!
— Æ, þú þekkir mig. Ég ætla að
vinna, maður. En strax og þú ert far
inn þá er farinn þá er hann vís með
að stinga af og fara til borgarinnar.
— Þetta hefðir þú ekki átt að
segja.
— Það er þér að kenna. Það var
þín hugmynd. Ég ætla að fara til
borgarinnar og lyfta mér á kreik.
Ég kem aftur á morgun og þá ljúk-
um við búverkunum.
— Hana! Byrjaður enn! Það endar
með því að við komumst í klandur
eins og björn, sem er að snuðra í
býkúpu.
Reyðarfjörður
KRISTINN Magnússon,
kaupmaður á Reyðarfirði, er
umboðsmaður Morgunblaðs-
ins þar I kauptúninu. Að-
komumönnum skal á það
bent að hjá Kristni er blað-
ið einnig selt í lausasölu.
Raufarhöfrt
UMBOÐSMAÐUR Morgun-
blaðsins á Raufarhöfn er
Snæbjörn Einarsson og hef-
ur hann með höndum þjón-
ustu við fasta-kaupendur
Morgunblaðsins i kauptún-
inu. Aðkomumönnum skal á
það bent að blaðið er selt
í lausasölu í tveim heistu
söluturnunum.