Morgunblaðið - 20.11.1965, Blaðsíða 12

12
MORGUNBLAÐID
Laugardagur 20 nóv. 1965
Jósep B|örnsson fulltrúi
um, að verkefnin við svo fjöl-
þættan atvinnurekstur voru jafn-
an margvísleg og margbrotin.
„Það var í æskunnar árdagssól,
er auðnan lét velta hin kviku
hjól.
Hér varð okkar vordagskynn-
ing. (EB)
HANN var fæddur í Reykjavík
toinn 15. desember 1927, og and-
aðist á heimili sínu að Sólvalla-
götu 28 hér í borg hinn 11. þ.m.
Banamein hans var hjartabilun.
Foreldrar Jósefs voru þau
hjónin Ingibjörg Haraldsdóttir
og Björn Friðriksson trésmiður.
Föður sinn missti hann er hann
var aðeins þriggja ára gamall,
og kom þá í hlut móðurinnar að
brjótast áfram með hóp ungra
barna. Alla stund voru þau Jósef
og móðir hans innilega sam-
rýmd og samhent, og eftir að
hann stofnaði sitt eigið heimili,
átti móðir hans þar jafnan at-
hvarf. Þannig voru fósturlaunin
goldin.
Snemma komu í ljós ágætir
hæfileikar Jósefs og miklir og
sjaldgæfir mannkostir, ásamt
vilja til að brjóta sér braut í
lifinu. Hann lauk prófi frá Verzl-
unarskóla fslands vorið 1946,
með lofsamlegum vitnisburði.
Var þetta eigi lítið afrek þegar
þess er gætt, að htann stundaði
kennslu og ýmis önnur störf jafn
hliða skóianáminu, til að afla sér
námsefna, svo sem raunar hefur
verið háttur vel gefinna en efna-
lítilla ungra íslendinga um lang-
ar aldir.
Um þessar mundir giftist Jósef
eftirlifandi konu sinni, frú Ólafíu
Ólafsdóttur, bónda að Álftarhóli
í Landeyjum, traustri ágætis-
konu. Þau eignuðust fjögur börn,
og eru þrjú þeirra á lífi, Svan-
hvít Ásta, Björr. og Ólafur, sem
er alveg nýlega orðinn tveggja
ára gamall.
Það var á vordögum 1946, að
leiðir okkar Jósefs lágu fyrst
saman. Hann hafði þá, sem fyrr
segir, nýlega lokið burtfarar-
prófi frá Verzlunarskóla íslands,
og nú var ekki eftir neinu að
bíða með að velja sér lifsstarf.
Ég tel mér það mikla gæfu, er
Jósef Björnsson ákvað við þessi
tímamót að ganga til samstarfs
við mig, og hafa íeiðir okkar leg-
ið saman óslitið síðan, eða í að-
eins tæp tuttugu ár. Er hér var
komið sögu árið 1946, hafði ég
komið fótum undir allverulegan
iðnaðarrekstur, og þá unnið að
þeim málum í röskan tug ára.
Ég fann fljótt að mér hafði
bæzt öruggur liðsmaður þar sem
Jósef var. Við snerum nú bök-
um saman við hinar margvíslegu
framkvæmdir sem hugurinn stóð
til, og brátt efldist iðnreksturinn
stig af stigi, ár frá ári. Kom þar,
að iðjuverið að Bræðraborgar-
stíg 7 var orðið eitt af stærstu
atvinnufyrirtækjum Reykjavík-
ur, ein af þeim stoðum, sem at-
vhmulíf höfuðborgarinnar hvíldi
á. Ég á að vísu fjölmörgum trú-
um og traustum samstarfsmönn-
um mikið að þakka frá þessum
annasömu árum, en engum þó
meira en honum, sem í dag er
kvaddur hinztu kveðju.
Jósef Björnsson gekk glaður
og öruggur að starfi, vildi leysa
hvern vanda, og tókst það líka
jafnaðarlega. Það lætur að lík-
Líklega hefur okkur verið einna
mestur vandi á höndum árið
1960 og næstu árin þar á eftir.
En svo sem kunnugt er, breytt-
ist stefnan í viðskitpamálum þá
í frjálslegra horf, og voru ýms-
ar iðngreinar lítt undir hinar
snöggu breytingar búnar. Af
þessu er löng saga og margþætt;
sú saga verður ekki rakin hér.
Svo vel tókst þó til, að iðnað-
arfyrirtækin að Bræðraborgar-
stíg 7 reyndust þess umkomin
að snúast við hinu breytta við-
horfi. Þróun mála stefndi í rétta
átt, og við vorum fullir af bjart-
sýni og trú á örugga framtíð
iðnaðarfyrirtækja okkar.
Þá er það seinni hluta árs
1963, að himininn hrannast óveð-
ursskýjum skyndilega og óvænt,
og gjörningaveður fer að. Þetta
fárviðri hefur síðan dunið á at-
vinnurekstri okkar, an þess að
þar rofaði nokkru sinni til. Á
þessum sérstæðu og úr hófi fram
erfiðu tveim árum, sýndi Jósef
ef til vill bezt hvað í honum
bjó. Með æðruleysi og atorku
studdi hann mig í hverri tilraun
til að rétta hlut iðnaðarfyrirtækj
anna á Bræðraborgarstíg 7, og
sparaði hvergi krafta sína, enda
allt hans ævistarfi bundið þess-
um framkvæmdum. Og hann
var einmitt með hugann sérstak-
lega bundinn við brýn vandamál
í þessu sambandi þegar kallið
kom, skyndilega og óvænt. Hin
styrka hönd missti afl sitt.
Stundaglasið var tæmt í botn.
Jósef Björnsson féll á hreinan
skjöld.
Mér er nú þakklæti efst í huga
fyrir að hafa átt langa samleið
SÆNSK
GÆÐI
MARGAR
OERÐIR
I MARGIR
LITIR

GÓLF VEGGFLÍSAR
ÚTI & INNI
= héðinn =
S. 24260 -VÉLAVERZLUN -
með svo ágætum dreng og mik-
ilhæfum manni, sem Jósef var.
Það er mannskaði, er slíkir falla
langt fyrir aldur fram. Endur-
minningin um þessa samfylgd
mun brýna vopnin og herða hug-
ann til varnar og sóknar, eftir því
sem kringumstæður og kjör
hverju sinni krefjast á ókomn-
um tímum. Ég vil einnig flytja
þakkir hinna fjölmörgu sam-
starfsmanna Jósefs þessa tvo ára
tugi, sem nú eru að baki. Ég
veit, að þeir eiga góðar minn-
ingar frá daglegum samskiptum
frá þessu langa tímabili.
Jósef Björnsson var glaður í
hópi vina, þekkti marga og naut
óvenjulegrar mannhylli. Hann
tók þátt í ýmsum félagsmálum,
m.a. studdi hann starfsemi Lions
félagsskaparins á íslandi með
ráðum og dáð, allt frá upphafi.
Aðrir mér kunnugri munu rita
um þennan þátt í ævistarfi
Jósefs.
Er vel metinn og vammlaus
sonur íslands var á sínum tíma
lagður til hinstu hvílu eftir far-
sælan og annasaman starfsdag,
kvaddi Sigurður Sigurðsson
skáld frá Arnarholti hann með
þeirri ósk, að ísland ætti ætíð
„menn áð missa, meiri og betri
en aðrar þjóðir“. Það væri rauna
bótin bezta.
Megi sá sannleikur, að við
fylgjum í dag góðum dreng til
grafar einnig verða ykkur, sem
hér hafið mest misst, eiginkonu,
aldurhniginni móður og börnun-
um huggun í 'sárum harmi. Gefi
Guð ykkur sólarsýn að baki sorg-
arskýja.
Magnús Víglundsson.
. 15. ðes. 1927. D. 11. nóv. 1965.
Kveðja frá Baldursfélögum.
„Mjök er um tregt
tungu að hræra.“
ER OKKUR félögunum i Lions-
klúbbnum Baldri hér í Reykja-
vík barst sú fregn síðari hluta
dags, fimmtudagiinn 11. nóvem-
ber sl„ að Jósef Björnsson félagi
okkar, væri látinn, setti okkur
hljóða. Þennan sama dag var
einmitt fundur í félagsskap okk-
ar, um hádegisbil, en aldrei þessu
vant var Jósef ekki mættur, og
þótti mörgum einkennilegt, þar
sem hann hafði mætt samfleytt
á öllum fundum félagsins sl.
tíu ár. Á þeirri stundu, er fund-
ur stóð yfir, yfirgaf hann okkar
jarðneska líf.
f dag • er þessi vinur okkar og
félagi til moldar borinn.
Hann var fæddur að Bjargi á
Seltjarnarnesi 15. des. 1927, son-
ur hjónanna Ingibjargar Haralds
dóttur og Björns Friðrikssonar,
og var því nær 38 ára að aldri
j unnið þrekvirki í söfnun rfjár-
muna til styrktar áhaldasjóði
Barnaspítalasjóðs Hringsins. Til
þessa góða málefnis lagði félagið
fram 100 þús. kr.
Jósef Björnsson gegndi ritara-
störfum í umdæmisstjórn Lions-
hreyfingarinnar á íslandi árið
1962—63, en það starf er mjög
þýðingarmikið. Kom sér vel í
því starfi frábær enskukunnátta
hans. Á yfirstandandi ári gegndi
hann mikilvægu starfi innan
klúbbs okkar.
Árið 1947 gekk Jósef að eiga
eftirlifandi konu sína, Ólafíu S.
Ólafsdóttur. Varð þeim þriggja
barna auðið: Svanhvít Ásta, 16
ára að aldri, Björn Ingi 15 ára
og Ólafur 2 ára gamall.
Að leiðarlokum minnumst við
félagar í Lionsklúbbnum Baldri
góðs og skemmtilegs félaga, er
eigi skoraðist undan skyldum og
störfum í þágu starfs okkar. —•
Kjörorð Lionshreyfingarinnar
> er: Frelsi, þekking, öryggi þjóð-
Íar okkar.
Við vottum eftirlifandi konu
hans, móður og börnum okkar
dýpstu hluttekningu. Hann var
gæða drengur og minning hans
mun lifa.
VORIÐ 1946 útskrifaðist úr
Verzlunarskóla íslands mjög
samstilltur. hópur ungmenna.
Það var einkum fyrir atbeina
eins manns úr þessum hópi. að
þar skapaðist sérstaklega góður
félagsandi, sem ávallt hefur
haldizt síðan. Sá maður, sem
fyrir þessu stóð var Jósef
Björnsson. Öll urðum við því
harmi lostin. er við fréttum and
lát þessa góða drengs, sem kall
aður var svo óvænt burt úr
hópnum.*
Vio slíka fregn verður okkur
hugsað til samverustunda lið-
inna ára, þá finnum við, að allt
voru þetta bjartar stundir, sem
engan skugga ber á. í skóla
var Jósef driffjöðrin í öllu fé-
lagslífi og hrókur alls fagnaðar
á samverustundum. Jósef var
búinn flestum þeim kostum, sem
gerði hann sjálfkjörinn forystu-
mann bekkjarins. Trygglyndi
hans og félagslyndi, ósérhlífni
og atorka var sérstæð, og hlóð-
ust því óhjáki Vimilega á hann í
skóla mjög tímafrek félagsstörf,
sem hann leysti af hendi með
miklum ágætum. Enginn skyldi
þó halda, að öll þessi tímafreku
störf væru ynnt af hendi á
kostnað námsins, annað sann-
ar hinn frábæri námsárangur
hans, enda var Jósef, auk ann-
arra kosta, mjög góðum gáfum
gæddur.
Jósef, þegar við nú kveðjum
þig, þá minnumst við þín sem
þess félaga, sem ljúft er að minn
ast. Ávallt var hægt að leita til
þín, því með alúð og glaðværð
leitaðist þú við að leysa hvers
manns vanda. Sennilega hefði
hópurinn að mestu tvístrazt á
þeim nær 20 árum, sem liðin
eru frá okkar sameiginlegu
skólagöngu, ef þín hefði ekki
notið við. Af minningunni um
þig stafar bæði birtu og hressi-
leika og aldrei heyrðist frá þér
nöldur eða barlómur. Við minn-
umst þín því ávallt sem hins
glaðværa, hressilega og trygg-
lynda drengs og erum þakklát
fyrir að hafa átt með þér sam-
leið og mátt eiga þig sem fé-
laga. Vertu sæll vinur og hafðu
þökk fyrir allt.
Eiginkonu, börnum, aldraðri
móður og öðrum aðstandendum
vottum við innilegustu samúð
okkar.
er hann lézt.
Ungur að árum hóf hann nám
við Verzlunarskóla íslands og
lauk þaðan námi vorið 1946 með
I. einkunn. Að námi loknu réðist
hann til Magnúsar Víglundssonar
iðnrekenda og fyrirtækja hans
hér í borg og starfaði þar til
dauðadags.
Starfssaga ungs manns er að
öllu jafnaði ekki skráð nær fer-
tugsaldri, en þrátt fyrir það hafði
Jósef áunnið sér mikið traust fé-
laga Lionshreyfingarinnar á ís-
landi fyrir þau störf, er hann
innti af hendi í þágu þessa góða
og gegna félagsskapar.
Hann var formaður Lions-
klúbbsins Baldurs félagsárið 1960
—61, og í formannstíð hans var
Bekkjarfélagar
i-ýst eftir
s]ónarvottum
í FYRRINOTT var ekið á nýja,
fólkswagen'bifreið R-11048, þar
sem hún stóð á móts við húsið
nr. 31 við Bólstaðarhlíð. Hægra
afturbretti bílsins var dældað
og rispaður afturstuðari.
Þeir, sem kynnu að geta gefið
upplýsingar um atlburð þennan,
eru beðnir að hafa sam'band við
rannsóknarlögregluna. Eins eru
það tilmæli til þess, er tjóninu
olli, að gefa sig fram.