Morgunblaðið - 23.11.1965, Qupperneq 28

28
MORGUNBLAÐIÐ
Þriðjudagur 23. nóv. 1965
Langt yfir skammt
eftir Laurence Payne

\Wn

.4b.
3839
•'(>» ,Uh A|I„
»M/» »
Atli#

COSPER
— Kunnið þér eitthvað í fæðingarhjálp?
Þegar höndin á honum leitaði
eins og ósjálfrátt að vasa hans,
varð ég fljótari til og reif hníf.
inn upp úr vasanum Hann glápti
á mig meðan ég þrýsti á hnapp-
inn og blaðinu skaut fram úr
skaftinu, rétt við nefið á hon-
um.
— Og hvað gerir þú við hann?
spurði ég rólega.
Hann setti upp andstyggðar-
glott. — Ég næ steinum úr hross
hófum með honum.
Ég starði á hann svo sem
hálfa mínútu, og átti bágt með
að stilla mig, en sneri mér svo
að slánanum við hliðina á hon-
um, og rétti út höndina. — Og
hvar er þinn hnífur?
— Fáðu honum hann ekki,
Red, hrækti sá litli út úr sér
illskulega. Hann hefur engan
rétt til að taka neitt af þér.
Ég sneri mér að honum og
sagði. — Haltu þér saman eða
þú færð einn á hann.
Hann skellihló. — Skárra er
það nú hugrekkið. Ég vona bara,
að hér séu nógu margir sjónar-
vottar, sem geti vitnað með mér.
Fólk er ekkert hrifið af, að
löggurnar berji litla stráka. Þú
getur komizt illilega í skömm-
ina, ef þú ferð að leggja hend-
ur á mig.
Og allt í einu sá ég rautt. Ég
fleygði hnífnum og greip heljar
taki framan í jakkann hans og
reiddi til höggs, og það högg |
hefði getað orðið honum að
bana, hefði ekki Saunders grip-
ið í handlegginn á mér með
heljartaki, sem hefði getað kippt
honum úr liði.
— Aðgættu, hvað þú ert að
gera! hvíslaði hann lágt að mér.
Þegar hann skarst svona harka
lega í leikinn, áttaði ég mig, og
sá, hversu alvarlegt þetta hefði
getað orðið. Ég hratt stráknum
frá mér ofsalega og rak mig í
borðið um leið. Allir voru að
horfa á mig. Loftið var rafmagn
að. Ég klemmdi augun aftur og
eftir ofurlitla stund, sem mér
fannst vera heil eilífð, jafnaði
ég mig.
Dátinn gekk fram.
— Hversvegna lofið þér ekki
mér að fást við hann. Það segir
enginn, að ‘ ég geti ekki stein-
rotað hann.
— Þér skuluð ekki skipta yð
ur af þessu, sagði ég stuttara-
lega. — Hann má bara þakka
fyrir að hér skuli einhver vera
viðstaddur, sem er stilltari en
ég. Ég sneri mér að Saunders,
sem stóð þarna á öðrum fæti og
var vandræðalegur. — Þakka
þér fyrir, sagði ég lágt.
□---------------------------□
32
□---------------------------□
Hnífurinn skalf þarna enn við
fætur mina. standandi í gólfinu.
Ég laut niður til að taka hann
upp og dró blaðið inn í hann.
Aftur rétti ég höndina að hin-
um stráknum. Hann lagði hníf-
inn sinn í lófa mér.
— Ég ætla að taka þessa tvo
fasta, sem grunaða um hlutdeild
í morði — farðu með þá á stöð-
ina. Ég yfirheyri þá seinna.
Svo var þeim ýtt fram að dyr
um. Ég tók eftir því, að sá litli
var ekki lengur neitt herskár.
Hann þyrfti ekki nema að kólna
svolítið á stöðinni og þá mundi
losna um tunguhaftið á honum.
En hinn hafði enn ekki gefið til
kynna, á neinn hátt, að hann
hefði yfirleitt nokkra tungu.
— Andartak! Komið þið hing-
að!
Hann kom til mín aftur og
stanzaði fyrir framan mig með
ólundarsvip, tvísteig, en leit
ekki á mig.
— Hvað heitirðu?
— Red Murphy.
— En rétta nafnið?
— Tom Murphy!
Ég benti með höfðinu að dyr-
unum. — Og þessi?
— Vic Marsh.
— Og hver var náunginn, sem
með ykkur var?
Hann yppti öxlunum. — Það
hef ég enga hugmynd um.
— Hvað áttu við með því?
hvæsti ég.
Hann leit snöggvast upp og
beint framan í mig. — Það sem
ég sagði. Hann fann okkur í
knæpu, og ég hef enga hug-
mynd um, hver hann er.
— Hvaða knæpu?
— Gremlin Arms í Hammer-
smith.
— Og þú hafðir aldrei séð
hann áður?
— Aldrei.
— Var það hann, sem réð því,
að þið fóruð hingað?
Hann kinkaði kolli.
— Sagði hann nokkuð, sem
benti til þess, að hann ætti nokk
urt sérstakt erindi?
— Hvað eigiS þér við?
— Gaf hann 1 skyn, að hann
ætti nokkurt sérstakt erindi,
einmitt hingað?
— Nei, ég varð ekki var við
neitt sérstakt. Hann virtist bara
vera úti að skemmta sér.
Ég sagði harkalega: — Þið
hafið víst eitthvað einkennileg-
ar hugmyndir um að skemmta
sér. Hversvegna viljið þið ekki
láta fólk vera í friði, svona rétt
til tilbreytingar, fyrir óþokkum
eins og ykkur? Þið eruð hrein-
asta plága, hvar sem þið eruð.
Ég sneri mér að liðþjálfanum,
sem hafði verið að skrifa skýrsl-
ur. — Gott og vel, farið þér
með hann burt . . . ég hossaði
hníf Murphys í hendinni . . .
— og látið okkur ekki finna
neinn svona hlut í fórum ykkar.
Skiljið þið það?
Hann kinkaði kolli þegjandi,
en það var eins og hann ætlaði
að fara að segja eitthvað, en
hætti við það, og lullaði burt.
Ég starði á eftir honum. Maður
gat farið að gubba af að horfa á
svona óþverra. Ég fleygði hnífn-
um á borðið. — Hvernig gengur
hjá yður, liðþjálfi?
— Það er allt í lagi. Ég er
búinn að taka framburð þessa
fólks.
Hann rétti mér minnisbókina
sína. Ég þaut í gegnum hana og
átti bágast með að komast fram
úr klórinu hans. Þarna var ekk
ert sem ég vissi ekki áður. Mynd
in af unga manninum, sem haíði
ráðizt að Dane var ljóslifandi
í hugum þeirra allra og hinár
ýmsu lýsingar þeirra á honum
komu furðanlega saman. En
framburður læknisins bætti við
einu eftirtektarverðu atriði.
Ég lét hitt fólkið fara og þakk
aði því fyrir, en læknirinn varð
eftir hjá mér. Ég benti á skýrsl-
una hans. — Þessi augnsjúkdóm
ur, sem þér nefnið þarna hvað
heitir hann. Ég get ekki almenni
lega lesið það sem þarna stend-
ur.
— Blepharitis.
— Og þér haldið, að hann hafi
þjáðzt af því?
* Hann yppti öxlum þegjandL
— Það lítur út fyrir það. Ég
var nú ekki alveg nógu nærri
til þess að vera alveg viss. Þetta
er hvarmabólga, augnlokin
verða mjög rauð og aum á rönd
unum og augnhárin detta af.
Það leit út eins og hann væri að
láta lækna það, því að það var
smyrsli á þeim — hugsanlega
penicillin. Það gæti gefið yður
bendingu. Vitanlega gæti það
líka verið gullsmyrsli og þá
væri hann að lækna sig sjálfur,
því penicillin þurfa læknar
helzt að meðhöndla, því að það
getur verið mjög hættulegt aug
unum ef maðurinn þolir það
ekki.
— Er það sama sem hann hafi
verið hjá augnlækni, eða gat
venjulegur læknir hjálpað hon-
um?
— Því miður víst hvaða Jækn
ir, sem er. Og það gerir máJið
erfiðara, er ekki svo?
— Jú, það gerir það. En það
getur nú verið það sama . . .
— Það kynni að vera, að ég
gæti þar hjálpað yður, sagði
hann. — Ég gæti hringt upp
starfsbræður mina hérna í
kring, og spurt þá, hvort þeir
hafi nokkurn til meðferðar eins
og er . . . ef þetta er læknir hér
á staðnum, gæti hafzt eitthvað
upp úr því. Þeir fara sjaldan
langt að heiman til starfa. Það
gæti verið reynandi.
— Þakka yður fyrir, læknir.
Þakka yður kærlega.
Við kvöddumst með handa-
bandi og skildumst.
Þá rannsökuðum við Saund-
ers gluggann á karlasalérninu.
Kenning Carters var sennilega
rétt. Ég stóð uppi á sætinu og
sá út yfir lítinn húsagarð. Það
rigndi eins og hellt væri úr
fötu.
— Og öll verksummerki skol-
ast burt með rigningunni, taut-
aði ég.
Saunders kinkaði kolli.
— Við erum ekki sérlega
veðurheppnir með þetta mál.
— Maður verður nú var við
það.
SNJODEKK
Betri spyrna i aur,
slabbi og snjó. Þau
eru sérstaklega fram
leidd til notkunar
við erfiðustu aksturs
skilyrði.
Fyrirliggjandi:
560x15.
llllllllllllllllllillllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllliiiiiiiiiiiiiiiilllliíillllllllllllllllljsi
Akið á Good Year snjódekkjum
§| Fleiri aka á
GOOD YEAR
en nokkrum öðrum dekkjiun.
| P. Stefánsson hf. |
-H Laugavegi 170—172. — Símar 13450 og 21240. §§■
HUJVANGSGULT-DÖKKGRÆIVT-GULTOKKUR
LJÖMAGULT