Morgunblaðið - 08.12.1965, Page 6

6
MORGUNBLAÐIÐ
Miðvikudagur 8. des. 1965
Fyrsta íslenzka platan með kvennaröddum
Vilhjálms Stefánssonar komin út
Slysavarnakórinn syngur íslenzk
lög á nýútkominni hljómplötu
ÚT er komin hljómplata, sem
Kór kvennadeildar Slysavarna-
deildar íslands í Reykjavík
syngur ínn á íslenzk lög. Og er
það fyrsta íslenzka hljómplatan
með einum saman kvenröddum,
sem gefin hefur verið út. Hljóm
platan var gerð að frumkvæði
Kvennadeildarinnar, gefin út af
Fálkanum og framleidd hjá His
Masters Voice.
Haraldur Ólafsson í Fálkan-
um og stjórn kórs Kvennadeild-
arinnar sögðu þessar fréttir á
blaðamannafundi og veittu upp-
lýsingar um þessa nýju plötu.
Á henni eru fimm lög, og öll
eftir íslenzka höfunda. >ar eru
'tvö yndisleg lög eftir Inga T.
Lárusson við textana ,,Sól-
skríkjan mín“ eftir Pál E. Olafs
son og „Litla skáld“ eftir Þor-
stein Erlingsson. „Svanurinn
minn syngur“ eftir Sigvalda
Kaldalóns, ljóð eftir Höllu Eyj-
ólfsdóttir. Fjórða lagið er
,,Kvennaslagur“ eftir Sigfús Ein
arsson við ljóð Guðm. Guð-
mundssonar, sem hefst á ljóð-
línunni „íslands konur hefjumst
handa“ og þykir vel við eiga að
kvennakór syngi það. Að lokum
ber að nefna ,,Sumarkvæði“, en
Skúli Halldórsson gerði við
þetta ljóð Sig. Júlíusar Jóhann
essonar lag, sem sérstakegá var
tileinkað Gróu Pétursdóttur, og
þykir Slysavarnakonum vel við
eiga að syngja henni til heiðurs
„Nú ertu komin, sumarsól".
Tildrög þess að hljómplatan
varð til, var líka í rauninni 70
ára afmæli Gróu Pétursdóttur.
Kórkonur æfðu og sungu þessi
lög á segulband og fengu útvarp
ið til að setja þau á eina hljóm-
plötu, til að gefa Gróu á afmæl-
inu. Og þar sem söngurinn þótti
takast svo vel, og auk þess 10
ára afmæli kórsins, þá leituðu
konurnar til Haraldar Ólafsson
ar í Fálkanum um að fá gefna
út hljómplötu, þá fyrstu og einu
„Andlát rithöfundar er síðasta
athöfn hans, og hann getur tæp-
ast lýst því í sjálfsævisögu sinnL
Hann getur aðeins vonað, að það
verði tilhlýðilegt og ef til vill
með nokkurri helgiangan, sem
guðfræðikennari minn, George
Foot Moore-------vitrasti maður,
sem ég hfi nokkru sinni kynnzt
— gerði ráð fyrir, að kynni að
vera angan af óþvegnu líni.“
Ekkja Vilhjálms, frú Evelyn,
skrifar eftirmála þar sem hún
segir frá anlláti Vilhjálms,
kynnum þeirra og ýmsum
atvikum ú lífi hans. Bókin
er 372 bls. að stærð auk fjöl-
margra myndasiða. Þýðinguna
gerðu Hersteinn Pálsson og Ás
geir Ingólfsson, en útgefandi er
ísafold.
Haraldur Ólafsson, forstjóri Fálkans og stjórn Slysavarnakórsins. Frá vínstri: Gróa Fétursdótt
ir, form., Hjördís Pétursdóttrr, ritari og Elínborg Guðjónsdóttir gjaldkerL
sem kórinn hefur sungið inn á.
Hann tók strax vel I það og
kváðust stjórnarkonur vera hon
um ákaflega þakklátar, því án
hans hefði aldrei verið hægt að
koma þessu í kring.
Kór Kvennadeildar Slysavarna
★ Öryggið í um-
ferðinni
1 vikunni sat ég í leigu-
bíl vestur Hringbraut. Á undan
okkur var lítill bíll og ók ekki
hrastt. Hann var vinstra megin
á akbrautinni og við Kennara-
skólann gaf ökumaður þessa
farartækis það til kynna með
stefnuljósi sínu, að hann ætlaði
að beygja til vinsitri. Gæti hafa
verið á leiðinni út á filugvöll —
til Flugfélagsins. Leigubílstjór-
inn minn ætlaði að fara fram úr
fyrrnefndu ökutæki — og vor-
uim við farnir að nálgast það
mikið, auðvitað á hægri vegar-
brún. En skyndilega sveigir
ökutækið þvert fyrir okkur —
og aðeins einstakit snarrræði
bílstjórans míns forðaði því, að
hann færi bókstaflega yfir litla
ökutækið, sem var nánar til-
tekið Skoda. Ökumaðurinn,
sem blikkaði vinstra stefnu-
ljósi, ók svo þvert fyrir okkur
og hægra megin út af akbraut-
inni, var kvenmaður, sem
hvorki leit til hægri né vinstri
— og ég er sannfærður um, að
hún hefur ekki haft hugmynd
um það hve nálægt dauðanum
hún komst þarna á gatnamót-
unum fyrir neðan Kennara-
dkólann. Hún ók meira að segja
þvert yfir hina akbrautina — í
veg fyrir tvær bifreiðir, sem
auðvitað voru þar í fullkomn-
um „aðaltorautarrétti“. En öku-
menn beggja snarhemluðu þvi
að frúin hélt sínu striki — og
hægði ekki á sér. Sennilega hef
ur hún verið að hugsa um það,
hve þægilegur og öruggur nýi
Skoda-bíllinn hennar væri.
Það er allt of algengt að sjá
slíka hegðun í umferðinni og
það er engin tilvilj'un að um-
ferðarslysin eru hér óhugnan-
lega* tíð.
★ Umhyggja fyrir
s j ór nmálamönnum
Ekki láta allir sér jafn-
annt um stjórnmálamennina og
bréfritari, sem sendir okkur
línu frá Stykkishókni:
„Kæri Velvakandi.
Ég hlustaði á dagskrána
fyrsta desembér. Að mestu leyti
fannst mér hún ágæt, en þó get
ég ekki gert að þvi að þessi
mikli fagnaðar dagur fyrir alla,
skyldi þurfa að bjóða upp á
margenöurtekna eftirhermu-
tuggu um okkar mætustu menn.
Mér satt að segja oftoauð. Þetta
getur verið ágæt \dkemmtun í
sirkus eða þar sem það á við,
en þetta siðasta skemmtiatriði
Það ungur nemur
Og loks kemur hér stutt
athugasemd um uppeldismál:
„Á baksáðu Morguntol. 127.
nóv. sl. er mynd af ótímatoærri
áramótabrennu, og í texta með
myndinni stendur m.a.: 1 þetta
skipti mun barn eða unglingur
hafa verið að verki, en ef upp
kemst eins og oftast reyniist, að
fullorðinn maður hafi framið
þetta ódæði, ber að refsa fyrir
það harðlega“.
Allir hljóta að vera því sam-
mála, að það er níðingslegt, að
eyðileggja þannig bæði vinnu
og vonir þeirra barna, sem að
framtakinu stóðu, þ.e.a.s., viða
að efni og tolakka til brennunn-
ar á gamlárskvöld. Hinsvegar
finnst mér það alrangt hjá
texitahöf. og óheppilegur
hugsanamáti, þar sem hann
telur að börn eða ungl. hafi
staðið að ódæðinu, þá eigi alla
ekki að refsa þeim fyrir það,
aðeins ef fullorðinn maður á i
hlut. Er það rétt uppeldisað-
ferð, að réttlæta öll ódæði
barna og unglina, en fara svo
fyrst að taka hart á hlutunum,
þegar barnið er orðið að full-
orðnum manni.
Er þetta sem korna skal 1
uppeldismálum okikar?
„Númi“.
Kaupmenn - Kaupféliig
ÚT er komin sjálfsævisaga Vil-
hjálms Stefánssonar, landkönn-
uðar, en hann lauk við bókina
nokkrum mánuðum áður en hann
lézt 1962.
Vilhjálmur segir svo m. a. i
eftirskrift: „Um þessar mundir
— þetta er í marz 1962 — hefi
ég ekki öllu meira að skrifa um
ævi mina. Vitanlega er ýmislegt,
sem ég sé síðar eftir, að ég
mundi ekki, ef ég verð nógu
langlífur, og svo er einnig sá
möguleiki, sem ég geri mér fulla
grein fyrir, að ef ég verði ^ekki
nógu langlífur, muni sjálfsævi-
saga mín — eins og margra
manna, sem farið hafa á undan
mér — ekki birtast á prenti ná-
kvæmlega eins og ég skrifadi
hana.
félags Islands í Reykjavík hef-
ur starfað í 10 ár, en er nú
niðurlagður. Ástæðan er einkum
annríki allra kvenna á íslandi
nú á dögum. Yngri stúlkurnar
í kórnum voru jafnan í próf-
Framhald á bls. 22
spillti fyrir mér öllu því sem á
undan var komið. Er niú ekki
hægt að halda næst upp á fiull-
veldið okkar í útvarpið án þess
að hafa svona nokkuð í framimi.
Ég bið þig að koma þessu á
framfæri fyrir mig.
Kona í Stykkishólmi“.
Þessar eftirhermur eru að
líkindum táðkaðar meira hér á
íslandi en víða erlendis, enda
veldur fámennið því, að svo til
allir landsmenn þekkja rödd
þeirra, sem eitthvað Játa að sér
kveða. Mér finnst gaman að
eftirhermum, ef þær eru ekki
fluttar allit of ofit — og af
tvennu illu held ég að stjórn-
málamennirnir vilji fremur að
eftir þeim sé hermt en að þeir
séu hafðir útunclan, ef á annað
borð er hermt eí'tir nafnitoguð-
um möniluin.
Því miður geðjast íslending-
um bfetur að skopi, sem hefur
brodd og er fremur háð en gam-
ansemi. íslendingar kunna síð-
ur að meta gaman, sem er til
þess eins að hlæja að þvá — og
á ekki að koma illa við neinn.
Þetta liggur sennilega í eðli
okkar og ég geri ekki ráð fyrir
að eftirhermur breyti þesisu
nema síður sé.
Sjálfsævisaga
Gulu rafhlöðiírnar
fyrir segulbönd,
myndavélar og mótora
Bræðurnir Ormsson hf.
Vesturgötu 3, Lágmúla 9.
Sími 38820.