Morgunblaðið - 08.12.1965, Side 28

28
MORGUNBLAÐIÐ
Miðvikudagur 8. des. 1965
Langt yfir skammt
eftir Laurence Payne
— Hvernig á maður að stöðva bílinn, ef ekki er tré í nágrenninu?
— Hvenær fór hún út?
— Ég veit það ekki. Ég var
sýninguna á enda og fór svo
heim gangandi í allri rigning-
unni.
— Og þér sáuð ekki manninn
yðar aftúr um kvöldið?
— Nei.
— I>á getið þér alls ekki verið
viss um, að hann hafi verið
heima.
— Það var ljós í vinnustof-
unni, svo ég gekk út frá, að
hann væri þar. En ég leit þar
ekki inn, heldur fór beint í rúm-
ið.
Ég þagði stundarkorn og hugs-
aði mig um. Eitt atriði virtist
ekki geta komið heim og saman,
en ég nefndi það ekki við neinn.
— Hvemig var með þennan
árekstur hans og þessar skeinur,
sem hann fékk á sig? Hvaða
grein gerði hann fyrir þeim?
— Hann nefndi þær ekki einu
sinni á nafn. Ég tók eftir ein-
hverjum heftiplástri á handar-
bakinu á honum, en hann sagð-
ist bara hafa hruflað sig einhvers
staðar.
Ég leit framhjá henni Og á
máluðu klessuna á regnkápu
Úrsúlu á myndinni og þá fannst
mér ferðasnið.
— Það var leiðinlegt þetta
með hann David Dane, sagði ég,
eins og mér dytti það nú fyrst
í hug.
— Já, fyrst þér segið það, þá
er það sjálfsagt rétt.
Ég hristi höfuðið. — Það var
nú eitt enn, sem þér nefnduð
ekki við mig. Þekktuð þér hann
virkilega?
— Nei, það gerði ég ekki.
— Úrsúla sagði mér frá sam-
bandi sínu við hann, en það var
í trúnaði.
□----------------------------□
46
□-------------------------—□
— Úrsúla var dáin, þegar ég
spurði yður um hann, svo að það
trúnaðarbrot hefði ekki getað
gert henni neitt mein. Hvemig
getið þér vitað, að Dane hafi
ekki kálað henni?
Hún yppti öxlum. — Það hefði
hann sjálfsagt getað. Og sannast
að segja, var ég alveg að því
kominn að segja yður frá honum.
— En .... ?•
— En ég sá mig um hönd.
— Þér eigið við, að maðurinn
yðar hafi sagt yður að skipta yð-
— Nei það var ég, sem gerði
það. Ég snarsneri mér við.
Jordan Barker stóð í dyrunum
og regnið rann niður af olíuföt-
unum hans. Hann virtist mjög
önugur .... af hverju sem það
nú hefur verið.
— Halló! heilsaði ég honum
vingjarnlega. — Þá hittumst við
aftur.
Hann glápti á mig með reiði-
svip. — Ég man ekki betur en
ég segði yður, að HammOnd væri
að heiman yfir helgina.
— Jú, það gerðuð þér sannar-
lega. En mér datt í hug að líta
inn og tala eitt orð af viti við
frú Barker. Yður er það vonandi
ekki neitt á móti skapi?
Hann svaraði engu en leit illi-
lega til mín, svo fór hann úr
kápunni, fleygði henni á stól, þar
sem hún gerði fljótt poll á gólf-
ábreiðuna. Perlita tók hana og
hengdi hana yfir tvo snaga á
veggnum.
Ég var sjálfur önugur í skap-
inu.
— Fjölskylda yðar virðist hafa
sérstakan hæfileika til að þegja
yfir hlutunum. Mér þætti gaman
að vita, hvaða hag þér teljið yð-
ur í því.
— Dane var mitt áhugamál.
Það var ég búinn að segja yður
áður.
— Og glæpir eru okkar áhuga-
mál, hvæsti ég á móti. — Þetta
er dálítið skrítið! Dane er að
kúga fé af vinstúlku yðar, þér
takið málið í yðar hendur og
ógnið honum með byssu, tveim
dögum síðar er vinstúlkan myrt
og þér berið ekki við að segja
sjálfum yður, að Dane sé fyrst
og fremst grunaður. „Nei“ seg-
ið þér, „hann hefði aldrei hug
í sér til að miða byssu á nokk-
urn mann“. Hvernig í fjandan-
um vitið þér það? Tveim dögum
síðar er Dane sjálfur myrtur —
og hvað eigum við að álykta af
af því? Beinlínis að við skulum
leita að manninum sem vildi
fyrst og fremst ryðja honum
úr vegi — með öðrum orðum
yður, hr. Barker!
— Dane var myrtur í áfloga-
bendu.
— Það var setið um Dane og
það vitið þér vel. Nú væri ekki
úr vegi, að þér segðuð mér, hvar
þér voruð milli klukkan níu og
tíu í gærkvöldi, hr. Barker!
Hann stillti sig vandlega áð-
ur en hann svaraði; og var þá
rólegur. — Ég var nú hérna í
stofunni og var að spila við
Perlitu og Hammond. Við byrj-
uðum klukkan átta og héldum
áfram fram yfir miðnætti.
— Hver var fjórði maður?
— Stúlka, sem heitir Brenda
Martin, kunningi okkar. Hún
mun bera okkur vitni.
— Ekki er að efast um það,
svaraði ég þurrlega. Þér ættuð
að gefa mér heimilisfangið henn
ar, svo að ég viti, hvert ég á
að snúa mér.
Þau vissu það nú ekki svona
undirbúningslaust, svo að Per-
lita fann vasabók og sýndi mér
það. Ég skrifaði það hjá mér.
— Jæja, þið hafið þá ágætis
fjarverusönnun fyrir kvöldið í
gærkvöldi. Vel af sér vikið! Það
væri gaman að vita, hve langan
tíma það tekur mig að afsanna
það!
— Það er bara satt. Þér getið
gert við það, hvað þér viljið
sagði Barker.
— Ég verð víst að gera mér
það að góðu í bili, er það ekki.
Ég leít hvasst á þau bæði. —
En kannski komizt þið að þvi
einhvern daginn, að réttvísin er
ekkert lamb að leika sér við.
Ef þér hefðuð sagt satt frá öllu
í upphafi, hefðuð þið sennilega
enga þörf á neinni fjarveru-
sönnun fyrir morðið á Dane.
— Hann hló með fyrirlitning-
artón. — Ef þér haldið, að ég
ætli að eyða einhverjum tárum
á þann lúsablesa, þá er það
mesti misskilningur. Hann fékk
það, sem hann átti skilið, og
sá, sem kálaði honum er maður
að meiri.
— Æ, hættið þér þessu, sagði
ég og var gramur. Þarna er
búið að myrða tvær manneskj-
ur, og það er alveg sama, hvað
sem hafa komið í Hásetaklúbb-
Fáðu að vita um leigubílstjóra,
þær voru eða hvernig þær voru.
Mitt hlutverk er að ná í morð-
ingjann. í morgun voruð þér að
telja mér trú um, að þér hefð-
aldrei drepið mann og ætluðuð
eikki að fara til þess héðanaf.
Það er ekki nema heiðarleg af-
staða, sem fjórir af hverjum
fimm borgurum landsins hafa.
Þessvegna kemur^ mér það
spánskt fyrir, að þér skulið vilja
standa hjá og horfa á fólk brytj
að niður án þess að vilja hjálpa
til að ná í þann seka. Viljið þér,
að morðingi Úrsúlu komi fyrir
lög og dóm? Ef ekki, þætti mér
gaman að vita, hversvegna.
Þetta uppþot mitt hefur lík-
lega orkað vel á þau bæði. Eft-
ir andartak, þegar Jordan Bark-
er horfði á mig með reiðisvip,
sneri hann sér snöggt við og
gekk út að glugganum. Perlita'
var vandræðaleg og vissi ekki,
hvað hún átti af sér að gera,
tvísteig úti við dyrnar og beið
þess, að við færum. Saunders
stóð við stólinn og lét eins og
hann væri þama alls ekki. Það
varð löng, vandræðaleg þögn,
Loksins sagði Barker, án
þess að snúa sér við? — Þetta
er rétt hjá yður, og mér þykir
leitt, að við skulum ekki hafa
verið hreinskilnari við yður,
Svo leit hann við og fast á mig,
og brosti ofurlítið. — Og þegar
það er sagt, er víst ekki mikið
meira að segja.
mér eitthvað koma heim og sam-
an. Ég varð ánægður með sjálfan
mig og reis á fætur, og sýndi á ur ekki af því?
Rewell og Alriix
FLUGMÓDEL — SKIPAMÓDEL
FJÖLBREYTT ÚRVAL
BOKAVERZLUN SiGFOSAR EYMUNDSSONAR
Ausiurstrœti 18 - Sími 13135
ÍNft geíst Islendangum kostur á aö kaupa hinar vönduðu og glœsilegu japönsku biíreiðar PMC, sem taldar eru mestu -lúkus-bifreiðar
Austurlonda. PMC framleiðir tvœr gerðir bifreiða og heita þœr „PMC GLORIA 6" og „PMC SKYLINE 1500". PMC GLORIA 6 er Gt
manna bifreið. * Lengd 465 cm, breidd 169!/2 og hœð 148 cm. Hœð undir lœgsta punkt er 22 cm, sem gerir hana sérstaklega hœfa fyp»
ir íslenzka malarvegi. Þessi kostur og aðrir, svo og hversu itraustbyggð bifreiðin er, gerir hana mjög hentuga til leiguaksturs á bif-
xeiðastöðum. Vélin er 6 cylindra, 106 hestöfl, sprengirúm 2000 cc, 5400 snún/mín. Þrír samstilltir gírar, svo og er „overdrive" fáan-
legt. Rafkerfi er 12 volt. VÓkvaþrýstibremsur eru á öllum hjólum. Hjólbarðar 700x13. Bifreiðin fcest i 10 mismunandi litum. —■ Hið
glœsilega útlit PMC GLORIA 6, svo og.hversu auðveld hún er í akstri og þœgilega innréttuð, mun gera hana eftirsóknarverða hér
á landi sem annarss’taðár..__________________PMC-umboðiS:_____________BERGUR LÁRUSSON' HJF.# Brautarholti 22, Reykjavik.
í
j
*
i
1
I
i
!
r
t
f

f
P M