Morgunblaðið - 18.12.1965, Qupperneq 25

Laugörífagur 18. des. 1965
MORCU N BLAÐIÐ
25
mæla símanum, þegar fram líða
Btundir.
Óþarft er fyrir almenning að
láta það villa sig, að til eru
menn, sem tortryggja allt, bara
ef það er andstætt (þeirra eigin
gaddfreðnu skoðun. - Rökræður
við nátttröll eru til einskis, nema
ef vera kynni, að þannig mætti
tefja fyrir þeim tímann þar til
sól rís og þeir standa og verða
að steini.
Þeir, sem verulega hafa kynnt
sér rannsóknir vitundarfyrir-
brigða, bera yfirleitt ekki brigð-
ur á, að fyrirbrigðin geti gerzt og
gerist jafnvel oftar en uppi er
látið.
Það er ekki þar, sem átökin
standa nú meðal þeirra, sem vilja
hafa raunveruleg fyrirbrigði að
grundvelli visindalegra ályktana.
Nú greinir menn helzt á um það,
hvernig beri að skýra fyrirbrigð-
in.
Raunvísindamaðurinn athugar
sjálf fyrirbrigðin gaumgæfilega
éður en hann leyfir sér að álykta.
Bá, sem ekki er nákunnugur fyr-
irbrigðunum, hefur, frá raunvís-
indalegu sjónarmiði, engan rétt
til að nefna vísindi, hugleiðingar
Bínar sprottnar af bóklestri eða
annarri afspurn. Sérhver maður
hefur aftur á móti sinn rétt til
persónulegrar skoðanamyndunar,
þrátt fyrir reynsluleysi sitt, en
slíkar skoðanir eru vitanlega
engin vísindi. — Það vill oft
gleymast.
Ályktanir sínar áf skoðun fyr-
trbrigðanna dregur raunvísinda-
maðurinn saman í skýringartil-
gátur. Þá ratar hann í þann
vanda að þurfa að vera hlmtlaus
athugandi og það getur verið erf-
itt, því að góður vísindamaður ér
sevinlega knúinn áfram af innra
afli, sem er tilfinningalegs eðlis.
iReynir þá á drengskap hans, að
hafa ætíð það, sem sannara reyn-
ist, eins þó að Það kunni að koll-
varpa vonum hans.
Menn eru með ýmsu múti skap-
aðir. Sjálfur man ég ekki eftir
að hafa nokkru sinni efast um
framhald lífsins eftir líkamsdauð
ann. Af þeirri ástæðu hef ég
heldur aldrei skynjað neina sér-
Btaka iþörf á að sanna neitt í því
efni og hef af þeim sökum ekki
talið mig spíritista. Þvert á móti
held ég, að það séu hinir, sem
ekki trúa á neitt slíkt, sem ættu
að reyna að sanna sitt mál. Ég
held, að það sé engin vísindaleg
ástæða til að líta svo á, að af-
neitarinn sé í réttari byjunar-
stöðu en sá, sem skynjar það,
sem reynslan leiðir oft síðar í
ljós, að stenzt prófraun ærlegrar
vísindaskoðunar.
Mér er eðlilegt að líta svo á,
að látnir menn lifi, og mér virð-
ist líka einfaldast að skýra margt
af því, sem gerist hjá Hafsteini
með návist framliðinna. Einfald-
asta skýring fyrirbrigðis er þó
ekki ætíð sú sanna, en oftar er
það en hitt.
Það er svo margt, sem leitar á
hugann, þegar líf og dauði eiga
í hlut. almennar hugleiðingar um
fyrirbrigði, sem lífið ber að vit-
undinni. Vísindi geta þær hug-
leiðingar ekki talizt, og þó eiga
öll heimsins vísindi upptök í hug-
um einstaklinga, sem áttu kjark-
inn til að skoða fleira og hugsa
lengra en hinir, sem ríghéldu sér
í fordóma síns tíma.
Líf og dauði eru merkileg fyrir
brigði. Það er ein af eðlishvötum
mannsins að óttast dauðann, en
menn bregðast ýmislega við þeim
ótta. Sumir forða sér á flótta,
aðrir ganga til glímu. Þeir, sem
flýja dauðann, þora heldur ekki
að lifa frjálsu lífi. Fjötur óttans
liggur á þeim. Það er ekki fyrr
en menn horfast í augu við dauð-
ann og uppgötva, að einnig hann
er hluti af lífinu, að þeir reyna
frelsið. Flóttans menn ala beig
í brjósti, og beigurinn sveigir
hverja þeirra hugsun til hlýðni
við sig og leggur þeim orðin á
tungu. — Beigurinn er þeim
harður og miskunnarlaus guð.
Lögmál þeirra er hið gamla lög-
mál óttans. I því siðalögmáli
hefjast allar greinar á orðunum
,,þú skalt eigi....“ Þeim er það
lögmál hið eina, sem þeir
þekkja. Hinir, sem ganga til
glímu við beiginn segja með Páli
postula (I Kor. 6.12.): „Allt er
mér leyfilegt", og ef það eru
skynugir menn, bæta þeir við
eins og hann: „ . . . en ekki er
allt gagnlegt". Vilji þeir vita,
hvað er gagnlegt, spyrja þeir
ekki lögmál beigsins heldur kær-
leikann, sem í þeim býr. Og eng-
um verður meint af verkum
þeirra, því að lögmál kærleikans
rúmast í einu orði: MLskunnsemi.
Ef þú villt glíma við ráðgátu
dauðans í anda lífsins, er öruggt
og víst, að hvorki þessi bók né
aðrar slikar geti orðið þér til
meins. Ef þú lifir í anda
Krists, getur ekkert gert þig við-
skila við hann. En eftir lesturinn
ertu e. t. v. eitthvað fróðari um
leiðina, sem þú hlýtur að ganga
eins og allir hinir.
Ef þér er mjög í mun að snið-
ganga þessa bók, af því að hún
er að mestu rituð í anda þeirrar
stefnu, sem spíritismi nefnist, get
ég reyndar bent á aðra, sem
varla getur talizt vanheilög
sannkristnum manni“. Enginn
mun efast um, að Sadhu Sundar
Singh. sá er í lifanda lífi var
nefndur „postuli vesturlanda“,
hafi verið sannkristinn í jarðlífi
sínu. Bókin nefnist Vitranir frá
aeðra heimi og fæst víst hjá flest-
um bóksölum við vægu verði.
Þar segir þessi maður hreinskiln-
islega frá reynslu sinni af því
vitundarsviði, sem spíritistar og
fleiri nefna „fyrir handan“.
Ef þér gengur ekkert til annað
en ásókn í æsileg fyrirbrigði,
hnýsni eða andróður gegn ann-
arri skoðun en þinni, er þér
betra að hlýðnast lögmálinu, sem
I ðnaðarhúsnœði
Til leigu er 100 ferm. húsnæði í Vesturborginni,
hentar fyrir léttan iðnað eða verzlun. Tilboð sendist
afgr. Mbl. fyrir n.k. mánudagskvöld merkt:
„Iðnaðarhúsnæði — 8046“.
Odýr jóSagoí
Hárþurrkan frá mOHPHY-RlCHRRD með iuxus Þurrkhettu
í gjafakassa er bezta og ódýrasta hárþurrkan.
Faest hjá öllum raftækjasölum.
mORPHY-RICHHROS
segir: „Þú skalt eigi....“ Það
lögmál bannar allar tilraunir til
sambands við framliðna. Það
gildir fyrir þig, ef þér gengur
ekkert gott til. Dulræn fyrir-
brigði eru neikvæðu eða veik-
lyndu fólki varasamur vett-
vangur. Heilsutjón getur hlotizt
af ábyrgðarlausu kukli. Sumum
verður það til meins, sem aðrir
kunna með að fara. (Svo er t. d.
um rafmagnið).
Ég hef sannfærzt um, að Haf-
steinn Björnsson er vænn maður,
heilsteyptur, greindur, hógvær
og góðviljaður. Taugaveiklaður
er hann ekki. Sjálfeagt eru á
honum gallar, en þeir eru ekki
áberandi. Þann galla, sem nefn-
ist óheiðarleiki, hef ég aldrei
orðið var við í fari hans né held-
ur fégræðgi. Þetta er meira en
sagt verður um marga á þessari
kröfuöld.
Ég hef séð, að starf hans á
þeim vettvangi, sem hér getör
um, er sprottið af hjálpsemi við
hrjáða menn og trúmennsku við
það, sem hann veit með sjálfum
sér, að er köllun hans. Betur að
fleiri færu að dæmi hans og
vaeru sjálfum sér trúrri.
Til eru þeir, sem vilja skrifa
alla þessa starfeemi á reikning
djöfuisins. Standi þeir fyrir máli
sínu með einhverju öðru en til-
vitnunum, gripnum úr réttu sam-
hengi í helgri bók. Þannig má
sanna næstum því hvað sem er
skrattanum til skemmtunar, en
ekki þeim guði, sem er kærleik-
ur.
Séð hef ég marga ganga frá
Hafsteini með huggun og nýja
von, sem komu í sorgþungri ör-
væntingu. Illilega hefði meistar-
inn frá Nasaret mistalað sig, þeg-
ar hann sagði: „Á ávöxtunum
skuluð þér þekkja þá“, ef þessi
eru djöflanna verk.
Hvað er það, sem ekki er mis-
notað í mannheimi? Þó að svona
sé hjá Hafeteini, er vitanlega
engan veginn loku fyrir það
skotið. að aðrir geti sungið s rrt-
ar messur. Reyndar þykist 'g
vita, að það ráði messunni hvt..
maðuri»n er hið innra. Og svo
segir mér hugur, að flestir, ef
ekki allir, sem dómsýki eru
haldnir, séu þar blakkari en þá
sjálfa grunar, þó að ytra borðið
kunni að virðast hvítþvegið.
„Þér elskaðir, trúið, ekki sér-
hverjum anda, heldur reynið
andana, hvort þeir s.éu frá Guði“,
segir í ritningunni.
Hver ætti svo sem mælistikan
að vera á anda lifenda og dauðra
önnur en kærleikurinn og misk-
unnsemin í verkunum?
Úlfur Ragnorsson.
Hún sér ungan hvítklæddan
mann standa hjá sér og mæt-
ir augum hans hlýjum.og ró-
legum. Hvar hefur hún mætt
’^verð kr. löo.oo þessum augum áður?
(An söluskatts)
BOKAFORLAG ODDS BJORNSSONAR