Morgunblaðið - 03.09.1966, Blaðsíða 24

MORGUNBLADIÐ
Laugardagur 3 sept. 1966
94
FÁLKAFLUG
•••••••••••••
EFTIR DAPHNE DU MAURIER
— Við lokum núna — getið þér ekki drekkt sorgum yðar fyrir utan?
En hver sem konan var, þá hlaut
hún að hafa einhverja hugmynd
um samband Aldos og rektors-
frúarinnar. I>að hafði nú orðið
hlé á hringingunum, en engu
að síður varð að aðvara Aldo
áður en hann talaði við rektor-
inn. Ég gæti hringt til Jacopo
og beðið hann að segja Aldo,
undir eins og hann kæmi heim
að hringja til mín þar sem ég nú
var staddur.
Ég blaðaði l símaskránni og
fann númerið. Ég hringdi í það
og beið. Ekkert svar. Jacobo var
annaðhvort úti eða þá inni hjá
sér. Ég lagði frá mér símann og
fór aftur út að glugganum. Hóp-
ur af stúdentum var að koma
eftir götunni, með ópum og
blístri, grímuklæddir meo marg
lita hatta, sem þeir höfðu sett
ýtti framan í þá, sem fram hjá
fóru.
— Hjálpið styrkarsjóði fátækra
stúdenta, æpti hann. — Allt
þakksamlega þegið, hversu lít-
ið sem er. Hver skildingur, sem
gefst, hjálpar fátækum stúdent
til að ljúka námi. Þakka yður,
herra, þakka yður frú mín.
Maður nokkur yppti öxlum og
stakk einhverju í pokann. Stelpa
sem elt var með ópum og óhljóð-
um, gerði slíkt hið sama, og
slapp burt hlaejandi. Stúdent-
arnir dreifðu sér niður eftir göt-
unni. Bíll, sem kom niður brekk
una var stöðvaður og pokanum
stungið inn um gluggann á hon-
um. Stúdentinn þakkaði fyrir
sig og sveiflaði miðaldahattinum
sínum.
— Þakka yður fyrir, herra,
lengi lifið þér, herra!
Þeir héldu áfram, syngjandi
og æpandi, og sneru svo í átt-
ina til Lífstorgsins. Klukkan í
turninum við dómkirkjuna sló
tólf, og áður en hljómurinn dó
út, tóku aðrar klukkur undir.
Hádegið hljómaði- úr öllum átt-
um í Ruffano, og mér datt í hug
hvernig flóttamaður eins og ég
hefði, fyrr á öldum leitað griða
staðar í einhverri kirkjunni, við
háaltarið. Ég velti því fyrir mér,
hvort ég mundi finna vernd, ef
ég gerði slíkt hið sama í dag,
eða hvort kirkjuvörðurinn í
Cyprianusarkirkjunni mundi
horfa á mig skelfingaraugum og
þjóta síðan í lögregluna.
Bki þá heyrði ég fótatak koma
upp tröppurnar. Dyrnar opnuð-
ust. Það var Carla Raspa. Hún
starði á mig steinhissa. _
— Ég var rétt að velta því
fyrir mér, sagði ég, — hvort ég
aetti að vera hér kyrr eða leita
hælis í kirkju.
— Það fer eftir því, hvaða
glæp þú hefur á samvizkunni,
sagði hún og lokaði á eftir sér.
En fyrst ættirðu að játa á þig
glæpinn.
Hún lagði töskuna sina og
bókaböggul á borðið. Svo mældi
hún mig frá hvirfli til ilja með
augunum. — Þú ert um það bil
hálfum öðrum sólarhring á eftir
tímanum á stefnumótið, sagði
hún. — Ég hef ekkert á móti
því að verða að bíða klukku-
tíma eða jafnvel tvo á stefnu-
móti, en þá ' vil ég líka mega
finna mér einhvern annan í stað
inn.
Hún seildist í tösku sína og
náði sér í vindling. Svo fór hún
fram í eldhús og náði í flösku af
Cinzano og tvö glös á bakka. —
Ég býst við, sagði hún, að þú
hafir svikizt um af því að þér
hafi mistekizt. Það hefur áður
komið fyrir þér meiri menn. En
venjulega hefur mér tekizt að
jafna mig af því. Maður hefur
alltaf einhver ráð. Hún hellti í
glösin. — Vertu hugrakkur!
sagði hún — Þú veizt aldrei
hvað gott hitt og þetta getur
verið fyrr en þú reynir það.
Hún lyfti glasinu sinu og
brosti. Ég hafði aldrei kynnzt
svona göfuglyndi. Ég tók hitt
glasið og meðan ég var að
drekka úr því, hafði ég ákveðið
mig. y
- Ég er ekki hingað kominn
til að beiðast afsökunar fýrir
þriðjudagskvöldið, sagði ég —
né heldur til þess að rétta við
mannorð mitt. Heldur er ég hér
af því að ég held, að lögreglan
sé á hælunum á mér.
— Lögreglan? át hún eftir, og
setti frá sér glasið. — Þá hef-
urðu framið glæp — eða ertu að
gera að gamni þínu?
— Ég hef engan glæp framið,
sagði ég, — en það vildi svo til,
að ég var á vettvangi, þar sem
morð var framið fyrir tíu dög-
um, og ég hef grun um, að lög-
reglan vilji eitthvað hafa tal af
mér.
Hún sá á svipnum á mér, að
ég var ekki að gera að gamni
mínu. Hún rétti mér einn vindl-
inginn sinn. — Þú átt víst ekki
við morðið á þessari gömlu
konu í Róm? sagði hún.
— Einmitt, sagði ég. Ég gaf
henni tíu þúsund lírur, kvöldið,
sem hún var myrt. Það er sama
hvaða ástæðu ég hafði til þess.
Næsta morgun heyrði ég, að hún
hefði verið myrt. Ég þarf ekki
að taka fram, að ég gerði það
ekki, en ég gaf henni peningana
kannski ekki nema nokkrum
mínútum áður en glæpurinn
var framinn. Það er því greini-
legt, að lögreglan hefur ánuga á
að hafa tal af mér.
— Til hvers það? Hún er búin
að ná í manninn, er það ekki?
Það stóð í blöðunum.
— Já, þeir hafa náð í hann.
Og hann viðurkennir að hafa
stolið peningunum, en neitar að
hafa framið morðið.
Hún yppti öxlum. — Það
mundi ég líka gera. En þetta er
lögreglunnar að ráða íram úr.
Hafðu engar áhyggjur.
Ég sá, að ég yrði að útskýra
þetta betur. Ég sagði henni frá
ensku kellingunum og hvernig
ég hefði orðið að fara með þær
til lögreglunnar, en hinsvegar
hefði ég ekkert sagt um pen-
ingana, sem ég hafði gefið kon-
unni, og svo hefði ég farið til
Ruffano daginn eftir.
— Til hvers varstu að því?
spurði hún.
— Af því að ég þekkti kon-
una, og ég fór hingað til þess
að fá fulla vissu um þetta.
Hún tæmdi glasið og er hún
sá, að ég hafði þegar tæmt mitt,
hellti hún í það aftur. Fram-
koma hennar var enn kæruleys-
isleg, en þó var hún eitthvað
betur á verði en áður hafði ver-
ið. — Ég las í blaði, að konan
hefði verið frá Ruffano. Hvern-
ig stóð á því, að þú skyldir
þekkja hana?
— Ég fæddist hérna og var
hér þangað til ég var ellefu ára.
Hún leit snöggt yfir borðið, en
fyllti svo glasið sitt og færði sig
yfir á legubekkin og hlóð púð-
um við bakið á sér. — Þú hefur
heldur betur villt á þér heim-
ildir hérna síðustu vikuna,
sagði hún.
— Það mætti kalla það því
nafni.
— Og nú er þessi lygi þín að
koma þér í bobba?
□---------------□
58
o---------------□
— Ekki svo mjög lygin, held-
ur vanræksla mín að segja Róm-
arlögreglunni sannleikann,
sagði ég, — og svo hitt, að ég
held, að einn leynisnatinn þeirra
þar hafi þekkt mig aftur við
jarðarför Mörtu á þriðjudaginn.
Hann hefði varla getað tekið
það sem eintóma tilviljun. Og
fyrir einni klukkustund var
þessi sami maður að spyrjast
eitthvað fyrir í nr. 24. Ég kom
auga á hann af götunni og flúði
hingað.
Hún hallaði sér aftur á bak á
púðana og blés reykjarhringum
upp í loft. — Hvort sem það er
tilviljun eða tilviljun ekki, þá
hefði honum getað fundizt
þetta einkennilegt. En ef þeir
hafa handsamað manninn i
Róm, hvað eru þeir þá að gera
að vera að snuðra hér?
— Ég var búinn að segja þér,
að maðurinn þrætir fyrir morð-
ið. Og það gæti vel hugsazt, að
þeir trúi honum, svo að leitinni
að morðingjanum sé haldið
áfram.
Hún hugsaði sig um andartak,
en sagði síðan. — Það gæti nú
vel hugsazt, að ég tryði honum
líka.
Ég yppti öxlum og gekk til
dyranna. — Ef svo er, sagði ég,
— þá er eins gott, að ég hypji
mig. Þú þarft ekki annað en
bara hringja til lögreglunnar.
í sama bili hringdi síminn.
Mér fannst þetta hljóta að vera
forlögin — leiknum var lokið.
Hún benti mér að bíða, og tók
síðan símann. — Já, sagði hún,
— já, Giuseppe. Hádegisverð?
Hún þagnaði, horfi á mig og
hristi svo höfuðið. — Nei, það er
ómögulegt. Ég á von á gestum.
Það er einn stúdent og húr*
mamma hans .... þau koma á
hverri mínútu. Ég vissi ekki af
því í gærkvöldi, því að þau
hringdu ekki fyrr en í morgun.
Ég veit ekki, Giuseppe, ég get
ekki ákveðið það svona fram í
tímann .... Ef ég mögulega get,
skal ég hringja til þín í bóka-
safnið, seinnipartinn. Bless!
Hún lagði símann á og brosti. —
Þetta getur honum dugað í
nokkra klukkutíma, sagði hún.
Þú varst heppinn, að hann
skyldi hringja, en ekki vaða hér
beint inn. Við vorum hálfbúin
að sammælast í hádegismat og
ég vona, að þú virðir það við
mig, að ég hef svikið það þín
vegna. Nei, hefðu engar áhyggj
ur. Við þurfum ekki neitt að
fara út. Ég skal baka eggjaköku.
Hún sveiflaði fótunum ofan af
legubekknum og lagaði á sér
hárið.
— Þú heldur mig þá ekki vera
morðingja? spurði ég.
— Nei, sagði hún. Hreinskiln-
islega sagt, held ég ekki, að þú
gætir gert flugu mein, auk held
ur kvenmanni.
Hún gekk fram í eldhús og
ég elti. Hún tók eitthvað að fást
við eldavélina og pönnur og tók
diska niður úr grindinni. Ég
settist á annan stólinn og horfði
á hana. Þessi játning mín hafði
hreinsað loftið. Mér fannst
miklu auðveldara að umgangast
hana en áður.
— Þú vilt sjálfsagt, að ég komi
þér út úr Ruffano? sagði hún.
— Það ætti að vera hægðarleik-
ur, því að ég get fengið bíiinn
lánaðan aftur.
— Nei, ekki út úr Ruffano,
heldur bara í hús hérna uppi i
Draumagötu, svaraði ég.
— Þú átt þá einhvern vin, sem
veit allt um þig? sagði hún.
— Já, svaraði ég.
Hún raulaði eitthvað fyrir
munni sér meðan hún var að
brjóta eggin og tók síðan að
hræra þau í skál. — Viltu segja
mér, hver hann er?
Ég hikaði. Ég hafði þegar lagt
örlög mín í hendur henni, að
minnsta kosti næstu framtíð
mína, en mig langaði ekkert til
að fara að gefa henni nein tök
á bróður mínum.
— Þú þarf ekkert að vera að
segja mér það, ég er þegar bú-
in að geta upp á því. Þú gleymir
því, að Ruffano er svoddan smá-
bær. Hreingerningarkonan mín
á heima rétt hjá Allraheilagra-
kapellunni, og ég heyrði allf
sem vitað er um þessa myrtu
konu, hjá henni, fyrir nokkrum
dögum. Marta gamla var árum
saman hjá Donatifjölskyldunni
og leit eftir Aldo Donati þegar
hann var lítill. Komst þú
kannski heim til hans, þegar þú
varst strákur, og manst hana
þessvegna?
Þetta var sniðuglega til getið
hjá henni. Það var ekki sann-
leikurinn allur, en nægði mér.
— Já, reyndar, svaraði ég.
Nú rauk upp af pönnunni og
hún hellti eggjunum út á. — Svo
að þú fórst til hans Donati og
sagðir honum alla söguna? sagði
hún. — Og í staðinn fyrir að
ráða þér til að taka til folanna,
ráðlagði hann þér að sitja sem
fastast?
— Já, það lætur nærri, sagði
ég.
— Var þetta á sunnudaginn
var?
Ennþá eru nokkrir miðar óseldir á hljómleikana í Austurbœjarbíói dagana 73. og 14. sept.
Ösóttar pantanir óskast sóttar I síðasta lagi í dag
Handknattleiksdeild VALS.