Morgunblaðið - 07.09.1966, Blaðsíða 28

28
MORGUNBLAÐIÐ
FÁLKAFLUG
EFTIR DAPHNE DU MAURIER
Hún tæmdi glasið og hélt því
á loft til að fá meira. — Hvað var
Donati að kalla þig? spurði hún
og augun glóðu af forvitni.
— Beo, sagði ég. — Það er
stytting úr II Betao, hinn bless-
aði.
Hún glennti upp augun! En
hrífandi! sagði hún. Svo band-
aði hún höfði til dyranna og
sagði. — Veit hin göfuga frú af
þessu?
— Af hverju?
— Af þér og Donati.
Nú hljóp fjandinn í mig. Mál-
ið var komið á það stig, að mér
var nákvæmlega sama um allt.
— Já, já, sagði ég. Við komum
alveg hreinskilninslega fram
með það. En aðeins þó fyrir
henni.
— Þetta er furðulegt, sagði
Carla Easpa. Hún varð svo upp-
næm, að hún stóð upp og sletti
úr glasinu. Ég þerraði það með
vasaklútnum mínum. — Hún er
alveg vitlaus í honum, eins og
hvert barnið gæti séð. Það hróp-
ar alveg í himininn. Er henni
alveg sama um þetta.
— Já, hví ekki það?
— Svoleiðis kona? Sem sæk-
ist eftir að vera sú eina og rétta!
Nei, Armino minn góður. Nema
því aðeins .... Hugur hennar
var alveg fullur af öllum hugs-
anlegum möguleikum, og alls-
kyns myndir svifu fyrir sjónum
hennar. Livia Butali, Donati og
þú. Nei, það er óhugsandi.......
Hún var ringluð. Ég tók glas-
ið hennar og setti það á bakk-
ann.
— Jæja, viltu nú ekki fara?
sagði ég biðjandi.
— Nei, ekki eftir að hafa heyrt
þetta. Donati verður að sparka
mér út sjálfur. Hvert fóru þau?
Inn í svefnherbergið hans?
Ég leit á úrið mitt. — Varla
það. Nú vantar hana tiu mínútur
í tvö. Hann er þegar orðinn
fimm mínútum ofseinn á fund-
inn hjá rektor.
— Þú segir mér víst næst, að
rektorinn sé í þessu líka, sagði
hún.
— Það gæti hann vel verið, án
þess að ég viti það, svaraði ég.
Nú heyrðist mannamál úr for-
stofunni. Svo eftir andartak
kom Aldo inn í stofuna.
— Hver er næstur? spurði
hann. — Ég vil tala við skjól-
stæðinga mína einn í einu.
Ég svaraði áður en hún gat
komizt að. — Lögreglan hefur
verið á ferðinni í Mikjálsgötu
24, sagði ég. — Mér þótti ráð-
legast að leita skjóls í íbúðinni
hennar. Og ég sagði henni ástæð
una.
— Þeir hafa líka verið í bóka-
safninu, sagði Aldo. — Fossi
hringdi til mín. Það var það,
sem tafði mig. Svo sneri hann
sér að stúlkunni og sagði. —
Þakka yður fyrir það, sem þér
hafið gert. Þessi náungi gæti
komizt í vandræði. Ég hef tafið
fyrir þeim í bili, en hann á að
vera öruggur hérna heima hjá
mér.
Ungfrúin, sem nú hafði náð
því marki sínu að hitta bróður
minn, var nú til í að láta þetta
gott heita.
— Það var mér ekki nema
ánægja að geta hjálpað, sagði
hún blátt áfram, — einkum þó
þar sem það gaf mér loksins
tækifæri til að koma heim til
yðar. Svo oft er ég búin að
reyna til þess. Ég er búin að
koma hingað einum þrisvar
sinnum.
— Það var Ieiðinlegt, sagði
Aldo. — Ég hlýt að hafa verið
vant við látinn.
—Já, það voruð þér .... með
honum, sagði hún og leit á mig
um leið.
Hún tók upp töskuna sína og
lét í það skína, að henni væri
fullvel ljóst sambandið, sem
milli okkar væri, og svo sagði
hún með áheyrzlu: — Ég hafði
enga hugmynd um það, prófess-
or, að þið Armino væruð svona
nánir vinir.
Þetta lokaskot hitti langt
framhjá.
— Við ættum að vera það,
sagði Aldo. — Hann er bróðir
minn. Við töldum hvor annan
dauðann og hittumst svo ekki í
tuttugu og tvö ár fyrr *n á
sunnudaginn var.
Áhrifin af þessu voru furðu-
leg. Carla Kaspa, sem hafði tek-
ið því eins og hverjum hvers-
dagslegum hlut, að ég kynni að
vera morðingi, roðnaði nú upp
í hársrætur. Aldo hefði eins vel
getað hafa gefið henni löðrung.
— Ég vissi það ekki, stamaði
hún. — Ég gerði mér ekki
ljóst .... hann Armino nefndi
það ekki á nafn. Hún leit á okk-
ur á víxl, alveg frú sér numin,
en svo fór hún að gráta, mér til
mestu skelfingar. — Ég missti
báða bræður mína í stríðinu,
sagði hún. — Þeir voru miklu
eldri en ég, en mér þótti af-
skaplega vænt um þá .... Mér
þykir þetta svo leitt. Þið verðið
að fyrirgefa mér.
Hún reikaði fram að dyrum,
en Aldo greip í handlegginn á
henni, sveiflaði henni í kring og
horfði beint framan í hana.
— Hvað eruð þér mikið ein-
mana? spurði hann.
— Einmana? át hún eftir og
augnsvertan flaut út í tárunum,
og andlitið var orðið grátt und-
ir málningunni, nú þegar roð-
inn í því var horfinn. — Ég hef
aldrei sagði, að ég væri neitt
einmana.
— Þér þurfið þess heldur
ekki, svaraði hann harðneskju-
lega. — Líkaminn á yður ber
þess nægan vott, í hvert sinn,
sem þér nuddið yður utan í nýj-
an karlmann.
Ég starði, steinhissa á þessum
snögglega ofsa hjá bróður mín-
um. Carla Kaspa hafði þegar
hún féll saman, sýnt sig að vera
álíka viðkvæma og frú Butali
hafði verið fyrir sitt leyti. Hvers
vegna gat Aldo ekki lofað henni
að fara í friði? Hún starði á
hann aftur og á einhvern undur-
samlegan hátt, hrundi allt sam-
an. Öll látalæti og mannalæti.
— Hann er aleigan mín, sagði
hún. — Ég á ekkert annað að
gefa.
Hann sleppti handleggnum á
henni. Hún hélt áfram að stara
á hann, nú var svertan komin í
klessu í báðum augum.
— Ég mundi glata honum fyr-
ir yður, ef þér færuð fram á
það, sagði hún.
Áldo brosti og laut niður til
að taka upp veskið hennar, sem
hafði dottið á gólfið, úr skjálf-
andi höndum hennar.
— Jæja, er það þá allt, sem
máli skiptir? sagði hann.
Hann rétti henni veskið og
klappaði henni á öxlina. Hann
snerti kinnina á henni með fingr-
inum og sýndi henni klessuna,
sem kom á hann, og hló. Hún
brosti á móti og þerraði með
vasaklútnum sínum.
— Ef ég skyldi heimta líf yð-
ar á morgun, sagði hann, — þá
munið þér, að þér hafið lofað
mér því. Ég get þurft á yður að
halda í hertogahöllinni. Þér fáið
fyrirmæli um það einhverntíma
í kvöld, símleiðis.
— Ég skal gera, hvað sem þér
□----------------□
61
□----------------□
/heimtið af mér, nú og að eilífu,
sagði hún.
Hann ýtti henni að dyrunum.
— Eitt er að minnsta kosti víst,
sagði hann. — Ef þér þurfið að
deyja, þá deyið þér ekki ein.
Þegar hún gekk út í forstofuna
og leit um öxl um leið, sagði
hún: — Hitti ég þig aftur, Arm-
ino?
— Ég veit ekki, sagði ég, — en
þakka þér að minnsta kosti fyrir
að hafa skotið yfir mig skjóls-
húsi.
Hún leit spyrjandi á Aldo.
Hann gaf henni enga bendingu
um framtíð mína, og svo gekk
hún út um dyrnar og út á göt-
una. Gegnum opinn gluggann á
stofunni þar sem við vorum,
heyrðist klukkan á San Donato
slá tvö.
— Ég verð að þjóta, sagði
Aldo. — Ég er þegar orðinn
stundarfjórðungi of seinn. Ég var
að hringja til hans Cesare og
segja honum, að þú værir hérna.
Hann og Giorgio hafa verið að
leita að þér í allan morgun.
Hann var snöggur í bragði og
eins og fór undan í flæmingi.
Hvort það var af þessum vand-
ræðum, sem ég hafði komið hon-
um í, eða af einhverri annarri
ástæðu, sem mér var ókunn. Það
var rétt eins og hann kærði sig
ekki um að vera einn með mér.
— Þegar Cesare kemur, vil ég,
að þú gerir hvað sem hann segir
þér. Skilurðu það?
— Nei, sagði ég, — en ég geri
það kannski þegar Cesare kemur.
Svo bætti ég við, hikandi: — Ég
veit ekki, hvort frúin hefur sagt
þér það, en ég kom heim til
hennar í morgun.
— Nei, það sagði hún mér
ekki.
— Ég hitti manninn hennar,
hélt ég áfram, — og þegar hún
for frá, áttum við samtal í nokkr-
ar mínútur. I því samtali minnt-
ist hann á — ég fer ekki að rekja
Horpusilki er áferðafallegt
Hörpusilki ir endingargott
Hörpusilki er létt að þvo
Hörpusilki faest í mjög smekklegum lituia
LITIR
Bnmhvrtt • Ijómagult • Hörguft • ttunangsgult • Sefgrant • Dökkgrsnt - Sultokkur • Dökkgrátt
Miðvikudagur 7. sept. 1966
— Þetta virðist auðveít við fyrstu sýn, en í rauninni er þetta
mjög erfitt atriði.
smáatriði — að hann hefði verið
að fá nafnlausar símahringingar,
meðan hann var í sjúkrahúsinu
í Róm. Sá sem hringdi var kona,
og þetta snerist um þig.
— Þakka þér fyrir, sagði Aldo.
Köddin var óbreytt. Og svipur-
inn sömuleiðis.
— Mér fannst réttara að vara
þig við, sagði ég.
— Þakka þér fyrir, sagði hann
aftur og sneri til dyra.
— Aldo, sagði ég. — Ég verð
að biðja þig að fyrirgefa það, sem
gerðist hér áðan — þennan leið-
inlega árekstur milli þeirra
kvennanna.
— Hversvegna leiðinlegur ?
sagði hann og stanzaði með hönd-
ina á hurðalásnum.
— Þær eru svo ólíkar. Eiga
ekkert sameiginlegt.
Hann leit á mig og augnaráðið
var snöggt og hart. — Þar skjátl-
ast þér einmitt. Þær langar ekki
nema í einn hlut, hvora um sig.
En Carla Kaspa var bara hrein-
skilnari.
Hann gekk út úr stofunni og
ég heyrði útihurðina skella.
Óvissan um það, sem verða ætti,
greip mig fullum krafti, nú þeg-
ar hann var ekki lengur hjá mér.
20. kafli.
Ég vildi ekKi vera einn. Ég leit-
aði að Jacopo, sem var í þann
veginn að ganga til herbergja
sinna.
— Má ég koma með þér?
spurði ég hikandi.
Hann setti upp undrunar- og
gleðisvip og benti mér að koma.
— Já, þó það nú væri, herra
Beo. Ég er að fægja silfrið.
Komið þér og verið mér til
skemmtunar.
Við gengum inn í híbýli hans.
Hann leiddi mig inn í eldhúsið
sitt sem var í senn setustofa,
með gluggum út að Drauma-
götu. Þarna var viðkunnaniegt
og vistlegt, kanarífugl söng í
búri, undir tónlist frá transis-
tortæki, sem Jacobo slökkti á,
líkiega af tiilitssemi við mig.
Veggirnir voru þaktir flugvéla-
myndum, líklega rifnum út úr
tímaritum og svo hefðu þær
verið settar í umgerðir. Silfur-
borðbúnaður, hnífar, gafflar og
skeiðar, föt og skálar stóðu á eld
húsborðinu, misjafnlega langt
komnar í hreinsuninni, sumar
smurðar í einhverju deigi en aðr
ar gljáfægðar.
Ég þekkti flestar þeirra aftur.
Ég tók upp kringlótta litla graut
arskeið og brostL — Þessa á ég,
sagði ég, — hún var skírnargjöf.
Marta vildi aldrei lofa mér að
nota hana. Hún sagði, að hún
væri alltof fín til þess.
— Kafteinninn notar hana í
sykurinn, sagði Jacobo. — Hann
notar hana alltaf við morgun-
kaffið. Hans eigin skeið er of
stór.
Hann sýndi mér svo stærri
skál, sem hann var enn ekki bú-
inn að hreinsa.
— Ég man líka eftir þessari,
sagði ég. Hún stóð í borðstof-
unni og mamma fyllti hana allt-
af af blómum.
Skálar okkar Aldos beggja
voru merktar fangamarkinu
okkar: A. D.
— Kafteinninn er mjög vand-
látur með þessa ættargripi,
sagði Jacopo. — Ef eitthvert
postulín brotnar, verður hann
vondur, og eins ef eitthvað týn-
ist. Hann vill ekki fleygja neinu,
sem hér er frá gamalli tíð eða
faðir hans hefur átt.
2 herb. íbúð óskast
til leigu frá 1. okt. helzt í Austurborginni, fyrir
einn starfsmann okkar.
Runtal ofnar h.f.
Síðumúla 17 — Sími 35555.
Jarðýtustörf
Maður sem er vanur jarðýtustjórn getur fengið at-
vinnu nú þegar. Meðeign í jarðýtu kemur til greina.
Tilboð merkt: „Jarðýta — 4855“ sendist afgreiðslu
blaðsins fyrir 11. þ.m.
Viljum ráða
nokkra smiði eða laghenta menn t.il vinnu í verk-
smiðjunni. Uppl. í verksmiðjunni milli kl. 10 og 12
daglega.
Gluggaverksmiðjan RAMMI H.F.
Hafnargötu 90, Keflavík.