Morgunblaðið - 18.09.1966, Síða 28

28
MORGUNBLAÐIÐ
Sunnudagur 18. seþt. 1966 \
FÁLKAFLUG
EFTIR DAPHNE DU MAURIER
rétti svo hendurnar fram fyrir
mig og tók að klifra upp snúna
stigann. Og meðan ég var að
klifra, kaliaði ég í sífellu á
Aldo. Klígjan og sviminn, sem
ég hafði þjáðzt af þegar ég var
krakki, kom nú yfir mig með
fullum krafti. Ég sá ekki en
fann bara snúna stigann fyrir
mig. Upp, upp, alltaf upp, þrátt
fyrir að hjartað í mér ætlaði að
springa og ég ætlaði að selja
upp, og þráit fyrir rykið, sem
ataði fálmandi hendur mínar. Ég
heyrði sjálfan mig snökta, með-
an ég var að klifra, og turninn
var enn langt í burtu. Tíminn
var í kyrrstöðu og skynsemin
mín með. Það var ekkert eftir
í mér nema hvötin til að klifira,
og ég rann og hrasaði og var
eins og milli heims og helju. En
svo, er ég lyfti höfði, fann ég
kalt loftið leika um það, og ég
sá, að hurðin var upp á gátt út
á turnsvalirnar. Enn einu sínni
æpti ég á Aldo, og opnaði nú
augun í fyrsta sinn síðan ég
byrjaði að brölta upp stigann.
Litli bletturinn af himninum
sem glitraði í sólskininu, trufl-
aði sjónina hjá mér. Mér fannst
ég sjá þanda vængi á fugli, en
skrokkurinn á honum skyggði á
dyrnar, en ég klifraði áfram í
svima af klígju, og hálfblindur,
greip í efistu tröppuna og starði
kring um mig en kannaðist ekki
við neitt.
Dyrnar voru helmingi minni
en ég mundi þær frá barnæsku,
og mjóa hillan úti fyrir var ekki
svalirnar, sem við vorum
vanir að klifra upp á. Og þser
voru ekki kringlóttar, heldur
áttstrendar. Allt í einu áttaði ég
mig. Ég hafði klifrað upp fyrir
svalirnar, og þetta voru mjóu
svalirnar rétt neðan við turn-
spíruna, sem teygði sig til him-
ins rétt fyrir ofan mig.
— Leggstu niður, sagði Áldo.
— Grindverkið nær ekki nema
tæplega í mjöðm. Ef þú horfir
niður, detturðu.
Mér fannst turninn beinlínis
rugga. Kannski var það bara him
inninn. Ég greip báðum hönd-
um í hendurnar á honum. Mínar
hendur voru hálar af svita en
hans voru kaldar.
— Hvernig fórstu að því að
rata? sagði hann.
— Ég mundi eftir leynidyrun-
um bak við teppið, sagði ég.
Undrun skein út úr augum
hans, en svo var eins og þau
færu að hlæja. — Þú vinnur,
sagði hann. Ég reiknaði ekki
með því. Aumingja Beato!
En svo hleypti hann brúnum
og studdi við mér með hand-
leggnum og sagði. — Þú hefðir
heldur átt að fara með Marco í
bátnum. Til þess sendi ég þig
til hans. Þetta er ekki þín or-
usta. Það gerði ég mér ljóst á
miðvikudagskvöldið.
Enn gullu við fagnaðarópin frá
Meiratorgi og við dyrnar að her-
togahöllinni, og nú voru fagn-
aðarópin farin að heyrast frá
Markaðstorgi, fyrir neðan turn-
ana. Ég hallaði mér upp að
Aldo og gat ekkert séð nema
himininn. Ópin færðust í aukana
úr öllum áttum. Stúdentarnir
hlutu að vera farnir að hópast
að, úr öllum hverfum borgar-
innar.
— Það hefur enginn bardagi
orðið, sagði ég. — Þú reiknaðir
skakkt. Þessar æsingaræður þín
ar hafa engin áhrif haft. Viltu
heyra öll þessi fagnaðaróp?
— Það var einmitt það, sem ég
ætlaðist til, sagði hann. Það
hefði getað orðið alveg öfugt.
Ef við hefðum misst stjórn á
hestunum og allt hefði farið á
ringulreið hjá okkur, þá væru
þeir núna að myrða hverir aðra
og hvor flokkurinn um sig,
mundi halda því fram, að þarna
væri um skemmdarstarfsemi að
ræða! Þetta var djarft teflt.
Ég glápti á hann og skildi
ekki neitt. — Þú gerðir það þá
af ásettu ráði? spurði ég. —
Þú æstir þá svona upp ,og lagðir
hundruð mannslífa í hættu, að
þínu eigin meðtöldu, fyrir þann
óendanlega litla möguleika, að
afrek Claudios gæti sameinað
þá í bili?
Hann leit á mig brosandi. —
Ekki svo mjög í bili, sagði hann.
— Þú færð að sjá það. Þeir hafa
fundið blóðþef, og það vildu
þeir. Og borgin sömuleiðis. Hver
einn, sem horfði á aksturinn
okkar í dag, var þátttakandi.
Það er fyrsta og síðasta boð-
orðið, sem sýningarstjóri verður
að muna: að gera áhorfendurna
að einum manni.
□---------------□
71
□---------------□
Hann hélt enn í mig og dró
mig nær lága grindverkinu, en
ég hélt fast í, handlegginn á
honum og starði niður á torgið
undir borgarmúrnum. Hið mikla
markaðstorg var svart af fólki,
og eins voru nokkrar aðliggj-
andi götur og beint fyrir neðan
okkur í hallanum upp að höll-
inni, stóðu þéttskipaðir stúd-
entahópar og allir horfðu beint 1
loft upp.
— Ef svo ólíklega skyldi fara,
að önnur sýningin mín mistæk-
® Hún er ánægS, enda í dralonpeysu frá Heklu.
Peysurnar eru hlýjar, sterkar, léttar og þvi
ákjósanlegar skólapeysur. Orval af fallegum
litum og mynztrum.
HEKLA, Akureyri
•1
dralon
— Lækmrinn hefur bannað mér að fara í reiðtúra. Ég á að fara
í langar gónguferðir einu sinni á dag
ist, sagði hann, — þá hef ég arf-
leitt þig að öllu mínu. Þú átt
það líka með fullum rétti. Ég
samdi erfðaskrána mína á mið-
vikudagskvöldið, eftir að þú af-
hentir mér þetta bréf, og fékk
Lydiu Butali og rektorinn til að
skrifa undir það sem vitundar-
votta. í erfðaskránni er því lýst
yfir, að við séum bræður, en hé-
gómaskapurinn bannaði mér að
útskýra það nánar.
Nú var æpt „Donati“ neðan af
Markaðstorginu, þegar stúdent-
arnir, sem höfðu staðið við höll-
ina, bættust í hópinn, sem fyrir
neðan stóð. Þeir hlutu að hafa
séð okkur á mjóu svölunum
kring um turnspíruna, því að
ópin færðust nú í aukana og all-
ir gláptu beint upp í loftið.
— Það var rétt til getið hjá
þér, að ég ætlaði mér ekki að
„missa andlitið", sagði Aldo, en
um hitt skjátlaðist þér þegar þú
ásakaðir mig um að hafa þagg-
að niður í rógberanum. Þjófur-
inn í Róm er búinn að játa á
sig glæpinn. Hann bæði stal og
myrti. Lögreglustjórinn hringdi
til mín í gærkvöldi. Lögreglan
var ekkert að elta þig, heldur
vildi hún bara vita, hvort þú
vissir eitthvað meira en þú
hafðir sagt henni.
— Myrtirðu ekki Mörtu? spurði
ég hissa og skömmustulegur.
— Jú, víst myrti ég hana, en
bara ekki með hnífnum, því að
það var miskunnarverk. Ég
myrti hana með því að fyrirlíta
hana, með því að vera svo
hágómlegur að vilja ekki viður-
kenna, að ég var sonur hennar.
Mundirðu ekki segja, að það
jafngilti morði?
Svo að Aldo var þá sonur
Mörtu! Þá kom allt heim og
saman. Allt féll í ljúfa löð. Út-
burðurinn, sem hafði móður
sína fyrir fóstru, kom og settist
að hjá foreldrum mínum. Út-
burðurinn kom í stað drengsins,
sem þau höfðu misst. Móðirin
varð kyrr á heimilinu og sá um
Aldo og síðar um mig. Og hún
lá á leyndarmáli sínu, þangað til
þennan afmælisdag í nóvember,
þegar hún opinberaði það í öl-
æði.
— Jæja, sagði Aldo — það
var morð, finnst þér ekki?
Ég hugsaði ekkert meira um
skyldleikann við Mörtu, heldur
hugsaði ég um móður mína, sem
dó úr krabbameini í Torino.
Þegar hún hafði krotað mér
nokkrar línur frá sjúkrabeðinum
sínum, hafði ég ekki svarað
henni.
— Jú, það er morð, sagði ég.
— Við erum báðir sekir um það
sama og af sömu ástæðu.
Við horfðum nú báðir á rnann-
fjöldann fyrir neðan. Ópin,
„Donati ...... lifi Donati" áttu
við hvorugan okkar, heldur við
sagnapersónu, sem háskólastúd-
entarnir og bæjarbúarnir í Ruff-
ano höfðu búið sér til í hugan-
um, stafandi af þessari löngun
mannsins til að tilbiðja eitthvað
sem er honum sjálfum æðra og
meira.
— Fluginu er lokið, sagði ég.
— Segðu þeim, að því sé lokið.
— Nei, því er ekki lokið, sagði
hann. — Hið raunverulega flug
er enn ókomið. Það var æft uppi
í fjöllum, alveg eins og akstur-
inn.
Hann studdi mig upp við vegg
inn, og síðan þreifaði hann sig
áfram eftir mjóa pallinum,
seildist gegn um grindverkið
eftir einhverju löngu og mjóu,
silfurlitu, samsettu úr ótal
fjöðrum, sem blöktu í golunni,
þegar hann snerti við þeim.
Fjaðrirnar voru saumaðir á silki
eins og notað er í fallhlífar, en
undir því var grind úr seigu
efni, til að halda því út. Svo
lágu strengir niður úr þessu, til
að festa sig í. Aldo tók upp þetta
áhald og stillti því upp á svala-
gólfið, breiddi svo úr því og þá
sá ég, að þetta voru vængir.
— Þetta er ekkert plat, sagði
Aldo. Við höfum verið að vinna
að þessu í allan vetur. Þegar §g
segi við, þá á ég við vini mína,
fyrrverandi skæruliða, sem nu
fást við svifflug. Þessir vængir
eru samsettir á sérstakan hátt,
og eru eins og fálkavængir. Við
æfðum þetta uppi í fjöllunum,
engu síður en hestana, og ég get
fullvissað þig um, að ég var
miklu hræddari við þá en væng-
ina.
Skólaritvélar
Hvergi fjölbreyttara úrval ef FERÐA-
RITVÉLUM. — 10 mismunandi gerðir.
Verð frá kr. 2.950,00. — Árs ábyrgð.
Sendum gegn póstkröfu.
Baldur Jónsson sf.
Hverfisgötu 37 — Sími 18994.