Morgunblaðið - 08.10.1966, Blaðsíða 24

24
MORGUNBLADiD
Laugardagur 8. október 1966
Húsvörðurinn fór og Jim og
Ben tóku að rannsaka íbú'ðina.
Ben fór í svefnherbergið meðan
Jim ieitaði í skrifborðinu, og
fann þar nokkur einkabréf frá
kvenfólki og vegabréf, en stimpl-
arnir á því báru það með sér, að
hann hafði verið á ferð í Evrópu
nýlega. í neðstu skúffunni fann
Jim pappaöskju. Hann opnaði
hana og kallaði: — Viltu líta á
þetta, Ben?
Ben kom úr svefnherberginu
með lítinn pappírspoka. Hann
leit á öskjuna, sem Jim hélt á. í
henni voru margir dýrir skart-
gripir.
— Golfkennari í skartgripa-
sölu!
— Honum væri hollara að geta
gert almennilega grein fyrir
þessu! sagði Jim. — En hvað ertu
með þarna?
Ben opnaði pappírspokann. —
Ég veit ekki. Fann það í fata-
skápnum. Hann hellti svolitlu af
fíngerðu dufti í lófa sér. Jim
tók ofurlítið af því og þefaði.
— Eru það eituriyf? spurði
Ben.
— Veit það ekki, svaraði Jim.
Hann tók umslag á borðinu og
hellti ofurlitlu af duftinu í það.
Svo rétti hann Ben pappírspok-
ann. — Settu þetta aftur, þar
sem þú fannst það og svo skul-
um við koma okkur út héðan.
Ben gekk aftur inn í svefnher-
bergið.
— Athugaðirðu nokkuð bað-
herbergið?
— Já, þar var ekkert að hafa,
sagði Ben og kom inn aftur.
Jim leit kringum sig í stofunni
til þess að vera viss um, að ekk-
ert hefði þar verið hróflað við
neinu, og síðan gengu þeir til
dyra. Síminn hringdi og Jim
hljóp í áttina til hans, en Ben
hélt aftur af honum.
— Þetta hlýtur að vera hús-
vörðurinn, sagði Jim. Hann hef-
ur áreiðanlega séð svo til, að eng
ar hringingar utan frá fengju sam
band hingað. — Allt í lagi, sagði
hann í símann, og hengdi hann
upp.
— Collins er á leiðinni upp,
sagði Jim. Hann rétti Ben um-
slagið méð duftinu í. — Settu
þetta í rannsóknarstofuna, og
segðu þeim að flýta því. Ég ætla
að verða hérna kyrr og eiga við-
tal við herra Coliins.
— Heldurðu ekki, að það geti
verið áhætta, Jim? spurði Ben.
— Ég verð þá að taka hana.
svaraði Jim. — Mig langar að
tala við þessa manntegund.
— Gott og vel, kunningi. Ég
skal votta með þér, sagði Ben og
flýtti sér út.
Lyftudyrnar opnuðust þegar
Ben var rétt búinn að snerta
hnappinn. Tony, íklddur sport-
fötum, kom út en Ben fór inn.
Tony var kominn hálfa leið eftir
ganginum, þegar hann fór að
hugsa um manninn, sem hann
hafði mætt. Svo hélt hann áfram
að dyrunum sínum, opnaði þær
og gekk inn.
Hann var eitthvað vonsvikinn
á svipinn, er hann tók gimsteina-
spennu og armband úr vasa sín-
um og fleygði þeim á skrifborð-
ið. Svo gekk hann að vínskápn-
um og fékk sér í glas.
— Nú, þér urðuð þá ekki af með
varninginn? sagði Jim.
Tony snarsneri sér við og sá
Jim, sem lét fara vel um sig í
hægindastól. — Hvern sjálfan
fjandann eruð þér að vilja hér?
spurði hann.
— Mér fannst við ættum að
tala um þessa gripi, sem þér vor-
uð að reyna að selja.
— Hvaða rétt hafið þér til að
brjótast svona inn hér? Þér get-
ið misst stöðuna fyrir annað
— Kann að vera. En mér fannst
þetta bara svo vistlegur staður
fyrir þetta samtal okkar. Virki-
lega vistiegt. Jim vaf sjálfur tek-
inn að reiðast. Hann hafði jafn-
an reynt að láta ekki tilfinning-
arnar ráða ofmiklu í starfi sínu,
en nú tókst það ekki allskostar.
— Hvernig hafið þér efni á
svona fínni íbúð? spurði Jim.
Tony var tekinn að ná jafn-
vægi sínu aftur og hélt áfram að
hella í glasið hjá sér. — Ég hélt
yður vera frá lögreglunni, en
ekki frá skattaeftirlitinu? sagði
hann.
— Jú, ég er lögreglumaður og
leikur því eðlilega forvitni á að
vita, hvernig ómerkilegur golf-
kennari hefur efni á að búa ems
og kvikmyndastjarna, og hvernig
hann kemst svo yfir heila glás af
skartgripum, sem hann svo gerir
tilraunir til að selja.
— Skýringin á því er svo ein-
föld, að jafnvel þér munduð
skilja hana. Það vill svo til, að
dama gaf mér þetta . . . fyrir
auðsýnda þjónustu.
— Hvaða dama?
— Ekkjufrú de Lorca. Það virð
ist svo, sem hún sé illa stödd með
reiðufé, rétt í bili, vegna þess,
hve langan tíma tekur að gera
upp dánarbú mannsins hennar.
Svo að ég gekk inná að taka
þakklæti’hennar í vörum.
Jim átti bágt með að stilla reiði
sína. — Trúi því, hver sem trúa
vill! hvæsti hann.
— Hversvegna spyrjið þér ekki
bara frúna sjálfa? ögraði Tony.
— Það held ég einmitt, að ég
verði að gera.
16
22.
Maseratibíll Tonys þaut fyrir
beygjurnar á Bel Air, og hann
brosti að vandræðasvipnum á
Jim. Ekkert orð féll þeirra á
milli á þessari fjögurra mílna
leið til Lorcahallarinnar.
Edith sat í setustofu sinni og
hún fölnaði, er hún sá þá baða,
Tony og Jim. Tony hafði ruðzt
inn, án þess að hringja dyrabjöll-
unni.
— Maggie, elskan, sagði Tony
og kyssti hana á kinnina. — Þú
manst eftir þessum „vini“ henn-
ar systur þinnar sáTugu. Hobbson
liðþjálfa. Tony naut þess arna
sýnilega. Hann leit á Edith ör-
uggur á svip.
— Liðþjálfinn hérna vill ekki
trúa því, að þú hafir gefið mér
skartgripina. Viltu ekki leiða
hann i allan sannleika, elskan?
Hún leit á hann hrædd á svip-
inn.
— Já, út með það, Maggie,
sagði Tony. — Þú þarft ekkert að
vera hrædd við að segja sann-
leikann. Hann er lögreglumaður
og alvanur að sjá hinar myrkari
hliðar mannlífsins. Segðu honum
það.
Hún leit á Jim en sfðan undan.
Já, liðþjálfi. Þetta er satt,
sem hr. Collins er að segja, sagði
hún.
Jim gat ekki neytt sjálfan sig |
til að trúa þessu. Hann leit biðj- |
andi á Edith, en hún var að horfa
út um gluggann.
— Fyrst þér segið það, frú de
Lorca, sagði hann, vesældarlega.
Svo fór hann að skjóta sér áleiðis
til dyranna, þegar Tony stöðvaði
hann.
— Nei, við erum ekki búnir að
tala út, liðþjálfi, sagði hann
kuldalega. — Þessi húsleit hjá
mér var bersýnilega ólögleg. Og
þér og öll lögregludeildin gætuð
komizt í fjandans klandur fyrir
hana. Þó er ég tilleiðanlegur aö
láta þetta gott heita, ef þér hætt-
ið við þessa rannsókn sam-
stundis.
— Henni verður hætt, sagði
Jim.
— En ég á við strax, nauðaði
Tony. Hann hallaði sér fram og
greip símann og rétti hann að
Jim. Jim tók við honum og bað
um félaga sinn á lögreglustöð-
inni.
— Ben? Þetta er Jim. Þú get-
ur alveg sleppt þessu með hann
Collins. Það stendur alit heima,
sem hann sagði okkur. Hann hef-
ur fengið þessa skartgripi á lög-
legan hátt, og virðist hafa leyfi
tii að selja þá . . . Já, rétt . . .
HvaÖ? . . . Hver sagði það? . . .
Já einmitt . . . Jæja, ég verð
kominn eftir klukkutíma.
Jim lagði símann á og horfði
á Tony með nýjum áhuga.
— Til hvers er þetta arsenik?
spurði Jim.
Edith leit á Tony. Honum brá
eitthvað við, en eins og venju-
lega, var hann fljótur að átta sig.
— Ég drekk það með ís. svar-
aði hann. — En hvaða arseník
eigið þér við?
— Þetta arseník, sem við fund-
um í poka í fataskápnum yðar.
Tony brosti. — Svo að þér leit-
uðuð þá í íbúöinni minni, eða
hvað?
— Já, svaraði Jim.
— Og þér hafið þá séð blóma-
blettinn á svölunum fyrir utan
gluggann?
— Já.
— Það vill stundum koma ill-
gresi í garða. Arseník drepur ill-
gresi. Var það eitthvað fleira?
— Hvar fenguð þér þetta
arseník?
— í klúbbnum, þar sem ég
vinn. Hann kaupir það í stórum
skömmtum, og ég fékk einn poka
lánaðan. Nokkuð fleira?
Edith var að horfa á Tony
meðan hann var að svara þess-
um spuringum svona kæruleysis-
lega. En nú þekkti hún hann
nægilega vel til þess að uppgötva
fleiri eiginleika bak við allt
þetta kæruleysi. Hún vissi, að
hann hafði einhverju að leyna
og hræðsla greip hana.
— Jæja, ég held nú, að þér
hafið ómakað okkur nóg með
þessum spurningum, sagði Tony
við Jim. — Ég held þér ættuð að
fara.
Jim fann það á sér, að eitt-
hvað meira lægi enn að baki, en
hafði hinsvegar ekkert fast und-
ir fótum.
— Ég vona, að ég hafi ekki
gert yður alltof mikið ónæöi, frú
de Lorca, sagði hann.
— Jú, það hafið þér, hvæsti
Tony. — Verið þér sælir!
Þegar dyrnar lokuðust á eftir
Jim, sneri Edith sér að Tony.
— Hvers vegna lá þér svona mik-
ið á að losna við hann? spurði
hún.
O, hann var bara leiðinlegur.
Leiðinlegur durgur.
— Var það kannski af því að
þú værir hræddur um, að hann
mundi komast að einhverju? hélt
hún áfram.
— Nú ert þú farin að veröa
leiðinleg, sagði hann. — Ég held
ég verði að fara út og slá nokkr-
ar kúlur. Hann gekk til dyranna.
— Hvað varstu hræddur um,
að hann mundi finna? sagði hún
skipandi.
— Sjáðu til, telpa mín, ég er
ekkert hrifinn af að vera yfir-
Sími 19(Í3G
OpSð í kvöld
Hljómsveit Reynis Sigurðssonar.
Sirnituifagur
Slllurtunglíð
UNGLINGASKEMMTLN KL. 3 — 5.
TÓNAR LEIKA.
Silfurtunglið.
SigtiH
Opið í kvöld og
sunnudagskvöld
N Ý HLJÓMSVEIT
FERNING
leikur og syngur.
FJÖRIÐ E R í SIGTÚNI.
Sigtún.
Sunnudagskvöld
DÚMBÓ og STEINI.
«ins