Morgunblaðið - 29.10.1966, Page 21

Laugardagur 29. okt. 1966
MORGUNBLAÐIÐ
2!
TUSEY'Ce
CUASB
TUEIB BALS IM TUS SEPAN ACE
PULLEP UP AT TUE SlPE OF TUS
ROAP. WAS'S Ö£5N XCLAgee/.
James Bond
BV IAN FIEMIM8
0RAWIN8 BY JOHN McLDSICY
fRMie CUEEO supr
4E CAB AWAYAS
QUICKLY A6 UE UAP
STOPPEPi LEAVIN®
A COUPLE OF
UOOPLUMS WITM A
VERY BATT6BEP JA6
WB FLASUBP
Ernie Cureo ók aftur af stað eins snögg-
lega og hann hafði stanzað og skildi eftir
tvo þorpara í mjög illa leiknum Jagúar.
— Vel gert, Ernie. Þeir eru úr leik í
bili.
Vinir þeirra í Sedan-bifreiðinni eru
komnir á hlið við okkur. Það er búið að
lýsa yfir stríði!
Dm leið og við þutum fram hjá Sedaa-
inum var hleypt af byssu.
— Þeir hittu mig, herra Bond. En halta
áfram!
— Minning
Framhald af bls. 12
henti mér sparisjóðsbókina sína,
svo hægar væri að halda verk-
inu áfram.
(Það var góður skóli að kynn-
ast Böðvari og af honum hefðu
margir geta lært í sambandi við
umgengni og félagsanda. Mörg
trúnaðarmál voru honum falin.
Varla var til sú nefnd í Laugar-
dal og víðar, að Böðvár veitti
iienni ekki forstöðu, ekki vegna
þess að hann sæktist eftir því
sjálfur, heldur af því að hann
var óvenju samstarfsþýður
félagsmálamaður, sem allir gátu
unnið með.
Jafnframt því sem Böðvar var
mikill mannvinur þá var hann
og mikill dýravinur og sagði
fagrar sögur af gæðingum, sem
liann hafði átt. Tígurlegur mun
hann hafa verið á velbúnum
hesti, enda látið „gamminn
geysa“ í fylgd með ýmsum ferða-
löngum.
Ég á fagran tryggðarpant frá
Böðvari, það er bókin „Dýra-
sögur", sem hann skrifaði fyrir
mörgum árum og er þar að
finna fágætar og fagrar sögur
af dýrum.
Þótt Böðvar hafi látið skóla-
mál mikið til sín taka og afhent
Laugarvatn til uppbyggingar
slíkum málum, þá held ég samt
að hinn sanni bóndi hafi búið
dýpra í eðli hans.
Eftir miðjan september síðast-
liðinn fór Böðvar hreppstjóri
sína siðustu för til mannfagnað-
ar. >á horfði hann á hjörð
Laugardalsbænda renna af af-
réttinum til réttar.
í - Laugardalsrétt hitti hann
vini sína, dalabændurna og
fleiri, að máli, gladdist með
þeim yfir góðum heimtum og
vænum lömbum.
Með djúpu þakklæti, er góður
vinur kvaddur — sveitarhöfð-
inginn Böðvar Magnússon, og
þótt hann sé horfinn af sjónar-
isviðinu, þá heldur minningin
um hann áfram að lifa í vitund
fólksins í Laugardal og á Laug-
arvatni, minningin um hinn
xnikla höfðingja og mannvin,
sem ævinlega lagði gott eitt til
allra góðra mála.
Eftirlifandi konu hans Ingunni
Eyjólfsdóttur, börnum hans og
öllum öðrum ástvinum hans,
votta ég dýpstu samúð.
Guð blessi minningu hins
látna heiðursmanns.
Jensína Halldórsdóttir.
Hannes Þorsteinsson skrifaði
sína ævisögu sjálfur. Af báðum
þessum merku mönnum hafði
Böðvar náin kynni, og kunni að
skýra gerð þeirra og framkomu
í athöfnum óviðjafnanlega. Fjöl-
marga aðra forvígismenn í þjóð-
málum hafði hann haft sitt hvað
saman við að sáelda. Ætla ég að
fræðimenn og magisterar hefðu
getað dregið vænan hlut í land,
ef þeir hefðu leitað fræðslu hjá
honum.
Böðvar Magnússon var mikill
persónuleiki, sem vakti athygli,
hvar sem hann var á ferð. Um
hann mábti segja það, sem Grím-
ur Thomsen kvað um Hrólf kon-
ung: „Tengd var saman tign og
þokki, tilsýndar í ítaflokki, auð-
kenndur hann öllum var“.
Böðvar mátti heita mikill ham-
ingjumaður á langri ævi og langt
umfram Hleiðrukonung. Þó hef-
ur hann sjálfsagt mátt ýmislegt
reyna mótdrægt, þvi enginn
verður mikill af meðlæti einu
saman. Hans mesta gæfa hefur
eflaust verið að eignast göfuga
og tápmikla konu, Ingunni
Eyjólfsdóttur, sem lifir mann
sinn. Oft lét Böðvar avo ummælt
við þann, er þetta riitar, að oftast
hafi verið annasamt á þeirra
stóra heimili, sem taldi venju-
lega tuttugu til þrjátíu manns,
og gestagangur ærihn. Aldrei
hefði Ingunni brugðist stilling,
mildi og stjórnsemi. Börn þeirra
tólf eru á lífi. Þau eru öll hið
nýtasta fólk.
Böðvar eignaðist snemma í
búskaparárum sínum eina feg-
urstu jörð á íslandi, Laugarvatn.
Þar er útsýn og náttúrufegurð
meiri en á öðru byggðu bóli:
Skógarkjarr í hlíðum, silungs-
og svanavatn við túnfót og ó-
þrjótandi hitagjafi, hverinn nafn-
frægi í brekkuhalli í nánd við
íbúðarhús. Böðvar sagði eitt sinn
við mig, að hverinn væri heilag-
ur. Sinn helgidóm hefði hann
hlotið, er við hann voru lauguð
lík Jóns Arasonar og sona háns.
Böðvar hafði löngum opinber-
um störfum að gegna í héraði og
mannaforráð ýmiss konar. Nú
fyrir fáum árum, þegar hann var
gamall öldungur og hafði dregið
sig í hlé frá búskaparönn og hér-
aðsmálum, kom forseti Islands í
opinbera heimsókn í Árnessýslu.
Var þá Böðvar valinn og ekki
undan komu auðið að halda aðal-
ræðuna við móttökuathöfn. Má
af því marka hvers trausts hann
hefur notið í sveitum austan
fjalls.
Það er alkunna, að Böðvar var
mikill hugsjónamaður. Hann
barðist á þriðja tug aldarinnar
fyrir skóla- og menntamálum í
austursveitum, með orku og
þrautseigju, sem honum voru í
blóð borin. Þetta endaði með því,
að hann afsalaði óðali sínu og
konu sinnar, Laugarvatn til
skólaseturs. Er það mál manna
að enginn íslenzkur bóndi hafi á
þessari öld stigið svo heillaríkt
spor til menntaaukningar á landi
hér. Ég ætla, að til þess að lóga
frá sér slíkri eign sem Laugar-
vatn er, hafi Böðvar og Ingunn
þurft að beita miklu átaki við
sinn innri mann. Má af þessu
marka skapstyrk og framsýni
þessara hjóna.
Ég hefi átt tal við gamla menn
úr Laugardal um lífsferil Böðv-
ars og er það einróma frásögn
þeirra, að hann hafi verið manna
mildastur og góðviljaður í garð
alls þess, sem minnimáttar var
og átti það við jafnt um menn
og málleysingja.
Ég spurði Böðvar eitt slnn að
því, hvort hann hefði átt nokkra
óvini á ævinni. Ekki mundi hann
eftir því, en gat þess um leið
að það skipti ekki miklu máli.
Hitt væri aðalatriðið í lífi hvers
manns að vera ávallt sáttur við
sjálfan sig.
Þegar Böðvar lá sína bana-
legu á Landspítalanum heim-
sótti ég hann tvisvar sinnum.
í fyrra skiptið var hann ekki
mjög þjáður. Hann var reifur og
gamansamyr að vanda. Ég
spurði hann hvort hann hefði
getað sofið nóttina áður. Hann
kvað nú lítils hafa þurft með
af því tagi, því hann hefði verið
að lesa ævisögu De Gaulle,
Frakklandsforseta og við hana
væri ekki svo auðvelt að hætta.
í seinna skiptið, sem ég kom
til hans á spítalann var lífs-
kraftur hans á þrotum, svo hann
mátti ekki mæla. Sá ég, að hann
átti þá skammt eftir ólifað. Vin-
áttu sína gat hann aðeins látið
í ljós með því að þrýsta hönd
mína margsinnis.
Blessuð sé minning þessa mæta
manns.
Magnús F. Jónsson.
ÞAÐ er hlutskipti allra, sem
verður nokkurra lífdaga auðið,
að sjá á bak nánum ættmennum.
Hverfa þá af braut, þeir sem
næstir manni gengu og mest
verður saknað.
Að þefesu sinni verður fjöl-
menn ætt að horfa á bak einum
úr sínum hópi, — þeim, sem
fremstur fór á langri lífsgöngu.
Ungur maður valdi sér konu
til fylgdar og lagði út á lífsbraut
í leit að hamingju og verkefnum.
Áður en varði sást þar fjöl-
mennur hópur á ferð, sem sífellt
óx og leitaði víða, — en laut þó
einnar forustu. Þeir sem þennan
flokk fylltu, lutu stoltir leiðsögn
ættföðursins og kusu engan
fremur. Hann var elskaður og
virtur og galt það sjálfur á sömu
lund.
Því er það nú, sem ættflokk-
urinn staðnæmist og lýtur höfði,
— foringinn er fallinn!
Enginn kemur í hans stað.
Enn lifir kærleiksrík ættmóðir
og leiðir hópinn eina götu. Síðar
markar hver sína stefnu.
Ég flyt þökk fyrir drengilega
leiðsögn þann tíma, sem ég naut
hennar og horfi úr hópnum á
bak þeim manni, sem við ÖU
vildum líkjast.
eh.
EINS MANNS HLJÓMSVEIT
Þegar hafa komið fram á sjónarsviðið
ýmiskonar tæki til heimanotkunar fyrir
Þá, sem semja elektróníska tónlist (Neo-
Bechstein-flugillinn, Hammond-orgelið o.
fl.). Flest þeirra líkja einungis eftir venju-
legum hijóðfærum, en til þess að skapa
elektrónísk hljómssveitarverk eru þau að
JAMES BOND
sjálfsögðu ófullnægjandi. Tónlistin er spil-
uð af avangardistunum í þeirra eigin tU-
raunastofum.
Fyrst er tekin upp á band „1. rödd“.
Bandið er spilað aftur og tónskáldið bætir
við „2. rödd“. Síðan eru þessar tvær radd-
ir spilaðar saman og „3. rödd“ er bætt við
o. s. frv., þangað til allt hljómsveitarverkið
er á einu bandi.
Nú liggur fyrir sú tónlist, sem tónskáld-
ið hafði hugsað sér, nú þarf að leika liana
fyrir gesti konsertsalanna. Þeir verða að
venja sig á, að hlusta á 70 manna hljóna-
sveit án þess að hafa annað fyrir augun-
um en hátalara.
Eítii IAN FLEMING
t
1 DAG verður mikill öldungur
og bændahöfðingi Suðurlands,
Böðvar Magnússon til grafar bor-
inn.
Böðvar var fæddur 2S. des-
ember 1877 og andaðist á Lands-
spítalanum 18. þessa mánaðar.
Ekki verða hér rakin sérstök
æviatriði þessa merka manns.
Hann ritaði ævisögu sína sjálfur
fyrir nokkrum árum, ennfremur
fjölmargar ritgerðir um sérstak-
ar endurminningar sínar sem
birtust í ýmsum tímaritum. Hafa
ekki aðrir Islendingar látið eftir
sig fyllri greinargerð um ævi-
atriði sín og marga atburði, sem
hann mundi flestum betur og
kunni manna bezt að leggja ó-
hlutdrægan dóm á. Get ég um
það borið, því að á nokkrum
undan gengnum árum, lét hann
varla hjá líða að heimsækja mig,
. þegar hann kom til Reykjavíkur.
Eru mér ógleymanlegar þær
yndisstundir, sem ég átti með
þessum sérstæða góðvini mínum.
Hann var ávallt ungur í anda
og þó langreyndur maður, sém
kunni og skildi íslandssöguna
eins og hún hafði gerzt á þeim
tíma, sem hann mundi til, að
þetta voru mér eins og skóla-
tímar. Á síðustu árum hefi ég
engan íslending vitað, sem hafði
gjörþekkt svo marga fyrirferða-
mikla menn á opinberum vett-
vangi þjóðarinnar sem hann. All-
•r hans frásagnir voru skil-
greindar og mótaðar aí glögg-
ssmtí dómgreind og óhlutdrægni.
Stórar baekur höfðu verið ritað-
ar um Tryggva Guniiarsson og
JÖMBÖ
Teiknari: J. M O R A
Þorparinn reynir að telja hasetann á að
leggja frá sér byssuna, þá verði þeir jú
örugglega sammála ... þeir gætu til dæmis
skipt með sér fjársjóðnum . . . en hásetinn
hlustar ekki á hann: — Ég er þreyttur á
innantómum loforðum þínum! Reyndu að
koma þér af stað — nú byrja ég að telja:
einn. . . tveir. . . þrir. . .
Skipstjórinn lítur spurnaraugum á
Júmbó:
— Eigum við að blanda okkur í þessi
mál? Júmbó finnst að þeir ættu að bíða
um stund og sjá hvað setur og láta þorpar-
ana um að kýta. Jú, því meiri óvinir, sem
þeir verða þeim mun belra.
Þegar þorparinn skilur, að hásetanum
er alvara leggur hann á flótta og flýr hina
ógnandi byssu. Júmbó gengur til hásetans
og spyr: — Nú þegar þú ert hér eftir sem
sigurvegari þætti mér gaman að vita hvað
þú hefur í huga?