Morgunblaðið - 10.11.1966, Blaðsíða 28

28
MORC U N BLAÐIÐ
Fimmtúdagur 10. nov. 1966
ímyndun. En svo greip hann
ofsahræðsla. Með skjálfandi
fingrum tók hann í læsinguna á
töskunni og reif upp lokið.
Skammbyssan var horfin.
7. kafli.
Hann afklæddi sig í hægðum
sínum, lagðist í rúmið og fór að
horfa á sprungurnar í asbestin-
um á hitaleiðslunni, sem lá eftir
loftinu. Hann fann enn bragðið
af varalitnum hennar Josette í
munninum. Þessi keimur var
allt og sumt, sem enn minnti
hann á öryggið, sem hann hafði
haft til að bera, þegar hann gekk
til káetu sinnar; þetta öryggi,
sem hafði eins og sópazt burt
fyrir óttanum, sem hafði gripið
hann og ollið upp í huga hans,
eins og blóð úr skorin'ni slag-
æð — ótti, sem gerði hann alveg
máttlausan. Aðeins skilningar,-
vitin virtust enn lifandi.
Hinumegin við þilað var Mat-
his að ljúka við að bursta í sér
tennurnar, og svo heyrðúst stun-
ur og brak, þegar hann brölti
upp í rúmið sitt. Loksins lagðist
hann út af, stynjandi.
— Einn dagurinn frá!
— Bara betra. Er kýraugað
opið?
— Það er víst lítill vafi á því.
Að minnsta kosti stendur ein-
hver andstyggðar gustur í bakið
á mér.
— Við viljum nú ekki láta
okkur verða illt, eins og Eng-
lendingnum!
— Það var nú súgnum óvið-
komandi. Bara sjóveiki. En hann
vildi bara ekki viðurkenna það,
af því að það er ekki viðeigandi
fyrir Englending að verða sjó-
veikur. Englendingar vilja allir
telja sér trú um, að þeir séu af-
skaplega sjóhraustir. Hann er
skrítinn, en ég kann nú vel við
hann samt.
— Það er nú bara af því að
hann hlustar á bullið í þér. Hann
er kurteis — óþarflega kurteis.
Hann og þessi Þýzkari heilsast,
rétt eins og þeir væru perluvini-
ir. Og það er ekki rétt. Ef þessi
Gallindo ....
— Við höfum nú þegar talað
nóg um hann.
—Frú Beronelli sagði, að hann
hefði rekizt á sig í stiganum og
bara haldið áfram, án þess að
biðjast afsökunar.
— Já, hann er andstyggðar
manntegund.
an:
Svo varð þögn. Þá sagði kon-
— Robert!
— Ég er næstum sofnaður.
— Þú manst, að ég sagði þér,
að maðurinn hennar frú Beron-
elli fórst í jarðskjálftanum?
— Já, hvað um það?
— Ég talaði við hana í gær-
kvöld. Það er hræðileg saga. Það
var alls ekki jarðskjálftinn, sem
varð honum að bana, heldur var
hann skotinn.
— Hversvegna?
— Hún vill ekki að allir viti
það. Þú mátt ekki nefn.a það á
nafn.
— Það var í fyrsta jarðskjálft
anum. Eftir fyrstu hræðsluna
fór fólkið aftur heim til sin utan
af ökrunum, en þangað hafði það
flúið. Húsið var hrunið, svo að
aðeins einn veggur var uppi-
standandi, og hann gerði þeim
skýli við hann úr einhverjum
fjölum. Þau fundu einhvern
mat, sem hafði verið til í húsinu,
en geymarnir voru brotnir, svo
að þarná var ekkert vatn. Eitt-
hvert kunningjafólk þarna í
næsta nágrenni hafði farið til
Istambul. Það hús var líka í \
rúst, en þau fóru þangað til að
reyna að ná sér í vatn. Þau
fundu geymana og einn þeirra
var enn óbrotinn. Hann hafði
ekkert að flytja vatnið í, svo að
hann fór að leita að einhverri
krukku eða skál. Hann fann ein
hverja krukku. Hún var úr silfri
og var samanbeygluð af grjót-
hruninu. Eftir jarðskjálftann
höfðu hermenn verið sendir út
til þess að koma í veg fyrir rán,
en þau voru tíð, því að auðvitað
lá þarna margt verðmætt innan
um rústirnar. En þegar hann
stóð þarna og var að reyna að
rétta krukkuna úr beyglunum,
kom hermaður og tók hann fast-
an. Frú Beronelli vissi ekkert
25
um þetta og þegar hann kom ekki
aftur, fóru þau sonur hennar að
leita að honum. En þarna var
allt á tjá og tundri, svo að þeim
varð ekkert ágegnt. Daginn eftir
frétti hún, að hann hefði vevið
skotinn. Er þetta ekki hræði-
lega sorglegt?
— Jú víst er það sorglegt. En
svona getur alltaf komið fvrir.
— Ef góður guð hefði látið
hann deyja i jarðskjálftanum,
hefði það orðið henni léttbær-
ara. En að láta skjóta hann ....
En hún er mjög hugrökk. Og
hún leggur ekki hermönnunum
þetta neitt til lasts. Þegar allt
er á svona ringuireið, er þeun
ekki láandi. Þetta hefur verið
guðs vilji!
— Já, hann getur verið skrít-
inn. Það hefur maður orðið var
við fyrr!
— Vertu ekki að guðlasta!
— Það ert þú, sem ert að guð-
lasta. Þú taiar um guð, eins og
hann væri þjónn með flugna-
drep í hendinni. Harin ber til
flugnanna og sumar þeirra drep-
ast en aðrar sleppa. Já, bölvað-
ur fanturinn. Svo lemur hann
aftur og þessar fara i kássu, eins
og hinar, sem á undan eru gengn
ar. En svona er góður guð ekki.
Hann kemur ekki af stað jarð-
skjálftum og slysfprum. Hann
er bara í huganum .
— Þú ert óþolandi! Vor^enn-
irðu þá veslings konunni alls
ekki neitt?
— Jú, víst vorkenni ég henni.
En hefur hún nokkurt gagn af
því, að við förum að endurtaka
jarðarförina. Gagnar það henni
neitt, þó að ég haldi áfram að
rífast um þetta í stað þess að
fara að sofa, eins og mig langar
tii? Hún sagði þér þetta af því
að hún hefur ánægju af að tala
um það. Veslingurinn. Henni
léttir ef hún getur orðið hetja í
einhverjum sorgarleik. Ef hún
fer að segja mér frá þessu, skal
ég líka vera góður áheyrandi.
Ég skal fá tár fram í augun. En
nú ert þú ekki hetjan. Farðu
nú að sofa.
— Þú er hugmyndafluglaus
skepna!
— Skepnur þurfa líka að sofa.
Góða nótt, elskan?
— Úlfaldi!
Nú kom ekkert svar. Eftir
andartak sneri hann sér við í
rúminu og stundi. Og svo var
hann innan skamms farinn að
hfjóta.
Graham lá vakandi enn um
stund og hlustaði á gjálpið í sjón
um úti fyrir og niðinn í vélun-
um. Þjónn með flugnadrep! í
Berlín var maður, sem hann
hafði aldrei séð og vissi ekki
einusinni, hvað hét, sem hafði
dæmt hann til dauða. í Sofiu var
maður að nafni Möller, sem
hafði fengið skipun um að fram-
kvæma dauðadóminn, og hér, í
nokkurra skrefa fjarlægð í ká-
etu númer níu, var böðullinn
með 9mm. skammbyssu að
vopni, reiðubúinn til að fram-
kvæma dóminn og hirða kaupið
sitt, eftir að hafa afvopnað fórn
ardýrið. Þetta var alltsaman
jafn ópersónulegt og ástríðu-
laust og réttvísin sjálf. Að fara
að hreyfa andmælum var álíka
þýðingarlaust og að fara að pexa
við böðulinn undir gálganum.
Hann reyndi að hugsa um
Stephanie og fann, að það gat
hann ekki. Þetta, sem hún var
hluti af — húsið, vinahópurinn
þeirra og allt þesshátiar, var
hætt að vera til. Hann var einn
sins liðs, fluttur inn í eitthvert
land, þar sem landamærin votu
dauðinn — aleinn, ef frá ar tal-
in eina manneskjan, sem hann
gat talað við um alla þessa skelf-
ingu. Hún var með viti. Hún
var raunveruleikinn. Hann
þarfnaðist hennar. Stephar.ie
þarfnaðist hann ekki. Hún var
ekki annað en andlit og rödd inn
an um öll hin andlitin í heimi,
sem hann hafði þekkt endur fyr-
ir löngu.
Hann leið yfir i eitthvert óró-
legt mók. En þá fór hann að
dreyma, að hann væri að detta
niður fyrir eitthvert hengif'ug,
og hrökk upp af svefninum.
Hann kveikti ljósið og tók eina
bókina, sem hann hafði keypt í
landi um daginn. Það var lög-
reglureyfari. Hann las nokkrar
blaðsiður og lagði hana svo frá
sér. Hann mundi ekki geta lesið
sig í svefn með lýsingum af
„litlu gati, sem lítið blæddi úr.
í hægra gagnauga á líki, sem lá
í fáránlegum stellingum, efHr
dauðateygjurnar". Hann fór
fram úr rúminu, vafði sig í
teppi og settist niður til að
reykja sér vindling. Hann ákvað
að sitja þannig, það sem enn
lifði nætur: sitja og reykja.
Hann varð einhvernveginn enn-
þá meir ósjálfbjarga ef hann lá
útaf. Bara að hann hefði skamrn
byssuna!
Honum fannst, er hann sat
svona, að nú væri álíka áríðandi
að hafa skammbyssu og að haía
sjón. Að hann skyldi hafa lifað
af, öll þessi ár, án þess að hafa
hana, gat aðeins verið tilviljun
að þakka. Skammbyssulaus var
maðurinn álika ósjálfbjarga og
tjóðruð geit í frumskóginum.
Mikill endemis bjáni hafði
hann verið að skilja hana etlir
í töskunni sinni. Ef hann hefði
bara ......
En þá mundi hann eftir
nokkru, sem Josette hafði sagt:
„José hefur skammbyssu í ko-
fortinu sínu. Ég skal ná í hans
handa þér“.
Hann dró andann djúpt. Hon-
um var borgið. José hafði
skammbyssu og Josette ætlaði
að útvega honum hana. Þá væri
allt í lagi. Hún yrði líklega kom-
in upp á þilfar klukkan tíu.
Hann skyldi bíða þangað til hann
væri viss um að finna hana þar,
segja henni þá, hvernig ástatt
væri og biðja hana að útvega
sér skammbyssuna tafarlaust.
Ef hann yrði heppinn, mur.di
hann hafa hana í vasa sínum inn
an hálftíma frá því að hann færi
úr káetunni. Þá gæti hann setzt
við hádegisverðarborðið með
hana gúlpandi út í vasann. Ban-
at skyldi verða hissa. Guði sé
lof fyrir tortryggnina í honum
José!
Hann geispaði og slökkti i
vindlingnum. Það væri heimsku
legt að sitja svona alla nóttina
— bjánalegt, óþægilegt og leið-
inlegt. Og svo var hann líka
syfjaður. Hann lagði teppið aft-
ur á rúmið, og lagðist enn fyrir.
Innan fimm mínútna, var hann
sofnaður.
Þegar hann vaknaði aftur, sá
hann bjartan hálfmána frá kýr-
auganu, sem hoppaði upp og
niður á hvítri málningunni á
veggnum. Hann lá og horfði a
hann, þangað til hann varð að
fara framúr, til þess að opna fyr
ir þjóninum, sem kom með kaff
ið hans. Klukkan var niu. Hann
drakk kaffið hægt og hægt,
reykti vindling og fékk sér volgt
sjóbað. Þegar hann var alklædd
ur, var klukkan langt gengin
tíu. Hann fór í frakkann og
gekk út úr káetunni.
Gangurinn, sem klefarnir voru
út frá, var rétt nægilega breið-
ur handa tveim mönnum að
mætast þar. Hann var þrjár
hliðar af fernhyrningi, þar sern
fjórða hliðin var stigauppgang-
urinn til salarins og upp á skjól-
bakið, og svo var lítið rúm þar
Nú?
Þ A U E
K O M I

) í).
nol f i»

Simi-22900 Laugaveg 26
QLAUMBÆR
HAUSTFAGNAÐUR í KVÖLD.
Dansað til kl. 1.
DUMBÓ og STEINI leika.
GLAUMBÆR