Morgunblaðið - 09.08.1967, Síða 20

20
MORGUNBLAÐIÐ, MIÐVIKUDAGUR 9. AGUST 1907
Alan WiUiams:
PLATSKEGGUR
setlaði að fara að sofa hjá kven
manni úr Leynihernum. Hann
sagði því við Hudson: — Araba-
herinn setti sprengju undir hljóm
sveitarpallinn í Casino og
sprengdi húsið í loft upp.
— Það var ég búinn að heyra.
Meðal annarra orða: Ætlar þú
að komast burt héðan, þegar
flugvöllurinn verður opnaður
aftur.
Neil svaraði því engu.
— Ég spyr af því að ég heyrði
dálitið annað, sagði Hudson.
— Og hvað heyrðirðu?
— Að þú hefðir haft stefnu-
mót í dag við einhverja hátt-
setta í Leynihernum.
— Ertu kanski afbrýðissam-
ur, Hudson?
— Hvern andskotann áttu
við?
—Hefurðu yfirleitt nokkuf
sambönd hér?
— Hlustaðu nú á, Ingdeby, ég
hélt, að ég væri að reyna að
koma því gegnum þinn þykka
haus.
— Eigðu þin sambönd, Hudson,
ég ætla að eiga mín. Hann skellti
símanum á. Anne-Marie hreyfði
sig eitthvað við hiiðina á hon-
um. Hann lagðist aftur á bak og
kveikti sér í vindiingi, og sá
fyrir sér í huganum ákafa litla
andlitið á Hudson á þönum snap
andi upp fréttir, og alltaf reiðu-
búinn til að hræða starfsbræð-
ur sína.
Kannski var það fyrir áhrif
frá konjakinu og víninu, en vist
var um það, að hann ætlaað:
ekki að elta hverja ráðleggingu
þeirra kumpána, Hudsons og St.
Legers. Hann minntist stefnu-
móts síns, morguninn eftir, í
Cintra-kaffihúsinu, og velti því
fyrir sér, hvað verða mundi, ef
hann léti ógert að mæta. Ef
hann mætti, var hann auðvitað
að vaða beint í eldinn. En kon-
jakið hitaði honum enn innan-
brjósts og tilhugsunin um mót-
ið í kaffihúsinu var hreint ekki
eins kvíðvænleg og hún hefði ef
til vill átt að vera. Hann hafði
enn tólf klukkustundir til um-
hugsunar.
Anne-Marie teygði sig út úr
rúminu og lagði höndina ein-
hvern veginn kæruleysislega og
sakleysislega milli fóta honum.
— Farðu úr! sagði hún.
Hann drap í vindlingnum sín
um og slökkti á náttlampanum.
Máninn skein glatt á svalirnar.
Hann flýtti sér að afklæða sig
og lagðist síðan hjá henni og
varirnar á henni strukust niður
eftir brjóstinu á honum. Hann
sagði ekkert, en hún tók að gæla
við hann ákaft eins og kynstofni
hennar sæmdi, og hann fann
sjálfan sig harðna. undir snert-
ingu hennar, meðan hann horfði
á tuglskinsblettina á loftinu í
herberginu.
Þá hringdi síminn. Það var
London gegn um París, og síma-
stúlkan á blaðinu kom í sím-
ann. Anne-Marie færði sig ofur-
lítið til, eins og einhver liðug,
svört skepna og hún lagðist upp
að honum, meðan hann kveikti
ljósið aftur og bjóst til að lesa
skeytið fyrir.
Forster, erlendi fréttamaður-
inn, var í símanum. — Þetta
hefur verið býsna hræðilegt.
Reuter segir, að þetta sé versta
hermdarverkið síðan byltingin
hófst.
—Það er víst sanni nær, sagði
Neil. — Ég hef nú ekki fengið
neinar nákvæmar tölur, en ég
hef heyrt, að meira en fjörutíu
hafi farizt.
— Reuter segir fjörutíu og sjö.
Við látum það duga í bili.
Hvernig bregzt fólk við þessu?
Sambandið var eitthvað slæmt
svo að Neil varð að öskra í sím
ann. — Það er furðu rólegt enn-
þá.
— Jæja, þeystu þá öllu til mín
sem þú veizt. Og ég ætla að
senda þér hundrað pund gegn
um Crédit Lyonnais, fyrir brýn-
ustu þörfum þínum. Er annars
allt í lagi hjá þér?
— Já, það er allt í lagi með
mig! öskraði Neil í símann, og
Anne-Marie tautaði: — Þú öskr
ar eins og vitleysingur! — og
svo fór hún aftur að gæla við
hann meðan Foster sagði: — Ég
gef þér samband við fréttaritar-
ann.
29
Endurminningin um þetta síð
degi var dauf og tómleg. Seinna,
þegar hann hafði slökkt aft-ur,
sagði hún í hálfum hljóðum: —
En hvað þessi enska er skrítið
mál. Allt gegn um nefið. Og er
hann breiddi út faðminn á rúm
teppinu, hugsaði har.n með sam-
vizkubiti um hitt símtalið sitt
við London, sem hann hafði pant
að eftir miðnætti. Hann minntist
þess, hvernig Caroiine mjálmaði
í myrkrinu eins og kettlingur, og
hann reyndi að reka andlitið á
henni úr huga sér, og spurði
ekki Anne-Marie aftur, hvort
hún elskaði hann, en hélt áfram
í ákafa þangað til hún æpti upp
o.g veinaði niður í koddann, en
vafði sig síðan um hann, heit og
rök, með teppið ofan á þeim og
gluggana opna, hlustandi á háv-
aðann handan við svalirnar, skot
hvelli og sírenur og suðið og
smellina í engisprettum og smá-
byssum.
2. kafli.
Hann sat yfir kaffibolla með
hálfmána með, aleinn í kaffi-
húsinu, þar sem auk hans var
enginn maður nema þjónninn,
sem var að þurrka skenkiborðið
sem kaffivélin stóð á. Klukkan
var 10.12. Hann hafði skilið við
Anne-Marie í hótelinu, þar sem
hún var að greiða mður úr nár-
inu á sér við svalagluggann.
Klukkan níu st-undvíslega hafði
kjólnum hennar verið skilað úr
hreinsuninni, vandlega hrems-
uðum og stroknum. Hún hafði
ekki borgað Arabanum. Neil
hafði neytt upp á hann einhverj-
um skildingum fyrir utan dyrn-
ar og áður en hann fór út, hatði
hann hringt í hollenzka sendiráð
ið, og mælzt til þess að fá að
vera við útför van Loons. Hann
hafði aftalað við Anne-Maris að
hitta hana við hádegisverð klukk
an hálftvö í Le Berry-veitinga-
húsinu. Síðan hafði hann yfirgef
ið hótelið og gengið eftir göV-
unni, þar til hann kom að Roxy-
kvikmyndahúsinu og gekk svo
inn í Café Cintra.
Hann fann á sér, með em-
hverri öfugsnúinni ánægju, að á
næstu mínútunum yrði hanr.
kominn þangað sem ekki yrð:
aftur frá snúið. Eitt var þó að
hann hefði sofið hjá Anne-Marie
en að svíkja hana í þessu bræðra
stríði var næstum áreiðaniega
lífshættulegt.
Hann sat þarna yfir kaffiboli-
anum sínum og var innanbrjósts
rétt eins og hann hefði tekið
eitthvert deyfUyf til þess að
draga úr sárum líkamlegum
verkjum. Allt og sumt, sem hann
sóttist eftir á þessari stundu,
var eitthvað, sem gæti losað
hann úr þessu ástandi — eitt-
hvað, sem gæti komið honum
gegn um næstu klukkustundirn-
ar eða dagana, eitthvað, sem
gæti látið hann hætta að hugsa,
hætta að muna það, sem hann
hafði séð og heyrt þennan morg-
un. Hann hafði komið hingað í
ævintýraleit og hann var líka
sannarlega að komast í ævin-
týri.
Miðnætunfiamtalið hans við
London hafði ekki fengið sam-
band fyr en klukkan yfir þrjú.
Númerið hafði verið lengi að
svara, og þegar það loksins svar
aði, var Caroline geispandi af
syfjum, og sagði honum, að hún
ætlaði að giftast Tom Drumm-
ond á laugardaginn kemur. Hann
hafði farið að æpa á hana og hún
hafði svarað syfjulega: — Nei,
vinur, mér er alvara. Hann hafði
öskrað í símann: — Þú hlýtur
að vera gengin af vitinu! og
hún hafði svarað: — Nei, mér
þykir mjög vænt um hann, og
þú hefur ekki skrifað mér í
meira en heilan mánuð!
— Ég var í klaustri, hafði
hann sagt, — og svo lenti ég í
byltingu, og hún hafði svarað:
— Það er svo framorðið og ég er
svo syfjuð, og hann hafði reynt
að telja henni hughvarf og rödd
in í henni hafði horfið í brak og
væl í langlínunni, meðan hann
var að reyna að telja hana ofan
af þesari giftingu eða að minnsta
kosti fá hana til að fresta henni,
þangað til hann kæmi heim. Og
úr fjarska hafði hún svarað: —
Neil, elskan, ég hef ákveðið mig.
Vissulega elska ég Tom. Og
svona hafði það gengið fram og
aftur og Anne-Mane svaf euis
og ekkert væri, með teppið vaf-
ið um sig eins og líkklæði, og
allt og sumt, sem hann þráði
var Caroline, og eftir viku inurdi
Caroline verða hvítklædd (já,
meira að segja hvítklædd!) að
gifta sig í Þrenningarkirkjunni
í Brompton.
Maðurinn kom að borðinu og
sagði: — Hr. Ingleby? Hann
brosti, rétti fram hönd með
hanzka á — hávaxínn fölur mað
ur um þrítugt, með umgerðar-
laus gleraugu, bindislaus og með
regnkápu á vinstri handleggn-
um. — Ég hef ekki tíma til að
drekka kaffi, sagði hann, og það
áður. en Neil gæti nokkuð sagt,
— bíllinn bíður úti fyrir.
Neil skildi eftir einhverja
peninga á borðinu og elti hann
út á strætið í miklum taugaæs-
ingi.
— Þér virðist hafa verið hepp-
inn með veður í þessari heim-
sókn yðar, sagði maðurinn, er
þeir óku eftir sjávargötunni, —
en annars höfum við haft mikla
þoku hér í seinni tíð. Hann ók
varlega og flýtti sér hvergi. Þeir
beygðu upp frá sjónum og inn í
aðal verzlunargötuna, framhjá
nöfnum eins og Windson, Guer-
lain, Mercedes Benz, yfir stórt
torg, inn í flóknar, mjóar götur,
gegn um súlnagöng, sem voru al
sett auglýsingum, og þar sem allt
var þakið sorpi og nú kom Neil
í fyrsta sinn á stað, þar sem
Arabar og Evrópumenn umgeng
ust — mest voru það gamlir
menn með skítuga vefjarhnetti,
sem stauluðust innan um sölu-
palla, þar sem ávextir voru seld-
ir. Svo var eins og útjaðar þar
sem Evrópumenn voru meira
áberandi, og lágu upp að Cabash,
Arabahverfinu. Þarna voru morð
og manndráp daglegir viðburðir.
Þeir voru stöðvaðir af CRS-
dátum við hreyfanlega gadda-
vírsgirðingu. Strætið fyrir hand
an mjólkaði og varð að þröngri,
brattri smugu. Ekillinn veiíaði
plastmerki að CRS-foringjanum,
en hann heilsaði og glápti for-
vitnislega á Neil, en skipaði síð-
an að færa gaddavírsgirðinguna.
Bíllinn mjakaðist áfram og vél-
in stundi ofurlítið. Stálhurðadyr
voru til beggja handa, skorðað-
ar niður í götusteinana og lokað-
ir gluggar með grindum fyrir
gláptu á þá ofan af steinveggj-
unum, undir mjórri ræmu, sem
sást af himninuim.
Ekillinn mjakaði bflnum
áfram, fetið, beygði með naum-
indum fyrir hom og stanzaði
þannig, að hurðin Neils megin
vissi beint að jámhurð með
smellilæsingu á.
Hann beniti með hanzka-hend
inni: — Þér farið þarna inn. Ég
MIX
leinni MIXJlösku erallt sem tilþarf i ÍS*MIX,(ice cream
soda), nema EMMESS isinn, en hann fœst i nœstu búð.
[- EINFALT 0 Jt
Q)Hdlid loggqf
MJXistórtglas
Jejhmerid eina
>Í8samanvid
sfceiðqf (3)fyllidglasidad3/4
hluturn med MIX
Q)setjid Bmatsk. qf
EMMESSisíMlXW
(5)hrœríd
lítilsháttar