Morgunblaðið - 29.08.1967, Side 19

MORGUNBLAÐIÐ, ÞRIÐJUDAGUR
ÁGÚST 1967
19
- MINNING
Framh. af bls. 18
þessi orð einiteennaindi fyrir allt
viðlhorf bans, og eins og kveðja
til alls samferðarfáliks'ins. Hlýj-
ar hugsanir tiil aRra vorh aðal
hans.
Blessuð isé hans fiekklausia
minning.
Sig. E. Haraldsson.
Ég kynntist Eyjólfi Jónssyni
fyrir um 50 árum', er hann kom
ungur maður til Akraness.
Eyjólfur þótti þá bera af flest-
um mönnum á hans aldri, bæði
að gjörfuleik og dugnaði. Frá
fýrstu árum kynna okkar minn-
ist ég Eyjólfs fyrst og fremst
vegna íþróttaiðkana hans og
leiðbeininga, er hann veitti okk-
ur strákunum í glímu sundi o.fl.
íþróttum. Sérstaklega man ég þó
fcennslu hans í glímu og iðkana
hans í þeirri íþrótt, en þar var
hann frábær, einkum fyrir létt-
leika, fimi og fagra framkomu,
enda féllu „fegurðarverðlaunin“
oftast í hans hlut í glímukeppni,
sem var þá óft háð á Akranesi.
Fyrstu verðlaun í sundi hlaut
'hann einnig á þeim árum, þótt
hraðinn 'hafi sjálfsagt verið langt
undir því, sem nú er bezt, enda
sundiðkun þá ekki eins almienn
og nú og engin laug að læra eða
æfa sund í á Akranesi; þar varð
að láta sjóinn nægja.
Ég vil færa Eyjólfi Jónssyni
þakkir fyrir mína hönd og ann-
arra, er nutu leiðsagnar hans í
glímu o. fl. íþróttum á þessum
árum, höfðum við af því bæði
gagn og ánægju, en ekki minnist
ég þess, að um nokkra greiðslu
hafi verið að ræða fyrir alla hans
fyrirhöfn og þann mikla tíma,
er Eyjólfur eyddi á okikur.
Eyjólfur Jónsson var sjóm.aður
að atvinnu og lengst af skipstjóri
á vélbátum. Hann var lengi á
vegum Haraldar Böðvarssonar
bæði á Akranesi og í Sandgerði,
kynntist ég Eyjólfi þá aftur vel
á þeim vettvangi. Man ég hve
Eyjólfur var kappsfullur, en þó
aðgætinn og fór vei með bát og
veiðarfæri. Það var löngum
keppni á milli skipstjóranna í þá
daga — eigi síður en nú — um
hver hefði mestan afla á hverri
vertíð. Eyjólfur mátti - m.a.
ágætra skipstjóra, keppa við
Guðna Jónsson á m/b „Egill
Skallagrímsson“ og Þórð Sigurðs
so'n á m/b „Reynir“, en Eyjólfur
var þá með m/b „Skírnir". Har-
aldur Böðvarsson átti þessa
báta og er oft mest innbyrðis-
keppni milli þeirra skipstjóra,
sem eru á sörnu útgerð. Þetta
vdru allt miklir aflamenn og
m-argt líkt um þá á því sviði,' allir
| afla- og áhugamenn, ágætir sjó-
! menn, stjórnsamir, húsbónda-
hollir og drengir góðir.
Nú eru þfessir menn allir
horfnir af sjónarsviðinu, og
féllu fyrir sama bölvaldinum,
sem mönnunum gengur illa að
sigrast á.
Er ég nú kveð vin minn Eyjólf
með þessum fátæklegu orðum,
koma í huga minn ótal endur-
minningar frá því hann var kenn
ari, samstarfsmaður og félagi.
Allar eru minningar þessar Ijúf-
ar og þakka ég Eyjólfi ágæt
kynn.i. Konu hans, börnum og
öðrum aðstandendum votta ég
mína innilegustu samúð.
Þakka leikni, frækni, fjör,
fegurð — glímu kennda,
er heldur þú í hinzfu för
’ í Herrans-vör munt lenda.
Ólafur Jónsson.
RITSTJÓRN • PRENTSMIÐJA
AFGREIÐSLA*SKRIFSTOFA
SÍMI 10*100
Þórður Kristjánsson
Breiðabólsstað
— Minningarorð —
HINN 19. maí s.l. andaðist á
heimili sínu, Breiðabólsstað á
Fellsströnd Þórður Kristjánsson,
rúmlega 77 ára.
Þegar fregnir berast um að
samferðamaður hafi látizt, verð-
ur huganum reikað til minning-
ana og kemur þá í huga manns
lifandi mynd af samverustund-
um eins og þær voru þá og
meðan við vorum saman í fullu
fjöri og unnum saman að okkar
áhugamálum.
Við Þórður vorum uppaldir í
sömu sveit, og þó voru kynni
okkar ekki mikil á uppvaxtar-
árum enda nokkur aldursmunur
og nokkuð langt á milli. Það
var árið 1931, sem aðal sam-
vinna okkar byrjaði og frá þeim
tíma unnum við alltaf meira og
minna saman til 1966 eða í 35
ár. Þórður fæddist á Breiða-
bólsstað 26. marz 1890 og dvald-
ist þar mestan hluta æfinnar,
nema um 5 ára bil, frá 1916
til 1921 er hann bjó í Hvamms-
sveit 1922 var hann
kosinn í hreppsnefnd Fells-
strandarhrepps og starfaði þar
til vorsins 1966. Þarna var okkar
samstarf og þegar ég lít yfir
farinn veg, fcoma í huga minn
tveir samstarísmenn, sem ég á
sérstaklega svo mikið að þakka.
Það eru þeir Þórður Kristjáns-
son, Breiðabólsstað og Magnús
Jónasson Túngarði. Þessir menn
skildu mig svo vel og sýndu mér
svo mikla hlýju í öllu starfi og
er ljúft að minnast þess að það
gustaði aldrei á okkar samvinnu
á hverju sem gekk.
Þessir menn unnu einnig
saman í Skattanefnd frá 1938
að Þórður varð hreppstjóri, þar
til Magnús fluttist burtu 1951.
Þær sa.’nverustundir okkar voru
okkur sönn ánægja og alltaf
vorum við þá sem gestir á
Breiðabólsstað og nutum þar svo
mikillar alúðar eins og var þar
alltaf í fyrirrúmi. Kvöldstund-
irnar þegar við vorum hættir
vinnu verða mér alltaf í heimi
minninganna sem hlýir sólar-
geislar. Vandvirkni Þórðar £
þessu starfi var með ágætum,
þar sem hann annaðist allt bók-
hald og er það nægilegt sönn-
unargagn sem mun geymast hon
um til heiðurs. Að safnaðarmál-
um vann Þórður mikið og var
lengi forsöngvari og meðhjálp-
ari í Staðarfellskirkju og hafði
á hendi allt reikningshald fyrir
kirkjiu og kirkjugarð og var það
allt með ágætum af hendi leyst.
Ég minnist þess að ég kom
til Staðarfellskirkju í febrúar
1966 að mér fannst Þórði dvelj-
ast lengi í kirkjunni etfir messu
og fór til hans, hann var þá að
ganga frá öllu og mér flaug í
hug að eitthvað væri sérstakt
að honum, því svo leit út eins
og hann væri að kveðja góðan
vin. Rétt á eftir frétti ég að
Þórður væri kominn sem sjúkl-
ingur til Reykjavíkur og var á
tímabili talið vafasamt að hann
íengi heilsu aftur eða ætti aftur
kvæmt. Svo varð þó ekki, en
hann aut sín aldrei til fulls eftir
þetta.
Það er nú fortíðin, sem manni
verður rikust í huga þegar um
er að ræða að kveðja vin. Ég
kem sem gestur að Breiðabóls-
stað, það er sama hver það er
ungur eða gamall, ríkur eða fá-
tækur, allir eru jafnir. Hús-
bóndinn mætir manni við dyrn-
ar og það er annaðhvort hlýtt
handtak eða vinarkoss. Hann
leiðir gestinn í bæinn, talar við
hann, sýnir honum alla hlýju
og nærgætni, sem auðið er.
Húsfrúin lét sitt ekki eftir liggja
að gera öllum gott og gleðja
þá sem að garði báru. Meðan
ferðazt var á hestum, var það
föst venja að húsbóndinn á
Breiðabólsstað fylgdi manni úr
hlaði og er óhætt að segja, að
flestir voru glaðari í bragði
eftir þennan fund.
Allir, sem unnu þessiu góða
heimili geta glaðzt yfir því að
Þórður á Breiðabólsstað var
gæfumaður, hann ólst upp í
stórum systkinahóp hjá góðum
foreldrum, sem elskuðu hann og
virtu og það gerðu allir, sem
kynntust honum. Hann giftist
ungiur ágætri konu, Steinunni
Þorgilsdóttur frá Knararhöfn,
þau vorú samhent að skapa eitt
mesta myndarheimili. í Dala-
sýslu, þau eignuðust 6 börn,
hvert öðru mannvænlegra, en
misstu elztu dóttur sína upp-
komna. Systkinin hin giftust öll,
Guðbjörg Ástvaldi Magnússyni,
Sigurbjörg Gísla Kristjánssyni,
Friðjón sýslumaður Kristínu
Sigurðardóttur, Sturla Þrúði
Kristjánsdóttur, Halldór Ólafíu
Gísladóttur og má segja að
þarna hafi ráðið gengi og gæfa.
Þau eiga tuttugu börn, sem voru
sannir sólargeislar afa og ömmu.
Jarðaför Þórðar sálaða fór fram
frá Staðarfellskirkju, laugardag-
inn 27. maí að viðstöddu fjöl-
menni. Það hafði verið kulda-
næðingiur, sem sólin skein glatt
yfir grafreitinn, sem Þórður
hafði lagt mikla alúð við að hlúa
að og á þessu sumri breiða
bjarkarblöðin sig yfir legstað
vinarins, sem unni sveitinni
sinni og öllu góðu svo mikið.
Ég óska aðstandendum Þórðar,
Steinunni og börnum og barna-
börnum allra blessunar. Og
síðustu kveðjuorðin verða þakk-
læti fyrir allt.
Blessuð veri minning þín.
Ytrafelli, 8. júní 1967.
Guðmundur Ólafsson.
Sigurrós Finnboga
dóttir — Kveðja
F. 19. 8. 1888. D. 24. 7. 1967.
K V EÐ J A
frá barnabörnum.
Nú, ,amma kær, við leiðarlokin
hér,
er lj.úft að skoða mininingarnar
björtu.
Um allt hið góða, er álttum við
með þér,
og ávallt munu geyma þakkllát
ihjörtu.
Frá fynstu hernsiku fundum kær
leik þinn,
er fagurlegia gafst í orði og
verki.
Að gtleðja og hj'álpa, grátinia þerr,a
kinn,
slíkt, góða arnma, var þitt aðals-
merfei.
Og ungu ihjörtun okkar skiidir
þú,
og í þau sáðir ifræjum igæða
þinna,
þann fjársjóð eigum, er þú kveð-
ur nú,
og ætíð þa,r við munum bless.un
finna.
Sú ástarþökk, ,sem öll við ifærum
þér,
er orð;um stærri, hjartans amma
kæra.
Já, fyrir allt, sem okkur vanstu
hér,
og allt 'hið fagra, er máttum af
þér læra.
En Drottinn þetokir hjartans
'hljióða mál,
er hininsta 'kveðjan okkar fram
er boriin,
þín blesisuð minning býr í otokar
isál,
sem bjartur geisli, hvar sem
liggja siporin.
Einar Þorvaldsson
— Minningarorð
í DAG er til mioldar borinn
Einar Þorvaldssson múrari og
skákmeiistari.
Hann var fæddur 6. marz
1902 að Garðlhúsum við Bakka-
s'tíg í Reykjav’ík. Foreldrar hans
voru Þorvatdur Einansson og
Margréit B'enjamínsdóttir.
Unigur að áxum missti Ein,ar
föður sinn, en ólst upp m,eð móð
ur sinni hjá Jóni Einarssyni
föðurbróðiur sínum í svonefnd-
um Skálabæ á Hólavöilum. Ein-
ar lærði múraraiðn hjá mági
sín-um Birni Jónsisyni múrara-
meistara í Reykjavíto. Stundaði
hann þá iðn allan sinn starfs-
aldur. Var hann sérlega sam-
vizkusamur og vandvirkur í því
starfi og stétt siinni til sóma.
Engu að síður mun þó tóm-
stundasitarf Einars lengur halda
nafni hans á lofti.
Á þriðja áratug þœsarar ald-
ar vaknaði hér á landi mikill
áhugi á 'skáklíþróttiinni með til-
komiu nokkurra ungr,a og áhuga-
samra mann,a. Má með sanni
siegja, að þá 'hafi veriíð lögð und-
irstaðan að íslenzku skáklífi,
sem leiddi til þeirra framfaira á
þessu sviði, að ís-lendingar gátu
haslað sér völil á alþjóðavett-
vanigi kin,nroðalaust.
Einn af þessum brautryðjend-
um va-r Einar Þorvaldfeson.
Han,n var á sínum beztu ár,um
mjög 'góður skákmaður, trausit-
ur, gætinn og gerhugull. Hann
náði oft mjög góðium árangri og
stóð sig aldnei illa.
Einar var tvívegis skiátomeist-
ari íslands (1928 og 1940).
Sömuleiðis tvívegiis skákm'eistari
Reykjaivíkur (1938 o,g 1941).
Fjórum sinnum t-fldi hann fyri-r
íslands 'hönd á jS'Vonefndum
olympiumótum, í Hamberg 1930,
Polkestone 1933, Múnchen 1936
og Buenos Ayres 1939.
Síðast kom Einar fram á
sfcáksviðinu, er hann tefldi é
skákkeppni stoDnana fyr'ir Al-
menn.a byggingafélagið, en
starfsimaður þess félsigs vair hann
í nokk.ur ár.
í=i:-nz'kir s.káikun.r.,endtur standa
í miikiilli þakkarskáld við Einar
ÞorvaldiSisonn o.g kveðja nú fall-
inn brautryðjainda og ágætan
félaga.
Árni Snævarr.
Elín Ingvarsdóttir
Kveðja
Fædd 5. júní 1921.
Dáin 19. ágúst 1967.
ÞAU verða etoki mörg orðin, sem
ég mæli eftir Elínu Ingvarsdótt-
ur, ©nda stóðu kynni okkar
skammt.
Þegar ég kveð hana, stendur
mér fyrir hugsfcotsjónum þesisi
gullfagra kona, og ég minnist
hugljúfra stunda, er við áttum
tal saman, og hún var mér gest-
gjafi með bróður mínum á heim-
ili þeirra.
Samúð mína votta ég ihinum
geðþekku soinum hennar, ættingj -
um öllum og Þorvaldi, bróður
mínum, og þakka henni fyrir það,
sem hún var honum.
Ég bið Elínu Guðis blessunar
á nýjum slóðum.
Sveinn Ásgeirsson.