Morgunblaðið - 20.04.1968, Qupperneq 22

22
MORGUNBLAÐIÐ, LAUGARDAGUR 20. APRÍL 1968

a Jakobsdóttir
Minning
HELGA í Hólum eins og hún
var jafnan nefnd á æskudög-
um í sveit sinni lézt á Fjórð-
ungssjúkrahúsinu á Akureyri
18. des. sl. eftir tuttugu ára
sjúkdómsstríð, sem hún bar með
afburða þreki.
Þegar gamlir sveiturigar og
nágrannar hverfa sjónum manna,
yfir móðuna miklu, er eins og
skyndilega syrti — þegar mað-
ur veit það með vissu, að maður
sér hann ekki aftur, og þannig
fór fyrir mér, er ég frétti að
Helga Jakobsdóttir væri öll. En
þá komu í hug mér atburðir, ef
til vill sumir hversdagslegir þótt
í minningunni séu þeir bjartir,
en þar á ég við þær stundir,
sem hún átti me’ð samtíðarfólki
stnu — og hversu hún varð vin-
sæl og stór meðal þess, í önn
dags og lífsbaráttu — og hversu
hún megnaði að létta undir með
t
Systir mín,
Gunnþórunn Oddsdóttir,
lézt að heimili dóttur sinnar
Memphis, Tennessee þann 18.
þ.m.
Hólmfríður Oddsdóttir.
t
Útför
Jóns Hallvarðssonar,
hæstaréttarlögmanns,
sem andaðist 13. þ.m., verður
gerð frá Fossvogskirkju
þriðjudaginn 23. þ.m. kl. 1.30.
Þeim sem vildu minnast hins
látna, er bent á Slysavarna-
félagið og Hjarta- og æða-
verndarfélagið.
Ólöf Bjamadóttir
og böm hins látna.
t
Þökkum af alhug auðsýnda
samúð og vináttu við fráfall
Jakobs M. Bjarnasonar,
vélstjóra, Þórsgötu 29.
Steinunn Benediktsdóttir,
böm, tengdaböm
og barnaböm.
t
Þökkum aðsýnda samúð og
hlýhug við fráfall og jarðar-
för eiginmanns míns, föður,
fósturföður, afa og bróður,
Jóns Einarssonar,
Blönduósi.
Sérstakar þakkir færum við
stjórn og félögum úr V.A.H.
fyrir alla þá viroingu er þeir
sýndu minningu hins látna á
svo margvíslegan hátt.
Elínborg Guðmundsdóttir,
Anna Jónsdóttir,
Jón Stefnir Hilmarsson,
Trausti Kristjánsson,
dótturböm og systkin.
þeim, er erfitt áttu og vera þeim
traustvekjandi.
Helga Jakobsdóttir fæddist í
Hólum í Reykjadal í S-Þingeyj-
arsýslu 11. sept árið 1900. For-
eldrar hennar voru Jakob Sig-
urjónsson og Hólmfríður Helga-
dóttir, er bjuggu þar um langt
skeið og voru kunn fyrir gest-
risni og viðmótshlýju langt út
fyrir sýslumörk.
Helga átti sín æskuár í túni
foreldra og systkina, en þau voru
Þórir, (hann fór ungur til Vest-
urheims, lézt þar síðastliðið vor),
Þuríður, (lézt um tvítugt), Har-
aldur, bóndi í Hólum, Garðar,
bóndi í Lautum. Einnig átti
Helga þrjú hálfsystkini, af fyrra
hjónabandi föður síns. Þau voru
Árni bóndi í Skógarseli (nýlega
látinn), Unnur kennari og
Kristín kennari, báðar heima á
Hólum. Mó'ðir þessara þriggja
síðasttöldu hét Þuríður Helga-
dóttir og lézt nokkru fyrir síð-
ustu aldamót.
Það er ekki vandalaust að
minnast Helgu Jakobsdóttur í
stuttri blaðagrein, þessarar fórn
fúsu konu, er óx upp og mót-
aðist af jafn hjartahreinu upp-
lagi foreldra og ættmenna sem
hún, en fór þó veg síns eigin
persónuleika. — Það verður
aldrei sagt, að greið gata til
mennta hafi verið fátækri al-
þýðustúlku á þessum árum. En
samt fór Helga einn vetur í ung-
lingaskóla þar í sveitinni, sem
nokkrir áhugasamir menn höfðu
á vegum ungmennasamtakanna.
Þetta var á þeim árum, sem vakn
ingaaldan mikla reis innan ung-
menntafélagshreyfingarinnar í
S-Þingeyjarsýslu, til að koma á
legg Alþý’ðuskóla. En mestur
áhugi var einmitt í ungmenna-
félagi því, sem Helga var í, svo
hún var í forustusveit þess fólks,
sem bar gæfu til að sjá árangur
verka sinna, er Alþýðuskólinn að
Laugum reis af grunni. Þegar
Helga var vart tvítug að árUm,
fór hún að heiman til að nema
og vinna við hjúkrun, m.a. á Víf-
ilsstöðum og ísafirði.
Þegar Þuríður systir hennar
lézt úr lömunarveiki, er hel-
tók hana á örfáum dögum, kom
Helga heim, og fór ekki að heim
an um sinn. Það þarf varla að
ræða það áfall, sem Helga varð
fyrir áð missa einu alsystur snía,
sem og öðrum aðstandendum. En
það náði raunar lengra. Við börn
in í næsta nágrenni, sem oft
komum í Hólabæinn, urðum þess,
vissulega vör — þegar unga
stúlkan, bjarta og brosmilda var
ekki meðal þeirra, sem tóku á
móti okkur.
Veturinn 1925—6 fór Helga
Jakobsdóttir í efri bekk Al-
þýðuskólans á Laugum. Hún gat
þó naumast sinnt námi að öllu,
vegna þess að það var alltaf leit-
að til hennar, ef einhver varð
sjúkur. Enda varð hún svo fljótt
vinsæl og virt fyrir starf sitt, að
mér fannst nafn hennar hljóma
með sérstökum hreim á vörum
fólks. A’ð loknu námi á Laugum
var hún heima í Hólum — og
það kom fyrir, að hún tók sjúkl-
inga heim. Einnig varð hún að
fara að heiman og m.a. til að
vaka yfir fólki, sem vissi, að það
var að kveðja fyrir fullt og allt.
Og þessu fólki auðnaðist Helgu
með sínu andlega þreki, að gera
síðustu ævistundir þess léttbær-
ari en annars hefði orðið.
Helga var nær þrítugu, þegar
hún fór öðru sinni til að auka
hæfni s,na á hjúkrunarsviðinu,
og var að heiman í nær eitt ár.
En 13. maí 1930, giftist Helga
Aðalsteini Aðalgeirssyni bú-
fræðingi á Stóru-Laugum, sem
var sveitungi hennar og ná-
granni.
Á Stóru Laugum bjuggu þau
í átta ár, eða þar til þau byggðu
nýbýlið Laugavelli 1938, og
fluttu þangað í desember sama
ár. — Helgu og Aðalsteini varð
fjögurra barna auðið, en þau
eru Þurfður hjúkrunarkona R-
vík, Aðalgeir kennari Akureyri,
Halldóra heima á Laugavöllum,
bústýra hjá föður sínum, og
Hólmfríður búsett á Torfastöð-
um í Vopnafirði.
Ég var nágranni Laugavalla-
fjölskyldunnar í þrjú ár, áður
en ég fór alfarinn úr héraði. Ég
minnist þess hve fólk kom oft
á heimili þeirra — enda mun
enginn hafa séð eftir slíkri heim
sókn, því þar var fólk alltaf vel-
komið. Ég kom þar eitt sinn eft-
ir nokkurra ára fjarveru þá voru
börn þeirra komin vel á legg —
og mér er það í minni, hve þau
spiluðu öll vel á orgel, lög eftir
fræga snillinga — og hversu fjöl
skyldan var samhent í því að
láta gestum sínum líða vel. En
þó gestakomur væru tfðar á
Laugavöllum, var ætíð nóg að
starfa, eins og hjá öllu fólki, er
á afkomu sína mjög undir sól og
regni. En þrátt fyrir það, kom
það fyrir ekki sjaldan, að K1
húsmóðurinnar Helgu Jakobs-
dóttur var leitað sem fyrr, ef
um sjúkleiká var að ræða, jafn-
vel eftir að hún sjálf var farin
að bila á heilsu.
— Og nú, þegar lífsdegi Helgu
er lokið — geri ég mér þess
fulla grein, að staða hennar í lífi
og starfi verður ekki skipuð í
náinni framtfð. Það hefur verið
höggvið skarð, sem ekki verður
fyllt. Það er ærið vandaverk að
vera * senn — aflgjafi aukinna
mennta — hjúkrunarkona og hús
móðir á þann veg sem hún. Að
slíkri konu er mikill söknuður,
þó mestur þeim sem næstir
standa, manni hennar og börnum
— og öllum þeim, sem þekktu
SVAR MITT
EFTIR BILLY GRAHAM
Fjármál safnaðanna virðast vera áberandi þáttur
safnaðarstarfsins. Á slíkt stoð í Nýja testamentinu?
Ég man ekki til, að á þetta sé minnzt.
YÐUR hefur sézt yfir orð Páls til kristinna manna
í Korintuborg: „En hvað snertir samskotin.............
Hvern fyrsta dag vikunnar skal hver yðar taka frá
heima hjá sér og safna í sjóð, eftir því sem efni
leyfa, til þess að ekki verði fyrst farið að efna til
samskota, þegar ég kem“ ((1. Kor. 16, 1—2).
Mér er ljóst, að fórnir, samskot og tíundir eru
hneykslanleg orð í margra eyrum, en Nýja testament-
ið talar um að gefa Drottni örlátlega og með gleði.
Reyndar er kenning Biblíunnar þessi: „Sérhver gefi
eins og hann hefur ásett sér í hjarta sínu, ekki með
ólund eða með nauðung, því að Guð elskar glaðan
gjafara“ (2. Kor. 9, 7). Ef fjármálin og gjafimar
hneyksla yður, þá getur Drottinn komist af án pen-
inga — en þér farið þá einnig á mis við þá blessun,
sem fylgir því að eiga hlut með Drottni.
Vitanlega er fjárþörfin brýn í kristilegu starfi, en
aldrei svo brýn, að söfnuðurinn neyði fólk til að
gefa gegn vilja sínum. Gjöfin er hluti af guðstil-
beiðslu okkar, tjáning kærleika og þjónustuvilja.
Menn þurfa að gefa fúslega og af öllu hjarta, eigi
Drottinn að blessa gjöfina og gefandinn að hljóta
blessun líka.
hana. Og yfir minningu hennar
er mikil heiðríkja.
Jarðarför Helgu Jakobsdóttur
fór fram að Einarsstöðum í
Reykjadal 30. des. sl. að við-
stöddu miklu fjölmenni, að mér
hefur veri'ð tjáð — þrátt fyrix
slæmt veður — og það vonda
færð, að fólk úr nærsveitum gat
ekki kömið. En við sem um sinn
vorum sveitungar Helgu Jakobs-
dóttur, sendum kveðju okkar
norður yfir öræfin til manns
hennar og barna með þeirri ósk,
að vetri linni — og enn nái sól
að skína með nýju vori.
Þakka mér sýnda vinsemd á
afmælisdaginn 11. þ.m.
Benedikt Guðbjartsson,
Hrafnistu.
Gísli T. Guðmundsson.
Egill Valdimar Egilsson
F. 6. marz 1902. D. 8. jan. 1968.
Kveðja frá barnabömum.
largt er hugsað, margt í trega
spurt.
lá sjá tár á litlum hvörmum
glitra.
>ví er okkar afi horfinn burt?
ivo ung við megum kenna
reynslu bitra.
Margt er þungbært, mín er
tunga treg.
Til sín Jesús leiðina þér vísar.
Vertu sæll. Og greiði guð þinn
veg.
Góða ferð til himna-paradísar.
G. J.

Innilegt þakklæti flyt ég hér
með börnum mínum, barna-
börnum, tengdabörnum, lækn
um og starfsfólki á sjúkra-
húsinu Sólheimum fyrir mér
sýnda vináttu með gjöfum
og heimsóknum á 75 ára af-
mæli mínu 14. apríl sl.
Guðrún Sigurðardóttir.
Hann kvaddi mitt í dagsins ys
og önn,
því iðjuleysi féll ekki hans geði.
með honum kvaddi hetja traust
og sönn.
Til hinztu stundar sannur. Allra
gleði.
Alltaf var svo örugg höndin
hans,
svo hlý og traust sem öllum
vildi gefa.
Nú kveðju sendum við til sólar-
lands.
Svo oft við spyrjum, finmum þá
til efa.
Því tókst þú afa, góði guð, til
þín?
Við getum ekki skilið þína vegi.
Hann var okkur birta og sólar-
sýn,
við söknum mest er halla tekur
degi.
Hann átti göfugt hjarta, hlýtt
og milt.
Svo hjálpfús jafnan, engan
mátti græta.
Hann átti glaðlegt viðmót, geðið
stillt
og gjarnan vildi allra vanda
bæta.
Framhald af bls. 24
og gerist og það fylgir því
einhver óvenjuleg stemning.
Við finnum og sjáum, að
hjónin fagna komu okkar og
við fögnum því að sjá þau
og njóta samvista með þeim
um stund. Mér finnst þessar
ferðir gera mig að betri
manni, og ég held að mér sé
óhætt að segja hið sama um
ferðafélaga mína.
— Hvað segja svo hjónin
um dvöl sína þarna?
— Þau eru ánægð og segj-
ast ætla að bæta þriðja vetr-
inum við. í fyrra hefði flest
verið þeim framandi á þess-
um slóðum ,en nú kæmi
þeim fátt á óvart.
— Ég hef heyrt, ag fleiri
gestir hafi komið á Hvera-
velli um þessa helgi.
— Já, Guðmundur frá
Múla kom þangað með Borg-
firðinga á tveimur snjóbilum
á laugardaginn og fór til
baka um kvöldið og kom með
aðra daginn eftir. Þeir létu
mjög vel af förinni og kváðu
hana hafa gengið að óskum.
Björn Bergmann.
Innilega þakka ég öllum »tt-
ingjum mínum og vinum,
nær og fjær, fyrir ógleyman-
lega tryggð og vináttu mér
sýnda á 80 ára afmæli mínu
11. apríl 1968 með blómum,
heillaskeytum, símtölum og
gjöfum.
Guð blessi ykkur öll, vinir
mínir. Lifið heil.
Magnús Jónsson frá Völlum,
Snorrabraut 83, R.
Innilega þakka ég öllum sem
glöddu mig á afmælisdaginn
minn þegar ég varð áttræð
12. apríl sl. Stjúpbörnum
mínum, þeirra börnum, syst-
kinum og ljósubörnum sem
glöddu mig með heimsóknum
og gerðu mér daginn ógleym
anlegan.
Guð blessi ykkur öll.
Helga Sigurðard. Bragag. 31.