Morgunblaðið - 06.07.1968, Síða 3

3
• í 1 i ] . i ; i -
MORGUNBLAÐIÐ, LAUGARDAGUR 6. JÚLÍ 1968
Ragnar Jónsson
hótelstjóri Valhallar,
að gæta þess að reisa ekki
hurðarár um öxl og by-ggja
of mikið í sérstakri náttúru-
fegurð, en margir bústaðirnir
við Þingvallavatn setja hlýleg
an svip á umhverfið og Þing-
vellir standa nær nútíma-
manninum me'ð þessum
snotru íverustöðum.
Hótel Valhöll er skemmti-
lega innréttað, veitir góðan
aðbúnað og snyrtilegan og
fólk getur fengið leigða báta
við vatnið.
í Valhöll hittum við hótel-
stjórann, Ragnar Jónsson, og
inntum frétta af gestakomu í
Valhöll. Ragnar hvað rekst-
urinn hafa gengið sæmilega,
en tíðarfar hefði ekki verið
sem bezt. Það var opnað 1.
maí sl. Í sumar hefur verið
minna um helgarferðir fólks
en venjulega, en aftur á móti
hefur verið mikið um veizlu-
höld. í Valhöll eru salarkynni
fyrir um 400 manns í sæti,
þar er 32 manna starfslið og
alls eru 47 gistirúm í hótel-
inu. Ragnar kvað lokun Al-
mannagjár fyrir bifreiðaum-
ferð hafa mælzt mjög illa

■
Hjónin Guðjón Guðjónsson og Auður Erlendsdóttir við sumarbústað sinn, Einihlíð við
Þingvallavatn. (Ljósm. Mbl. Ámi Johnsen).
„Alltaf nýir litir í náttiírunni"
✓ >«iv ^ •
— a Pingvollum 1 godvidri
ÞAÐ var kyrrt yfir Almanna-
gjá, þegar við fórum þar um
einn góðviðrisdaginn. Ekkert
ryk, engin olíubræla úr
púströrum bíla, en nokkrir
hestamenn riðu þar um gjár-
botninn. Þar ríkti tign og
friður.
Vegurinn að Valhöll hefur
að vísu lengst um nokkra
kílómetra, en það munar ekki
svo miklu' á benzíninu að
meira virði er róleg göngu-
ferð um Almannagjá.
Öll byggð í sérkennilegri
náttúru og á sögulegum stöð-
um er vandasamt verk og
þarfnast ýtrustu varúðar og
skipulagningar og það þarf
fyrir, sérlega hjá eldra fólki,
og sagðist hann ekki sjá
neinn tilgang með lokuninni.
Ragnar kvað umgang gesta
um Þingvöll ágætan, en und-
irstrikaði það að menn
skyldu ekki eftir rusl á víða-
vangi og vill hann beina því
til unga fólksins a’ð vanda
betur umgengni sína á Þing-
völlum.
Við heimsóttum einn sum-
arbústaðinn skammt frá Val-
höll, en þar búa hjónin Guð-
jón Guðjónsson og Auður
Erlendsdóttir, en Guðjón er
verzlunarstjóri hjá Sláturfé-
laginu. Guðjón keypti bústað-
inn af Fáli S. Pálssyni árið
1960, en áður höfðu Asgrím-
ur Sigfússon og Jóhann Þ.
Jósefsson átt bústaðinn, sem
ber nafnið Einihlíð. Við rædd
um stúttlega við hjónin, þág-
um kaffi og skoðuðum hús og
lóð, sem er sérlega vel hirt
og skemmtilega frágengin.
Guðjón sagði að til þess að
eiga svona bústað og sjá um
að allt sé í lagi yrði maður
að vera „altmulig mand“,
eins og danskurinn segir,
pípulagningamaður, sópari,
garðyrkjumaður, málari og
bara hvað, sem þarf að gera
og það er mikil vinna að
halda svona bústað við, en
það er líka skemmtilegt. Þau
hjónin hafa gróðursett um
3000 tré sl. 6 ár með aðstoð
ýmissa kunningja og ber þar
mest á íslenzku birki. Þau
hafa lagt áiherzlu á að
skemma hvergi náttúruna og
allt lyng og gras er verndað.
Grjóthleðslur við bústaðinn
Það er hægt að íeigja árabát og bregða sér á flot.
út í vatnið eru listilega gerð-
ar og t.d. er annað bátaskýl-
Jð hlaðið grjóti og kostaði
efnið í skýlið alls 125 kr.
„Það er stórkostlegt að vera
hér og maður er allur annar
maður eftir dvöl hér“, sagði
Guðjón og teygði makinda-
lega úr sér í hægindastóln-
um. „Við skjótumst hingað
þegar við getum, hvort sem
er á vetri eða sumri“, sagði
húsfreyja um leið og hún
hellti kaffi í bollana hjá okk-
ur. Þau hjónin sögðust ditta
áð því sem þyrfti á sumrin
og hlúa að gróðri, en á vet-
urna þegar vatnið er ísi lagt
er farið á skauta og siðan
kynnt upp í arininum.
Við spurðum þau hvenær
þeim þætti fallegast á Þing-
völlum og Guðjón sagði að
þáö vaeru alltaf nýir litir í
náttúrunni, en Auði fannst
fallegast á haustin: „Það er
fallegast seint í ágúst, þá er
bláberjalyngið svo fallega
rautt“, sagði 'hún.
Þáð voru fleiri gestir hjá
þeim hjónum en við blaða-
mennirnir og það var verið
að ræða um það hvar eldrf
og yngri kynslóðin gætu
mætzt í skilningi. Ekki voru
menn á einu máli í þeim um-
ræðum, en sitthvað bar á
góma.
Það var skemmtilegt að
heimsækja þetta unga fólk í
fyrirmyndar sumarbústað.
A. J.
Frá borgarstjórnarfundi:
Tillögur læknisþjónustu-
nefndar samþykktar
A FUNDI borgarstjómar s.l.
fimmtudag voru samþykktar
samhljóða tillögur Læknisþjón-
ustunefndar Reykjavíkur um
læknisþjónustu utan sjúkrahúsa
jafnframt var borgarráði falið
að tilnefna fulltrúa í nefnd til
framkvæmda á tillögunum, en í
þeirri nefnd skuli einnig eiga
sæti fulltrúi Sjúkrasamlags
Reykjavikur og fulltrúi Lækna-
félags Reykjavíkur.
Tillögurnar voru til annarrar
umræðu í borgarstjórn s.L
fimmtudag, og fylgdi horgar-
stjóri, Geir Hallgrímsson þeim
úr hlaði með stuttri ræðu.
Þá tók til máls Úlfar Þórðar-
son borgarfulHrúi, (S) hann
ræddi aðdragandann að gerð til
lagnanna og sagði, að nefnd sú,
sem skipuð hefði verið til að
vinna þær hefði unnið frábært
starf. Úlfar ræddi síðan almennt
um tillögurnar frá sjónarhóli
læknis. Hann fagnaði því, að
heimilislækniskerfið hefði orðið
fyrir valinu hjá nefndinni og
kvað nauðsynlegt, að læknar
gerðu mieira af því að heim-
sækja sjúklinga sína á heimilum
þeirra, en þróun undanfarinna
ára virtist benda til þess, að
dregið hefði úr þessu starfi
lækna. Hann taldi æskilegt að
dýrar tannviðgerðir yrðu að ein
hverju leyti gerðar frádráttar-
bærar til Skatts. Þá ræddi hann
um samstarf heimilislækna og
sérfræðinga, en samstarf þessara
aðila yrði að vera náið. Hann
Framhald á bls. 15.
STAKSTEINAR
SkemmdarfÝsn
Steindór Steindórsson, skóla-
meistari á Akureyri, ritar for-
ustugrein í „Heima er bezt“, sem
er nýlega komið út og f jallar þar
m.a. um skemmdarfýsn í þjóð-
félaginu. Hann segir m.a.:
„Þegar nefnd eru vegamerki,
kemur annað upp í hugann. All-
mjög hefir það brunnið við, að
merki þessi hafa verið skemmd
eða ónýtt með öllu, að því er
virðist til þess eins að þjóna
skemmdarfýsn einstakra manna.
Stundum eru þar að vísu van-
þroska unglingar að verki, sem
gera sér ekki ljóst hvað þeir eru
að fremja, en eins oft eða oftar
eru það fullorðnir menn, sem
vita, eða að minnsta kosti ættu
að vita, hvað þeir eru að gera.
En þó að ætíð hafi verið nauð-
syn, að halda merkjum þessum
ósködduðum, hefir þörfin á því
stóraukizt við umferðarbreyting-
una, og er vonandi að menn skilji
hvað í húfi er.
En skemmdirnar á vegamerkj-
unum eru ekkert einsdæmi því
miður. Sífellt berast fregnir af
skemmdarverkum hvarvetna af
landinu. Hús eru brotin upp og
skemmd innan og utan, girðing-
ar brotnar, skrúðgörðum spillt,
bílar og önnur tæki löskuð og
margt fleira, sem ég ekki hirði
að rekja, þótt fátt hafi vakið
annan eins hrylling og nýunnin
spjöll í kirkjugarðinum í Reykja
vík, þótt vér í lengstu lög reyn-
um að trúa því, að þar hafi geð-
sjúkur maður verið að verkL
En því verður ekki til dreift um
hin önnur skemmdarverk, sem
unnin eru vor á meðal.“
Æsingaílokkar og
oeirðir
Og síðan segir Steindór Stein-
dórsson:
„Hér er vandamál, sem grafast
verður fyrir og leita lækningar
á. Oss hlýtur að hvarfla í hug,
að hér séu einhverjir brestir í
uppeldi þjóðarinnar, hvar sem
sökin liggur. Ef til vill er börn-
unum ekki sýnt fram á skað-
semi spellvirkjanna þegar í frum
bernsku. Kæruleysi í meðferð
muna og fjár er ríkt meðal þjóð-
arinnar, gæti það ekki verið
fyrsti vísirinn til að skapa virð-
ingarleysið fyrir eignum annarra
og hirðuleysi um, þótt þeim sé
spillt? En hvar sem uppspretta
meinsins er, verður að leita henn
ar og stemma þar á að ósi.
En spjöllin eru unnin á fleiri
stöðum og ólíkum vettvangi.
Ekki er langt urr liðið siðan hóp
ur manna gerðist til þess að
vekja ærsl og uppsteit við frið-
samlega heimsókn nokkurra
skipa úr flota AtlantshafSbanda-
lagsins, og að þvi er skilja má
af ummælum þeirra, sem þar
voru að verki, til þess fremnr
öðru að vekja athygli á sér og
skoðunum sinum. Virðast þeir
menn telja sér hverskonar upp-
þot og ærsli heimil í þvi efnL
Vafalaust sækja þeir fyrirmynd-
ir að þessu til annarra landa og
skoðanabræðra sinna þar. Hitt
vitum vér vel, að um aldir heftr
það verið aðalsmerki íslenzku
þjóðarinnar, að knýja ekki frarn
vilja sinn með ofbeldi og skemmd
arverkum heldur á lýðræðisleg-
an hátt með röksemdum og um-
ræðum um málin. 1 þvi efni
mun enginn óspilltur fslending-
ur óska umferðarbreytingar. Og
hvers getum vér vænzt um frið-
helgi eigna og mannvirkja, ef sú
skoðun á að verða drottnandi í
þjóðfélaginu, að hverjum æsinga
flokki sé hvenær sem er heimilt
að hefja óeirðir jafnvel með
beinum skemmdarverkum til
þess að knýja fram vilja sinn.*