Morgunblaðið - 06.07.1968, Page 10

10
MORGUNBLAÐIÐ, LAUGARDAGUR 6. JÚLÍ 1968
Við veltum okkur í söl-
skininu og náttúrunni
Rabbað við tvo skipstjóra á laxveiðum
ÞEIR fást við að veiða
fleira skipstjórarnir okk-
ar en síld, og þeir hafa
enn gaman að sulla í vatni,
þótt ferðazt hafi um öll
heimsins höf.
Við komumst áþreifanlega
að þessu, er við komum aust-
ur að ölfusá í fyrradag. Þar
hittum við tvo þekkta skip-
stjóra, sem stóðu á árbakk-
anum með veiðistengurnar
sínar og köstuðu agni fyrir
lax.
Páll Guðmundsson síldar-
skipstjóri, sem var með Árna
Magnússon við veiðarnar í
fyrra, var að ditta að útgerð-
ardótinu sínu þegar við rennd
um upp að bílnum hans niðri
á árbakkanum.
— Það hefir svo sem ekki
gengið mikið hjá okkur hérna
í dag, en hinsvegar sáum við
þá þarna fyrir handan moka
laxinum upp úr netunum og
okkur er sagt að þeir hafi
fengið 120 laxa í netin einn
daginn. Netin eru sjálfsagt
miklu öruggari veiðitæki held
ur þessar stengur okkar. Þeir
hafa fengið hann mest á maðk
sem hafa verið með stöng hér.
Fyrir nokkrum dögum var
hér ágætur afli. Þá hefir
hann verið að ganga upp. Nú
er það daufara.
Við röbbum um veiðar fram
og aftur og kannske ekki
minna um síldveiðar en lax-
veiðar.
— Ert þú hérna einn við
ána?
Nei, félagi minn er hérna
undir bakkanum.
Sem hann hefir þettá mælt
kemur bússuklæddur náungi
með sólgleraugu og. lætur lít-
ið yfir veiðinni. Þarna er kom
inn skipstjórinn á Síldinni,
því fræga síldarflutninga-
skipi og gama'reyndur skip-
stjórnarmaður af Fellunum
hjá Sís.
— Hann vill bara andskot
ann ekkert við okkur tala,
segir Guðni og hlær hressi-
lega. Annars skiptir það svo
sem ekki miklu máli. Aðalat-
riðið er að vera úti og njóta
blessaðrar blíðunnar. Auðvit-
að hefðum við ekkert á móti
því að hann tæki. Við erum
líka búnir að spyrja allkonar
sérfræðinga um hverju við
eigum að beita, en það kemur
út á eitt.
Við látum í ljós þá skoðun
að hann taki kannske þegar
skugga fer að bera á ána.
— Já, þetta er nú búið að
vera meira sældarlífið í dag.
alveg dásmlegt, segir Guðni.
Við fórum upp í Þrastaskóg
og átum þar og drukkum og
vetlum okkur i sólskininu og
náttúrunni.
Og enn berst talið að síld-
inni, þótt auðvitað eigum við
að tala um lax.
— Þú ættir að koma með
norður að Svalbarða, segir
Guðni og hlær. — Þá væri
hægt að láta gutla á þér og
þá fengirðu eitthvað til að
skrifa um.
En nú ætla þeir félagar að
bregða sér upp fyrir brú og
renna þar. Við þorum ekki að
Páll með stöngina úti i
usá.
óska þeim góðrar veiði. Það
er bannað meðal laxveiði-
manna.
Skipstjórarnir Páll Guðmundsson sildveiðiskipstjóri t. v.
og Guðni Jónsson skipstjóri á Síldinni.
Guðni kastar af klettinum. Að baki sér hefir hann unga og áhugasama áhorfendur.
Yæri suðaustan átt og
eilítið dimmra yfir
Rætt við tvo laxveiðimenn í Laxd í Kjós
og voru allir yfir 10 pund,
nema einn. Sá þyngsti var 16
pund. Það var bjart yfir land
inu þá, drengir mínir, og gam
an að standa við stöngina.
— En þú hefur líklegast
dregið þyngri lax en 16 pund?
— Ekki er nú alveg laust
við það. Á mínum allra fyrstu
laxaárum — ég var með bam
busstöng, eins og þá þekktust
fékk ég einn tuttugu punda
í Laxá í Leirársveit. Ég var
lengi búinn að hafa augastað
á drjólanum, þegar hann loks
ins beit og glíman við hann
var bæði hörð og skemmtileg.
Sigurður stendur út í miðri
á og kastar. Holan er full af
laxi og Sigurður gefur sér
ekki tíma til að ræða við blá
ókunnuga menn, sem eftir öllu
að dæma hafa aldrei rennt
fyrir lax og hafa auk þess tak
markað vit á þessari íþrótt.
— Hvað er það við laxveið
arnar, sem er svona heillandi,
Pétur?
Framhald á bls. 13.
ÞEIR höfðu verið að í níu
klukkustundir, þegar okkur
bar að garði. Áin niðaði glað-
lega í vestan golunni og þeir
stóðu þolinmóðir í straumnum
með stangirnar, köstuðu og
drógu á víxl, en laxinn var
latur og leit ekki við agninu.
Þeir sögðu, að skilyrðin væru
ekki góð — suðaustanáttin er
bezt, þegar Laxá í Kjós á í
hlut, svo var líka of bjart.
Niður við brúna hittum við
Tryggva Jónsson. Hann var
búinn að fá 4 laxa, alla á
flugu. Þrjá þeirra fékk hann
undir efri fossunum og einn
við Klingeberg — skrýtið ör-
nefni það.
Við holuna hittum við þá
Sigurð Sveinsson, verkstjóra,
og Pétur Jónsson, rakarameist
ara. Þeir hafa stundað lax-
veiðar saman í yfir 30 ár og
höfðu oft áður rennt í Laxá
í Kjós. Ellefu laxa höfðu þeir
dregið á land þennan daginn,
tíu fyrir hádegi, en síðan var
tregt og aðeins einn lét blekkj
ast af agninu.
— Við erum búnir að vera
um alla ána, sagði Pétur. Lax
á skiptist í þrjú veiðisvæði
og við fengum 5 á neðsta
svæðinu, 3 á miðsvæðinu og 3
efst. Tvo þeirra fengum við á
flugu, en hinir féllu allir fyr-
ir maðkinum.
— Hvað er sá stærsti stór?
— Ætli hann sé ekki ein
fjórtán pund.
— Þeir segja, að skilyrðin
séu slæm?
— Já, ykkur er óhætt að
bóka það. Vestanáttin er lang
versta áttin hérna og svo bæt
ist birtan ofan á. Það er ekki
von hann bíti, en væri suð-
austanátt og eilítið dimmara
yfir, þá........Og Pétur lyft-
ist allur við tilhugsunina.
— Hvenær áttir þú þinn
bezta veiðidag, Pétur?
— Það var eina gullfallega
morgunstund við Vesturá í
Miðfirði. Þá dró ég 10 laxa
Pétur Jónsson, rakarameistari, bíður hjá veiði þeirra félaga meðan Sigurður rennir í Hotuna.
(Ljósm. Mbi.: Á. J.)