Morgunblaðið - 23.07.1968, Blaðsíða 18

18
MORGUNBLAÐIÐ, ÞRIÐJUDAGUR 23. JÚUÍ 1968
Zóphonías Stefánsson
AFI minn er í huga mér sem
fállegur kyrrlátur öldungur. Hár
hans silfurgrátt og vel hirt. Á
lúnum höndunum eru krepptir
fingur. Afi minn hefur unnið
sitthvað um ævina með þessum
höndum. Lófar hans eru stórir
og hlýir. Ég get falið báðar
hendur mínar í öðrum lófa hans.
Þetta eru traustar og styrkar
hendur. Ég sezt á rúmið hjá afa
mínum. Viðmót hans er svo
barnslega innilegt, að ég fer hjá
mér og þegi. Afi minn spyr mig
hvað ég segi í fréttum. Mér
verður svarafátt, því ég er hálf-
feiminn við afa. Hann afi minn
er nýrakaður og í nýþvegnum
samfesting i dag. Það er nefni-
lega sunnudagur. Hann tekur nú
sálmabókina sína o-fan á skatt-
holinu við höfðadag sitt. í útvarp
inu fer fram guðsþjónusta. Það
er verið að syngja sálm og afi
minn setur upp gleraugu og
byrjar að raula með. Röddin er
að vísu orðin sitirð og rómurinn
er ekki hár, en athöfnin ér öll
t
Hér með tilkynnist vinum og
vandamönnum að konan mín,
Ástdís Sigurðardóttir
Jaðarsbraut 19, Akranesi,
lézt að heimili sínu laugar-
daginn 20. júlí.
Fyrir hönd aðstandenda.
Haukur ólafsson.
mjög hátíðlega og afi minn er
svo virðulegur þarna sem hann
situr í rúminu sínu og hallar sér
upp að vegg. Ég sit kyrr á rúm-
inu og horfi í kringum mig í
herberginu hans og forðast að
ónáða hann þessa helgistund.
Fyrir augu mér ber bókaskáp-
inn.Þarna geymir ai i minn
þær bækur, sem hafa svo oft
stytt honum stundir. Þarna eru
þykkar ættarskrár, ferðasögur
og ævisögur að ógleymdum ís-
lenzkum annálum og margvís-
legum alþjóðlegum fróðleik. Afi
minn er mikill ættfræðingur,
veit ég, þótt ég annars skilji
ökki mikið í þeim fræðuim. Á
bókaskápnum og uppi á veggj-
um eru myndir af afkomendum
hans og ættingjum, sumum fjar-
skyldum, því afi minn er mjög
ættrækinn, sem nærri má geta
um svo ættfróðan mann. En
hann afi minn er fáskiptinn á
efri árum og gerir ekki víðreist,
enda orðinn þreyttur eftir mik-
ið strit á langri ævi. Því heim-
sækfr hanri efeki margt af þessu
fólki, sem hann annars hefur
svo mikinn á’huga fyrir, þó
sumt af því heknsæki hann.
Úti á lóðinni á afi minn skúr,
sem er alltaf læstur, nema þeg-
ar hann er eittihvað að bauka
þar inni. í skúrnum kennir
margra grasa. Mig langar mik-
ið til að komast í hann og
gramsa í dótinu, sem þar er og
er óg gjarna nálægur þegar afi
minn er í skúrnum að vinna
til að virða fyrir mér þessa af-
intýragripi sem honum hafa
áskotnast með nýtni og hirðu-
semi á langri ævi. Ég hugsa með
sjálfum mér, að víst skyldi ég
ekki láta mér leiðast, ef ég ætti
svona leyndardómsfullan skúr
eins og afi minn.
Ég hrekk upp úr hugleiðing-
um mínum, því afi minn er
hættur að raula, messan er bú-
in. Ég lít á afa minn. Sálma-
bókin hefur fallið úr hendi hans
niður á hné honum og hann er
sofnaður þarna sem hann situr
á rúminu. Hann sefur eins og
barn og ég rís upp úr rúminu,
kyssi afa minn á nýrakaðan
vangann og læðist hljóðlega út
Reynir H.
t
Maðurinn minn og faðir
okkar,
Óskar Jakobsson
Nýbýlaveg 34a,
lézt af slysförum 20. þ.m.
Guðríður Arnadóttir
og börn.
t
Útför eiginkonu minnar,
Loftveigar Kristínar
Guðmund sdóttur
fyrrum húsmóður í Eskiholti,
sem andáðist 16. júlí, fer fram
frá Kópavogskirkju miðviku-
daginn 24. júlí kl. 2 síðdegis.
Gestur Gunnlaugsson
Meltungu, börn, tengda-
börn, fósturböm og
barnaböra.
t
Minningarathöfn um son
minn,
Karl Ágúst Vilhjálmsson,
fer fram fimmtudaginn 25.
júlí kl. 10.30 f.h. í Fossvogs-
kirkju.
Sveinrún Bjarnadóttir
Seljavegi 33
og systkin hins látna.
t
Eiginmaður minn, og fáðir
okkar,
Þorlákur Einarsson,
andaðist á sjúkradeild Hrafn-
istu 21. þessa mánaðar.
Þórunn Franzdóttir,
Páll Þorláksson,
Halldór Þorláksson,
Þórhallur Þorláksson.
t
Bróðir minn,
Baldur Steingrímsson
deildarverkfræðingur hjá
Rafmagnsveitu Reykjavíkur,
andaðist á heimili sínu laug-
ardaginn 20. júlí.
Fyrir hönd systkina.
Bragi Steingrímsson
dýralæknir.
t
Sonur okkar og bróðir,
Gísli G. Axelsson
Álfhólsvegi 43,
verður jarðsunginn frá Foss-
vogskirkju fimnrtudaginn 25.
júlí n.k. kl. 13.30. — Þeim sem
vildu minnast hans er bent á
Flugbj örgunarsveitina.
Guðrún Gísladóttir,
Axel Jónsson,
Jóhanna Axelsdóttir,
Þórhannes Axelsson.
t
Útför móður minnar, tengda-
móður og ömmu,
Bjargar Þórðardóttur,
verður frá Fossvogskirkju
miðvikudaginn 24. þ.m. kl.
10.30 f.h.
Hulda Sigurðardóttir,
Stefán Júlíusson,
Sigurður Birgir Stefánsson.
t
Innilegar þakkir fyrir auð-
sýnda samúð og vinarhug við
andlát og jarðarför eiginkonu
minnar, móður okkar, dóttur
og ömmu,
Þóru S. Guðmundsdóttur
Skipholti 36.
Gunnar Þ. Þorsteinsson
og börn,
Halldóra Einarsdóttir,
Guðmundur Árnason
og barnabörn,
t
Innilegustu þakkir færum við
öllum nær og fjær fyrir auð-
sýnda vinsemd og samúð við
Jráfall og jarðarför,
Engilberts Sigurðssonar.
Sigríður Engilbertsdóttir,
Brynjólfur Guðmundsson.
Helga Engilbertsdóttir,
Jón B. Jónsson,
tengdabörn og barnabörn.
t
Minningarathöfn um eigin-
menn okkar, feður, syni,
tengdasyni og bræður,
Helga Valdimar Jónsson
og Sigurð Helgason,
sem fórust me'ð trillubátnum
Njáli frá Siglufirði 12. júní
’68, fer fram frá Siglufjarðar-
kirkju fimmtudaginn 25. júlí
kl. 2 síðdegis.
Fyrir hönd aðstandenda.
Dröfn Pétursdóttir,
Jóhanna Sigsteinsdóttir.
t
Alúðarþakkir til ættingja og
vina fyrir auðsýnda samúð
og vinarhug við fráfall móður
okkar, tengdamóður og ömmu,
Þuríðar Pálsdóttur
frá Skógum.
Kjartan Ólason,
Kristín Matthíasdóttir,
Matthías Kjartansson,
Hólmfríður Kjartansdóttir,
Páll Ólason,
Súsanna Stefánsdóttir,
Stefán Ottó Pálsson,
Þuriður PálsSon.
Jónas Magnússon
Neskaupstað
Fæddur 19. júní 1887.
Dáin 17. júlí 1968.
FÁEIN KVEÐJUORÐ
ÉG kom í Neskaupstað 17. júlí.
Brátt kom ég auga á fána í
hálfa stöng og svo á fleiri stöð-
um. Ég leitaði frétta um hverju
þetta sætti. Jóhann Magnússon
lézt á sjúkrahúsinu þar um
daginn.
Svo þá var Jóthann Magnús-
son allur. Lokið þeirri tíð er
hann setti svip á Neskaupstað.
Jóhann var roskinn maður er
ég kynntist honum Við fyrstu
kynni duldist ekki sérstæður
persónuleiki. Lífsgleði, kjarkur
og bjartsýni voru einkennin sem
fylgdu honum — og svo hlýjan,
þessi óendanlega hlýja, sem
þessi þreklegi öldungur stafaði
frá sér í frjálslegu viðmóti.
Vafalaust hefir hann stundum á
sjómennskuárum sínum og skip-
stjórnar, þurft að bregða fyrir
sig harðara og hrjúfara viðmóti
— og þó — e.t.v. hafa honum
alltaf dugað þessi hlýlegu tök,
sem einbeittni fylgdi þó.
Jóihann Magnússon hlýtur að
verða öllum minnisstæður, er
honum kynntust. Persónuleiki!
Sumir vilja orða það fremur sér-
kennilegir menn. En víst er að
meira bar á persónuleika í kyn-
slóð Jóhanns, en þeirri, sem nú
er að mótast. Er það vegna skól-
anna, vegna tízkunnar, vegna
auðveldari lífsbaráttu, betri
kjara, eða vilja menn nú frem-
ur en áður vera „eins og hinir“,
eða verða það ósjálfrátt?
En Jóhann birtist eins og
hann var af guði gerður, hlýddi
þeirri innri rödd, sem hafði mót-
azt í lífimu af því veganesiti, ex
hann hlaut í vöggugjöf. f því var
fóklginn hans persónuleiki.
Jóhann var mikill og eindreg-
inn sjálfstæðismaður. Hann var
ákveðinn í skoðunum í hópi
sinna manna, en virti höfuð-
atriði. Og hvort sem niðurstaða
við ákvarðanir í flokki okkar
var að hans skapi eða ekki pá
sagði hann þegar niðurstaða var
fengin: Nú er bara að berjast!
Ég sakna Jóhanns Magnússon-
ar. Mér finnst vanta í hópinn
hjá okkur ,ausffirzkum sjálf-
stæðismönnum, þegar hann er
farinn. En þetta er gangur lífs-
ins. Og ný kynslóð er sífellt að
koma. Umfram allt skulum við
halda merki hans á lofti: þreki,
bjartsýni ,hlýju og samstarfs-
hæfni. Jóhann verður jarðsung-
inn í dag, þriðjudag, frá Norð-
fjarðarkirkju.
Ég þakka Jóhanni mikilsverð,
vinsamleg kynni. Ég þakka
Mýjuna frá hans stóra hjarta ag
bið honum blessunar í nýjum
heimi. Aðstandendum hans
sendi ég innilega kveðju.
Jónas Pétursson.
Ætti kristinn maður að sækja hátt og leitast við að vera
áberandi? Eða er það andstætt Guði?
EFTIR BILLY GRAHAM
Enginn maður má vera án alls metnaðar, hvort sem \
hann er kristinn eða ekki. Sérhver. maður ætti að hafa
eðlilega löngun til þess að komast áfram. Þá löngun
þarf til þess að vinna fyrir sér á heiðarlegan hátt; til þess
að fara á fætur á morgnana; til þess að þvo upp; jafnvell
til þess að fara með bréf í pósthúsið! Við skulum því ekki i
strika yfir þessa hneigð. J
Annað er það, þegar hún markast af eigingirni. Synd-j
ugur maður er „kengboginn inn í sjálfan sig“, hann snýst \
í kringum sjálfan sig. i
Það hafði Jesús í huga, þegar hann talaði um, að viði
ættum að afneita okkur sjálfum.
Þetta verður bezt útskýrt á þessa leið: Beinist þessi
löngun að því upphefja sjálfan sig, þá er hún röng! Við
syndgum, ef við reynum að komast hátt til þess að hljóta
vegsemd og frægð. Páll sagði: „Ég er krossfestur með
Kristi“. Guð lítur á hvatir okkar. Ef við girnumst t.d.
æðri menntuntil þess eins að svala hégómagirnd okkar,
þá látum við stjórnast af syndsamlegum hvötum. En ef
við viljum menntast til þess að geta þjónað Guði og ná
unganum þeim mun betur, þá er sú löngun réttlætanleg.
Því er allt það rangt, sem sprettur af eigingirni, en allt
rétt, sem miðar að því að efla dýrð Guðs.
Æðsta metnaðarmál okkar ætti að vera að vegsama
Krist og að líkjast mynd hans.
Ég sendi systkinum mínum,
vinum og vandamönnum hug-
heilar þakkir fyrir gjafir og
vináttu auðsýnda mér á 70
ára afmæli mínu 3. júlí 1968.
Gúð blessi ykkur öll.
Þuríður Guðjónsdóttir
Vesturvallagötu 1, Reykjavík.
Hjartanlega þakka ég ðllum
þeim mörgu vinum og vanda-
mönnum er heimsóttu mig,
sendu mér skeyti og færðu
mér góðar gjafir, eða á annan
hátt glöddu mig á 70 ára af-
mæli mínu. — Guð blessi
ykkur öll.
Kristín Vermundsdóttir.