Morgunblaðið - 17.06.1969, Blaðsíða 9

MORGUNBLAÐIÐ, ÞRIÐJUDAGUR 17. JÚNÍ 19«®
9
STEINGRÍMUR THORSTEINSSON:
'Egr elska þig, minnar þjóðarmál,
með þrótt og snilld í orða hljómi,
svo mjúkt sem blómstur og sterkt sem stál,
er strengja kveður þú með hljómi;
eg elska þig, mitt hjarta er við þig hnýtt,
ið hýra vor þér boðar sumar nýtt;
við bergið kalt þú blómgast skalt
á fomum stöðvum söngs og sögu.
Svo traust við ísland mig tengja bönd,
ei trúrri binda son við móður.
Og þó að færi eg um fegurst lönd
og fagnað yrði mér sem bróður,
mér yrði gleðin aðeins veitt til bálfs,
á ættjörð minni nýt eg fyrst mín sjálfs,
þar elska eg flest, þar uni eg bezt
við land og fólk og feðra tungu.
MATTHÍAS JOCHUMSSON:
Sturla kvað yfir styrjar-hjarli,
Snorri sjálfur á feigðarþorra;
ljóð frá auði lyfti Lofti,
Uilja spratt i villikyljum.
Arason mót exi sneri
andans sterka vígabrandi;
Hallgrimur kvað í heljar nauðum
beilaga glóð í freðnar þjóðir.
Hvað er tungan? Ætli enginn
orðin tóm séu lífsins forði, —
hún er list, sem logar af hreysti,
lifandi sál í greyptu stáli,
andans form i mjúkum myndum,
minnissaga farinna daga,
flaumar lifs i farveg komnir
fleygrar aldar, er striki halda.
Tungan geymir í timans straumi
trú og vonir landsins sona,
dauðastunur og dýpstu raunir,
darraðarljóð frá elztu þjóðum;
heiftareim og ástarbríma,
örlagahljóm og refsidóma,
land og stund í lifandi myndum
ljóði vigðum — geymir i sjóði.
Veikur maður, hræðstu eigi, hlýddu,
hreyk þér eigi, þoldu stríddu.
Þú ert strá, en stórt er drottins vald.
Hel og fár þér finnst á þinum vegi,
fávis maður, vittu að svo er eigi,
haltu fast í herrans klæðafald.
Lát svo geisa lögmál f jörs og nauða,
lífið hvorki skilur þú né hel:
trú þú: — upp úr djúpi dauða
drottins rennur fagrahvel.
Sælu njótandi,
sverðin brjótandi
faðmist fjarlægir lýðir.
Guðsriki drottni,
dauðans vald þrotni.
Komi kærleikans tíðir.
Faðir ljósanna,
lífsins rósanna,
lýstu landinu kalda,
vertu oss fáum,
fátækum smáum
Ijós í lífsstríði alda.
KRISTJAN JÓNSSON:
Feðra vorra fósturláð
faldið jökli köldum,
sem hið forna girðir gráð
grimmum sollið öldum,
í faðmi þínum fyrstu stund
▼ér fengum lífs að þreyja;
þar viljum sofna siðsta blund
og síðsta striðið heyja ...
Meðan sveimar bliður blær
um bláa himingeima,
meðan sól í heiði hlær
og hafsins öldur streyma,
meðan svanur sætt við kvak
svanna gleður þjóðir —
okkar sérhvert andartak
er þér helgað, móðir.
Við skulum ekki víla hót,
það varla léttir trega;
það er þó alltaf búningsbót
að bera sig karlmannlega.
JÓN ÓLAFSSON:
Vér skulum ei æðrast, þótt inn komi sjór,
þó að endur og sinn gefi á bátinn.
Nei, að halda sitt strik, vera í hættunni stór
og horfa ekki nm öxl — það er mátinn.
STEPHAN G STEPHANSSON:
Til framandi landa ég bróðurhug ber,
þar brestur á viðkvæmnin ein,
en ættjarðarböndum mig grípur hver grunð,
sem grær kringum íslendings bein.
Ég skil, hvi vort heimaland hjartfólgnast er:
öll höppin og ólánið það,
sem ætthvísl þín beið, rifjar upp fyrir þér
hver árhvammur fjallströnd og vað.
Og það er sem holtin sjálf hleypi í mann þrótt
þar sem hreystiraun einhver var drýgð,
og svo er sem mold sú sé manni þó skyld,
sem mæðrum og feðrum er vígð.
Og villunótt mannkyns um veglausa jörð
svo voðalöng orðin mér finnst
sem framfaraskíman sé skröksaga ein
og skuggarnir enn hafi ei þynnzt,
því jafnvel í fomöld sveif hugur eins hátt.
Og hvar er þá nokkuð, sem vinnst.
Jú, þannig, að menningin út á við eykst,
hver öld þó að beri hana skammt.
Hún dýpkar ei, hækkar ei, lengir þó leið
sem langdegissólskinið jafnt.
En augnabliksvísirinn, ævin manns stutt,
veit ekkert um muninn þann samt.
ÓLÖF SIGURÐARDÓTTIR:
Dýpsta sæla og sorgin þunga
svífa hljóðlaust yfir storð,
þeirra mál ei talar tunga,
tárin eru beggja orð.
PÁLL JÓNSSON ÁRDAL:
Meira fjör, ef mannast viljum,
meira táp í hverri þraut,
meiri vilja margt að reyna,
meiri festu á sannleiksbraut,
meiri trú á mátt hins góða,
meiri von og andans bál,
meiri kærleik, mannúð hreinni,
meira ljós í hverja sál.
ÞORSTEINN ERLINGSSON:
Oft skauzt ég í rökkranum skemmtun að fá
og skáldin þó tíðast að beyra,
og nærri því tregastur fór ég þar frá
þeim föllnu, sem iéku ekki meira;
þeir sváfu þar þögnuðum hörpunum hjá,
en hvergi var ljúfar að eira,
og ótaldar kvöldstundir knúði ég þá
að koma og syngja okkur fleira.
Ég sagði við Jónas: þig fala ég fyrst,
því Frón er þín grátandi að leita,
og náðugri ritstjóm, því næst sem í vist
í nafni þíns lands má ég heita,
og sex hundruð krónum svo leikandi list
mun landssjóður tæplega neita.
Eg bauð honum allt, sem hún móðir gat misst,
en meistarinn kaus ekki að breyta.
Eins fannst mér á Breiðfjörð hann bresta nú þor
og biluð í strengjunum hljóðin;
þó sagði ég: komdu, hver vísan er vor,
nú viljum við borga þér óðinn;
hann léttir oss heiman og heima vort spor,
ég beýri hvert bara kunna ljóðin, —
og ef að við fellum þig aftur úr hor,
í annað sinn grætur þig þjóðin.
DR JÓN ÞORKELSSON (Fornólfur):
Hér skal þjóðin þrifa leita
og þroska fulls, en ei til hálfs,
hér vér allrar orku neyta
i eigin hag og landsins sjálfs.
Okkar skulu eigin hendur
yrkja landið, græða skóg,
sjálfir verja strauma og strendur,
stjórna á vorum eigin sjó.
Hér eru vorar heimagættir,
hér skal geymast þjóðernið,
hér skulu vorar allar ættir
eiga ból í hinzta lið;
hér skal allar aldaraðir
islenzk tunga hafa skjól,
mögum kenna móðir og faðir
málið það, unz slokknar sól.
Standi fyrr í einum eldi
allur barmur þessa lands
en það lúti annars veldi
eða kúgun harðstjórans,
Framhald á Ms. 13
ff
I I
I I
I I
I I
I I
II
I I
I I
I I
I I
I I
Þarsem
allra leið
liggur...
... hafa Almennar tryggingar haslað sér völl. Félagið
hefur starfað ó annan aldarfjórðung og jafnan leitast
við að uppfylla þarfir íslenzk’ra tryggingartaka. Hvers
konar tryggingu þurfið þér? Líftryggingu, slysatryggingu, heimilis-
tryggingu, húsatryggingu, bifreiðatryggingu og tryggingar ó atvinnu-
rekstri? Öflugt tryggingafélag f hjarta borgarinnar veitir yður alla
nauðsynlega fyrirgreiðslu og óbyrgð.
Almennar trygginjar, sími 17700. Trygging er nauðsyn.
ENNAR TRYGGINGAR 2
PÓSTHÚSSTRÆTI 9 SlMI 17700