Morgunblaðið - 17.06.1969, Blaðsíða 16

16
MORGUNBLAÐIÐ, ÞRIÐJUDAGUR 17. JÚNÍ 1968
Og allt, sem bjó mér innst í sál,
og allt, sem bezt ég sá
og glæddi mér í brjósti bál
ég breiddi veg þinn á ... .
IMitt eigið Iand, minn innsta hljóm
þú átt í sæld og raun.
Ö, land, sem getur gefið blóm
og gröf í skáldalaun.
STEFAN FRA HVÍTADAL:
Og sjálfur ég lifi þá sælu,
er sál yðar töfraði m-est,
og stjörnubjört hvolþekja aldanna yfir
þeim ársal, er hýsir mig þreyttan gest.
í frama lifðuð þið fæstir
og félluð móðir úr seti.
Þér ættuð að rísa og sjá yður sjálfa
í sóldýrð á Hofmannafleti.
Þér eruð dýrðlingar dagsins,
nú dá yður menn og víf.
Með andlátsfregninni orðstírinn hófst,
með útfararsálminum jarðneskt líf.
DAVÍÐ STEFANSSON:
Fullliuga, sem fremstur stóð
fylgdi djörf og stórlát þjóð,
skeytti lítt um hríð og hregg,
hreystilega f jendum varðist.
Með viljans stáli, orðsins egg
íslenzk þjóð til sigurs barðist.
Kjarkur hennar, kraftur, hreysti,
knútinn hjó og viðjar leysti,
íslenzkt frelsi endurleysti.
Lítil reyndust guma geð,
sem gerðust erlend konungspeð.
Þér skáld frá útsævi alda
við upprás töfrandi ljóma,
þér hlustandi sáuð, er himnarnir skópust
og hafdjúp leystust úr dróma.
Og hjörtu yðar vér heyrum,
því harpan var jarðríki geymd.
í hofskálum aldanna heyrast þau slá,
•en hinna þögnuð og nafnlaus geymd.
Þér eruð varðsveit á vegum
og vökull minninga andi.
í aldanna hákviðum afrekin vitna
um ættbálksins dvöl í landi.
Því skáldið er tímans skapgerð
og skáldið er fólksins æð,
og kynslóðum aldanna sálnanna sál,
þar samtíðin rís i fullri hæð.
hin blessaða angan streymir.
... Frá gulnuðum bókarblöðum
Sem meyjunnar vangi er mýktin í hætti,
er minningar yðar geymir.
GUÐMUNDUR KAMBAN:
Ef þú velur þér vorið til fylgdar
og vorið er sál þinni skylt,
og vitirðu, hvað þú vilt,
þér treginn lækkar
og trúin stækkar
og himinninn hækkar.
JAKOB JÓH. SMARI:
Vinnum með prýði, — verksins skal njóta
vorið, sem kemur — hin óborna þjóð.
Styrkir í stríði stöndum, því móta
starfið skal líf vort með heilagri glóð.
Fram, fram! Fósturjörð vinnum!
Fram ,fram! Ræktum nú vom hug!
Allir eitt að verki! Orkuviljinn sterki
kveiki í oss dáð og dug!
NÝIR LITIR - NÝ MYNSTUR
DECORENE
VÍNYL - VEGGFÓÐUR
Ný sérstaklega falleg mynsfur og fjöl-
breytt litaval af DECORENE nýkomið.
Vinsamlegast sœkið pantanir strax.
Fegrið gömlu og nýju íbúðina með
DECORENE.
Fæsí hjá
MÁLNING & JÁRNVÖRUR H.F.,
Laugavegi 23 — Sími 11295 og 12876.
LITAVER S.F.,
Grensásvegi 22 — Sími 30280 og 32262.
Hvert gat fólk í fjötmm sótt
frelsishug og nýjan þrótt.
Sjáið fjöll í hæðir hefjast,
himinljósum jökla vefjast.
Geymir spor í mold og mjöll
minninganna stjörauhöll.
Ilminn finn ég upp úr snjónum
yl í frosnum tónum ...
Ennþá tala tindafjöllin
tungumálið, sem við skiljum:
Bjóða landsins börnum frið,
benda sálum — upp á við,
þekkja hverja þrá og fögnuð
þjáningum og gleði mögnuð,
þekkja hverja þjóðarsorg.
Þau eru Islands höfuðborg.
Fólk mitt hefur alltaf átt
eðliskosti vits og dáða.
Látið þeirra milda mátt
marka sporin, lögum ráða.
Gælið ei við gálgafrestinn,
gerviblómin, Trjóuhestinn.
Vopnadýrkun, falskri fremd
fylgir alltaf réttlát hefnd.
Fólksins mesti ástareiður
er að vernda landsins heiður.
Þegar loforð þrýtur efnd,
þá er andi fjallsins reiður.
Verði frelsið hætt og hatað,
hefur þjóðin öllu glatað.
Nýja kynslóð eggja enn
íslands fyrstu landnámsmenn.
JÓN MAGNÚSSON:
Ef að þjóð til þrautar berst,
þá er bölið öllu verst:
Hér er sigað lýð mót lýði,
landið herjað grimmu striði.
Heill og æra fyrirferst.
Illar nornir eldinn kynda,
öllu góðu af stöpum hrinda,
grimmd og heimska saman sverst.
Tak þú kross með þreki, þjóð.
Þerrðu af enni svita og blóð.
Hræðstu ei, þótt hörð sé raunin,
hver sem verða sigurlaunin.
Fellur hver, sem missir móð.
Jafnt í mannraun, heill og harmi
hlýddu rödd í eigin barmi.
Mundu, hvernig stofninn stóð.
JÓHANNES <IR KÖTLUM:
... Og þrjátíu og níu, er váin í annað sinn veittist
að vesalings Jóa í Seli í Kerlingarfjöllum,
þá varð ég svo hræddur, að sólin varð svört eins og tjara
— ég sat þar við læk og bað guð að hjálpa okkur öllum.
Og ég segi það rétt eins og er, mínir elskanlegu,
að þá öfundaði ég smalana á BetlehemsvöUum.
Og ég, sem hefði átt að duga til þess að drepa
og drepast rétt eins og aðrir mannanna synir,
biðst forláts á því, að ég fékk ekki kúlu í brjóstið
og fúnaði niður i moldina eins og hinir.
— Því kannski eru þessir, sem þraukuðu, fjendur mínir,
en þeir, sem féllu, mínir einustu vinir.
JÓN HELGASON:
Ég kom þar sem höfundar lásu Ijóð sín í höllum
við lófaklapp fólksins og hrifningu (vonandi sanna),
á fremstu bekkjum sat úrvalslið merkustu manna
og marmaralíkneskjur þjóðskálda hátt uppi á stöllum.
GARÐAR GÍSLASON HF.
U 5 00 BYGGINGAVÖRUR
HVERFISGATA 4-6