Morgunblaðið - 17.07.1969, Blaðsíða 20

I
20
MORGUNBLAÐIÐ, FIMMTUDAGUR 17. JÚLÍ 1069

S Kenneth Royce
að Pont hafði á sér vasaljós, en
ekki kom til mála að nota það
ennþá. Þeir drógu netið hægt og
hægt undan dýnunni og fóru sér
varlega, enn þetta tók langa
tíma, þar eð ekki mátti gera
neinn hávaða.
Meðan þeir voru að toga net-
ið, varð Tucker þess var, að
enginn andardráttur heyrðist úr
rúminu. Hann hélt áfram að toga
og vissi, að hann gat hafa verið
að heyra sinn eigin hjartslátt,
sem dundi í eyrum hans, og eins
vissi hann, að sumir menn anda
í svefni, án þess að til þeirra
heyrist. En samt var hann eitt-
hvað tortrygginn gagnvart þess-
ari djúpu þögn.
Nú var netið orðið laust hans
megin og hann gat séð Pont
kinka kolli, án þess þó að sjá
framan í hann. Þeir gripu báðir
netið við höfðalagið og rykktu
því frá. Báðir gripu þar sem and
lit mannsins hefði átt að vera,
en þar var ekkert fyrir nema
koddinn. Þeir struku höndum
eftir öllu rúminu, en það var
tómt. Þeir stóðu þarna sinn hvor
um megin við rúmið, en
gátu ekki séð vonbrigðasvipinn
hvor á annars andliti. Þeir yrðu
að endurtaka þessa taugaspenn-
andi tilraun í öðru herbergi til.
Þeir komu netinu fyrir aftur, en
í sama bili birti þarna inni og
einhver rödd sagði: — Merci!
Hvorugur reyndi að hreyfa sig,
en þótt þessi snögga birta væri
blindandi, gat Tucker samt séð
ógreinilega, arabiskan skotmann
að baki Pont og bjóst við, að
annar stæði bak við sig.
—Það er víst óvenjulegt, að
glæpamenn lagi til eftir sig.
Lágvaxinn maður í skrautlit-
um, útsaumuðum sloppi gekk nú
að höfðalaginu á rúminu. Hann
var einhver einkennilegasti mað-
ur, sem Tucker hafði nokkurn
tíma séð. Litla andlitið var mag-
urt, beinamikið og greinilega
arabiskt — það var grimmdar-
legt, sterklegt andlit með hör-
undslit Berúína. En augun voru
samt blá, glettin og fullkomlega
evrópsk útlits. Hárið var hrokk-
J
V
GOÐUR
DAGUR
BYRJAR MEÐ
ÁRBÍT Á
ASKI
Ncstið fáiðþérlí'k/t hjá ok.kur!
Opnum kl.6 árdegis!
KSKUR
suðurlandsbraut 14
simi 88550
ið, svart og flókið, og ómögu-
legt hefði verið að láta neina
skiptingu tolla í því. Líklega var
maðurinn svo sem hálf-fimmtug-
ur. Það var einkennilegt að sjá
svona mann hafa gaman af á-
standinu, og grimmilega reiðileg-
an á svipinn, en stilla sig samt,
af því að hann væri sjálfur var
þessara andstæðna í svip sínum.
Jafnvel talsmáti hans var til-
gerðarlegur og fransk-arabisk-
an, sem hann talaði, var snögg.
Hann stóð þarna, lágvaxinn.
en alls óhræddur við þá og hefði
verið það, jafnvel þótt þessir
tveir lífverðir hans hefðu ekki
verið þarna. Hendurnar í vös-
unum á sloppnum, og svo leit
hann á þá á víxl. — Ég ætla
að afhenda ykkur lögreglunni,
en fyrst vil ég fá að vita erindi
ykkar hingað. Hann hló og allt
þunna andlitið varð að einum
tanngarði. Þið hafið e.t.v.
ætlað að myrða mig?
Pont flýtti sér að segja:
— Hringið þér bara í lögregluna.
Bláeygði Arabinn lagði undir
flatt, eins og fugl, og svipurinn
á honum varð forvitnikenndur
en þó var eins og honum væri
skemmt.
— Ykkur langar þá í fangels-
ið?
— Við erum engir glæpamenn.
Gerið svo vel að hringja á lög-
regluna.
— Ég kem að ykkur í her-
bergjum mínum og samt eruð þið
ekki glæpamenn. Hann hneigði
sig ofurlítið. — Vitanlega tek ég
ykkur trúanlega. En þar sem þið
viljið sýnilega ekki tala við mig,
ætla ég að gera eins og þér seg-
ið.
Síminn var í krók á veggnum
og um leið og beinasmá hönd
greip heyrnartólið, sem var úr
fílabeini, sneri maðurinn bakinu
í vegginn og einkennilegu augun
voru eins og honum væri skemmt.
Þegar Tucker leit á Pont, sá
hann,að hann var í einhverjum
vafa.
Auk þess að vera þannig gripn-
ir, þá hafði þetta ekki gengið
eins og ætlað hafði verið.
— Vitið þið, hver ég er? And-
litið horfði á þá frá símanum.
— Cheriff Gass? Tucker eftir-
lét Pont allar viðræður.
Mjóar augnabrúnir, sem hefðu
eins vel getað verið málaðar,
lyftust sem snöggvast til sam-
þykkis, en svo tafsaði Gass eitt
hvað á arabisku í símann. Tucker
botnaði ekkert í því, sem hann
sagði, en Pont virtist skilja það
að einhverju leyti og var sýni-
lega órólegur.
— Jæja þá. Þeir koma fljót-
lega. Gass brosti til Ponts — Líð
ur ykkur þá betur?
— Já, við verðum að minnsta
kosti ánægðari, herra.
— Eruð þið vopnaðir?
— Nei.
Gass kinkaði kolli, svo að það
sást varla og annar dólgurinn
gekk að þeim til þess að leita
á þeim. Hann fann vasaljósið og
lykilinn. Nú kom að Gass að
skilja ekki neitt í neinu. — Þið
hljótið að hafa vitað, að ég
mundi verja eign mína. Og ég
hef haft tíma til undirbúnings,
síðan þið klifruðuð yfir hliðið.
Þið eruð viðvaningar.
Tucker leit snöggt til Ponts,
en hann leit undan.
— Þið verðið nú samt, áður en
lýkur, að segja lögreglunni er-
indið ykkar, og hún segir mér
34
það aftur, svo að þið getið vel
sagt það strax. Augun litu á þá
á víxl.
Pont sagði: — Kannski hefur
okkur orðið á skyssa. Við hefð-
um ekki átt að koma hingað.
— Já, það liggur nokkurn veg-
inn í augum uppi. En hvað um
þennan meidda vin yðar? Segir
hann ekki neitt?
Tucker vildi ekki eiga á hættu
að hlaupa neitt á sig. Hann vissi
að Pont var að reyna að finna
út, hvernig hann ætti að snúa sér
í málinu, en hann gat ekki séð,
hvernig honum gengi það. — Ég
ber bara verkfærin fyrir hann.
— Nú! Ernglendinigur? Þér
talið sæmilega frönsku.
Allt í einu sagði Pont: — Okk-
ur skildist, að þér hefðuð keypt
frímerkjasafn, sem nú er talið
hafa týnzt í flugvélarslysi, fyrir
nokkrum dögum.
Bláu augun urðu ísköld.
— Haldið þér áfram!
— Við höldum, að frímerkin
hafi raunverulega ekki verið í
vélinni.
Gass, sem hafði nokkuð brugð-
ið, var fljótur að róast.
- Ég sé ekkert samband milli
þess og heimsóknar ykkar hing-
að.
— Við töldum, að þér væruð
flæktur í tryggingasvik.
— Þér eruð að minmsta kosti
hreinskilinn, vinur sæll . Gass
tók þessu enn með rósemi. — Og
hvað hef ég gert fyrir mér?
— Það vitum við ekki, en við
ætluðum að pína sannleikann út
úr yður.
Nú brosti Gass, án þess að
reyna til að leyna því. — Já, þið
til kl. 10 í kvöld
Flestar vörur undir búðarverði
©
Vörumarkaðurinnhf.
ÁRMÚLA 1 A - REYKJAVÍK - SÍMI 81680
FUAVERJIÐ MEÐ
KJÖRVARA
Tvíburarnir, 21. maí — 20. júní.
Smárifrildi getur oröið að stórdeiluin, ef þú ferð ekki varlega.
Krabbinn, 21. júní — 22. júli
Eitthvað, sem þér hefur láðzt að ákveða, getur staðið þér fyrir þrif-
um. Farðu varlega með véiar og bitjárn.
Ljónið, 23. júlí — 22. ágúst.
Óþolinmæði og óþarfa stærilæti getur orðið þér þrándur í götu, jafn-
vel skaðað þig fjárhagslega.
Meyjan, 23. ágúst — 22. september.
Þér þýðir lítið að vera með óhemjuskap. Allt annað cr haldbetra.
Vogin, 23. september — 22. október.
Fólk, sem þú vinnur með og nánir ættingjar geta gert þér lifið leitt
í dag, ef þú bregður ekki kænskunni fvrir þig.
Sporðdrekinn, 23. október. — 21. nóvember.
Vertu viss um, að þú vitir, hver hefur töglin og hagldirnar áður en
lcngra er haldið.
Bogmaðurinn, 22. nóvember — 21. desember.
Þú ert að þvælast fyrir og setur það fyrir þig, að einhver hafði orð
á því. Reyndu samt að stilla þig.
Steingeitin, 22. desember — 19. janúar. í
Reyndu að vera einn og haida friðinn í dag, því að vinir leiða þig
afvcga í ógöngum sínum, og það fer jafnvel ennþá verr, ef þú leggur
land undir fót.
Vatnsberinn, 20. janúar — 18. febrúar.
Gættu að því, að ráðleggingar geta afvegaleitt þig, svo hrapalega,
að langt líður, áður en þú færð úr þvi bætt.
Fólk er uppstökkt. Reyndu að fara milliveginn þar til er eir.hver
gengur fram af þér. Þá skaltu segja honum til syndanna.
Hrúturinn, 21. marz — 19. apríl.
Það vilja fáir hlusta á þig f dag, og þá er að taka því.
Nautið, 20. apríl — 20. maí.
Það verður lítið úr samvinnu í dag. i.ærðu að taka mótlætinu.
eruð sannarlega nógu sterkir til
þess. Að vísu eru þeir hérna
Hocine og Rashid . . . Hann
benti á lífverðina. — En ég ger-
ist forvitinn. Frímerkin eru týnd,
hvort sem þau eru raunveruleg
eða fölsuð, og hverju breytir
það fyrir mér, þar sem ég hef
hvorug?
— Þér hefðuð getað gefið yð-
ur út sem kaupanda, vitandi, að
þau voru fölsuð og hluti af
stærra fyrirtæki. Hér er um að
ræða stórfé.
Gass hló snöggt. — Ég á eitt-
hvað af frímerkjum — eitthvað
talsvert.
— Þér safnið kannski, hérra?
— Mér finnst þetta nú allt
svo dularfullt og skemmtilegt, að
ég get varla orðið vondur. Ef
þér segið þetta satt, eruð þér
hér sem fulltrúi réttvísinnar.
— Já, svo má það heita.
— Bíðið þið hérna. Kannski
get ég sannfært ykkur. Ég er
hrifimn af samvizkusemi ykk-
ar. Gass gekk út.
Án þess að hreyfa sig, hvæsti
Tucker: — Nú ertu að stinga
höfðinu í snöruna, er það ekki?
— Ekki eins og þú heldur.
Pont virtist orðinn rólegri.
— Ef hann er í slagtogi með
Capelli, þá veit hanin þegar um
okkur.
— Jæja, hann er nú samt að
reyna að láta eins og svo sé
ekki. Hann hefði vel getað skot-
ið okkur og sloppið með það.
Pont sagði: — Ég þóttist nú
viss um, að það mundi hann ekki
gera. Svona kallar bíta ekki of
nærri greninu.
Þeir töluðu ensku saman og
báru óðan á, til þess að blekkja
lífverðina.
Gass kom inn aftur og leið
yfir tíglagólfið, líkastur fjöður,
sem stendur upp á endann. f
annarri beinasmárri hendi hans
voru einhver skjöl.
— Er yður sama þó að við
setjumst?
— Já, setjizt þið hérna megin
á rúmið — báðir.
Gass settist sjálfur á skraut-
stól, sem gleypti hann gersam-
lega, en litlu fæturnir í inni-
skónum voru á gólfinu. — Þetta,
sem þið eruð að segja, vekur at-
hygli mína. Það er ekki nema
satt, að ég keypti frímerki hjá
verzlun í París. Hér er pöntunin,
ásamt sölureikningi og skrá yfir
frímerkin. Eins og þið sjáið, var
þetta geysiverðmætt safn — stór
kostlegt! Hann rétti skjölin að
Pont, sem gaf sér góðan tíma til
að athuga þau.
— Já, þetta er stórkostlegt,
eins og þér segið. Pont rétti hon-
um þau aftur. Ég er þegar bú-
inn að sjá afrit af skránni, þar
eð ég er fulltrúi fyrir félagið,
sem tryggði þau.
Gass var farinn að blaða í
skjölunum, rétt eins og hann
væri niðursokkinn í eimhverjar
endurminningar. Augun leiftr-
uðu, rétt eins og honum dytti
eitthvað nýtt í hug. Helzt varð
af þessu ráðið, að ef frímerkin
væru týnd, þá orkaði það á hann
eins og að missa kæran vin. En
kannski var aurahyggjan efst í
huga hans?
— Já, þetta var mikið reiðar-
slag fyrir mig, sagði hann loks-
ins.
— Mikið reiðarslag! Mér datt
aldrei í hug, að frímerkin væru
ekki með flugvélinmi. En svo
glaðnaði yfir honum, rétt eins og
hann eygði einhvern nýjan mögu
leika. En ef þau eru ekki týnd,
get ég haft von um að fá þau,
þrátt fyrir allt.
— Hafið þér frétt nokkuð frá
París?
Svipurinn breyttist og aftilr
varð hann vingjarnlegur.
— Já, í dag. Hann rétti Pont
ávísun. — Enn ekki innborguð,
skiljið þér. En þetfca er full end-
urgreiðsla á skilatryggingunni,
sem ég setti, eins og ég líka vissi
fyrirfram.
Pont rétti hana til baka, með
uppgjafarsvip. — Afsakið, herra
minn. En við urðum að vita vissu
okkar, eins og þér skiljið.
— Svo að þér haldið, að frí-
merkin hafi ekki týnzt? Getið
þér fundið þau?
Pont yppti öxlum. — Við erum
að reyna það, en ekki komnir
langt áleiðis enn.
— Ég skal borga yður vel fyr-
ir að vísa mér á þau. Ef samn-
ingnum hefur verið riftað á
sviksamlegan hátt, skal ég ná
í þau.
— Ef við komumst að ein-
hverju, skulum við láta yður
vita.
— Hvar búið þér?
— f Palace.
Gass gekk að símanum og tafs-
aði eitthvað á arabisku, en sneri
sér síðan við, brosandi. — Þeir
urðu að ná í lögreglubíl, sem var
hinum megin í borginni, þess
vegna gek'k þetta svona seint. Það
«