Morgunblaðið - 21.08.1969, Qupperneq 24

24
MORGUNBLAÐIÐ, FIMMTUDAGUR 21. ÁGÚST 1969
Og þegar ég minntist þess, að
þú kannt málið og hafðir sagt
mér, að þú værir alveg vitlaus
í gamlar skýrslur og skjöl, þá
fannst mér það vel við eiga að
koma með þetta hingað og lofa
þér að líta á það.
— Fallega gert af þér,
Fletcher. Rétt af þér! Ég hef
mjög gaman af gömlum heimild-
um, eins og hver, sem þekkir
mig, getur vottað. Og það
er aldrei að vita, hvað hægt verð
ur að finna út úr þessu. Wilfred
laut fraim og gaut horniauiga til
kassamis. í>óbt hamin væri oirðinin
sextíu og fjögurra ára, hafði
hann enn ágæta sjón. Þetta horn
auga hans var bara kækur. Og
þá hafði hann marga.
— Hvað er þetta? Hvað er
þetta? gaus upp úr honum. Staf-
urinn K markaður á lokið? Ja,
hérna! Það er merkið Groen-
wegelsættarinnar. Það er á veif-
Verzlunarmaður
Vijum ráða uogan og regi'usam-
an mann ti'l afgreiðsl'ustarfa,
þanf að hafa bílpróf. Uppl. k'l.
11—12 og 5—6.
Vald Poulsen hf„
Suðurlandsbraut 10.
unni á seglbátnum, eins og þú
hefur tekið eftir.
— Einmitt, sagði Fletcher. Ég
var búinn að taka eftir því. Og
þrælarnir könnuðust líka við
það. Þeir sögðu meina að segja,
að þessi kassi gæti vel tilheyrt
ættinni hans tengdasonar þíns,
sem bjó einu sinni þarna upp
með Canje. Stenduir það hieimia?
Áttt Groenwegelsæ tt in nokkuirn
tímia plan/tekru uipp með Oamje?
— Jú, sannarlega átti hún það.
Hendrikje amma og barnabörn-
in hennar áttu það. Við höfum
alltaf verið að heyra rosalegar
sögur af framferði þeirra. Var
það einhvers staðar nærri Hor-
stenland, sem þú rakst á þessar
rústir?
— Stendur heima. Vfirgefnar
plantekrur, — var mér sagt. Eft-
ir því sem ég get áætlað, var
þetta sjö mílum neðar en Hor-
stenland, sem ég rakst á þessar
rústir.
— Það er sem næst þar sem
Groenwegel-plantekran var,
sagði Wilfred í æsdmgi. Það lá
við, að hann færi að dansa. Ja,
fjandinn sjálfur! Þetta getur
svei mér orðið merkilegur fund-
ur! Ég á við merkilegur fyrir
ættina. Hubert gamli verður
helduir betur hrifinn þegar hamn
fréttir, að ég hafi eignazt kassa
með bréfum úr eigu hennar
Hendrikje gömlu ömmu!
— Ef mér leyfist að spyrja:
L O D Ö M WOLSEY PEYSUR, PEYSUSETT D Ö M L O
N U og KJÓLAR U N
D D D D
O E T E T O
N L L N
D D
Opið til klukkan 10 í kvöld
Flestar vörur undir búðarverði
SOMVYL DÚKURINN
KOMINN, ALLIR LITIR
Hver er Hubert gamli?
— Hubertus van Groenwegel.
Af Demerara-leggnum af ættinni
hans tengdasonar míns. Og Hu-
beirttus kvæntisit Rosalind sysitur
mimmii.
— Já, einmitt Ég minnist þess
núna, að þú sagðir mér, að syst-
ir þín hefði gifzt Hollendingi
—Já, fjórar indælar dætur
fæddu þau í heiminn. Luise er
igifit Edward bvíbuirabcróS-
ur hans Storms. Þau eru öll í
Demerara. Við eruim þaðan sjálf.
Það eru ekki nema sex ár síð-
an við settumst að hér í Berbice.
Þennan dag fór Wilfred ekki
að leggja sig eftir morgunverð-
inn ,eins og hann þó var vanur.
Hann kom sér fyrir á stól í
borðstofunni, úti í horni og réðst
strax á blöðin, sem voru í járn-
kaissanuim. Þau voru mörg og
sum vel varðveitt, en önnur
flögnuðu og hrukku, þegar þau
voru snert, sum votru fölnuð og
vart læsileg, en önnur greini-
lega. Ekkert þeirra var mölétið
eða myglað, svo að það var
greiniilegt, að kasisamium hafði ver
ið lökað og hann lóðaður aftur,
áður en honium var komið fyrir í
kjallaranum, þair sem hann
fannisit. Að bréfin smertu
2
Gron wegel-fjöl 3k yldu na, lá í
augum uppi frá fyrstu byrjun.
Allra fyrsta hréfið,sem Wilfred
tók upp, var dagsett 17. apríl
1738, og stílað til Hendrikje frá
bróðuir heninar Aert í Eissequibo.
Það næsta var frá Hubertusi
til Jaqueis og dagsett 10. júlí
1740. —Jaqmes var faðir Stormis,
og hafði verið myrtur ásamt
Hendrikje ömmu og öðrum barn
abörnum hennar í þrælauppreistn
inni 1763).
Wilfred las og hummaði og
bauibaði. Stundum rak hann upp
eitthvert ánægju-hnegg, og var
spenntur. Einu sinni eða tvisvar
hleypti hann hrúnum og gaf frá
sér hryllings-óp, en svo skellti
hann í góm, skríkti og andvarp-
aði.
— Nú fer ég að skilja hann
Hubert betur, sagði hann um leið
og Storm kom inn í stofuna.
— Hvað ertu að tauta um
hann Hubertus frænda?.
— Nú, nú? Nú, það ert þú,
drengur minn? Wilfred leit
kring um sig og roðnaði .— Ég
er hræddur um, að ég hafi verið
að hugsa upphátt. Það eru þessi
bréf, Storm. Merkileg, sum
þeirra. Sérlega eftirtektarverð
Vissirðu, að þú áttir frændur,
sem hétu Pedro og Davíð og
Laurens, þarna upp frá við
Canje? Og frænku, sem hét
Lumea?
— Já vissulega hef ég heyrt
þau nefnd.
— Hí, hí, það höfum við víst
öll. Hann Hubert sér um, að við
gleymum þeim ekki! Vonda blóð
ið Groenwegöl-ættarimniar. En
svo er héma eitt bréf, þar sem
kveður við allt annan tón. Það
er frá einhverjum ættingja, sem
hét Jabez í Essequibo.
— Það er pabbi hans Hubert-
usar frænda.
— Hét faðir hans Hubertusar
Jabez? Já, vitantlega. Minmáð
mitt er orðið svo bágborið. Wil-
fred andva'rpaði. — Að minnsta
kosti stendur hérna á einum
stað: „Ég skil ekki, hvemig þú
getur þolað þessa duttlunga í
henni Hendrikje fræihku, enda
þótt ég haldi, að hún sé hreykin
af gamla ættarblóðimu. Pabbi er
líka hreykinn af því. Hann hef-
ur oft sagt okkur sögur frá
gömlum dögum — um Kaywana,
og hvernig hann barðist við
Indíánana, þegar þeir réðust að
húsinu, og hvernig Willem og
Aert, synir hennar, skutu á árás
armennina úr byssum, þangað til
hjálp barst, og hina frægu vörn
Mazairuniaihússiinis ok'kar, 1666,
gegn Scott majór og Karíbunum
hans”. Skilurðu, hvað ég á við?
Vam Groenweigelaarmiir í Esisequ-
ibo oig skömmuðust siín eklki fyrir
— Þú getur sagt íþróttafréttariturunum sögur af mér þegar ég
kemst í landsliðið.
„gamla blóðið”. Hí, hí, ég vildi
bara, að hann Hubert vildi lesa
eitthvað af þessu.
— Mér finnst, sagði Storm,
sem var farið að leiðast þetta,
— að þú ættir að senda kassann
með öllum bréfunum til Huberts
frænda. Hann er elztur allra nú-
lifandi af ættinni, og það er
ekki nema vel viðeigandi, að
hann fái þetta.
— Sannarlega, sannarlega,
drengur minn. Ég var þegar bú-
inn að hugsa mér, að hann fengi
það. Wilfned kinlkaði kolli með
áfeafa, em svo hrökk banrn við,
jafn ákaft, og hristi höfuðið.
— Nei, niei, niei! I moirgu'n, þegar
mér varð fyrst litið á þennan
kassa, sagði ég við sjálfan mig:
„Þetta er handa honum Hubert,
vini mínum! Mikið verður hann
hrifinn af að fara gegn um þessi
gömlu ættarskjöl frá Canje!”.
En nú, þegar ég er búinn að
lesa þessi bréf, Storm, sé ég, að
réttast væri að endurskoða þá
ákvörðium mína. Nei, nei, nei!
Ég held, að við ættum aldrei að
láta blessaðan Hubert sjá þessi
bréf. Hann mundi gremja sig
ofan í gröfina. Hann mundi
aldrei eiga nokkra rólega stund,
eftir að hafa melt innihald þess-
ara bréfa .
Storm hleypti brúnum — síðan
kinkaði hann dræmt kolli
— Kannski er þetta alveg rétt
hjá þér.
— Þú ert þá á sama máli, ekki
satt?
— Já, vissulega. Hubertus
frænda hættir alltaf til að gera
sér rellu út af smámunum.
— Við geymum hann þá hérna,
sagði Wilfred. — Ég ætla að láta
smyrja hann upp úr kreósóti, til
þess að verja hann flugunum.
Og við verðum að geymia hamm
vandlega. Kannski getur Gra
ham, eða eitthvert annað barna
þinna haft áhuga á að lesa bréf-
in, einlhverm tímia í fnamtíðiinind.
Storm brosti, til þess að kæfa
g'eispa. — Já, það er ekki
ólíklegt, að eitthvert þeirra geti
erft áhugann þinn á gömlum
heimildum oig slkjölum. Viltu
koma út á svalirnar í kaffið
þitt? Verkstjórarnir koma rétt
bráðum með skýrslur sínar yfir
dagsverkið. Ég vil vera þar til
þess að taka móti þeim.
Fóum mínútum síðar, þegar
þeir voru úti á svölunum, stökk
Wilfred á fætur með skaðræðis
öskri, þaut inn í borðstofuna,
æpandi: — Börnin, börnin! Ég
skildi kassann eftir opinn!
Hatnin mátti heldur ekki seimmia
koma, því að Nibia, fóstran virt-
ist álíka forvitin og Graham og
Hermiirae. Wilfred fanm þau
krunkandi yfir opnum kassanum.
— Burt með ykkur héð-
an, elskurnar litlu! Burt með
ykkur, Út! Út! Þetta megið þið
ekki snerta. Nógur tími þegar
þið eruð búin að læra að lesa
og skrifa, en alls ekki núna.
— Hvað er í kassanum, afi,
annað en pappír? spurði Grah-
am, ljóshærður drengur hálfs
f-immta árs gamall. — Kom hr.
Fleitdher með raokkra höggorma?
— Já, drengur minn. Heila glás
af þeim. En ég sá um, að ekki
var farið með þá inn í húsið.
Þið fáið að sjá þá í búri«num
Hrúturinn, 21. marz — 19. apríl.
Þú græðir á því að bíða í nokkra daga ennþá.
Nautið, 20. apríl — 20. maí.
Nýjar tillögur eru varhugaverðar í dag.
Tvíburarnir, 21. maí — 20. júní.
í Allar skyndiákvarðanir og ráðstafanir, sem eru gerðar að óathug-
7 uðu máli skal varast.
/ Krabbinn, 21. júní — 22. júlí
\ Ferðalög tefjast vegna tálmana.
1 Ljónið, 23. júlí — 22. ágúst.
t Endurskoðaðu reynslu þína, og skipuleggðu á ný.
i Meyjan, 23. ágúst — 22. september.
/ Litlu skipta allar ráðstafanir, sem þú hefur gert.
| Vogin, 23. september — 22. október.
1 Peningamálin eru vandasöm, og forðastu sleggjudóma.
1 Sporðdrekinn, 23. október. — 21. nóvember.
I Farðu eftir öUum ráðagerðum, sem fyrir hendi eru.
Bogmaðurinn, 22. nóvember — 21. desember.
Saklausar aðgerðir geta líka valdið misskilningi.
Steingeitin, 22. desember — 19. janúar.
Haltu áfram og náðu þér i fjörugt samferðafólk, en farðu varlega.
Vatnsberinn, 20. janúar — 18. febrúar.
Viðskiptin aukast stöðugt.
Fiskamir, 19. febrúar — 20. marz.
Ekki dagur tíl viðskipta.