Morgunblaðið - 07.05.1970, Síða 13

MORGUNBLAÐIÐ, FIMMTUDAGUR 7. MAÍ 1970
O
ALTARISTAFLAN
Ekki var von, að fólk gengi
vel að skilja manninn, sem fór
á flestan hátt utan við alfara
leiðir — einn á ferð, friðlaus og
auðsjáanlega vansæll.
Vissi ekki einu sinni sjálfur
hvers vegna það var svo, því
hann hafði öll þau hamingju
atriði, sem venjulegir menn þrá
og þarfnast á jörðu vorri. Hann
var fallegur maður, góður gáfað-
ur og vel efnaður. Hraustur til
heilsu og list hans var annáluð
um mörg lönd og allir þráðu að
njóta hans á einhvern hátt.
Aron hét sá maður, oftast
nefndur Aron málari, eða bara
blátt áfram meistarinn frá Ind-
landi.
Svo bar við einn dag, að
menn komu langa leið til að
biðja Aron um altaristöflu í ný
reista kirkju, sem þeim var
annt um að vanda allt til. En
fengu Aron ekki til að mála
venjulegar kirkjumyndir, sagð-
aðeins álíta, t.d. krossfestingar
myndir, harmsögu og glæpaverk
óðra manna. Aron hafði nefni-
lega ekki þann unað, sem full-
komnar alla sælu. Hann trúði
ekki á Guð. Vissi þó að hann
myndi vera til og hlyti að hafa
skapað öll þau undur, sem
mannleg smæð verður að gægj-
ast inn í til alls fróðleiks, náms
og listrænna tilþrifa.
Já, og úr því listasafni sagð-
ist hann verða að velja aðeins
einhverja fullkomna fegurð —
frá Guði. Svo var það einn dag
sem oftar, að Aron stóð einn ut-
an við heimili sitt og starði á
sólargei3lana á lygnu stöðuvatni
þar skammt frá. Þá kom ein tólf
ára gömul sígojnastúlka hlaup-
andi og sagði: „Má ég koma
inn í safnið að sjá eitthvað fal-
legt?“
Aron hryggðist við og sagði:
„Þar er ekkert fallegt, mér
tekst aldrei að mála neina full-
komna fegurð, eins og hún er frá
fyrstu hendi.“ Þá sagði barnið:
„Fólkið segir, að Guð hafi skap-
að sólina, allan himininn og jörð
ina. En hvers vegna sér maður
hann aldrei og fær að tala við
hann eins og aðra?“ Sú stúlka
hefur sennilega aldrei átt heim-
ili, þekkti enga mannasiði og
því síður Guð. En falleg var
hún, góð og hafði einkenni síns
ættftokks, söngröddina, sem yf-
irgnæfir allan unað hljóðs í þaul
æfðri hljómlistarhæfni annarra
manna.
Þessar tvær trúlausu mann-
verur voru alveg sammála um
það, að Guð hlyti að hafa skap-
að öll náttúrunnar ríki, sem hér
eru mönnum til unaðs og af-
komu á þessum góða hnetti, en
höfðu oft heyrt kristna menn
tala ógætilega um þá heilögu
dýrð. T.d. sagði Aron, að sér
hafi mest ofboðið að heyra tvo
hámenntaða menn, guðfræðing
og lögmann halda því fram, að
allt, sem við sæjum, hefði orð-
ið til af sjálfu sér eða fyrir
dugnað þeirra manna, sem
nenntu að bjarga sér sjálfir og
drífa allt áfram.
Þá kom þar hún Ólöf gamla.
Staulaðist áfram nærri blind og
fötluð. Hún sagði: „Ég þori nú
varla að koma hér inn að þess-
um menntuðu mÖnnum, sem eru
svo lánsamir að hafa verið mörg
ár ævi sinnar í skólum og skil-
yrðum allra framfara. Þá hljóta
þeir að vegsama Guð og vita, að
allt er þetta frá honum, öllu
lífi til liðs. List hans og leyndar-
dómar.
Þegar hún var farin sögðu
menntuðu mennirnir. Hún veð-
ur ekki í vitinu, þessi kryppl-
ingur, hefur náttúrulega aldrei
nennt að bjarga sér og veit ekki
að menn gjöra það allt, sem ekki
verður til af sjálfu sér — eins
og sjá má á vorin. Hvað við
verðum að drífa allt áfram, svo
við verðum sjálfbjarga menn.
Aron og gestur hans sátu á
stóru steinþrepi við vatnið, töl-
uðu saman og fóru svo inn í safn-
ið.
Stúlkan stanzaði innan við
dyrnar, sá stóra myndastyttu
úti í horni öðru megin. Hljóp
þangað og sagði: „ósköp hefur
þetta verið vondur maður, fyrst
hann er kvalinn svona.“ Þá var
einhver þar inni, sem sagði
henni alla söguna, að þetta væri
líkingamynd af Jesú Kristi á
krossinum, að hann hefði verið
miskunnsamur, heilagur sonur
Guðs og eilífur frelsari synd-
ugra manna!
Trúlausa barnið féll í grát,
faðmaði fætur líkneskjunnar og
sagði: „Elsku Jesús minn, fyrir-
gefðu mér, komdu nú einnig til
mín og hjálpaðu mér að verða
góð, lofaðu mér að styðja eitt-
hvað, sem þú vilt að verði Guði
til dýrðar og trúar á almætti
þitt!
Aron kom þar að, fann sig þá
stíga á helga- jörð í nánd
við krossfestingarmyndina, sem
hann hafði málað sem sofandi
maður, aðeins til að vara menn
við svo voðalegri grimmd og
ógætni við aðra menn.
Nú fann Aron, að þetta var
augnablik miskunnar Guðs við
þessa tvo fátæklinga, sem þarna
höfðu fengið fulla sjón og frið-
inn, sem þau vantaði svo til-
finnanlega. Eftir það sá hann
slík kraftaverk víða gjörast og
ekki látinn munaðarlaus eftir.
Þess vegna ganga þau aldrei að
eilífu til baka.
Og nú var Aron ekki í vand-
ræðum með mynd á altaristöfl-
una.
Kristín Sigfúsdóttir
frá Syðri-Völlum.
GÓLFTEPPI Mikið úrval GÓLFTEPPI
WILTON, AXMINSTER RYA ULLARTEPPI
NYLON, COURTELLA, ACRILAN TEPPI
FLÓKATEPPI.
|
Breiddir frá 70 cm. til 550 cm. —
Mynstur, litir og gæði við allra hæfi.
A. J. BERTELSEN & CO. HF.
Hafnarstræti 11 — Sími 13834.
„Sá maðr dreym-
ir mik jafnan“
KUNNUR fræðimaður og fyrr-
veramdi embættismaður hrinigdi
til mín á sunmudag og þaifckaði
mér virktavel fyrir grein mína
uim íglendinigasögur (Mbl. 4.
apríl). Verð ég að segja að mér
þótti sem fairgi væri atf mér létt
við þau orð hinis aldna fræði-
maams — málefnisinis vegna.
Annað var þó sem mér þótti
enm betra. Skömmu eftir að um-
rætt samtal fór fram, og tíklega
fyrir áhrif frá þvú, verður mér
litið til bókaskápsins, og tek þair
út aí handalhófi eina af íslend-
inigafsögum, sem því miður eru
þar þó allt of fáar enn, og fer
að iesa. Þetta var þá Hallfreðar-
saga, og kom ég þar niður, sem
sagt er frá skiptum vandræð'a-
sfcálds við Þorleif spalka á Upp-
lönidum, sem Ólatfur Ti-yggvaison
vildi drepa láta eða blinda. Var
til þess ráðinm Hallfreður og fór
hann þó nauðugur. Kom hann
til Þorleifs í dulargervi, en hann
spyr hanin spjörunum úr um
marga hluti, og þó einkum um
hið ísilenzka skáld við konunigs-
hirð, sem Hallfreður heitir.
„Heyrða ek hans getit ok sjaldan
at góðu“, segir komiumaður. Þá
segir Þorleifur spaiki: „Sá maðr
dreymir mik jafnan“, þ. e. mig
dreymir atf hans völdum.
Ég hatfð'i aidrei fyrr tekið etftir
orðalagi eims og þessu: „hann
dreymir mig“, sem auðvitað
þýðir: hann veldur mér draum-
uim, — líkt og ,,hanm hlægir mig“
þýðir á sama hátt. — Vegna
andlegs skyldleika Þorleifs
spafca og Hallfreðar, berast
áhrif þeirra á milli um lanigar
vegalerugdir og þó að þeir hafi
aldrei sézt. En þetta orðatiltæki
Þorleifs sem nefnt var, sýnir
hversu frábær vitmaður hann
hefur varið, og verður slíkt enn
til að styðja þann skilning, að
framsókn Norðurlandabúa á 9.
og 10. öld, og þá sérstaklega
Norðmannia og íslendinga, hatfi
verið eiinihver hin allra merki-
legasta sem sögur fara af. Hetfur
Þorleifur spaiki verið að því kom-
inn að skilja eðli drauma, og eins
hafa eftirkomendur þeir sem sög-
una varðveittu verið nærri þeim
skilningi. En hefði sá skilninigur
tekizt til fuils, þá hefði hin mikla
tilraun tekizt og þá þegar orðið
komizt á braut hinis sigursæla
lífs hér á jörðu undir forustu
spekinga af Norðurlöndum. Það
var þetta sem Ólafarnir norsku
komu til að eyða og meiða og
deyða. — En þrátt fyrir allt unnu
þessir undra'verðu spekingar og
skáld ekki fyrir gíg. Þeir stefna
enn að hinum mikla sigri með
oss. Einair Beniediktsson kvað svo
uim einn þeirra:
Hann miðaði yfir hæfið of hátt.
Því hitta vor brjóst hans
forniu örvar.
Líkt má segja um Hallfreð
vaindræðaiskáld. Fylgja hans
(Kórmakuir) er með oss enn þann
dag í dag.
Þorleifur hinn spaki var sonar-
soniu.r Þorleifs hins spaka Hörða-
kárasonar þess sem bezt lagði á
ráðin um upphaif hinna íslenzku
laga. Það var því að vonium, að
hinn yngri Þorleifur fengi sálu-
félag við íslenzkan mann.
Þorsteinn Guðjónsson.
I
3laö allra landsmanna
PftÐ ER Timi TIL.
Kominn. fsn Fá
FACO fötin eru sérstæð frjálsleg og hug-
myndarík í sniði og efni, föt sem eru ekki
eins og þessi venjulegu.
Framleidd á íslandi af fatagerð FACO
seld í verzlunum FACO og í viðurkenndum
verzlunum um allt land.