Morgunblaðið - 29.05.1970, Blaðsíða 22

MORGUNBLAÐIÐ, FÖSTUDAGUR 29. MAÍ 1970
22
Iver Finn Stampe
sendiráðsritari
Guðrún S. Stefáns
dóttir — Minning
Fæddur 18. desember 1940.
Dáinn 17. maí 1970.
ÍSLAND krefst árlega fóma
bæði til sjós og lands. Um margra
ára skeið hefur ekki orðið annar
eins mannskaði á jafn stuttum
tíma og varð um síðustu hvíta-
sunnuhelgi, ef undanskildir eru
Skipssfcaðar. 9 börn misstu feð-
ur sdna, tvær konur urðu ekkj -
ur og foreldrar máttu sjá á eftir
börnum sínum á sviplegan hátt,
allt ungt fólk og fólk á bezta
aldrL
Einn þeirra sem týndi lífi þessa
örlagaríku helgi var sendiráðs-
ritarinn í danska sendiráðinu hér
í Reykjavík, Iver Finn Stampe,
aðeins 29 ára gamall. En hann
varð úti á Fimmvörðdhálsi ásaimt
tveimur ungum stúlkuim. Hann
hafði sjálfur sótt uim stöðuna hér
á landL og mun það fátítt að um
hana sé sótt, þar sem unga verð-
aaidi diplomata fýsir fremur að
komast til stórborganna, þar sem
púls stórpólitískra átaka slær
hraðar, eða til landa sem að
verulegu leyti mega teljast fram
andi. En Stampe hafði dvalizt
hér fyrir nokkrum árum í fríi
með vini sínum og varð þá svo
t
Margrét Andrésdóttir
Klöpp, Grindavík
lézt að hjúkrunarheimilinu
Hrafnistu aðfaranótt 28. þ.m.
Vandamenn.
ifSI
t
Somiur okkar, bróðir og mágur
Óskar Lilliendahl,
andaðist í L.aindakotsispítala
miðvikudagimin 27. maí.
Jar'ðarföriin tilkynnt síðar.
Hulda og Theodór Lilliendahl,
systkin og mágkona.
t
Grímur Þorvaldsson
bóndi, Norður-Reykjum,
andaðist að heimili sínu mánu
daginin 25. maí. Jarðsett veir'ð-
ur að Reykholti laugardaginn
30. maí kl. 2,00 e.h.
Systkin hins iátna og
aðrir vandamenn.
' t
Þökkum inmilega auðsýnda
samúð ag vináttu við aindlát
og útför
Þórðar Þorsteinssonar,
Siéttubóii,
Austur-Landeyjum.
Sérstakar þakkir sikulu færð-
ar Sesisielju og Magmúsi Jónas-
syni, Selfossi, lækmium og
hjúkrunarliði hamdlækninga-
dieildar Landspítalams og
Sjúkrahússdns á Selfossi fyr-
ir frábæira umönmum í veik-
indum hans.
Guð blesisi ykkur öll.
Ólöf Guðmundsdóttir,
böm og tengdasynir.
hrifinn af landmu, að hann átti
sér síðam þá ósk að mega koma
aftur. Sú ósk rættist, og þar
með voru örlög hans ráðin.
Ætt hans og uppruna þékkjum
við ekki, en vitum að hann átti
móður, sem varð ekkja fyrir
nokkrum árum og nokkrar syst-
ut átti hann. Samúð oklkar bein-
ist þvi til þeirra, sérstaklega móð
ur hans, sem missti mann sinn eft
ir erfiða sjúkdómslegu, og nú
einkason sinn og yngsta bam sitt,
á svo voveiflegan hátt.. Einmitt
nú þegar hún var farin að
hlakka til þess að koma hingað
í sumar og heimsækja hann, til
þess að sjá landið, sem hann dáði
svo mjög.
Stampe var máður í hærra
l«gi, grannur og beinvaxinn, rauð
birkinn á hár og skegg. Brosið
vaT aldrei langt undan og oftast
glettnisglampi í augunum, og
hann átti það til að beita góðlát
legri stríðni. Hann var einstak-
lega sikapgóður maður og skap-
stilltur. Hann hafði fengið löm-
unarveiki á yngri árum og var
því ekfki sterkur í baki og þjáð-
ist oft af sterkum höfuðverkj-
um (migræne). Hversu þjáðúr
sem hann var eða þreyttur, lét
hann helzt ekki á því bera og
aldrei bitnaði það á öðrum. Hann
var alltaf jafn vingjarnlegur og
hjálpfús. Áreiðanlega eru þeir
margir, bæði til sjós og lands,
sem af einlhverjum ástæðum hafa
leitað til sendiráðsins um aðstoð,
og sem faEið hefur í hans hlut
að leiðbeina og hjálpa, sem við
andlátsfregn hans hugsa til hans
með þakklæti og hlýju.
Hann var maður glaðværðar-
innar. Hann varð því fljótt bæði
vinmargur og vinsæll, og hafði á
þessum skamma tíma sínuim hér
kynnzt ótal mörgum og eignazt
hér marga vini. Hann var mikill
listaunnandi. Hann átti mikið af
bókum, málverkum og fögrum
munum. Þó hefur tónlistin lik-
lega sikipað hæstan sess hjá hon-
um. Hann átti mikið plötusafn og
naut margra góðra stunda við
plötuspilarann sinn. Hann flaiut-
aði oft, og hafði sérsifaklega fal-
legan, háan og tæran tón, sem
hamn beitti af mikilli snilld. og
flmntaði þá oftast óperutónliist.
Ei.nnig stundaði hann íþróttir
nokkuð, helzt badminton.
Það er mikil breyting fyrir
ungan mann í utanríkisþjónuist-
unni að vera sendur út í fyrsta
sinn f utanríkisráðuneytinu eru
ótal deildir, sem hver um sig
hefur sín sérstöku málefni. En
að koma í lítið sendiráð, þar
sem til kastanna koma allair
hugsanlegar tegundir mála, og
að auki í landi þar sem talað er
og ritað tungumál sem ekiki er
fyrirfram kúnnað, getur verið
afar erfitt. En honum sóttist starf
ið vel. Hann gerði sér far um að
læra sem mest og kynnast sem
flestu, og fór einnig á námskeKS
til þess að læra málið.
Hann kom til landsins 1. októ-
t
Irundlegiar þakkir sendum við
öllum nær og fjær er sýndu
okfcur siamúð ag viniarhug
vi’ð andlát og jarðarför
Valdimars
Guðmundssonar,
Skagfirðingabraut 12,
Sauðárkróki.
Sérstakiar þaklkir færum við
Kirkjukór, Leikfélaigii, Sam-
kór oig Lúðrasveit Saiuðár-
krókis er heiðruðu minningu
hams.
Margrét Gísladóttir
Guðmundur Vaidimarsson
Margrét Guðmundsdóttir
Guðiaug Guðmundsdóttir.
ber sl., eínmitt í þann mund sem
vetrarveður og skamimdegi hefja
innreið sána í landið. Hann beið
vorikomunnar og sumansdns með
eftirvæntingu og tillhlökkun til að
kamiast í ferðalög um landið.
Hann hafði farið nokfcrar smá-
ferðir í bílnum sínum um næsta
nágrenni, en uim hvitasunnuna
ætlaði hann í sitt fyrsta raun-
verulega ferðalag. En sú ferð
varð einnig hans síðasta.
Eftir erfiði og hrakfarir langr
ar nætur, eftir að hafa horft upp
á tvær saimferðastúlikur sínar
gefast upp og láta lífið, liggur
ihann einn að morgni á kaldri
snjóbreiðunni í djúpri öræfa-
þögninni, þrotinn að kröftum.
Hjálpin vaT dkaimmt undan — en
hún kom of seint. Ernginn er til
vitnis um síðustu andvörp hans,
utam guð einn. En akkur langar
til þesis að mega að trúa því, að
dauðinn hafi blíðlega og mjúk-
hentur leyst sál hans úr viðjum
hins örþreytta, hrakta og kialda
líkaima hans.
Að endingu leyfum við akikur
að gera hin fögru orð að okkar
orðum, sem G. B. notaði í upp-
hafi minmnigargreinar um aðra
ungu stúlfcuna, Dagmar KTÍstvins
dóttur, sem einnig týndi lífinu í
þessari ferð:
„Reistu höfuð þitt við sólar-
uppkomu eins og blómstrandi
blóm, og beygðu höfuð þitt
við sólsetrið og lúk þannig í
þögn tilbeiðslu dagsins".
En við viljum leggja í þessi
orð aðra merkimgu. Því nóttin
var liðin, dagurinn risinn og sól
in var kornin upp. Þá reis sál
hans upp til nýs og fegurri dags,
eins og blómið sem breiðir út
blöð sín á móti ljósinu. Má það
ekki telj'ast sigur?
Blessuð sé minning hana.
Kveðja frá vinum.
Kveðja trá Systkinum
Fæddur 13. nóvember 1923.
Dáinn 23. apríl 1970.
Kveðja frá systkinum og föður.
Hndginn er Sigmunduir,
hniginn að vori,
er grænka grös í moldu.
Það vita hans vinir
að vorsins barn
var hann alla ævi.
Eins og á vori
hverju koma
grösin græn undan snæ,
þannig mun Sigmundur
einnig aftur
öðlast hið eilífa líf .
Bróðir og sonur
beztur hann var
og ástríkur ektamaki.
Vinum sínum
vinur í raun,
öllum gott vildi gera.
Gleði á allra
götu stráði,
hvar sem á vegum var.
Elskaði söng
og sumars gróður,
allt er fegurð nam færa.
ÞAÐ VAR efcki fyrr en á síðairi
árum Ihér í Reykjavík, að ég
kynntist Guðrúnu svo teljandi
væri, em foreldria mína heyrði ég
oft minmast á þau góðu hjón
Guðrúnu og Ólaf.
G'Uðrún mun hafa verið fædd
að Galtarnesi í Víðidal, 5. janúar
1886. Foreldrar henmar Margrét
Eggeritsdóttir og Stefán Jóraas-
som, bændahjón þar í sveit flutt-
ust sáðar til Akureyrar, en Guð-
rún ung í fósfur að Refsteinástöð
um til bændahjónanna þar Heiigu
og Guðimiundar. Naut hún þar
mikils ástríkis sem hún hefur
vafalausit vel til unnið, því að
vel greind var hún og hagmælt
og vafalausit mjög skemmtilegt
barn. Þá var dugnaðurinn ekki
síðuT vel virtur og mun hún þar
ekki hafa staðið mörgum að
baki. Þótt Guðrún væri aldin að'
árum og farin að heilsu er leiðir
okbar lágu saiman, leyndi sér
ekki Skörungsskapur hennar og
sálarþrefc.
Ekki er sá dugnaður öðrum
dugnaði síðri, að bera þrautir og
löirnun lima sinna með þolgæði
og ró. Hækjan er virðulegasti
göngustafurinn ef hún er vel bor
in.
Árið 1913 giftist Guðrún Ól-afi
Dýrmundssymi er oftast velt
fcenndur við Stóru-Borig og
bjuggu þau þar um skeið og víð-
ar í Víðidal, en síðan á Norður-
lamdi á Hvammstanga, en síðast
hér í Reykjavík.
Hér voru börn þeirra búsett
og albúin að hlúa að þeim eftir
fönguim, þótt þau vildu svo lengi
sem kraftar leyfðu búa a@ símu,
og föður
Nú ertu kvaddur
kærastur vin
þér viljuim þakkir færa
fyrir allt gott
á lífsins leið,
þökkum við hrygg í huga.
Minningin lifir
mætust oss hjá,
minning um dyggðaclreng.
Sértu um eilífð
ástvinur kær,
góðum guði falinm.
svo sem við þeklkjum öll sem arf
frá h'arðri líftíbaráttútíð þegar
eimasta tryggingin sem til var,
var að vera svo sterkúr að hanln
gæti stólað á sjálfan sig. Sælt
er þréyttum að hvílast og góða
heimJkomu á sá er vamn sitt dags
verk vel meðan dagur entist.
Góður arfur er börnu-m þeirra
hjóna að minningu um góða móð
ur, Guð blessi Ólafi og þeim þá
þá minningu og mýki þeirra
söknuð.
Guðrúm andaðist að Hrafnistu
23. þ.m. og verður kvödd frá
Fossvogstkirkjunni í dag kl. 10,30.
Vinljúf varð konu minni mörg
stund með þessari frændikonu
sinni og þökkum við bæði þá
góðu 'kymningu, biðjandi öllum
ástvinum allrar blessuniar.
Ingþór Sigurbjs.
Lúðvík S.
Sigmunds-
son
FREGNLN um að vinur iminn og
skólabróðir, Lúðvik Sigmunds-
son væri látinm barst mér á hvíta
sunn umorgum.
Ég fór þá, a@ rifja upp gamlar
og góðar minningair. Skýrust
varð myndin frá því, er hanm
spilaði og söng, fyrir umiglimga
KópaViOgskaupstaðar.
Lúlli var aðeins 12 ára þegar
við kynmtumst, hann var hjálp-
samuir, við allla sem vomu minni
miáttar. Ölluim, sem kynntust hon
um, þótti vænt um hamn og þeir
treystu honuim vel. Hamn var sl.
vetuir varaformaður í skólafélaigi
skólans okkar.
Þar sem Lúlli var, þar var
ætíð glatt á hjalla. Skarðið sem
er komið, mun seint fyllt og ef
til villl aldrei.
E'lsiku Lúlli minn, hver átti von
á að þú færiir svo snemma. í>ú
sem vairst svo unigur og lifsglað
ur, en dauðinn gerir aldTei boð
á undan sér.
Lúlli minn, hinzta ósk mín til
þín er að við eigum seinma eftir
að hittast.
Guð blessi foreldra þína og
systkimd og veiti þeim styrk í
sorgimmi.
Fyrir hönd vina, bið ég guð að
varðveita þig.
Kolbrún Þóra.
Ragna S. Gunnarsdóttir.
Lokað
laugardaginn 30. maí vegna jarðarfarar
Hjalta Bjarnasonar.
Byggingavöruverzlun Kópavogs.
Sigmundur Eyjólfsson